Als ik het niet doe, wie doet het dan?
Na de zoveelste (vast herkenbare) discussie met m’n echtgenoot ben ik op zoek naar raad. We zijn al jaren getrouwd (samengesteld gezin) en echt hartstikke dol op elkaar. Één punt blijft regelmatig voor problemen zorgen en dat is de verdeling van taken in ons huishouden.
We werken allebei fulltime in een leidinggevende functie en hebben 3 kinderen thuis wonen. Ondanks vele pogingen om de taken goed te verdelen lukt dat eigenlijk nooit. Mijn man kan niet plannen, overziet dingen niet, toont zelden initiatief, is chaotisch en heeft een wonderlijk tijdsbesef etc. Als het gaat om boodschappen, kadootjes, feestjes, sociale contacten, vakanties, regelzaken, financiën etc komt alles op mijn bord. Zijn excuus is dat ik er veel beter in ben. Is ook zeker zo. Neemt niet weg dat ie het op z’n werk klaarblijkelijk wel kan.
Ik ben zo vreselijk zorgmoe en kan en wil al die ballen niet meer in de lucht houden. Ik werk minstens zoveel als hij, daarnaast bestaat het huishouden uit 3 kinderen waarvan er 2 van hem zijn waar ik het grootste deel van zorg op m’n bord heb.
Ik heb een aantal dingen geprobeerd. Bijvoorbeeld door het allemaal niet te doen. Gevolg is dat het gewoon niet gebeurt of niet goed gaat. Geen vakanties, geen rekeningen betaald, geen leuke activiteiten buiten de deur en niks in huis. Terwijl ik het toch heb volgehouden tot er letterlijk geen rol wc papier meer te vinden was, alle kasten waren leeggegeten en iedereen zonder ontbijt en lunch de de dag moesten beginnen.
Opdrachten geven heb ik ook geprobeerd. Met wisselend succes: hij, en twee van de kinderen, doen het slecht op een opdracht. Levert vrijwel altijd eerst een discussie op. Ook ben ik zo nog een groot deel van de tijd bezig om een soort manager te zijn en mn huisgenoten op instructieniveau te vertellen wat ze doen moeten. Vinden ze niet leuk, en ik ook niet.
Hij heeft geprobeerd vaste afspraken in zijn eigen agenda te zetten: de was op maandag, vrijdag boodschappen. Dat idee. Heeft ie 2x een week volgehouden en heeft daarna alleen nog maar vurig beargumenteerd waarom het hem niet was gelukt (Ik noem hem ook wel de smoesjeskoning)
Ter aanvulling: hij hoeft het niet op mijn manier te doen en reageer niet geagiteerd als hij wel iets regelt maar ik dat zelf anders zou hebben gedaan. Zo ben ik oprecht niet (kan wel geïrriteerd zijn dat als ik hem gevraagd heb te koken dat we dan pas om 22.00 eten, geef ik toe 
en wat er uit te besteden is heb ik uitbesteed (schoonmaak etc) en de kinderen koken allemaal 1x per week (waarvan 2 dat op dezelfde manier aanpakken als hij, haha)
Gesprekken helpen niet, ruzie maken helpt niet, maar dit zo door laten gaan Is voor mij geen optie.
iemand herkenning die de ultieme oplossing heeft?
Ik kan me voorstellen dat je er knettergek van wordt.
Nou ben ik benieuwd. Je schrijft:
“Terwijl ik het toch heb volgehouden tot er letterlijk geen rol wc papier meer te vinden was, alle kasten waren leeggegeten en iedereen zonder ontbijt en lunch de de dag moesten beginnen.”
Wat gebeurde er daarna dan? Werd er toen wel initiatief genomen toen alles op was?
Als jij dood neervalt zal het toch ook moeten gebeuren? Hoe dan?
Hoe deed hij voordat jullie gingen samenwonen?
Want toen had hij ook de zorg voor zichzelf en twee kinderen.
2 weken alleen - of met jouw kind - op vakantie gaan?
Helpt het om samen op hetzelfde moment zaken aan te pakken? Ik ben ook meer de ‘manager’ thuis (in ons mannengezin met man en 3 pubers) en wat hier bijvoorbeeld werkt: op zaterdagochtend ontbijten we en dan gaat iedereen íets nuttigs doen.
Vaak doe ik boodschappen, stofzuigt man en ruimen de kinderen hun kamer op (inclusief was in de machine, vuilniszakken omwisselen). Dan lunchen we en gaan we de volgende rij taken doen: ik ga bijvoorbeeld met één van de zoons de stad in voor nieuwe schoenen/kleren, man gaat samen met één van de pubers in de tuin aan de slag.
‘s Avonds richten we regelmatig op dezelfde manier in: man doet de vaat, ik gooi een was in de machine en samen doen we daarna even de betalingen.
Nou ja, samenvatting is in ieder geval dat het hier dus helpt om allemaal tegelijkertijd iets aan te pakken. Dan gebeurt het wél en meestal zonder gemopper, omdat we allemaal iets nuttigs aan het doen zijn.
jaren geleden was ik ook helemaal klaar met onze verdeling. We hebben gezinsoverleg gehouden en de taken verdeeld in goed overleg. Met hele duidelijke afspraken: zo laat wordt er gegeten, na het eten direct afruimen enz. Van dag tot dag omdat niet alle dagen gelijk zijn qua activiteiten enz. Op papier gezet en iedereen kreeg ook uitgeprinte versie. Met de afspraak elkaar direct te herinneren bij taak niet uitvoeren waarbij de verzaker alsnog acuut de taakmoet uitvoeren. Plus evaluatie na 2 weken, na een maand, namen kwartaal. En in overleg is ruilen mogelijk. Het werkt. Het werkt al jaren. Geeft hier veel rust
Sassenach schreef op 12-05-2022 om 19:35:
Ik kan me voorstellen dat je er knettergek van wordt.
Nou ben ik benieuwd. Je schrijft:
“Terwijl ik het toch heb volgehouden tot er letterlijk geen rol wc papier meer te vinden was, alle kasten waren leeggegeten en iedereen zonder ontbijt en lunch de de dag moesten beginnen.”
Wat gebeurde er daarna dan? Werd er toen wel initiatief genomen toen alles op was?
Toen ben ik voor mezelf en m’n kind boodschappen gaan doen en heb ik een aparte plank in de voorraadkast en koelkast gemaakt voor ons. Laaiend was ik. Maar uiteindelijk zorgt dat echt voor een vervelende sfeer. Alsof je met twee verschillende gezinnen gescheiden in 1 huis woont. Datzelfde geldt voor vakanties. Ik ga wel af en toe alleen met m’n kind maar niet altijd.
Toen hij nog alleen met z’n kinderen woonde was ik daar niet zo vaak. Af en toe een weekend als de kinderen naar hun moeder waren en ging ik er van uit dat de koelkast leeg was omdat het einde van de werkweek was. Dan gingen we meestal samen weekendboodschappen doen op vrijdag. Inmiddels weet ik van de kinderen dat ze altijd heel blij waren en precies wisten wanneer ik was geweest omdat er dan lekker veel keus was. Beleg, brood, sap, fruit, koek. Alles! Normaal was dat dus niet zo …
Samen alles doen is een idee om te proberen. Blijft een soort kamertrainingscentrum op die manier en staat er nog geen maaltijd op tafel op de avonden dat ik later thuiskom. Maar wellicht het hoogst haalbare.
Absor; jouw oplossing hou ik nog ff achter de hand goed, haha.
Dorestad schreef op 12-05-2022 om 20:05:
jaren geleden was ik ook helemaal klaar met onze verdeling. We hebben gezinsoverleg gehouden en de taken verdeeld in goed overleg. Met hele duidelijke afspraken: zo laat wordt er gegeten, na het eten direct afruimen enz. Van dag tot dag omdat niet alle dagen gelijk zijn qua activiteiten enz. Op papier gezet en iedereen kreeg ook uitgeprinte versie. Met de afspraak elkaar direct te herinneren bij taak niet uitvoeren waarbij de verzaker alsnog acuut de taakmoet uitvoeren. Plus evaluatie na 2 weken, na een maand, namen kwartaal. En in overleg is ruilen mogelijk. Het werkt. Het werkt al jaren. Geeft hier veel rust
En hoe doen jullie dat met vakanties, uitjes, afspraken met vrienden, etentjes met z’n twee, kadootjes koppen, feestjes organiseren oid? Zeg maar alles buiten het huishouden? Het meer sociale aspect van een gezin?
Ik zou weer met mijn eigen kind op mezelf gaan wonen. Kies voor jezelf en laat je niet als slaaf gebruiken. Zij vinden het allemaal wel makkelijk zo. Er lopen al zo veel huwelijken mis maar nog meer samengestelde huwelijken .
Wat onaantrekkelijk een man die niks wil of kan . En jij zorgmoe en nog neemt hij je niet serieus
Ik Zou vragen wat moet er gebeuren voor hij jou wel serieus neemt
Scheiden ????
Ik lees even mee. Want hier doe ik voor mijn gevoel ook alles.
Dit wil je vast niet horen, maar zo’n type is nu mijn ex. Precies hetzelfde gezeur, o pardon, hij noemde mij natuurlijk een zeurpiet. Ik zou dus gaan latten als ik jou was en je de relatie niet wilt verbreken.
Dit wordt niet beter want hij is de smoesjeskoning en toont tot nu toe geen enkel initiatief om jullie gezamenlijke probleem op te lossen. Elk relatieprobleem is namelijk een gezamenlijk probleem. Dat krijg je niet in je eentje gefikst. Je kunt wél in je eentje besluiten te stoppen met de relatie.
Ik wens je veel wijsheid.
we gaan niet scheiden hoor. We zijn dol op elkaar en op ons gezin. Dit onderdeel is heel vervelend en ik voel me inderdaad niet serieus genomen door hem. Maar scheiden is echt niet nodig vanwege dit.
Poms schreef op 12-05-2022 om 20:12:
[..]
En hoe doen jullie dat met vakanties, uitjes, afspraken met vrienden, etentjes met z’n twee, kadootjes koppen, feestjes organiseren oid? Zeg maar alles buiten het huishouden? Het meer sociale aspect van een gezin?
Daar denken we dus alletwee om. De ene keer neemt de 1 initiatief en vult de ander zo nodig aan, de andere keer andersom. Op 1 of andere manier is dat nooit het punt geweest, wellicht ook doordat we maandelijks even bij elkaar zitten met de agenda's doordat ik super onregelmatig werkte in het verleden ennu nog een beetje onregelmatig werk. Mijn gezin en ik, de kinderen zijn nu thuisstuderende adolescenten, zijn gewend dat ik vanaf dat ze klein waren ongeveer 3x perjaar een paar dagen op vakantie was zonder hen en dat ik vaak avonden, weekenden, nachten werkte.
Hij vindt het blijkbaar niet belangrijk genoeg om iets aan zijn gedrag te veranderen. En daarom ben ik bang voor je dat hij op dezelfde voet doorgaat, ook al ga je op je kop staan. Ik denk dat je 2 keuzes hebt als scheiden geen optie is:
1. Het accepteren en alles zelf blijven doen.
2. Gaan latten, zodat je je niet meer hoeft te ergeren aan zijn manier van huishouden.