Als ik het niet doe, wie doet het dan?
Na de zoveelste (vast herkenbare) discussie met m’n echtgenoot ben ik op zoek naar raad. We zijn al jaren getrouwd (samengesteld gezin) en echt hartstikke dol op elkaar. Één punt blijft regelmatig voor problemen zorgen en dat is de verdeling van taken in ons huishouden.
We werken allebei fulltime in een leidinggevende functie en hebben 3 kinderen thuis wonen. Ondanks vele pogingen om de taken goed te verdelen lukt dat eigenlijk nooit. Mijn man kan niet plannen, overziet dingen niet, toont zelden initiatief, is chaotisch en heeft een wonderlijk tijdsbesef etc. Als het gaat om boodschappen, kadootjes, feestjes, sociale contacten, vakanties, regelzaken, financiën etc komt alles op mijn bord. Zijn excuus is dat ik er veel beter in ben. Is ook zeker zo. Neemt niet weg dat ie het op z’n werk klaarblijkelijk wel kan.
Ik ben zo vreselijk zorgmoe en kan en wil al die ballen niet meer in de lucht houden. Ik werk minstens zoveel als hij, daarnaast bestaat het huishouden uit 3 kinderen waarvan er 2 van hem zijn waar ik het grootste deel van zorg op m’n bord heb.
Ik heb een aantal dingen geprobeerd. Bijvoorbeeld door het allemaal niet te doen. Gevolg is dat het gewoon niet gebeurt of niet goed gaat. Geen vakanties, geen rekeningen betaald, geen leuke activiteiten buiten de deur en niks in huis. Terwijl ik het toch heb volgehouden tot er letterlijk geen rol wc papier meer te vinden was, alle kasten waren leeggegeten en iedereen zonder ontbijt en lunch de de dag moesten beginnen.
Opdrachten geven heb ik ook geprobeerd. Met wisselend succes: hij, en twee van de kinderen, doen het slecht op een opdracht. Levert vrijwel altijd eerst een discussie op. Ook ben ik zo nog een groot deel van de tijd bezig om een soort manager te zijn en mn huisgenoten op instructieniveau te vertellen wat ze doen moeten. Vinden ze niet leuk, en ik ook niet.
Hij heeft geprobeerd vaste afspraken in zijn eigen agenda te zetten: de was op maandag, vrijdag boodschappen. Dat idee. Heeft ie 2x een week volgehouden en heeft daarna alleen nog maar vurig beargumenteerd waarom het hem niet was gelukt (Ik noem hem ook wel de smoesjeskoning)
Ter aanvulling: hij hoeft het niet op mijn manier te doen en reageer niet geagiteerd als hij wel iets regelt maar ik dat zelf anders zou hebben gedaan. Zo ben ik oprecht niet (kan wel geïrriteerd zijn dat als ik hem gevraagd heb te koken dat we dan pas om 22.00 eten, geef ik toe 
en wat er uit te besteden is heb ik uitbesteed (schoonmaak etc) en de kinderen koken allemaal 1x per week (waarvan 2 dat op dezelfde manier aanpakken als hij, haha)
Gesprekken helpen niet, ruzie maken helpt niet, maar dit zo door laten gaan Is voor mij geen optie.
iemand herkenning die de ultieme oplossing heeft?
Wat mij helpt is het feit dat ik een goed georganiseerde partner heb, die ook nog eens heel veel van het huishouden op zich neemt. Daar moet je ook weer 'geluk' mee hebben ... Voor hem is het dan weer vaak minder leuk. Al zegt hij ook wel dat het leven met mij nooit saai is 
(we houden het inmiddels toch al dertg jaar uit samen
Maar ik ben dus een beetje zoals jouw man. Met het verschil misschien dat ik (ook) wat huishouden betreft de lat heel hoog leg. ik 'zie' het alleen niet altijd, en krijg het moeilijk rond. Een stom voorbeeldje van hoe een bepaald iets bij ons nu gaat: voor de poetsvrouw komt wil ik het huis pico bello opgeruid hebben en dat is 'mijn' taak (man doet echt al heeel veel). Vaak begin ik daar te laat aan en ga dan door tot twee uur 's nachts of sta om halfzes op. Nu zegt man vaak als ik klaar ben met werken: morgen komt de poetsvrouw, zou je niet beginnen opruimen, dan ben je op tijd klaar en kunnen we nog gaan wandelen straks (erwijl hij aan het koken is). Vaak wekt dat mijn irritatie op, maar meestal besef ik dat hij gelijk heeft, begin ik er aan, is het huis op tijd opgeruimd én heb ik mijn nachtrust ...
Ik dacht ook aan lui, gemakzuchtig en ook aan ADD. Maakt misschien voor nu in eerste instantie niet uit wat het is. Maar dat partner van to de verantwoordelijkheid gaat nemen is stap 1. Het gevoel overal verantwoordelijk voor gemaakt worden is zo ongelooflijk vervelend. In mijn ogen is het onvolwassen gedrag van partner om niet te willen veranderen. Het is óf aan de gang, óf onderzoeken waardoor het komt dat het niet lukt en dan vanuit die conclusie kijken naar vervolgstappen.
Mijn man vergeet alles wat betreft afspraken. Ondanks dat we een grote planner in de keuken hebben hangen. Sinds we weten dat dit samen kan hangen met zijn dyslexie (dan kan een agenda kunnen onthouden blijkbaar echt lastig zijn) ben ik daarin milder en irriteert het me veel minder als ik weer zijn lopende agenda ben.
Denk dat to hier ook baat bij zou kunnen hebben. Maar dat initiatief zou dan bij partner moeten liggen. Je kan niet als een klein kind alles willen dat er geregeld wordt en tegelijkertijd geen verantwoordelijkheid nemen.
Ik vind het trouwens verdrietig voor zijn kinderen dat er vaak niks in huis was. Snap niet dat je partner/ hun vader dat niet als alarmbel zag door zelf hulp te zoeken. Lief van je dat jij wel voor deze basisbehoeften voor de kinderen zorgt. Zou alleen niet zoals eerder alleen voor jou en jouw kind boodschappen doen. Daarmee kun je onbedoeld het afgeven dat jullie gezin voorwaardelijk is. Fouten van je partner, maar mag je kinderen niet de dupe van laten worden. Al snap ik jouw visie en vind ik het ook goed dat je manieren zoekt om deze situatie te doorbreken. Maar nogmaals: lief dat je voor zijn kinderen zorgt.
Ik wens je een goede oplossing toe waarbij je partner verantwoordelijkheid neemt. Want zo te lezen ben je echt gek op hem en dan is weggaan helemaal geen optie waarschijnlijk. En dat hoeft ook niet.
Maanlicht schreef op 13-05-2022 om 09:22:
Wat mij helpt is het feit dat ik een goed georganiseerde partner heb, die ook nog eens heel veel van het huishouden op zich neemt. Daar moet je ook weer 'geluk' mee hebben ... Voor hem is het dan weer vaak minder leuk. Al zegt hij ook wel dat het leven met mij nooit saai is
(we houden het inmiddels toch al dertg jaar uit samenMaar ik ben dus een beetje zoals jouw man. Met het verschil misschien dat ik (ook) wat huishouden betreft de lat heel hoog leg. ik 'zie' het alleen niet altijd, en krijg het moeilijk rond. Een stom voorbeeldje van hoe een bepaald iets bij ons nu gaat: voor de poetsvrouw komt wil ik het huis pico bello opgeruid hebben en dat is 'mijn' taak (man doet echt al heeel veel). Vaak begin ik daar te laat aan en ga dan door tot twee uur 's nachts of sta om halfzes op. Nu zegt man vaak als ik klaar ben met werken: morgen komt de poetsvrouw, zou je niet beginnen opruimen, dan ben je op tijd klaar en kunnen we nog gaan wandelen straks (erwijl hij aan het koken is). Vaak wekt dat mijn irritatie op, maar meestal besef ik dat hij gelijk heeft, begin ik er aan, is het huis op tijd opgeruimd én heb ik mijn nachtrust ...
Denk dat dit een mooi voorbeeld is van samen verantwoordelijkheid nemen van een probleem wat er is, terwijl je elkaar in je waarde laat. Het kan dus prima! Maar dan wel door te beginnen met dat er een probleem is voor beiden en niet alleen voor degene die het huishouden wél kan overzien.
dank voor jullie inzichten. Dat helpt me. Denk toch dat ik nogmaals ga proberen hem naar de huisarts te krijgen.
De helft van de tijd draag ik en manage ik het hele huishouden, alle sociale shizzle en de zorg voor alle kinderen onverschrokken. Maar op de momenten dat ik zelf minder draagkracht heb (veel drukte op het werk, zorgen, slecht slapen, teveel tegelijk, niet lekker in m’n eigen vel zit etc) kan ik het gewoon niet aan. Dan voel ik me zo eenzaam, verdrietig en niet gezien. Dat er niemand is die alles wat van mijn bord valt opvangt.
Ik zie overigens zeker ook de leuke kanten van zijn eventuele add. Omdat ie geen planning heeft vindt hij altijd alles leuk wat ik bedenk en organiseer. Hij is overal voor in en dingen die hij leuk vindt doet ie gelijk als ik dat vraag (m’n fiets maken bv).
Poms schreef op 13-05-2022 om 05:40:
Dat hij add heeft zou goed kunnen. Dat heb ik meerdere keren bij hem geopperd. Het maakt hem boos, vindt dat ik doe alsof er iets mis met hem is, ervaart het als een aanklacht. Hij wil er niet aan zeg maar. Hij zegt dat dit is wie hij is.
Ik snap het. Labels zijn niet leuk, en hij voelt het oprecht als iets dat mis met hem zou kunnen zijn. Maar het staat wel een gezamenlijke oplossing in de weg. Want hij is wie hij is, en ik hou enorm van hem, maar iedere keer als er iets van z’n bord valt valt het op de mijne en zolang hij niet bereid lijkt naar een oplossing te zoeken (of het nou add is of niet) lijkt de oplossing alleen bij mij te liggen. En dat maakt me een tikkie wanhopig.
Overigens, ik schets met dit topic een deel van wie hij is omdat dit voor mij een (groot) probleem is. Maar daarnaast is deze man lief, liefhebbend, geestig, als je hem midden in de nacht belt voor hulp is ie fluitend binnen no time bij je, is gezellig met de kinderen en is ie vrijwel altijd vrolijk. Kortom: genoeg om van te houden.
Dat maakt het wel heel lastig. Als hij niet bereid of in staat is om naar zichzelf te kijken, heb je eigenlijk (eerst) een ander probleem. Dat dit is wie hij is, dat is natuurlijk een waarheid als een koe. Maar dat sluit helemaal niet uit dat je gedrag lastig kan zijn voor een ander. Daar hoef je niet eens een diagnose voor te hebben. Een diagnose is in feite niet meer dan een ‘samenhangend verhaal’ waardoor je iets van jezelf en/of een ander beter kunt begrijpen. Die allergie voor labels staat mensen soms enorm in de weg. Je kunt er veel profijt van hebben. Dat ligt grotendeels aan je eigen zelfacceptatie, hoe je je verhoudt tot je eigen kwetsbaarheid. Het heeft dus weinig met jou te maken. Maar jij hebt er wel de fall out van. En als je er met hem over probeert te praten, activeer je zijn zelfhaat. Dat is een heel moeilijke vicieuze cirkel.
Weet hij hoe wanhopig je bent? Als hij verder een liefhebbende man is met wie je een wederkerige relatie hebt, zou je zeggen dat hij naar je luistert en met je wil meedenken als jij zegt dat je het niet meer aankan. Ik snap ergens wel dat hij niet tot zich laat doordringen hoe het jou belast maar als jij daar zoveel last van hebt kan het niet toegedekt blijven.
ADD maakt dat je je schuldig en inadequaat voelt. Het is moeilijk een gesprek te voeren als je overspoeld voelt door dat soort gevoelens. Maar dat zal toch op de een of andere manier opengebroken moeten worden anders haak jij (terecht) af. Is het een idee om eens een paar relatiegesprekken te voeren met een professional? Die kan jullie misschien helpen om de olifant in de kamer toch maar eens te verkennen.
Mija schreef op 13-05-2022 om 09:44:
[..]
Dat maakt het wel heel lastig. Als hij niet bereid of in staat is om naar zichzelf te kijken, heb je eigenlijk (eerst) een ander probleem. Dat dit is wie hij is, dat is natuurlijk een waarheid als een koe. Maar dat sluit helemaal uit dat je gedrag lastig kan zijn voor een ander. Daar hoef je niet eens een diagnose voor te hebben. Een diagnose is in feite niet meer dan een ‘samenhangend verhaal’ waardoor je iets van jezelf en/of een ander beter kunt begrijpen. Die allergie voor labels staat mensen soms enorm in de weg. Je kunt er veel profijt van hebben. Dat ligt grotendeels aan je eigen zelfacceptatie, hoe je je verhoudt tot je eigen kwetsbaarheid. Het heeft dus weinig met jou te maken. Maar jij hebt er wel de fall out van. En als je er met hem over probeert te praten, activeer je zijn zelfhaat. Dat is een heel moeilijke vicieuze cirkel.
Weet hij hoe wanhopig je bent? Als hij verder een liefhebbende man is met wie je een wederkerige relatie hebt, zou je zeggen dat hij naar je luistert en met je wil meedenken als jij zegt dat je het niet meer aankan. Ik snap ergens wel dat hij niet tot zich laat doordringen hoe het jou belast maar als jij daar zoveel last van hebt kan het niet toegedekt blijven.
ADD maakt dat je je schuldig en inadequaat voelt. Het is moeilijk een gesprek te voeren als je overspoeld voelt door dat soort gevoelens. Maar dat zal toch op de een of andere manier opengebroken moeten worden anders haak jij (terecht) af. Is het een idee om eens een paar relatiegesprekken te voeren met een professional? Die kan jullie misschien helpen om de olifant in de kamer toch maar eens te verkennen.
Waw, wat een goede post!
Zo waar, zo ontzettend de vinger op de wonde!
Kennelijk levert het niet doen meer winst op dan het wel doen. Okay jij wordt even boos en hij kan goed argumenteren. En dan? Doe jij het dan nog steeds of laat je de boel de boel.
Duidelijke afspraken maken. Er kan maar 1 kapitein zijn, dus dat jij moet aansturen / opdrachten geven is waarschijnlijk het makkelijkste. Geef opdrachten waar nog eigen ruimte is. Dus niet NU de was doen, maar vanavond of voor morgenavond etc. En dan is het de verantwoordelijkheid van je man of het kind. Doen ze het niet, dan moeten ze zelf voor een oplossing zorgen. Maar wanneer ze weten dat jij het anders toch gaat doen, dan is laten liggen de makkelijkste optie.
Vergeet ook niet te bedanken of te belonen wanneer ze iets doen. Klinkt heel dubbel, want jij wordt ook niet bedankt. Maar een veer in die reet voelt goed, en dan is de kans dat ze het weer gaan doen groter. Vooral erg oppassen om de klagen dat ze het niet goed gedaan hebben. Want dan kunnen ze net goed niets doen, dan klaag je ook.
Jullie wonen gezamenlijk in een huis en zijn ook allemaal verantwoordelijk voor wat er gebeurd. En geef iedereen de ruimte om ook dingen te gaan doen.
Probeer ook een stap terug te doen. Laat zien wat de consequenties zijn van iets niet doen. Het zal even chaos worden en een grote stapel wasgoed en geen boodschappen, jammer, maar dat is het resultaat wanneer iets niet gedaan wordt. Accepteer geen smoesje waarom iets niet gedaan wordt. Het is niet gedaan, punt. Lukte het je man niet, dan had hij eerder aan de bel moeten trekken en voor een andere oplossing moeten zorgen.
Sterkte!
Mija schreef op 13-05-2022 om 00:32:
[..]
Dat kan. Het kan ook anders zijn.
Als ADHD-er ben je aangeschoten wild. In dit draadje kun je precies zien waarom mensen er niet gauw open over zijn dat hun brein op bepaalde momenten een bizarre gatenkaas is en liever smoezen verzinnen. Mensen gaan niet empathisch vragen hoe het komt dat je geen overzicht hebt, niet in beweging komt, de rommel niet achter je kont opruimt of het eten pas om tien uur klaar hebt. En natuurlijk snap ik heel erg goed dat begrip ver te zoeken is als je midden in de rotzooi zit, om 22u nog moet eten en de koelkast ondanks beloftes leeg blijft. Maar op een ander moment, als je allebei ontspannen bent, zou je er eens naar kunnen vragen hoe hij dit zelf ervaart. Je kan na een goed gesprek altijd nog concluderen dat hij gewoon een vervelende vent is die misbruik van je maakt.
De buitenstaanders hier hebben al helemaal geen frustratie van zijn wangedrag. Dus waarom die zonder enige informatie direct beginnen te veroordelen, is me werkelijk een raadsel.
Het was absoluut niet mijn bedoeling dat mensen met de diagnose add of adhd zich vervelend zouden voelen, ik weet hoe het is. Het gaat mij er om dat er een blik excuses voor die man wordt opengetrokken terwijl het helemaal niet duidelijk is dat hij een diagnose heeft. Ik vind nml dat, zeker gezien zijn leeftijd, er wél een bepaalde verantwoordelijkheid is in een gezin. Die man wil/kan/etc geen huishouden doen, geen boodschappen, geen sociale agenda bijhouden maar hij wil ook niet onderzoeken waarom dat zo onmogelijk is voor hem. Terwijl hij echt wel prima snapt dat hun huis niet gerund wordt door kabouters en zijn vrouw dus tekort doet.
Verdomd mija, als Ik met hem hierover praat trigger ik z’n zelfhaat. Ik denk inderdaad dat dat het is. Hij voelt het als zo’n aanval. Ook als ik het bij mezelf probeer te houden. Zijn reactie is altijd dat hij dan figuurlijk om zich heen gaat slaan, alles in het absolute trekt en er geen gesprek mogelijk is. Of hij zwijgt alleen maar. Een dialoog of luisteren naar elkaar krijg ik werkelijk niet voor elkaar.
Ik denk dat hij zo vreselijk onzeker en gekwetst is. Als kind al, z’n vader noemde hem altijd sloddervos. Hij denkt altijd dat ie iets vergeten is of niet goed heeft gedaan en daar voor op z’n lazer zal krijgen van iemand.
Maar toch snap ik zijn gebrek aan oplossend vermogen niet goed. Hij heeft er zelf enorm veel last van. Van mij, verwijten van z’n kinderen, conflicten met z’n ouders en toch lukt het hem niet er reflectief op te zijn en iets te willen veranderen. Hij blokkeert letterlijk. Hij wil niks. Relatietherapie hebben we geprobeerd maar ook dat sloeg niet echt aan. Hij wil niet zelf in therapie, niet naar een arts. Terwijl het een enorm slimme man is. Maar ook heel bang denk ik.
Misschien moet ik zelf (weer) eens naar een therapeut om er achter te komen hoe ik de spiraal voor ons samen kan verbreken.
Maanlicht schreef op 12-05-2022 om 23:35:
[..]
Dat is een groot misverstand.Het is niet zo dat iemand met ADHD niet WIL, hij of zij KAN niet. Behalve als de interesse erg groot is. Maar dat bepaal je dus niet zelf, met wilskracht of zo.
Hij kan wel als hij wil, zeggen ze van een kind met ADHD. Nee, hij kan als hij gepassioneerd is.
Ja okay, ik heb de diagnose ADD en ik heb hetzelfde: een workshop of een artikel zet ik zo in elkaar maar het huishouden doen is altijd op grote wilskracht en ik word er nooit zo goed in als anderen. Maar dat vind ik niet eerlijk ten opzichte van mijn huisgenoten toen ik die nog had, dus ik deed het wel. Dan maar op wilskracht, want het is mijn eer te na dat aan een ander over te laten. Ik blijf altijd huishoudelijk uitgedaagd en we hebben ook gegrapt over 'huishoudelijk geweld' maar ik heb het er niet bij laten zitten. het zal de man van ts meer energie kosten zich daar op te focussen dat is zo, maar is hij daarom volledig of the hook?
Vavoom schreef op 13-05-2022 om 10:05:
[..]
Het was absoluut niet mijn bedoeling dat mensen met de diagnose add of adhd zich vervelend zouden voelen, ik weet hoe het is. Het gaat mij er om dat er een blik excuses voor die man wordt opengetrokken terwijl het helemaal niet duidelijk is dat hij een diagnose heeft. Ik vind nml dat, zeker gezien zijn leeftijd, er wél een bepaalde verantwoordelijkheid is in een gezin. Die man wil/kan/etc geen huishouden doen, geen boodschappen, geen sociale agenda bijhouden maar hij wil ook niet onderzoeken waarom dat zo onmogelijk is voor hem. Terwijl hij echt wel prima snapt dat hun huis niet gerund wordt door kabouters en zijn vrouw dus tekort doet.
Natuurlijk heeft hij een verantwoordelijkheid. En daarnaast kan het zijn dat hij ADD heeft waardoor het nemen van die verantwoordelijkheid niet van een leien dakje gaat. Als dat aan de hand is, zal dat onder ogen moeten worden gezien. En zal gekeken moeten worden hoe die verantwoordelijkheid kan worden genomen. En geaccepteerd moeten worden dat de kans klein is dat het niveau van een ‘neurotypisch’ persoon kan worden gehaald.
Het een (diagnose) sluit het ander (verantwoordelijkheid) niet uit. Juist niet. Een diagnose is in het ideale geval een hulpmiddel om je verantwoordelijkheid te kunnen nemen. Dat kan ook zijn: onder ogen zien dat het je echt niet lukt en zoveel mogelijk inkopen, of gaan latten. Een diagnose is uiteraard geen excuus om je partner kopje onder te laten gaan in de verantwoordelijkheden. En ik ben het met je eens: als hij daar niet eens naar wil kijken, wordt het een moeilijk verhaal.
Lexus schreef op 13-05-2022 om 10:29:
[..]
het zal de man van ts meer energie kosten zich daar op te focussen dat is zo, maar is hij daarom volledig of the hook?
Nee, natuurlijk niet. Maar het betekent wel dat je workarounds moet verzinnen. Als de vriend van TO niet eens onder ogen kan zien dat hij ‘huishoudelijk gehandicapt’ is (😂 same here!) wordt het erg moeilijk. Die man staat waarschijnlijk zichzelf in de weg. En TO lijdt daaronder. Hij zal toch wat aan zelfonderzoek moeten doen, liefst gepaard gaand met zelfacceptatie.
Poms schreef op 13-05-2022 om 10:09:
Verdomd mija, als Ik met hem hierover praat trigger ik z’n zelfhaat. Ik denk inderdaad dat dat het is. Hij voelt het als zo’n aanval. Ook als ik het bij mezelf probeer te houden. Zijn reactie is altijd dat hij dan figuurlijk om zich heen gaat slaan, alles in het absolute trekt en er geen gesprek mogelijk is. Of hij zwijgt alleen maar. Een dialoog of luisteren naar elkaar krijg ik werkelijk niet voor elkaar.
Ik denk dat hij zo vreselijk onzeker en gekwetst is. Als kind al, z’n vader noemde hem altijd sloddervos. Hij denkt altijd dat ie iets vergeten is of niet goed heeft gedaan en daar voor op z’n lazer zal krijgen van iemand.
Maar toch snap ik zijn gebrek aan oplossend vermogen niet goed. Hij heeft er zelf enorm veel last van. Van mij, verwijten van z’n kinderen, conflicten met z’n ouders en toch lukt het hem niet er reflectief op te zijn en iets te willen veranderen. Hij blokkeert letterlijk. Hij wil niks. Relatietherapie hebben we geprobeerd maar ook dat sloeg niet echt aan. Hij wil niet zelf in therapie, niet naar een arts. Terwijl het een enorm slimme man is. Maar ook heel bang denk ik.
Misschien moet ik zelf (weer) eens naar een therapeut om er achter te komen hoe ik de spiraal voor ons samen kan verbreken.
Poms, de tranen schieten in mijn ogen als ik je post lees. Om het kind dat ik was, om het kind dat mijn zoon was.
Als ADHD'er heb je zo'n giga-geschiedenis van vergetelheden en dommigheden. Daarom ook krijgen velen vroeg of laat een depressie of burn-out.
Net vanochtend haalde mijn dochter een fijne herinnering op, van toen we samen naar Antwerpen gingen met de trein om een feestjurk te kopen voor haar communie. ik herinnerde me hoe ik in de trein zat en opeens besefte dat mijn portefeuille nog in de stationszaal lag. Uit de trein geschoten met kind en portefeuille lag er nog. Maar ik zou dus in Antwerpen zijn aangekomen, voor die dag waar mijn dochter zolang naar had uitgekeken, zonder bankkaart of geld. Zulke dingen triggeren inderdaad zelfhaat.
En als ADHD'er heb je honderden van die voorbeelden. Op school voortdutend op je kop krijgen voor wat je allemaal vergeten of verloren bent.
Het besluit van je masterproef de ochtend van het indienen schrijven, waardoor die volgens de promotor steengoede masterproef net een lager cijfer krijgt..
Mijn zoon kwam als zevenjarige ooit thuis en zei langs neus en lippen weg 'ik ben een slecht kind'.
Omdat hij geen vijf minuten op zijn stoel kon blijven zitten, en voortdurend lucht gaf aan zijn enthousiasme als hij iets leuk vond in de les.
Onderschat inderdaad niet wat mensen met ADHD in hun jeugd te horen hebben gekregen.
Voor mij ook heel verhelderend om jouw kant van de zaak te lezen. Het is precies wat mijn man altijd tegen me zegt: dat pogingen om me te helpen door mij worden gezien als een aanval.
Ik gun jou en je man dat er zelfinzicht en -accepatie mag komen bij hem. Knuffel voor allebei! Liefde kan veel overwinnen!
Lexus schreef op 13-05-2022 om 10:29:
[..]
Ja okay, ik heb de diagnose ADD en ik heb hetzelfde: een workshop of een artikel zet ik zo in elkaar maar het huishouden doen is altijd op grote wilskracht en ik word er nooit zo goed in als anderen. Maar dat vind ik niet eerlijk ten opzichte van mijn huisgenoten toen ik die nog had, dus ik deed het wel. Dan maar op wilskracht, want het is mijn eer te na dat aan een ander over te laten. Ik blijf altijd huishoudelijk uitgedaagd en we hebben ook gegrapt over 'huishoudelijk geweld' maar ik heb het er niet bij laten zitten. het zal de man van ts meer energie kosten zich daar op te focussen dat is zo, maar is hij daarom volledig of the hook?
Same here! Ik word vaak geroemd om mijn regeltalent op het werk, echt waar! Maar het huishouden, wat ik nochtans super-belangrijk vind, is een ontzettende struggle. Het is al wel ontzettend hard gebeterd, maar god, wat heb ik daar een energie in gestoken...
Mija schreef op 13-05-2022 om 10:34:
[..]
Nee, natuurlijk niet. Maar het betekent wel dat je workarounds moet verzinnen. Als de vriend van TO niet eens onder ogen kan zien dat hij ‘huishoudelijk gehandicapt’ is (😂 same here!) wordt het erg moeilijk. Die man staat waarschijnlijk zichzelf in de weg. En TO lijdt daaronder. Hij zal toch wat aan zelfonderzoek moeten doen, liefst gepaard gaand met zelfacceptatie.
ja mee eens. En dat ligt toch op zijn bordje. Als TS naast alle klussen hem ook nog eens naar een therapeut moet gaan begeleiden, of zelf therapeut spelen, wordt ze wel erg zijn moeder. Ik vraag me af hoe dat dan in zijn vorige relatie ging.
Mij lijkt het grootste probleem hier dat híj het geen probleem vindt. Dat kan dan komen doordat hij het onderwerp ontwijkt uit zelfhaat (ik vond mijzelf ook altijd zo''n gebrekkig smoezelig iemand terwijl ik echt mijn best deed) maar zelfs als je AD(H)D hebt mag je toch aanspreekbaar zijn op het feit dat je gewoon je partner die dubbele belasting niet wil aandoen?
Ik kan me zo voorstellen dat TS het al heel fijn zou vinden als ze de intentie ziet het huishouden e.d. samen te doen, ook al vergeet hij dan soms iets en blijven er soms dingen liggen (daar zijn hele goede schema's voor trouwens, heb ik ondervonden)