Als ik het niet doe, wie doet het dan?
Na de zoveelste (vast herkenbare) discussie met m’n echtgenoot ben ik op zoek naar raad. We zijn al jaren getrouwd (samengesteld gezin) en echt hartstikke dol op elkaar. Één punt blijft regelmatig voor problemen zorgen en dat is de verdeling van taken in ons huishouden.
We werken allebei fulltime in een leidinggevende functie en hebben 3 kinderen thuis wonen. Ondanks vele pogingen om de taken goed te verdelen lukt dat eigenlijk nooit. Mijn man kan niet plannen, overziet dingen niet, toont zelden initiatief, is chaotisch en heeft een wonderlijk tijdsbesef etc. Als het gaat om boodschappen, kadootjes, feestjes, sociale contacten, vakanties, regelzaken, financiën etc komt alles op mijn bord. Zijn excuus is dat ik er veel beter in ben. Is ook zeker zo. Neemt niet weg dat ie het op z’n werk klaarblijkelijk wel kan.
Ik ben zo vreselijk zorgmoe en kan en wil al die ballen niet meer in de lucht houden. Ik werk minstens zoveel als hij, daarnaast bestaat het huishouden uit 3 kinderen waarvan er 2 van hem zijn waar ik het grootste deel van zorg op m’n bord heb.
Ik heb een aantal dingen geprobeerd. Bijvoorbeeld door het allemaal niet te doen. Gevolg is dat het gewoon niet gebeurt of niet goed gaat. Geen vakanties, geen rekeningen betaald, geen leuke activiteiten buiten de deur en niks in huis. Terwijl ik het toch heb volgehouden tot er letterlijk geen rol wc papier meer te vinden was, alle kasten waren leeggegeten en iedereen zonder ontbijt en lunch de de dag moesten beginnen.
Opdrachten geven heb ik ook geprobeerd. Met wisselend succes: hij, en twee van de kinderen, doen het slecht op een opdracht. Levert vrijwel altijd eerst een discussie op. Ook ben ik zo nog een groot deel van de tijd bezig om een soort manager te zijn en mn huisgenoten op instructieniveau te vertellen wat ze doen moeten. Vinden ze niet leuk, en ik ook niet.
Hij heeft geprobeerd vaste afspraken in zijn eigen agenda te zetten: de was op maandag, vrijdag boodschappen. Dat idee. Heeft ie 2x een week volgehouden en heeft daarna alleen nog maar vurig beargumenteerd waarom het hem niet was gelukt (Ik noem hem ook wel de smoesjeskoning)
Ter aanvulling: hij hoeft het niet op mijn manier te doen en reageer niet geagiteerd als hij wel iets regelt maar ik dat zelf anders zou hebben gedaan. Zo ben ik oprecht niet (kan wel geïrriteerd zijn dat als ik hem gevraagd heb te koken dat we dan pas om 22.00 eten, geef ik toe 
en wat er uit te besteden is heb ik uitbesteed (schoonmaak etc) en de kinderen koken allemaal 1x per week (waarvan 2 dat op dezelfde manier aanpakken als hij, haha)
Gesprekken helpen niet, ruzie maken helpt niet, maar dit zo door laten gaan Is voor mij geen optie.
iemand herkenning die de ultieme oplossing heeft?
Poms schreef op 13-05-2022 om 06:28:
[..]
???
Ik had iets geschreven dat ik bij nader inzien te persoonlijk vond om hier te delen, vandaar dat ik het heb verwijderd.
Hier hebben we een vergelijkbaar probleem opgelost door de regel 'samen zitten'. Zolang de ander nog werk te doen heeft, ga je dus niet zitten òf je compenseert het later. Als een van ons een dagje de hort op gaat en de ander de boel thuis regelt, dan doet degene die vrij heeft de dag ervoor of erna zoiets als de weekboodschappen of de ramen en/of doet de ander die dag ook rustig aan. Alle taken vallen hieronder. Van oudergesprekken op school tot koken, van gras maaien tot was draaien.
Gelukkig deden we het al zo toen ik door hersenletsel zèlf degene werd die niet meer goed ziet wat er moet gebeuren en bovendien minder energie heeft. We gebruiken nu een gezamenlijke agenda, een weekplanning op een bord in de keuken, een to do list met cijfers voor hoeveel prioriteit iets heeft en een boodschappenlijst-app. Elk gezinslid (de thuiswonende kinderen zijn 16+) kan via deze middelen aangeven & zien wat er moet gebeuren. Op die manier weet ik altijd waarmee ik aan de slag kan.
Het lijkt er op alsof ik mezelf in de mannelijke vorm lees ene paar jaar geleden. Boodschappen, financiën, huishouden etc lukte niet. Het is niet dat ik niet wou, maar het lukte echt niet. Als iemand mij dan een luie donder of smoesjes koningin genoemd had was de rust in huis ver te zoeken.
Boodschappen doe ik inmiddels volledig, financiën hou ik ook voor het grootste deel bij maar daar heb ik allerlei cooping strategieën voor ontwikkelt.
Het huishouden lukt me pas sinds ik medicatie voor mijn inmiddels gestelde Ad(h)d gebruik.
Overigens lukte het op mijn werk prima om m'n bureau leeg achter te laten of leiding te geven aan meerdere mensen toen het mijn interesse had. Als ik iets echt niet leuk vind lukt het niet of begin ik er niet aan.
Ik zou dus vooral aangeven dat het wellicht handig is als hij een keer met de Poh gaat praten en kijken of deze ook kenmerken van ADHD ziet. Het maakt het leven een stuk makkelijker namelijk, je kan dan leren omgaan met de chaos en afleiding in je hoofd.
yette schreef op 13-05-2022 om 06:38:
Hier hebben we een vergelijkbaar probleem opgelost door de regel 'samen zitten'. Zolang de ander nog werk te doen heeft, ga je dus niet zitten òf je compenseert het later. Als een van ons een dagje de hort op gaat en de ander de boel thuis regelt, dan doet degene die vrij heeft de dag ervoor of erna zoiets als de weekboodschappen of de ramen en/of doet de ander die dag ook rustig aan. Alle taken vallen hieronder. Van oudergesprekken op school tot koken, van gras maaien tot was draaien.
Gelukkig deden we het al zo toen ik door hersenletsel zèlf degene werd die niet meer goed ziet wat er moet gebeuren en bovendien minder energie heeft. We gebruiken nu een gezamenlijke agenda, een weekplanning op een bord in de keuken, een to do list met cijfers voor hoeveel prioriteit iets heeft en een boodschappenlijst-app. Elk gezinslid (de thuiswonende kinderen zijn 16+) kan via deze middelen aangeven & zien wat er moet gebeuren. Op die manier weet ik altijd waarmee ik aan de slag kan.
Klinkt goed yette! Fijn dat jullie een modus hebben gevonden. Ik denk dat we het ook zo ongeveer hebben geprobeerd maar niets lijkt duurzaam te werken. Hoe houden jullie dit vol en iedereen zich aan de afspraken zeg maar?
Ellori schreef op 13-05-2022 om 06:39:
Het lijkt er op alsof ik mezelf in de mannelijke vorm lees ene paar jaar geleden. Boodschappen, financiën, huishouden etc lukte niet. Het is niet dat ik niet wou, maar het lukte echt niet. Als iemand mij dan een luie donder of smoesjes koningin genoemd had was de rust in huis ver te zoeken.
Boodschappen doe ik inmiddels volledig, financiën hou ik ook voor het grootste deel bij maar daar heb ik allerlei cooping strategieën voor ontwikkelt.
Het huishouden lukt me pas sinds ik medicatie voor mijn inmiddels gestelde Ad(h)d gebruik.
Overigens lukte het op mijn werk prima om m'n bureau leeg achter te laten of leiding te geven aan meerdere mensen toen het mijn interesse had. Als ik iets echt niet leuk vind lukt het niet of begin ik er niet aan.
Ik zou dus vooral aangeven dat het wellicht handig is als hij een keer met de Poh gaat praten en kijken of deze ook kenmerken van ADHD ziet. Het maakt het leven een stuk makkelijker namelijk, je kan dan leren omgaan met de chaos en afleiding in je hoofd.
Wilde jij er zelf iets aan doen of was er externe druk om er iets aan te doen ellori? Mijn echtgenoot gaat enorm van het idee in de weerstand. En ik probeer hem echt al een tijd de voordelen er van in te laten zien en hem richting huisarts te krijgen. Dat het ook rust in zijn hoofd kan opleveren. Maar het lijkt vooral als falen te voelen voor hem en vindt dat hij niet hoeft te worden zoals de norm van anderen van hem verwacht.
Zou je een fijner leven hebben als je weer ging latten?
Weet je man wat dit gedrag met jou doet? Dat je soms echt wanhopig bent en je niet meer verder wil op deze manier?
Is hulp van buitenaf geen oplossing, een schoonmaakster?
Poms schreef op 13-05-2022 om 06:52:
[..]
Wilde jij er zelf iets aan doen of was er externe druk om er iets aan te doen ellori? Mijn echtgenoot gaat enorm van het idee in de weerstand. En ik probeer hem echt al een tijd de voordelen er van in te laten zien en hem richting huisarts te krijgen. Dat het ook rust in zijn hoofd kan opleveren. Maar het lijkt vooral als falen te voelen voor hem en vindt dat hij niet hoeft te worden zoals de norm van anderen van hem verwacht.
Anderen, bedoelt hij daarmee jou?
Poms schreef op 13-05-2022 om 06:47:
[..]
Klinkt goed yette! Fijn dat jullie een modus hebben gevonden. Ik denk dat we het ook zo ongeveer hebben geprobeerd maar niets lijkt duurzaam te werken. Hoe houden jullie dit vol en iedereen zich aan de afspraken zeg maar?
Aanvankelijk was ik degene die 'werkoverleg' initieerde. Dan vroeg ik wat hij die dag van plan was en gaf aan wat er volgens mij (verder) moest gebeuren: de kinderen moeten naar zwemles, de bedden moeten verschoond, er is geen melk meer en er moeten wat mailtjes de deur uit - wat ga jij doen? Mijn man ging daardoor beter zien wat er moest gebeuren en ontdekte ook welke taken hem het beste lagen. Zo is hij bijvoorbeeld degene geworden die meestal met de kinderen de stad in ging voor kleren en heb ik meer geduld met priegelwerkjes zoals een knoop aannaaien of een koplamp vervangen. De vloer ziet er beter uit als hij dweilt, het eten smaakt beter als ik kook. Sommige dingen vinden we beiden niks, dus dat doen we om beurten of verdelen het. Op deze manier sleet er voor bepaalde zaken een gewoonte in èn ging hij zelf ook zien wat er zoal moest gebeuren. Best handig, want ook ik heb blinde vlekken/dingen die ik oneindig uitstel. Het duurde echt wel even hoor, voordat dat liep. Maar op een gegeven moment werd het hele takenpakket een gezamenlijke verantwoordelijkheid en was ik niet meer de enige die signaleerde dat de vriezer ontdooid moest worden. Dus dan is 'werkoverleg' ook niet echt meer nodig en die je wat je ziet liggen of geef je de ander een hint.
Sinds mijn hersenletsel, heb ik meer hints nodig dan hij. Ik krijg nu ook thuiszorg en bepaalde taken waar ik het overzicht voor mis, doe ik niet meer - de administratie liep bijvoorbeeld tragisch in de soep. Als er sprake is van een beperking, kan je niet alles verwachten en moet je de taken anders verdelen. Bovendien kost het implementeren van nieuw gedrag dan veel meer tijd - als het überhaupt al lukt. Vandaar ook al die middelen die we gebruiken sinds mijn hersenletsel (vooral mijn geheugen en concentratievermogen zijn bagger). Maar zo'n grote, overzichtelijke weekplanner op je keukenkast, is vast ook handig voor wie het om andere redenen (nog) niet vanzelf kan. Ik vul hem op maandagen in met de thuiszorg. Buiten dat het een leidraad is voor mijzelf, kan mijn man me zo ook helpen herinneren aan wat ik van plan was. Dat is een stuk prettiger dan opdrachten krijgen.
TO, dat hij weerstand voelt tegen een eventueel 'label' is begrijpelijk. Maar ADHD zie ik persoonlijk niet als een 'stoornis'. Ik ken inmiddels heel wat volwassenenen met ADHD, de meesten daarvan leiden een heel goed en succesvol leven, maar de ADHD maakt sommige zaken wel veel moeilijker. En dan met name vaak het huishouden, en het 'managen' van alles wat daarbij komt kijken.
De 'diagnose' aanvaarden kan ook helpen om je partner (of jezelf) te 'vergeven'. En kan de aanzet betekenen van leren omgaan met je 'beperkingen'. Er bestaan trainingen voor volwassenen met ADHD om te leren plannen etc.
Maak hem duidelijk hoe zwaar het nu voor jou is, en vraag hem met jou te zoeken naar oplossingen. Misschien kan je zelf al info vinden in boeken over/voor volwassenen met ADHD.
Jij bent de enige hier die jouw man kent. Als jij hem een lieve en leuke man vindt, dan is dat gewoon ook zo.
ik heb ook moeite met de kwalificaties hier als 'smoesjeskoning, 'lue donder' etc.
Mensen met ADHD krijgen vaak al van zo vroeg in hun leven te horen dat ze lui zijn en alles verkeerd doen ...
Vrijevlinder schreef op 13-05-2022 om 07:31:
Zou je een fijner leven hebben als je weer ging latten?
In datzelfde kader: zou je een fijner leven hebben als jij "alles" blijft doen, maar minder gaat werken?
Ik weet dat ik mij immens impopulair maak, met die opmerking, maar als Mozes niet naar de berg komt... is de berg naar Mozes brengen soms de oplossing.
Anders toch NOG een keer het huis laten leeglopen tot er geen WC-papier meer in huis is... en dat zo een tijdje volhouden en er duidelijk in zijn wie boodschappen behoort te gaan doen. Het werd misschien gezien als: in die week was het wel vervelend dat Poms even de energie niet had (kan de beste overkomen), maar gelukkig is zij weer terug de oude....
Ik zou er een fikse ruzie voor over hebben.
Poms schreef op 13-05-2022 om 06:52:
[..]
Wilde jij er zelf iets aan doen of was er externe druk om er iets aan te doen ellori? Mijn echtgenoot gaat enorm van het idee in de weerstand. En ik probeer hem echt al een tijd de voordelen er van in te laten zien en hem richting huisarts te krijgen. Dat het ook rust in zijn hoofd kan opleveren. Maar het lijkt vooral als falen te voelen voor hem en vindt dat hij niet hoeft te worden zoals de norm van anderen van hem verwacht.
Een combinatie van. Maar, het heeft zeker een paar jaar geduurd voor ik doorgepakt heb. Ik heb zo'n 6 jaar geleden na het overlijden van mijn moeder de eerste verwijzing gevraagd maar niks mee gedaan. Uiteindelijk in een burn-out beland en toen ben ik gaan inzien dat ik dingen echt anders moet gaan doen in mijn leven en heb ik een nieuwe verwijzing gevraagd. Want inmiddels had ik er zelf ook echt last van dat het niet lukt om het huishouden te doen.
Even een voorbeeldje hoe ik mijn huishouden doe/deed. Ik begin met de woonkamer, daar staat een glas wat ik naar de keuken breng. Dan zie ik in de keuken een smoezelig doekje liggen wat de was in moet, die breng ik naar boven en zet dan maar meteen een machine met was aan. Dan ben in ondertussen allang vergeten dat ik bezig was met de kleine tafel opruimen. Enorm vermoeiend en het kost zoveel energie, echt zonde.
Wat voor mij extra meespeelde was dat ik dus al langer vermoed dat ik AD(H)D heb, vaak komen die twee overigens samen voor en heb je een combi type. En AD(H)D en autisme komen redelijk wat voor in de familie bij mij. Omdat deze twee in hetzelfde gebied in de hersenen zitten heb ik toch besloten om me te laten testen.
Nu kunnen ze het niet met 100% zekerheid zeggen dat ik AD(H)D heb omdat ik zoveel mechanismes ontwikkeld heb waardoor ik bijvoorbeeld wel kan plannen. Maar, dat kan ik alleen maar als ik dingen direct in mijn agenda zet. Doe ik dat niet en het is over meer dan 2 dagen? Dan vergeet ik ze gewoon. Tenzij ik het heel erg leuk vind zoals een concert, dat onthoud ik dan weer wel. Dingen waar ik enorm tegen op kan zien zoals een tandarts bezoek vergeet ik dan dus wel weer.
Ik hoef overigens ook niet te worden zoals anderen verwachten of zoals de norm is, maar ik vind wel dat ik het verplicht ben aan mijn kind en partner om er voor te zorgen dat ik een prettig persoon ben om mee samen te leven. En ook naar mezelf trouwens.
Het is heeeeeel cliché wat ik nu ga zeggen, maar een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd en visa versa. En het is echt zo. Ik ben nu al bijna een week ziek en toevallig die week alleen thuis dus het huis is echt niet zoals ik wil. Ik merk direct dat ik daardoor onrustiger ben dan ik 2 weken geleden was.
Ellori schreef op 13-05-2022 om 08:54:
[..]
Even een voorbeeldje hoe ik mijn huishouden doe/deed. Ik begin met de woonkamer, daar staat een glas wat ik naar de keuken breng. Dan zie ik in de keuken een smoezelig doekje liggen wat de was in moet, die breng ik naar boven en zet dan maar meteen een machine met was aan. Dan ben in ondertussen allang vergeten dat ik bezig was met de kleine tafel opruimen. Enorm vermoeiend en het kost zoveel energie, echt zonde.
Herkenbaar...
En intussen overspoeld worden door honderdenéén gedachten over wat je allemaal nog moet /zou willen doen ...
Ik weet sinds mijn veertigste dat ik ADHD heb. Neem geen medicatie, heb wel training gevolgd. De diagnose hielp om mezelf te vergeven voor mijn chaotische gedoe zo vaak, en maakte dat ik ook besefte waar ik trots op mag zijn, zoals universitaire studie afmaken in vier jaar, ondanks ADHD.
Je hebt geen idee hoe vaak ik lui genoemd ben ... Terwijl ik een perfectionist ben en mijn ADHD compenseerde door nachten door te gaan om alles rond te krijgen (eerst studie, dan werk, kinderen en huishouden).
Een ADHD-training heeft me leren plannen. Bv ik weet nu dat als ik om 16 uur weg moet, en denk dat ik nog A, B en C kan doen, eigenlijk enkel tijd heb voor A. Dus ik plan A in en plan in mijn ogen belachelijk veel tijd in om me klaar te maken. Wat dan uiteindelijk net genoeg blijkt 
Ik werk ook met een grote kalender (gigakrijtbord in de keuken, waar zes weken op staan). En ik heb een bullet journal, met daarin lijstjes: zoals: to do voor vertrek werk, meenemen naar werk etc.
Op mijn werk word ik beschouwd als mega-georganiseerd, gewoon omdat ik daar altijd ontzettend veel energie heb in gestoken.
Thuis loopt er nog regelmatig iets mis, maar ik ben nu zover dat ik mezelf daarvoor kan vergeven. En er zijn ook leuke kanten aan ADHD hebben, of een partner met ADHD hebben
Maanlicht schreef op 13-05-2022 om 09:07:
[..]
Herkenbaar...
En intussen overspoeld worden door honderdenéén gedachten over wat je allemaal nog moet /zou willen doen ...
Ik weet sinds mijn veertigste dat ik ADHD heb. Neem geen medicatie, heb wel training gevolgd. De diagnose hielp om mezelf te vergeven voor mijn chaotische gedoe zo vaak, en maakte dat ik ook besefte waar ik trots op mag zijn, zoals universitaire studie afmaken in vier jaar, ondanks ADHD.
Je hebt geen idee hoe vaak ik lui genoemd ben ... Terwijl ik een perfectionist ben en mijn ADHD compenseerde door nachten door te gaan om alles rond te krijgen (eerst studie, dan werk, kinderen en huishouden).
EenADHD-training heeft me leren plannen. Bv ik weet nu dat als ik om 16 weg moet, en denk dat ik nog A; B en C kan doen, eigenlijk enkel tijd heb voor A. Dus ik plan A in en plan in mijn ogen belachelijk veel tijd in om me klaar te maken. Wat dan uiteindelijk net genoeg blijkt
Ik werk ook met een grote kalender (gigakrijtbord in de keuken, waar zes weken op staan). En ik heb een bullet journal, met daarin lijstjes: zoals: to do voor vertrek werkn meenemen naar werk etc.
Op mijn werk word ik beschouwd als mega-georgansieerd, gewoon omdat ik daar altijd ointzettend veel energie heb in gestoken.
Thuis loopt er nog regelmatig iets mis,n maar ik ben nu zover dat ik mezelf daarvoor kan vergeven. En er zijn ook leuke kanten aan ADHD hebben, of een partner met ADHD hebben
Ik wacht nog op de training / groepstherapie. Ik gebruik nu wel medicatie en ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel fijn vind. Ik ben echt rustiger in mn hoofd en kan dus inderdaad het huishouden makkelijker aan. Ik ben zelfs met achterstallige klusjes bezig die je eigenlijk 2x per jaar zou moeten doen ofzo maar die ik dus niet doe want het staat niet op mijn radar. Inmiddels dus wel .
En lui genoemd worden, ja die ken ik maar al te goed. Heb dat ook heel lang over mezelf gedacht en mezelf op mn kop gegeven want ik ben toch volwassen? Dan moet ik toch gewoon een huishouden kunnen doen?
Ellori schreef op 13-05-2022 om 08:54:Even een voorbeeldje hoe ik mijn huishouden doe/deed. Ik begin met de woonkamer, daar staat een glas wat ik naar de keuken breng. Dan zie ik in de keuken een smoezelig doekje liggen wat de was in moet, die breng ik naar boven en zet dan maar meteen een machine met was aan. Dan ben in ondertussen allang vergeten dat ik bezig was met de kleine tafel opruimen. Enorm vermoeiend en het kost zoveel energie, echt zonde.
Zo herkenbaar dit. Zou het dan toch... mijn broertje heeft ook adhd. Ik zelf herken me erg in add...
Ellori schreef op 13-05-2022 om 09:11:
[..]
Ik wacht nog op de training / groepstherapie. Ik gebruik nu wel medicatie en ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel fijn vind. Ik ben echt rustiger in mn hoofd en kan dus inderdaad het huishouden makkelijker aan. Ik ben zelfs met achterstallige klusjes bezig die je eigenlijk 2x per jaar zou moeten doen ofzo maar die ik dus niet doe want het staat niet op mijn radar. Inmiddels dus wel
En lui genoemd worden, ja die ken ik maar al te goed. Heb dat ook heel lang over mezelf gedacht en mezelf op mn kop gegeven want ik ben toch volwassen? Dan moet ik toch gewoon een huishouden kunnen doen?
Wat bij mij ook niet hielp, is dat mijn moeder 'het' ook heeft. Ging niet uit werken dus haar leven was behapbaarder. Maar ik heb dus ook nooit een voorbeeld gehad van een goed georganiseerd huishouden ... Mijn moeder kon de vloer beginnen schrobben en haverwege stoppen, iets anders gaan doen en de vloer vergeten ...