Als ik het niet doe, wie doet het dan?
Na de zoveelste (vast herkenbare) discussie met m’n echtgenoot ben ik op zoek naar raad. We zijn al jaren getrouwd (samengesteld gezin) en echt hartstikke dol op elkaar. Één punt blijft regelmatig voor problemen zorgen en dat is de verdeling van taken in ons huishouden.
We werken allebei fulltime in een leidinggevende functie en hebben 3 kinderen thuis wonen. Ondanks vele pogingen om de taken goed te verdelen lukt dat eigenlijk nooit. Mijn man kan niet plannen, overziet dingen niet, toont zelden initiatief, is chaotisch en heeft een wonderlijk tijdsbesef etc. Als het gaat om boodschappen, kadootjes, feestjes, sociale contacten, vakanties, regelzaken, financiën etc komt alles op mijn bord. Zijn excuus is dat ik er veel beter in ben. Is ook zeker zo. Neemt niet weg dat ie het op z’n werk klaarblijkelijk wel kan.
Ik ben zo vreselijk zorgmoe en kan en wil al die ballen niet meer in de lucht houden. Ik werk minstens zoveel als hij, daarnaast bestaat het huishouden uit 3 kinderen waarvan er 2 van hem zijn waar ik het grootste deel van zorg op m’n bord heb.
Ik heb een aantal dingen geprobeerd. Bijvoorbeeld door het allemaal niet te doen. Gevolg is dat het gewoon niet gebeurt of niet goed gaat. Geen vakanties, geen rekeningen betaald, geen leuke activiteiten buiten de deur en niks in huis. Terwijl ik het toch heb volgehouden tot er letterlijk geen rol wc papier meer te vinden was, alle kasten waren leeggegeten en iedereen zonder ontbijt en lunch de de dag moesten beginnen.
Opdrachten geven heb ik ook geprobeerd. Met wisselend succes: hij, en twee van de kinderen, doen het slecht op een opdracht. Levert vrijwel altijd eerst een discussie op. Ook ben ik zo nog een groot deel van de tijd bezig om een soort manager te zijn en mn huisgenoten op instructieniveau te vertellen wat ze doen moeten. Vinden ze niet leuk, en ik ook niet.
Hij heeft geprobeerd vaste afspraken in zijn eigen agenda te zetten: de was op maandag, vrijdag boodschappen. Dat idee. Heeft ie 2x een week volgehouden en heeft daarna alleen nog maar vurig beargumenteerd waarom het hem niet was gelukt (Ik noem hem ook wel de smoesjeskoning)
Ter aanvulling: hij hoeft het niet op mijn manier te doen en reageer niet geagiteerd als hij wel iets regelt maar ik dat zelf anders zou hebben gedaan. Zo ben ik oprecht niet (kan wel geïrriteerd zijn dat als ik hem gevraagd heb te koken dat we dan pas om 22.00 eten, geef ik toe 
en wat er uit te besteden is heb ik uitbesteed (schoonmaak etc) en de kinderen koken allemaal 1x per week (waarvan 2 dat op dezelfde manier aanpakken als hij, haha)
Gesprekken helpen niet, ruzie maken helpt niet, maar dit zo door laten gaan Is voor mij geen optie.
iemand herkenning die de ultieme oplossing heeft?
Maanlicht schreef op 13-05-2022 om 10:47:
[..]
Same here! Ik word vaak geroemd om mijn regeltalent op het werk, echt waar! Maar het huishouden, wat ik nochtans super-belangrijk vind, is een ontzettende struggle. Het is al wel ontzettend hard gebeterd, maar god, wat heb ik daar een energie in gestoken...
ja he? ik begrijp het ook niet hoor: als ik elke dag stofzuig is het bij mij nog smoezeliger dan bij anderen die maar 1x per week stofzuigen. Echt huishouden: het kost me zoveel energie om daar op te focussen
Niet alles gelezen, maar wil even aanhaken op ADD. Mijn man heeft ADD en wat TO schrijft klinkt heel bekend, inclusief smoesjes. Echter, sinds hij de diagnose heeft en bij ons de spanning behoorlijk op de ketel stond met bijbehorende discussies en ruzies, is hij de jaren erna flink verbeterd. Soms neemt hij medicatie, meestal niet.
Wat er is veranderd is dat hij nu 'gewoon' de klusjes doet. Hij begint eraan ipv moe te worden van het denken eraan. Hij ziet niet alles, maar wij hebben afgesproken dat een aantal dingen voor zijn rekening zijn en die doet hij op vaste momenten. In het begin zei hij 'ik heb ADD, ik kan er niks aan doen' en dus deed hij ook niks. Maar ik vind dat ADD geen reden is om geen verantwoordelijkheid te nemen. Ook met ADD kun je prima functioneren, maar je moet er wel wat voor doen.
Maanlicht, Mija en ook de anderen, ik zit hier met tranen in mijn ogen te lezen. De herkenning, de gevoelens van onzekerheid en het triggeren door opmerkingen van anderen. Alleen al de opmerking dat ik niet zo onzeker moet zijn doet me huiveren op mijn werk. Ja ik weet dat ze gelijk hebben dat ik goed ben in mijn werk, maar het verleden maakt me zo vreselijk onzeker.
Ik weet niet meer wie het schreef maar de opmerking jij hebt geen ADD / Autisme want jij ..... vul maar iets in doet zo'n pijn en zo geen recht aan wat ik al gedaan heb om die ander er geen last van te laten hebben maar de energie die het mij kost om dan alle ballen omhoog te houden die zien ze niet.
Nu ik ouder wordt kan ik milder worden naar mijzelf maar nog doe ik mijn best om alle ballen hoog te houden.
Dus de mate van herkenning is erg groot bij alles wat jullie beschrijven en dat helpt mij in het besef dat ik niet alleen ben met deze worsteling. En dat het dus helemaal niet gek is dat mijn huis op dit moment rommelig is want er is geen ruimte in mijn hoofd om het aan te pakken.
Dank jullie wel!
En Poms, ik hoop dat het je lukt om je man te te bereiken want die diagnose als hij er is veranderd hem niet maar geeft de omgeving vaak wel handvatten om zich wat meer aan jou aan te passen waardoor er juist meer ruimte komt om dingen te doen en niet minder.
Je weet dat hij het overzicht niet heeft, maar ook de lulligste niet is. Dus waarom zou je wachten op inzicht in een eventuele diagnose als jouw acute probleem betrekking heeft op zijn onvermogen om te zien wat er moet gebeuren? Ik zou gewoon zelf beginnen met het inzichtelijk maken van de structuur die je nu hebt door op een bord de komende week groots in beeld te brengen. Je hoeft daarbij niet eens uit te leggen dat je dat doet om te kijken of het voor hem werkt. Doe het omdat het je handig lijkt.
Hier heb ik en strook schoolbordplastic op een zwarte keukenkast geplakt. Dat verdeel ik in 6 velden: 5 voor de weekdagen, 1 voor het weekend. Ik gebruik verschillende kleuren voor afspraken, wekelijks terugkerende zaken en 'weekdoelen'. Vanaf de eettafel kan je het lezen. Inmiddels heb ik de wekelijks terugkerende zaken niet meer allemaal nodig (bijvoorbeeld dat je altijd een wasmachine draait na het sporten of op woensdag naar de bakker gaat wegens 3 halen 2 betalen). Maar ik zou het er in jouw geval gewoon opzetten. Daarnaast kan je er 'weekdoelen' op kwijt - zaken die minder vaak moeten gebeuren. Hier zijn dat er altijd drie, in de meest opvallende kleur. Deze week: de winterjassen wassen en opbergen, de ruitenwissers van mijn auto vervangen, een matras naar het stort brengen.
Probeer het gewoon. Op deze manier maak je van dingen die nu voor hem als vervelende opdracht voelen omdat hij er zelf niet aan dacht, gezamenlijke taken waarvan hij heeft gezien dat het moet gebeuren. En geef niet te snel op. Misschien blijf je het wel nodig hebben.
Oh, en als je dit soort dingen opschrijft, kan je ze ook afstrepen - heerlijk gevoel
yette schreef op 13-05-2022 om 11:12:
Je weet dat hij het overzicht niet heeft, maar ook de lulligste niet is. Dus waarom zou je wachten op inzicht in een eventuele diagnose als jouw acute probleem betrekking heeft op zijn onvermogen om te zien wat er moet gebeuren? Ik zou gewoon zelf beginnen met het inzichtelijk maken van de structuur die je nu hebt door op een bord de komende week groots in beeld te brengen. Je hoeft daarbij niet eens uit te leggen dat je dat doet om te kijken of het voor hem werkt. Doe het omdat het je handig lijkt.
Hier heb ik en strook schoolbordplastic op een zwarte keukenkast geplakt. Dat verdeel ik in 6 velden: 5 voor de weekdagen, 1 voor het weekend. Ik gebruik verschillende kleuren voor afspraken, wekelijks terugkerende zaken en 'weekdoelen'. Vanaf de eettafel kan je het lezen. Inmiddels heb ik de wekelijks terugkerende zaken niet meer allemaal nodig (bijvoorbeeld dat je altijd een wasmachine draait na het sporten of op woensdag naar de bakker gaat wegens 3 halen 2 betalen). Maar ik zou het er in jouw geval gewoon opzetten. Daarnaast kan je er 'weekdoelen' op kwijt - zaken die minder vaak moeten gebeuren. Hier zijn dat er altijd drie, in de meest opvallende kleur. Deze week: de winterjassen wassen en opbergen, de ruitenwissers van mijn auto vervangen, een matras naar het stort brengen.
Probeer het gewoon. Op deze manier maak je van dingen die nu voor hem als vervelende opdracht voelen omdat hij er zelf niet aan dacht, gezamenlijke taken waarvan hij heeft gezien dat het moet gebeuren. En geef niet te snel op. Misschien blijf je het wel nodig hebben.
Oh, en als je dit soort dingen opschrijft, kan je ze ook afstrepen - heerlijk gevoel
Omdat dat allemaal al geprobeerd is en niet heeft gewerkt. Planborden, gezamenlijke agendas, weekplanningen maken op zondag, opdrachten geven, taken verdelen, dingen in de soep laten lopen, herhalen, herinneringen in z’n digitale agenda. Het is geen acuut probleem. Ongoing probleem. Al jarenlang. En ik kan daar niet meer de energie voor opbrengen. Misschien ben ik simpelweg niet (meer) onbaatzuchtig genoeg?
Slechts deze week;
Maandag kwam hij niet thuis rond etenstijd. Hadden we wel vooraf afgesproken om gezamenlijk met alle kinderen te eten (middelste start met z’n examens deze week). Was ie de tijd vergeten, was iets anders gaan doen en was vergeten even te bellen.
We hebben een nieuwe keuken aangeschaft voor ons nieuwe huis. Werd deze week daar geleverd tussen 8.00 en 16.00. Wij daarheen. Hele dag wachten. Geen keuken. Blijkt ie een random postcode ingevuld te hebben (hele andere stad). Geen keuken dus en bij herlevering opnieuw 100 euro betalen.
Hij ging woensdag uit zichzelf boodschappen doen. Echt superfijn. Toen ie thuiskwam bleek dat ie alleen dingen heeft gekocht die we wel al in huis hadden. Maar helaas niets van wat er op was 😂
Vanochtend zegt ie verheugd dat hij zich met het werk heeft ingeschreven voor een sportwedstrijd (een soort waar ie niet aan doet en ongetraind in is) Helaas wel op mn verjaardag …
Poms schreef op 13-05-2022 om 11:39:
[..]
Omdat dat allemaal al geprobeerd is en niet heeft gewerkt. Planborden, gezamenlijke agendas, weekplanningen maken op zondag, opdrachten geven, taken verdelen, dingen in de soep laten lopen, herhalen, herinneringen in z’n digitale agenda. Het is geen acuut probleem. Ongoing probleem. Al jarenlang. En ik kan daar niet meer de energie voor opbrengen. Misschien ben ik simpelweg niet (meer) onbaatzuchtig genoeg?
Slechts deze week;
Maandag kwam hij niet thuis rond etenstijd. Hadden we wel vooraf afgesproken om gezamenlijk met alle kinderen te eten (middelste start met z’n examens deze week). Was ie de tijd vergeten, was iets anders gaan doen en was vergeten even te bellen.
We hebben een nieuwe keuken aangeschaft voor ons nieuwe huis. Werd deze week daar geleverd tussen 8.00 en 16.00. Wij daarheen. Hele dag wachten. Geen keuken. Blijkt ie een random postcode ingevuld te hebben (hele andere stad). Geen keuken dus en bij herlevering opnieuw 100 euro betalen.
Hij ging woensdag uit zichzelf boodschappen doen. Echt superfijn. Toen ie thuiskwam bleek dat ie alleen dingen heeft gekocht die we wel al in huis hadden. Maar helaas niets van wat er op was 😂
Vanochtend zegt ie verheugd dat hij zich met het werk heeft ingeschreven voor een sportwedstrijd (een soort waar ie niet aan doet en ongetraind in is) Helaas wel op mn verjaardag …
ach ja dat klinkt of er inderdaad een attention deficit is. En natuurlijk zit daar schaamte op. Maar als hij het zou accepteren zou hij door die schaamte heen kunnen komen en zouden jullie (miss samen met een deskundige) kunnen kijken naar wat wel kan voor hem.
Ik denk dat de prioriteit moet liggen bij het onder ogen zien van zijn gebrek aan focus en niet bij weer nieuwe schema's en klussen. Dat geeft alleen maar meer schaamte en frustratie als het niet lukt
Lexus schreef op 13-05-2022 om 11:45:
[..]
Ik denk dat de prioriteit moet liggen bij het onder ogen zien van zijn gebrek aan focus en niet bij weer nieuwe schema's en klussen. Dat geeft alleen maar meer schaamte en frustratie als het niet lukt
Ik denk dat je daar gelijk in hebt Lexus!
Poms schreef op 13-05-2022 om 11:39:
[..]
Omdat dat allemaal al geprobeerd is en niet heeft gewerkt. Planborden, gezamenlijke agendas, weekplanningen maken op zondag, opdrachten geven, taken verdelen, dingen in de soep laten lopen, herhalen, herinneringen in z’n digitale agenda. Het is geen acuut probleem. Ongoing probleem. Al jarenlang. En ik kan daar niet meer de energie voor opbrengen. Misschien ben ik simpelweg niet (meer) onbaatzuchtig genoeg?
Slechts deze week;
Maandag kwam hij niet thuis rond etenstijd. Hadden we wel vooraf afgesproken om gezamenlijk met alle kinderen te eten (middelste start met z’n examens deze week). Was ie de tijd vergeten, was iets anders gaan doen en was vergeten even te bellen.
We hebben een nieuwe keuken aangeschaft voor ons nieuwe huis. Werd deze week daar geleverd tussen 8.00 en 16.00. Wij daarheen. Hele dag wachten. Geen keuken. Blijkt ie een random postcode ingevuld te hebben (hele andere stad). Geen keuken dus en bij herlevering opnieuw 100 euro betalen.
Hij ging woensdag uit zichzelf boodschappen doen. Echt superfijn. Toen ie thuiskwam bleek dat ie alleen dingen heeft gekocht die we wel al in huis hadden. Maar helaas niets van wat er op was 😂
Vanochtend zegt ie verheugd dat hij zich met het werk heeft ingeschreven voor een sportwedstrijd (een soort waar ie niet aan doet en ongetraind in is) Helaas wel op mn verjaardag …
Ik snap dat het op het moment zelf heel akelig is maar ik moet er toch ook wel erg om lachen. Je hebt iig een flinke dosis humor nodig met deze man
en ja, hij zal vast een etiket hebben en medicatie zal dan mss helpen maar kan me goer voorstellen dat als je er zelf geen last van heb (ben wel reuze nieuwsgierig wat voor werk hij doet) dat je dat niet wil. Medicatie heeft immers ook bijwerkingen
even heel pragmatisch; klinkt alsof jij gewoon de organisatie zal zijn en blijven in deze relatie. Is het een optie dat je eens per week of per 2 weken een vaste dag vrij kan nemen? Een zaterdag of zondag die voor jou is en hij regelt die dag alles, eten kinderen enz enz. Hij zal vast inzien dat jij dat meer nodig heb en op die manier laad je bij (ga lekker naar een themren of vriendin of wat dan ook en als je het huis voor jezelf wil eis je dat zij weg gaan).
Mijn man is gewoon enorm verwend door zijn moeder. Toen hij op zichzelf ging wonen deed ze zijn was en poetste ze zijn huis ook nog. Tot een paar jaar geleden werkte ik max 3 dagen dus dan is het logisch dat ik meer doe, alleen werken we nu allebei evenveel en doe ik nog steeds alles. De smoesjes van hem: ik ben moe want was heel vroeg wakker, ik wil wel opruimen maar waar moet ik het allemaal laten dan (alsof ik dat wel weet), ik stofzuig morgen wel. Misschien moet ik ook eens een week niksdoen net als TO geprobeerd heeft, wie weet helpt het bij verwende mannen.
Poms schreef op 13-05-2022 om 11:39:
[..]
Omdat dat allemaal al geprobeerd is en niet heeft gewerkt. Planborden, gezamenlijke agendas, weekplanningen maken op zondag, opdrachten geven, taken verdelen, dingen in de soep laten lopen, herhalen, herinneringen in z’n digitale agenda. Het is geen acuut probleem. Ongoing probleem. Al jarenlang. En ik kan daar niet meer de energie voor opbrengen. Misschien ben ik simpelweg niet (meer) onbaatzuchtig genoeg?
[...]
Ben je of zit je aan het begin van de overgang? Dat is namelijk ook exit zorghormoon, waardoor zulke zaken extra hard kunnen aankomen. Geen excuus voor je man, maar wel een verklaring waarom je er nu meer mee zit
Wat denk je dat er gebeurd als je hem dit topic laat lezen? Wordt hij dan boos omdat je dit probleem op een forum hebt geplaatst met wildvreemden? Of zou het kunnen dat hij zich herkent in de vele opmerkingen die geplaatst zijn door mensen die dezelfde problemen ervaren als jouw man? Het zou voor hem een eye opener kunnen zijn. Juist de manier waarop de andere forumleden hun problemen omschrijven en hoe ze er mee om zijn gegaan. Het gevoel van herkenning, niet de enige zijn. Het is dan ook geen aanval of beschuldiging. Het zou een idee kunnen zijn om hem in beweging te krijgen richting erkenning en acceptatie. Vanuit daar kan hij pas verder lijkt me.
Poms schreef op 13-05-2022 om 11:39:
[..]
Omdat dat allemaal al geprobeerd is en niet heeft gewerkt. Planborden, gezamenlijke agendas, weekplanningen maken op zondag, opdrachten geven, taken verdelen, dingen in de soep laten lopen, herhalen, herinneringen in z’n digitale agenda. Het is geen acuut probleem. Ongoing probleem. Al jarenlang. En ik kan daar niet meer de energie voor opbrengen. Misschien ben ik simpelweg niet (meer) onbaatzuchtig genoeg?
Slechts deze week;
Maandag kwam hij niet thuis rond etenstijd. Hadden we wel vooraf afgesproken om gezamenlijk met alle kinderen te eten (middelste start met z’n examens deze week). Was ie de tijd vergeten, was iets anders gaan doen en was vergeten even te bellen.
We hebben een nieuwe keuken aangeschaft voor ons nieuwe huis. Werd deze week daar geleverd tussen 8.00 en 16.00. Wij daarheen. Hele dag wachten. Geen keuken. Blijkt ie een random postcode ingevuld te hebben (hele andere stad). Geen keuken dus en bij herlevering opnieuw 100 euro betalen.
Hij ging woensdag uit zichzelf boodschappen doen. Echt superfijn. Toen ie thuiskwam bleek dat ie alleen dingen heeft gekocht die we wel al in huis hadden. Maar helaas niets van wat er op was 😂
Hilarisch ja, in een sketch! Ik als echt mens zou hier horendol van worden als dat dag in dag uit door zou gaan! Ik zou mijn moeizaam bevochten halfbakken structuur in rap tempo verliezen, dat weet ik zeker! Je verliest steeds de regie over je eigen orde. Je creëert in je hoofd duidelijkheid over wat wanneer gebeurt en hoe dat in elkaar past. Je hebt nodig te weten waar je op kunt rekenen, hebt ankerpunten nodig. Dit soort gedrag zorgt voortdurend voor openstaande taken, dat er nog iets moet, iets onthouden moet worden, herinnerd moet worden, opnieuw gedaan moet worden, plannen aangepast moeten worden etc. Wordt je vriend daar zelf niet ook hartstikke gestresst van? Of lacht hij dat maar weg? Als je vriend dit zelf een aangename manier van leven vindt, go with the flow, en wat doe jij flauw en moeilijk, dan vrees ik dat er weinig aan te doen is. Dan zul je ‘sluizen’ moeten creëren tussen zijn en jouw leven, zodat je er niet zo op mee hoeft te deinen. Maar dat heeft wel verstrekkende gevolgen, vrees ik. Maar als hij er ook last van heeft, zul je daar gemeenschappelijke grond in moeten vinden en moeten kijken hoe er meer rust gecreëerd kan worden door dingen in een keer af te handelen. Maar daar zal hij voor gemotiveerd moeten zijn. Hij zal ervoor open moeten staan dat jij er echt last van hebt, schade van lijdt zelfs. Als ik zie wat allemaal al geprobeerd is, lijkt dat niet zo. Een optie zou ook nog medicatie zijn maar als hij zo’n moeite heeft met het onder ogen zien van de disfunctionaliteit van zijn gedrag, zal dat ook niet enthousiast onthaald worden. Dit kan niet zonder open en eerlijk gesprek beter worden. De vraag is dus: is hij in staat dit gesprek met jou te voeren zonder het meteen van zich af te werpen? Misschien moet je dat meta-gesprek eerst eens voeren? Eventueel onder begeleiding van een relatietherapeut. Het lijkt me geen overbodige luxe.
Meedenkend, er klinkt namelijk ook wel heel veel wel positief aan hem; wat nou als jullie organiseren en plannen bij hem weg halen want is niet zijn sterke kant?
Jij het organiseren en plannen zoveel mogelijk overneemt en het uitvoerende aan anderen overlaat?
Dus de boodschappen laten bezorgen en een huishoudelijke hulp?
Poms schreef op 13-05-2022 om 05:40:
Dat hij add heeft zou goed kunnen. Dat heb ik meerdere keren bij hem geopperd. Het maakt hem boos, vindt dat ik doe alsof er iets mis met hem is, ervaart het als een aanklacht. Hij wil er niet aan zeg maar. Hij zegt dat dit is wie hij is.
Ik snap het. Labels zijn niet leuk, en hij voelt het oprecht als iets dat mis met hem zou kunnen zijn. Maar het staat wel een gezamenlijke oplossing in de weg. Want hij is wie hij is, en ik hou enorm van hem, maar iedere keer als er iets van z’n bord valt valt het op de mijne en zolang hij niet bereid lijkt naar een oplossing te zoeken (of het nou add is of niet) lijkt de oplossing alleen bij mij te liggen. En dat maakt me een tikkie wanhopig.
Overigens, ik schets met dit topic een deel van wie hij is omdat dit voor mij een (groot) probleem is. Maar daarnaast is deze man lief, liefhebbend, geestig, als je hem midden in de nacht belt voor hulp is ie fluitend binnen no time bij je, is gezellig met de kinderen en is ie vrijwel altijd vrolijk. Kortom: genoeg om van te houden.
De voordelen van add zijn zijn pluspunten dus wie weet is hem de positieve kant van de zaak nooit verteld.
Gr Angela
ik zou zeker zelf in therapie gaan
Je trekt denkt ik aan een dood paard
Gewoon sneu voor jou hoe hij reageert