Familieperikelen
Ik loop vast in een situatie in mijn ouderlijk gezin. Zo’n 10 jaar geleden kregen mijn broers en ik (en onze partners) van mijn ouders te horen dat we nog een oudere zus hebben, uit een eerdere relatie van mijn vader. Het moest geheim gehouden worden voor mensen buiten ons gezin, werd ons verteld.In de afgelopen jaren is er wat contact geweest tussen mijn vader en halfzus, maar dit is misgelopen en beiden willen elkaar niet meer zien. Zelf heb ik sinds een paar jaar juist intensiever contact met mijn halfzus en hebben ook onze mannen en kinderen elkaar ontmoet. Mijn broers hebben nooit contact gezocht met onze halfzus en zij ook niet met hen. Aangezien ik de enige ben in mijn ouderlijk gezin die nu contact heeft met halfzus vind ik het erg moeilijk dat haar bestaan niet bekend is bij de families van mijn ouders. Het voelt alsof ik iets stiekems doe en het geheim moet houden omdat mijn ouders dit zo bepaald hebben. Het wringt, omdat mij dit is opgelegd en ik zelf dit geheim helemaal niet wil hebben. Ik heb dit meerdere malen aangegeven bij mijn ouders, dat ik er last en verdriet van heb, maar zij tonen geen begrip voor mijn situatie. Ik vind dat mijn ouders mij met hun probleem hebben opgezadeld en er voor kiezen hun kop in het zand te steken. Als er niet over gesproken wordt, dan is het er niet. Dat idee. Ik vind het niet fair naar mij en naar mijn halfzus toe dat haar bestaan en onze band zo genegeerd worden voor de buitenwereld. Dit alles heeft er toe geleid dat ik nu op het punt sta om het contact met mijn ouders op een zeer laag pitje zetten, omdat ik me zo onbegrepen en alleen voel staan in het ouderlijk gezin. Iemand inzichten of tips?
Wat een ouderwets gedoe. Zelfs de oud koning van België heeft buitenechtelijke kinderen, in 2021 zijn dit soort geheimen toch echt niet meer nodig.
Ik denk dat je moet doen wat je zelf wil, maar moet leren accepteren dat ze het niet met je eens zijn. Zij overtuigen jou niet- en jij hen niet. Je hebt hun permissie om haar te zien niet nodig. Zij baseren zich op een ouderwetse mening, jij op wie Sus is en hoe je een fijn mens aan haar hebt. Zoals je het ook niet eens kunt zijn over waarop je stemt of je favoriete automerk, kun je ook anders denken over omgaan met dit familielid. Engelsen zeggen dat heel mooi ‘Let’s agree to disagree’.
Wat je anderen vertelt? Je kunt vrienden die dichtbij je staan alles toch prima vertellen. Als je haar voorstelt als (tante) Sus, kijkt in mijn omgeving in elk geval niemand raar op, want het heet hier in brabant nogal snel tante
En als dan een roddeltante komt vragen wie die Sus is, dan is het een familielid met sooooon ingewikkeld verhaal. Dat de familie van je vader dat dan vast correct invult - het zij zo.
Maar heb niet de illusie dat je ouders nog gaan veranderen of dan ineens wel haar bij alles betrekken. Zoals jij wil dat jij mét contact geaccepteerd wordt, willen zij zonder contact geaccepteerd worden. Je zou dat laatste nog kunnen melden aan ze; pa en ma, ik vind het fijn om Sus te kennen en ik blijf haar dan ook ontmoeten. De wereld vergaat echt niet als mensen nu nog van haar bestaan horen. Het is een top wijf, dus ik laat haar nou eenmaal in mijn leven. Kunnen jullie nu ophouden met daarover zeuren?
Dat is iets wat je misschien met de psycholoog kunt bespreken, als je daar vaker moeite mee hebt. Hoe je je eigen keuzes maakt, ook als anderen het daar niet mee eens kunnen zijn.
er.is.maar.1.Pino schreef op 22-09-2021 om 08:41:
[..]
Hoi Pachelbel, ik lees je berichten en de rode draad is dat je gezinsleden jou verantwoordelijk maken voor hun toekomstige vervelende gevoelens (“als jij X doet, heeft dat Y gevoel voor mij dus jij moet A doen”). Niemand vraagt wat “A doen” voor jou betekent en hoe jij je daarbij voelt. Sterker nog, als jij zegt “wanneer ik A moet doen, voel ik mij B”, dan boeit niemand dat - omdat zij hun eigen gevoel belangrijker vinden dan het jouwe. Zij mogen uiteraard hun eigen gevoel belangrijker vinden dan het jouwe, maar jij mag ook jouw gevoel belangrijker vinden dan het hunne en jij bent niet verantwoordelijk voor hun gevoel - dat mogen ze zelf oplossen.
Veel sterkte en denk goed om jezelf!
Eens met Pino.
En in navolging op Biebel, de Amerikanen hebben ook een mooi spreekwoord: You do you, boo!