Als ik het niet doe, wie doet het dan?
Na de zoveelste (vast herkenbare) discussie met m’n echtgenoot ben ik op zoek naar raad. We zijn al jaren getrouwd (samengesteld gezin) en echt hartstikke dol op elkaar. Één punt blijft regelmatig voor problemen zorgen en dat is de verdeling van taken in ons huishouden.
We werken allebei fulltime in een leidinggevende functie en hebben 3 kinderen thuis wonen. Ondanks vele pogingen om de taken goed te verdelen lukt dat eigenlijk nooit. Mijn man kan niet plannen, overziet dingen niet, toont zelden initiatief, is chaotisch en heeft een wonderlijk tijdsbesef etc. Als het gaat om boodschappen, kadootjes, feestjes, sociale contacten, vakanties, regelzaken, financiën etc komt alles op mijn bord. Zijn excuus is dat ik er veel beter in ben. Is ook zeker zo. Neemt niet weg dat ie het op z’n werk klaarblijkelijk wel kan.
Ik ben zo vreselijk zorgmoe en kan en wil al die ballen niet meer in de lucht houden. Ik werk minstens zoveel als hij, daarnaast bestaat het huishouden uit 3 kinderen waarvan er 2 van hem zijn waar ik het grootste deel van zorg op m’n bord heb.
Ik heb een aantal dingen geprobeerd. Bijvoorbeeld door het allemaal niet te doen. Gevolg is dat het gewoon niet gebeurt of niet goed gaat. Geen vakanties, geen rekeningen betaald, geen leuke activiteiten buiten de deur en niks in huis. Terwijl ik het toch heb volgehouden tot er letterlijk geen rol wc papier meer te vinden was, alle kasten waren leeggegeten en iedereen zonder ontbijt en lunch de de dag moesten beginnen.
Opdrachten geven heb ik ook geprobeerd. Met wisselend succes: hij, en twee van de kinderen, doen het slecht op een opdracht. Levert vrijwel altijd eerst een discussie op. Ook ben ik zo nog een groot deel van de tijd bezig om een soort manager te zijn en mn huisgenoten op instructieniveau te vertellen wat ze doen moeten. Vinden ze niet leuk, en ik ook niet.
Hij heeft geprobeerd vaste afspraken in zijn eigen agenda te zetten: de was op maandag, vrijdag boodschappen. Dat idee. Heeft ie 2x een week volgehouden en heeft daarna alleen nog maar vurig beargumenteerd waarom het hem niet was gelukt (Ik noem hem ook wel de smoesjeskoning)
Ter aanvulling: hij hoeft het niet op mijn manier te doen en reageer niet geagiteerd als hij wel iets regelt maar ik dat zelf anders zou hebben gedaan. Zo ben ik oprecht niet (kan wel geïrriteerd zijn dat als ik hem gevraagd heb te koken dat we dan pas om 22.00 eten, geef ik toe 
en wat er uit te besteden is heb ik uitbesteed (schoonmaak etc) en de kinderen koken allemaal 1x per week (waarvan 2 dat op dezelfde manier aanpakken als hij, haha)
Gesprekken helpen niet, ruzie maken helpt niet, maar dit zo door laten gaan Is voor mij geen optie.
iemand herkenning die de ultieme oplossing heeft?
Poms schreef op 14-05-2022 om 10:09:
Mija, dank voor je uitgebreide reacties steeds. Ik heb er echt iets aan! Sowieso fijn om er hier eens anoniem over te kunnen praten en na te denken.
Auwereel, jouw suggesties is nog niet bij me opgekomen maar zou natuurlijk prima kunnen. Ik ben half 40 en merk verder nog geen tekenen van overgang maar ik zal me daar wel eens in verdiepen.
[...]
Hier staat het wel mooi uitgelegd. Dat je man niet zo actief zorgzaam was, werd ondervangen door jouw zorghormonen zoals oxytocine, maar die neemt nu af, dus merk je opeens meer dat je er zelf voor staat en je zorgmoe wordt:
https://holistik.nl/overgang-serotonine-oxytocine/
En half veertig, dat klopt wel ongeveer met de start van de overgang.
Dees * schreef op 14-05-2022 om 14:05:
[..]
Als het echt ADHD betreft, werkt dit dus niet zo. Die verjaardagsdatum van jou zit in een ander vakje in zijn hoofd, dus dat heeft ie dan echt niet in beeld als hij een afspraak inplant.
Maar mijn vraag was eerder: Hoe belangrijk vind je dit als je het afzet tegen wat ie allemaal wel doet? Wat kun je loslaten en waar loop je echt op vast?
En verder zeg je: “Daarom hebben wij dat zo afgesproken”. Ervaart hij dat ook zo of ziet hij het misschien meer als iets dat hij jou beloofd heeft?
Prima dat andere vakje. Ook een add-er kan een workaround verzinnen om na 15 jaar de verjaardag van z’n vrouw te onthouden. Een kwestie van een herhaling in je digitale agenda aanmaken. Kom op zeg.
overigens zijn dit niet de voorbeelden waar ik boos van wordt. Ik vind het wat onattent maar er valt geen taak op mijn bordje hierdoor.
Beste TO...ik heb ook zo n man en ook een samengesteld gezin. Beide 50plus.
Mijn man is ook erg intelligent en heeft altijd een hoge funktie in het bedrijfsleven gehad. Nu 6 jaar geleden voor zich zelf begonnen.
Hij heeft nooit een diagnose gehad, maar zegt zelf dat hij vermoed adhd te hebben. En dat denk ik dus ook, mss zelfs wel iets van een autisme vorm.
Hij is enorm druk en dan vooral ook in zijn hoofd. Zakelijk gezien is hij een kei, maar ik moet wel altijd de offertes en facturen nakijken op fouten. Dat vindt hij erg saai en is daarom snel afgeleid.
Huishoudelijke taken wil hij wel doen, maar doet het zelden. Ik houd van gestructureerd leven en hij heeft geen structuur.
Voorbeeld...ik heb gekookt en we hebben afgesproken dat hij de afwas zal doen.....die doet hij wel,alleen kan dat makkelijk midden in de nacht om 2 uur zijn. Want eerst moet hij dit en dat nog doen.
Besef van tijd heeft hij niet....hij kan zich verliezen in iets heel interessants op tv, laptopm youtube. Heeft dus ook een hyperfocus . Nu bv is dat de oorlog met Ukraine...alles , maar ook echt alles zoekt hij daarvoor op op internet,, hij zoekt tot diep in de nacht artikelen van over de hele wereld op over dit onderwerp, om het vervolgens aan anderen uit te leggen hoe het zit, niet opmerkend dat anderen dit helemaal niet zo interessant vinden. Zelfs als ik heel duidelijk laat merken dat ik het wel genoeg vind al die info, ik ga bv gapen, merkt hij dat niet op.
Voorbeeld, we zijn bezig met het ophangen van een schilderij...ik schilderij vast houden en hij ff snel wat schroeven uit de schuur halen. Dat duurt en duurt...is hij , toen hij naar de schuur liep en een struik zag die nogal was uitgelopen , de schroeven en mij spontaan vergeten en is de struik gaan snoeien.
Ook ik liep tegen mijn grenzen aan, kinderen in huis, werk, huishouden, alles deed ik alleen. Zelfs voor zijn kinderen regelde ik alles.
Lange gesprekken gevoerd samen en elke keer weer vond het het erg vervelend en beloofde beterschap. Maar het lukt hem niet,
Dus heb ik mijn verwachtingen bijgesteld. Niet meer ergeren als de afwas om 2 uur s nachts wordt gedaan. Duidelijk met hem communiceren, ik wil dat je over 25 min dit of dat gaat doen. Omdat hij langzaam schakelt , ruim van te voren iets aan geven en hem wijzen op de tijd.
Dicht bij je zelf blijven, dingen die echt belangrijk voor je zijn regel die zelf, andere dingen wat meer los proberen te laten. Ik laat me niet meer gek maken door zijn drukte en zeg hem duidelijk als ik het zat ben.
Onze kinderen zijn inmiddels de deur uit en is het wat makkelijker geworden.
Maar je moet echt heel sterk in je schoenen staan om met iemand met adhd samen te leven. Ik heb me vaak zijn moeder gevoeld.
Poms schreef op 14-05-2022 om 14:21:
[..]
Prima dat andere vakje. Ook een add-er kan een workaround verzinnen om na 15 jaar de verjaardag van z’n vrouw te onthouden. Een kwestie van een herhaling in je digitale agenda aanmaken. Kom op zeg.
overigens zijn dit niet de voorbeelden waar ik boos van wordt. Ik vind het wat onattent maar er valt geen taak op mijn bordje hierdoor.
Je gaf deze voorbeelden denk ik om aan te geven dat hij nogal verstrooid is.
Daarom vroeg ik ook: Hoe belangrijk vind je dit als je het afzet tegen wat ie allemaal wel doet? Wat kun je loslaten en waar loop je echt op vast?
Angela1967 schreef op 14-05-2022 om 11:00:
[..]
de ik boodschap is hier dan inderdaad de beste ingang.
want als je het bij jezelf houdt én je houdt je 'wensenlijstje' bewust heel kort in het begin, dan kan hij succeservaringen opdoen met jou helpen. Want dan doet hij het voor jou en spreek je hem niet aan op wat hij niet kan en jij wel kunt.
Dus het is even schipperen om een begin te maken, waarbij je strategisch moet zijn. Kijk wat je zelf écht heel fijn vindt om kwijt te raken en wat hij op zijn manier kan doen. Zeg wat het voor jou zou betekenen als xxxx.
En als hij daar succes mee heeft bij jou en bij hemzelf, dan voelt hij hopelijk ook jouw opluchting dat het wél samen kan. Dan voorzichtig uitbreiden . . . gesprekjes over waar zijn krachten liggen en die van jou.
En ondertussen: leg die lat voor jezelf TIEN meter lager. Als je meer energie hebt kan ie misschien weer een keer omhoog.
gr Angela
Ik herhaal: leg de lat lager, doe dat eerst voorjezelf. Dus doe die dingen die jij belangrijk vindt, omdat jij ze belangrijk vindt. Dan is het feit dat jij ze doet minder erg. De dingen die niet leuk zijn maar die je wel belangrijk vindt kun je wellicht toch in brokjes uitbesteden aan huisgenoten. Maar stop met dingen die een soort heilig moeten zijn, waar je missiedrang bij hebt en wat je ergens onbewust hebt meegekregen als 'moeten'. Je blijft bij alle reacties in het regelen regelen regelen zitten en ik kan me zo goed voorstellen hoe moe je bent als je stiekem even zit .. .
Die van die overgang en dat afnemende zorghormoon klinkt interessant.
Als je die dingen combineert (eigen lat, overgang) blijkt dat je eerst voor jezelf moet kiezen en niet 'tegen hem'. Want hij zal nooit hetzelfde belangrijk vinden, laat staan dat jullie op deze manier nú tot overeenstemming komen.
gr Angela
Angela1967 schreef op 14-05-2022 om 21:06:
[..]
Ik herhaal: leg de lat lager, doe dat eerst voorjezelf. Dus doe die dingen die jij belangrijk vindt, omdat jij ze belangrijk vindt. Dan is het feit dat jij ze doet minder erg. De dingen die niet leuk zijn maar die je wel belangrijk vindt kun je wellicht toch in brokjes uitbesteden aan huisgenoten. Maar stop met dingen die een soort heilig moeten zijn, waar je missiedrang bij hebt en wat je ergens onbewust hebt meegekregen als 'moeten'. Je blijft bij alle reacties in het regelen regelen regelen zitten en ik kan me zo goed voorstellen hoe moe je bent als je stiekem even zit .. .
Die van die overgang en dat afnemende zorghormoon klinkt interessant.
Als je die dingen combineert (eigen lat, overgang) blijkt dat je eerst voor jezelf moet kiezen en niet 'tegen hem'. Want hij zal nooit hetzelfde belangrijk vinden, laat staan dat jullie op deze manier nú tot overeenstemming komen.
gr Angela
Je hebt gelijk Angela. Met je tweede post begrijp ik beter wat je met je eerste bedoelde. Het lijkt me goed en haalbaar om bij alles eerst maar eens te bedenken of ík het wel belangrijk vind. Dat ben ik niet zo gewend en ben in een milieu opgegroeid waarin blijk van zorgen voor anderen zwaar meetelde in hoe je werd gewaardeerd. Ik ken dat hinderlijke patroon van mezelf, maar het blijft enorm lastig er af te komen.
Dank.
Poms schreef op 14-05-2022 om 23:05:
[..]
Je hebt gelijk Angela. Met je tweede post begrijp ik beter wat je met je eerste bedoelde. Het lijkt me goed en haalbaar om bij alles eerst maar eens te bedenken of ík het wel belangrijk vind. Dat ben ik niet zo gewend en ben in een milieu opgegroeid waarin blijk van zorgen voor anderen zwaar meetelde in hoe je werd gewaardeerd. Ik ken dat hinderlijke patroon van mezelf, maar het blijft enorm lastig er af te komen.
Dank.
Hier wil ik even op reageren omdat dit zeer herkenbaar is. Heb hier met mijn man ook veel gesprekken over gehad. Hij ervaart zorgen voor ook als teken van liefde, ik ben totaal niet zorgzaam op praktisch vlak, helaas. Ben dan weer wel heel empathisch, luisterbereid en steunend. Het heeft wat tijd gekost voor we dat van elkaar doorhadden en vervolgens aanvaard.
Wat vind jou eigen kind hier nou van? Dat zal voor hem toch niet fijn zijn om te zien hoe zijn moeder moet buffelen? Of is dat voor hem en zijn stiefbroers heel gewoon?
Bolmieke schreef op 15-05-2022 om 14:11:
Wat vind jou eigen kind hier nou van? Dat zal voor hem toch niet fijn zijn om te zien hoe zijn moeder moet buffelen? Of is dat voor hem en zijn stiefbroers heel gewoon?
En aansluitend hierop: wat geven jullie voor voorbeeld qua rolpatronen aan de kinderen mee?
Bolmieke schreef op 15-05-2022 om 14:11:
Wat vind jou eigen kind hier nou van? Dat zal voor hem toch niet fijn zijn om te zien hoe zijn moeder moet buffelen? Of is dat voor hem en zijn stiefbroers heel gewoon?
Hoe bedoel je bolmieke? Hoe ik en m’n echtgenoot het thuis rooien bespreken we eigenlijk niet met onze kinderen.
Volgens mij is het voor kinderen meestal vanzelfsprekend dat er eten in de kast ligt, vakanties worden geboekt, verjaardagsfeestjes georganiseerd, wordt onthouden wie wanneer waar is en dat er navraag wordt gedaan als er belangrijke afspraken/toetsen of andere spannende zaken spelen etc.
Tuurlijk zien ze dat er af en toe iets mis gaat bij m’n man. Ik probeer daar vooral heel luchtig mee om te gaan voor de kinderen. Om het voor hem maar ook voor de zonen van mijn man en mijn dochter niet te ingewikkeld te maken
Hebben kinderen in ‘normale’ gezinnen helder hoe dat tussen de ouders verdeeld is en of dat een beetje in balans is? Of vinden ze dat in die gezinnen eigenlijk ook vanzelfsprekend?
Lexus schreef op 15-05-2022 om 14:26:
[..]
En aansluitend hierop: wat geven jullie voor voorbeeld qua rolpatronen aan de kinderen mee?
Ik kan mezelf oprecht een feminist noemen. En rolpatronen en taakverdelingen is heel belangrijk en ook onderwerp van gesprek.
Maar goed. Leuk die rolpatronen. Als een van de twee tot iets niet in staat is houdt het in ons geval ook een beetje op, in ieder geval als het het managen van het huishouden betreft.
Poms schreef op 15-05-2022 om 14:38:
[..]
Ik kan mezelf oprecht een feminist noemen. En rolpatronen en taakverdelingen is heel belangrijk en ook onderwerp van gesprek.
Maar goed. Leuk die rolpatronen. Als een van de twee tot iets niet in staat is houdt het in ons geval ook een beetje op, in ieder geval als het het managen van het huishouden betreft.
Ik begrijp je. Het is ook geen aanval of iets wat jíj zou moeten verbeteren. Dat ligt bij je man: hij moet zo flink zijn onder ogen te zien dat hij wat huishouden e.d. een probleem heeft, daar therapie of coaching bij krijgen en waar het kan veranderen. En hij moet dat niet alleen voor zichzelf doen maar vooral voor jou, omdat jij te zwaar belast bent. Maar ook voor zijn kinderen. Want reken maar dat kinderen meekrijgen wie alles altijd regelt.
En als rolpatronen al een onderwerp van gesprek zijn is dat misschien een insteek? Of hij moet het gewoon vinden dat zijn zonen meekrijgen dat de vrouw alles regelt en zijn dochter dat zij het later zal moeten doen mocht ze een heterorelatie krijgen?
Ik (vrouw ADD) heb het zelf ook moeten doen maar vooral willen doen omdat ik het niet op mijn partner neer wilde laten komen. Het is nog steeds een uitdaging maar ik kan het wel beter dan jaren terug.
Lexus schreef op 15-05-2022 om 14:43:
[..]
Ik begrijp je. Het is ook geen aanval of iets wat jíj zou moeten verbeteren. Dat ligt bij je man: hij moet zo flink zijn onder ogen te zien dat hij wat huishouden e.d. een probleem heeft, daar therapie of coaching bij krijgen en waar het kan veranderen. En hij moet dat niet alleen voor zichzelf doen maar vooral voor jou, omdat jij te zwaar belast bent. Maar ook voor zijn kinderen. Want reken maar dat kinderen meekrijgen wie alles altijd regelt.
En als rolpatronen al een onderwerp van gesprek zijn is dat misschien een insteek? Of hij moet het gewoon vinden dat zijn zonen meekrijgen dat de vrouw alles regelt en zijn dochter dat zij het later zal moeten doen mocht ze een heterorelatie krijgen?
Ik (vrouw ADD) heb het zelf ook moeten doen maar vooral willen doen omdat ik het niet op mijn partner neer wilde laten komen. Het is nog steeds een uitdaging maar ik kan het wel beter dan jaren terug.
Ik heb wel goede hoop voor mijn dochter en een van zijn zonen. Hele behulpzame, attente adequate types. Ik hoop van harte dat ze dat niet doen om man te compenseren. De andere zoon lijkt precies op z’n vader …
Hoe gaat het Poms? Heb je al met je man kunnen praten?
lief dat je het vraagt Lexus. Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Wat goed is, of lijkt, is dat man vandaag wél naar de arts is geweest voor een doorverwijzing. Terug thuis had hij aan dat de huisarts zei dat slimme mensen vaak al work arounds hebben bedacht en dat medicatie geen oplossing is. Daar werd ik eigenlijk heel verdrietig van. Want ik hoop zo op een oplossing.
Ik heb aangegeven dat ik, wat er uit uit een add onderzoek komt, in relatietherapie wil. Omdat ik om de zoveel maanden kopje onder ga en dat al jaren lang. Daar werd hij boos van. Was ie eindelijk maar de huisarts gegaan was ik alweer met een ander scenario bezig. Het was ook nooit goed genoeg.
Ik voel me er eigenlijk alleen maar verdrietig over…