Familieperikelen
Ik loop vast in een situatie in mijn ouderlijk gezin. Zo’n 10 jaar geleden kregen mijn broers en ik (en onze partners) van mijn ouders te horen dat we nog een oudere zus hebben, uit een eerdere relatie van mijn vader. Het moest geheim gehouden worden voor mensen buiten ons gezin, werd ons verteld.In de afgelopen jaren is er wat contact geweest tussen mijn vader en halfzus, maar dit is misgelopen en beiden willen elkaar niet meer zien. Zelf heb ik sinds een paar jaar juist intensiever contact met mijn halfzus en hebben ook onze mannen en kinderen elkaar ontmoet. Mijn broers hebben nooit contact gezocht met onze halfzus en zij ook niet met hen. Aangezien ik de enige ben in mijn ouderlijk gezin die nu contact heeft met halfzus vind ik het erg moeilijk dat haar bestaan niet bekend is bij de families van mijn ouders. Het voelt alsof ik iets stiekems doe en het geheim moet houden omdat mijn ouders dit zo bepaald hebben. Het wringt, omdat mij dit is opgelegd en ik zelf dit geheim helemaal niet wil hebben. Ik heb dit meerdere malen aangegeven bij mijn ouders, dat ik er last en verdriet van heb, maar zij tonen geen begrip voor mijn situatie. Ik vind dat mijn ouders mij met hun probleem hebben opgezadeld en er voor kiezen hun kop in het zand te steken. Als er niet over gesproken wordt, dan is het er niet. Dat idee. Ik vind het niet fair naar mij en naar mijn halfzus toe dat haar bestaan en onze band zo genegeerd worden voor de buitenwereld. Dit alles heeft er toe geleid dat ik nu op het punt sta om het contact met mijn ouders op een zeer laag pitje zetten, omdat ik me zo onbegrepen en alleen voel staan in het ouderlijk gezin. Iemand inzichten of tips?
Ik zou zeggen hou gewoon contact met je halfzus alsof het een vriendin is. Daar hebben de families van je ouders toch niks mee te maken?
jullie hoeven er niet aan mee te doen hé? Nodig haar gezin gewoon uit op een verjaardag etc en praat over haar/hen alsof het normaal is. We zijn de tijd wel voorbij dat bastaards buiten gesloten worden.
Jij bent je eigen persoon en kunt er zelf voor kiezen wie je wel of niet in je leven toe laat.
Zelf heb ik er een hele tijd bewust voor gekozen om mijn broer niet te zien omdat ik geen drama extra nodig had in mijn leven.
Je hoeft het niet geheim te houden als jij dat niet wilt. Dus ik zou er niet langer krampachtig om heen praten.
Je ouders hadden 't dus beter überhaupt nooit aan jullie verteld. Waarom zou je dit tegen de wens van je ouders in met hun familie willen delen? Zij hebben de misstap van je vader als koppel weten te overleven en kunnen gezeik erover van hun familie niet gebruiken. Respecteer hun wens en zie die halfzus gewoon als een vriendin.
Met wie specifiek zou je het willen delen?
Als er intensief contact zou zijn zou verzwijgen ook niet mijn keus zijn.
Zo te lezen kan je het al delen met je partner en kinderen. En ook je broers, diens partners en je ouders weten ervan. (Al willen die er niet teveel van horen)
Met vriendinnen kun je het ook probleemloos delen, lijkt me.
Met wie die dicht bij je staat zou je het nog meer willen delen?
Ik weet natuurlijk niet hoe intensief het contact met de familie van je ouders is.
Je moet niets.
Het was geen misstap van mijn vader. De halfzus komt uit een relatie die hij had voordat mijn moeder in beeld kwam.
Wat mij stoort is dat ik nu last heb van het geheim, omdat ik mijn halfzus niet vrijuit kan noemen als ik familie zie. Voor mijn kinderen (die nog relatief jong zijn) is halfzus gewoon een tante waar we contact mee hebben, net zoals met andere ooms en tantes. Binnen mijn eigen gezin is er dus geen probleem, maar zodra we met andere mensen zijn kan het zomaar gebeuren dat een van mijn kinderen haar naam noemt en het heeft over tante X. Ik wil voorkomen dat mijn kinderen het idee krijgen dat ze iets hebben verteld wat niet mag (omdat opa en oma het stil willen houden).
Ik noemde als kind ook de beste vrienden van mijn ouders oom/tante, dat lijkt me niet echt een probleem dus.
Ik kan het er prima over hebben met mensen die dicht bij me staan, maar voel me erg bezwaard over het moeten meegaan in het geheim houden van het bestaan van halfzus. Ik vind dat ik haar bestaan daarmee ook ontken, alsof ze er niet mag zijn. Ik kom uit een gezin waarin nooit gesproken wordt over gevoel, emoties maar waarin wel gepretendeerd werd dat alles open en eerlijk verteld moest worden. Aangezien hier nu niet open en eerlijk gehandeld wordt door mijn ouders en ze nul begrip hebben voor de positie waarin ze mij zetten, vind ik dat ze hun eigen normen en waarden hiermee ook maar even aan de kant zetten, omdat dat voor hen makkelijker uitkomt.
Rare vraag misschien maar als halfzus is geboren tijdens (Of vlak na) een eerdere relatie van je vader, weten dan zijn broers/zussen hier niet al iets van uit die tijd?
Broers en zussen van mijn vader hebben destijds wel geweten dat er een mogelijke zwangerschap was. Het was toen niet helemaal zeker of mijn vader de vader van het kind was. Uiteindelijk blijkt 10 jaar geleden dat dit toch het geval is, maar daar is binnen het gezin van mijn vader nooit meer over gesproken. Mijn vader heeft het kind niet gezien, halfzus is afgestaan ter adoptie en heeft geen contact met biologische moeder en verdere familie aan die kant.
heftige situatie, en dan denk ik vooral voor je halfzus.
Hoe staat zij erin dat het nu geheim gehouden wordt?
Je argumenten om het niet geheim te houden lijken me meer dan prima.
Al kan dit gevolgen hebben voor de verdere relatie met je ouders, maar dat heeft nu het niet vertellen ook al.
Pachelbel schreef op 21-09-2021 om 16:20:
Broers en zussen van mijn vader hebben destijds wel geweten dat er een mogelijke zwangerschap was. Het was toen niet helemaal zeker of mijn vader de vader van het kind was. Uiteindelijk blijkt 10 jaar geleden dat dit toch het geval is, maar daar is binnen het gezin van mijn vader nooit meer over gesproken. Mijn vader heeft het kind niet gezien, halfzus is afgestaan ter adoptie en heeft geen contact met biologische moeder en verdere familie aan die kant.
Ik vind de rechten van je halfzus zwaarder wegen. Het lijkt me dat ze genoeg narigheid heeft meegemaakt in haar leven en dat ze nu erkend wordt als (jouw) familie is zoveel waard. Jammer voor je pa, maar dat is zijn probleem. Je doet niets verkeerd.
Mijn halfzus vindt het fijn dat ik moeite doe voor haar, omdat het haar ‘afgewezen zijn als baby’ wat verzacht. Ik vind het zo pijnlijk dat ze nu als het ware opnieuw afgewezen en weggestopt wordt door mijn ouders. Dat staat heel ver af van hoe ik om wil gaan met mensen.
Pachelbel schreef op 21-09-2021 om 16:32:
Mijn halfzus vindt het fijn dat ik moeite doe voor haar, omdat het haar ‘afgewezen zijn als baby’ wat verzacht. Ik vind het zo pijnlijk dat ze nu als het ware opnieuw afgewezen en weggestopt wordt door mijn ouders. Dat staat heel ver af van hoe ik om wil gaan met mensen.
Het lijkt me dat je je keus al hebt gemaakt. Zeg dat dan gewoon tegen je ouders en gooi het open.