Als ik het niet doe, wie doet het dan?
Na de zoveelste (vast herkenbare) discussie met m’n echtgenoot ben ik op zoek naar raad. We zijn al jaren getrouwd (samengesteld gezin) en echt hartstikke dol op elkaar. Één punt blijft regelmatig voor problemen zorgen en dat is de verdeling van taken in ons huishouden.
We werken allebei fulltime in een leidinggevende functie en hebben 3 kinderen thuis wonen. Ondanks vele pogingen om de taken goed te verdelen lukt dat eigenlijk nooit. Mijn man kan niet plannen, overziet dingen niet, toont zelden initiatief, is chaotisch en heeft een wonderlijk tijdsbesef etc. Als het gaat om boodschappen, kadootjes, feestjes, sociale contacten, vakanties, regelzaken, financiën etc komt alles op mijn bord. Zijn excuus is dat ik er veel beter in ben. Is ook zeker zo. Neemt niet weg dat ie het op z’n werk klaarblijkelijk wel kan.
Ik ben zo vreselijk zorgmoe en kan en wil al die ballen niet meer in de lucht houden. Ik werk minstens zoveel als hij, daarnaast bestaat het huishouden uit 3 kinderen waarvan er 2 van hem zijn waar ik het grootste deel van zorg op m’n bord heb.
Ik heb een aantal dingen geprobeerd. Bijvoorbeeld door het allemaal niet te doen. Gevolg is dat het gewoon niet gebeurt of niet goed gaat. Geen vakanties, geen rekeningen betaald, geen leuke activiteiten buiten de deur en niks in huis. Terwijl ik het toch heb volgehouden tot er letterlijk geen rol wc papier meer te vinden was, alle kasten waren leeggegeten en iedereen zonder ontbijt en lunch de de dag moesten beginnen.
Opdrachten geven heb ik ook geprobeerd. Met wisselend succes: hij, en twee van de kinderen, doen het slecht op een opdracht. Levert vrijwel altijd eerst een discussie op. Ook ben ik zo nog een groot deel van de tijd bezig om een soort manager te zijn en mn huisgenoten op instructieniveau te vertellen wat ze doen moeten. Vinden ze niet leuk, en ik ook niet.
Hij heeft geprobeerd vaste afspraken in zijn eigen agenda te zetten: de was op maandag, vrijdag boodschappen. Dat idee. Heeft ie 2x een week volgehouden en heeft daarna alleen nog maar vurig beargumenteerd waarom het hem niet was gelukt (Ik noem hem ook wel de smoesjeskoning)
Ter aanvulling: hij hoeft het niet op mijn manier te doen en reageer niet geagiteerd als hij wel iets regelt maar ik dat zelf anders zou hebben gedaan. Zo ben ik oprecht niet (kan wel geïrriteerd zijn dat als ik hem gevraagd heb te koken dat we dan pas om 22.00 eten, geef ik toe 
en wat er uit te besteden is heb ik uitbesteed (schoonmaak etc) en de kinderen koken allemaal 1x per week (waarvan 2 dat op dezelfde manier aanpakken als hij, haha)
Gesprekken helpen niet, ruzie maken helpt niet, maar dit zo door laten gaan Is voor mij geen optie.
iemand herkenning die de ultieme oplossing heeft?
Accepteer wat je niet kan veranderen en verander wat je niet kan accepteren. Je hebt jaren gepoogd dit te veranderen en het lukt niet. Je kan hem nog door een add diagnose proberen mee te laten bewegen, maar ik vraag mij af of hij er aan wil. Accepteren wil je het ook (nog) niet, dan houd je 2 opties over. Jouw verwachting/houding veranderen of gaan. Ik denk dat therapie voor jezelf een goede keuze is. Niet omdat jij iets “fout” doet, maar omdat dat mogelijk iets verandert waardoor je prettiger verder kan leven.
Overigens zelf een man die afgestompt door het commentaar in zijn jeugd en weinig aandacht de neiging heeft om niets uit zichzelf te doen en als ik het suggereer dat als commentaar voelt 🙈 Maar daar zit geen werkelijk onvermogen onder en die is door alles (heel in het begin van onze relatie) echt weken te laten liggen, zeg maar geen eten geen kleding geen borden geen wc papier toch in beweging gekomen. Met nog vele vele gesprekken sindsdien is het tegenwoordig prima verdeeld.
Ik zou als de man niet naar de berg wil, de man van de boodschappen bezorgdienst laten komen elke week. Kun je zelf kiezen welke dingen er nodig zijn. En een poetsvrouw nemen. Desnoods 1x per maand.
Mija, dank voor je uitgebreide reacties steeds. Ik heb er echt iets aan! Sowieso fijn om er hier eens anoniem over te kunnen praten en na te denken.
Auwereel, jouw suggesties is nog niet bij me opgekomen maar zou natuurlijk prima kunnen. Ik ben half 40 en merk verder nog geen tekenen van overgang maar ik zal me daar wel eens in verdiepen.
Accepteren dat dit het is, zover ben ik (nog) niet. Ik kan niet accepteren dat dat iets van mij vraagt wat ik niet kan dragen. Dat zal ik, met hulp, uit moeten zoeken. Of en hoe dat dan moet.
Ik vind vooral dat hij nu aan zet is. Maar dat is wellicht te koppig van mij en levert alleen maar strijd op. Toch ga ik nogmaals proberen hem uit te leggen hoe wanhopig ik ben en lijd aan hoe het nu gaat.
Schoonmaak is al uitbesteed overigens. Boodschappen laat ik soms bezorgen, wekelijks is echt té duur.
Poms schreef op 14-05-2022 om 10:09:
Mija, dank voor je uitgebreide reacties steeds. Ik heb er echt iets aan! Sowieso fijn om er hier eens anoniem over te kunnen praten en na te denken.
Auwereel, jouw suggesties is nog niet bij me opgekomen maar zou natuurlijk prima kunnen. Ik ben half 40 en merk verder nog geen tekenen van overgang maar ik zal me daar wel eens in verdiepen.
Accepteren dat dit het is, zover ben ik (nog) niet. Ik kan niet accepteren dat dat iets van mij vraagt wat ik niet kan dragen. Dat zal ik, met hulp, uit moeten zoeken. Of en hoe dat dan moet.
Ik vind vooral dat hij nu aan zet is. Maar dat is wellicht te koppig van mij en levert alleen maar strijd op. Toch ga ik nogmaals proberen hem uit te leggen hoe wanhopig ik ben en lijd aan hoe het nu gaat.
Schoonmaak is al uitbesteed overigens. Boodschappen laat ik soms bezorgen, wekelijks is echt té duur.
Als he de ruimte hebt om het op te slaan kun je overwegen de houdbare dingen en de verse dingen voor 1 week 1x per maand te laten bezorgen, dan hoef je alleen nog na te denken over 1x per week zelf verse dingen.
Dingen als pasta, rijst, zoet broodbeleg etc kun je prima zelfs naar 1x per half jaar inkopen zetten.
Picnic bezorgt altijd gratis en met een gezin haal je het minimum bestelbedrag vrij makkelijk.
Poms schreef op 14-05-2022 om 10:09:
Boodschappen laat ik soms bezorgen, wekelijks is echt té duur.
Even praktisch: waarom is wekelijks te duur? Ik laat al mijn boodschappen bezorgen wekelijks. Heb een abonnement bij de appie van 120 per jaar dat is 2,50 per week. Daarvoor kan ik onbeperkt laten bezorgen. En die 2,50 haal ik er wel uit door slim van de bonus aanbiedingen gebruik te maken die ik nu niet meer hoef te sjouwen. Bovendien koop ik slimmer in omdat ik er over nadenk en precies koop voor een week en geen impuls aankopen in de super doe.
Voor de rest: ik vind jou helemaal niet koppig, je vind je zelfs te meegaand en hem faciliterend.
Ook als hij ADD of ADHD heeft is het koppig van hem om daar niet te willen kijken en zo alles aan jou over te laten. Ja hij zal schaamte hebben veroorzaakt in zijn jeugd, maar dat hebben de meeste mensen op een bepaald gebied. Deel van volwassen mens zijn is daar niet te veel in te blijven hangen. Er bestaan trouwens ADHD coaches, misschien is dat wat?
Of inderdaad dit draadje laten lezen. Volgens mij begrijpen de meeste mensen hier wel dat je een attentie deficit kan hebben en vind niemand je daarom stom of zo. Wel als je het hardnekkig blijft ontkennen en eromheen lopen en je partner de boel op laat vangen.
ik heb ook een bezorgabo van appie en daarmee bezorgd bol.com ook alles gratis
ik ben nu niet meer kwijt dan toen ik zelf ging want ik koop voor een week en op is op.
Je kan ook kijken of picnic bij jullie bezorgd. Zijn over het algemeen goedkoper dan de Appie en de kwaliteit is echt prima. Ik bestel meestal eens in de 5 tot 8 dagen, afhankelijk van wat we eten.
Poms schreef op 14-05-2022 om 10:09:
Mija, dank voor je uitgebreide reacties steeds. Ik heb er echt iets aan! Sowieso fijn om er hier eens anoniem over te kunnen praten en na te denken.
Auwereel, jouw suggesties is nog niet bij me opgekomen maar zou natuurlijk prima kunnen. Ik ben half 40 en merk verder nog geen tekenen van overgang maar ik zal me daar wel eens in verdiepen.
Accepteren dat dit het is, zover ben ik (nog) niet. Ik kan niet accepteren dat dat iets van mij vraagt wat ik niet kan dragen. Dat zal ik, met hulp, uit moeten zoeken. Of en hoe dat dan moet.
Ik vind vooral dat hij nu aan zet is. Maar dat is wellicht te koppig van mij en levert alleen maar strijd op. Toch ga ik nogmaals proberen hem uit te leggen hoe wanhopig ik ben en lijd aan hoe het nu gaat.
Schoonmaak is al uitbesteed overigens. Boodschappen laat ik soms bezorgen, wekelijks is echt té duur.
de ik boodschap is hier dan inderdaad de beste ingang.
want als je het bij jezelf houdt én je houdt je 'wensenlijstje' bewust heel kort in het begin, dan kan hij succeservaringen opdoen met jou helpen. Want dan doet hij het voor jou en spreek je hem niet aan op wat hij niet kan en jij wel kunt.
Dus het is even schipperen om een begin te maken, waarbij je strategisch moet zijn. Kijk wat je zelf écht heel fijn vindt om kwijt te raken en wat hij op zijn manier kan doen. Zeg wat het voor jou zou betekenen als xxxx.
En als hij daar succes mee heeft bij jou en bij hemzelf, dan voelt hij hopelijk ook jouw opluchting dat het wél samen kan. Dan voorzichtig uitbreiden . . . gesprekjes over waar zijn krachten liggen en die van jou.
En ondertussen: leg die lat voor jezelf TIEN meter lager. Als je meer energie hebt kan ie misschien weer een keer omhoog.
gr Angela
Ik doe eigenlijk altijd boodschappen bij de Lidl. Drie grote eeuwig hongerige jongens in huis eten je echt straatarm. Maar ik ben om en heb net voor een maand een bezorgbundel aangemaakt bij de appie om te zien of het veel scheelt.
Nou wat een herkenning.
Je kunt hem niet veranderen, je hebt alleen invloed op de wijze waarop jij ermee om gaat.
En dat betekent dat je keuzes moet maken.
De basisboodschappen (wc- papier, brood, melk, soep,?) op reguliere basis bij de Appie of Picknick bestellen maakt je echt niet arm (vermoed ik als je beide fulltime werkt in een leidinggevende positie).
Kan het zijn dat jij juist heel erg van de structuur bent en minder van de flexibiliteit? Wat mij namelijk opvalt:
Wie had bedacht dat er samen gegeten moet worden omdat er een kind in zijn examens zit? Waarom zit je samen in een leeg huis te wachten op een keuken? (Kan hij dit niet alleen? En wie lost het nu op en wie betaalt die 100 euro?) En is het nu werkelijk zo belangrijk dat je je verjaardag op je verjaardag viert? Ik snap dat het maar voorbeelden zijn en dat de lijst echt oneindig veel langer is.
Maar voor mij zou in deze voorbeelden niet de kneep zitten. Wel van wonen in een huis zonder eten, zonder schone was en met bergen zooi opgestapeld in de woonkamer.
Is dat bij jullie ook aan de orde?
Dees * schreef op 14-05-2022 om 11:53:
Nou wat een herkenning.
Je kunt hem niet veranderen, je hebt alleen invloed op de wijze waarop jij ermee om gaat.
ik begrijp je maar dat voelt ook onrechtvaardig: wel lekker makkelijk voor die partners die het erbij laten zitten
Dees * schreef op 14-05-2022 om 11:53:
Nou wat een herkenning.
Je kunt hem niet veranderen, je hebt alleen invloed op de wijze waarop jij ermee om gaat.
En dat betekent dat je keuzes moet maken.
De basisboodschappen (wc- papier, brood, melk, soep,?) op reguliere basis bij de Appie of Picknick bestellen maakt je echt niet arm (vermoed ik als je beide fulltime werkt in een leidinggevende positie).
Kan het zijn dat jij juist heel erg van de structuur bent en minder van de flexibiliteit? Wat mij namelijk opvalt:
Wie had bedacht dat er samen gegeten moet worden omdat er een kind in zijn examens zit? Waarom zit je samen in een leeg huis te wachten op een keuken? (Kan hij dit niet alleen? En wie lost het nu op en wie betaalt die 100 euro?) En is het nu werkelijk zo belangrijk dat je je verjaardag op je verjaardag viert? Ik snap dat het maar voorbeelden zijn en dat de lijst echt oneindig veel langer is.
Maar voor mij zou in deze voorbeelden niet de kneep zitten. Wel van wonen in een huis zonder eten, zonder schone was en met bergen zooi opgestapeld in de woonkamer.Is dat bij jullie ook aan de orde?
Ik kan kan goed structuur aanbrengen maar ben niet perse gestructureerd en kan ook prima meebewegen als het anders gaat hoor.
En dat gezamenlijk eten is ervoor om te zorgen dat ie tijd aan z’n kinderen/ons gezin besteedt. Dat gaat hem namelijk ook niet vanzelfsprekend goed en natuurlijk af. Daarom hebben we dat zo afgesproken en deze keer was dat voor z’n eindexamenzoon extra belangrijk.
Mn verjaardag is niet echt belangrijk. Zou het wel op prijsstellen dat als ie vooraf even met me overlegt of ik het okay vindt dat ie aan een sportwedstrijd meedoet of dat ik al een plan had, ipv een voldongen feit achteraf.
Dus structuur, nee. Beetje aandacht voor de belevingswereld van z’n gezin, ja.
Dubbel gepost …
Natuurlijk is het handig om van alles uit te besteden, maar dat lost het probleem niet op dat jij overal voor verantwoordelijk bent en dat jullie relatie onevenwichtig is. Dat lijkt me een gezamenlijk probleem waar je samen een oplossing voor moet vinden. Het lijkt me onvermijdelijk dat hij daarbij naar zichzelf gaat kijken en gaat leren hoe hij een evenwichtige inbreng in de relatie (en die met zijn kinderen) kan leveren. Dat kan heel goed vanuit een AD(H)D traject waar jij ook bij wordt betrokken. Maar de eerste stap is denk ik bespreken dat het niet alleen zijn probleem is, maar een gezamenlijk probleem waar jij langzaam aan onderdoor gaat.
Als je Googlet op ‘AD(H)D en relaties’ kun je ook veel relevante informatie vinden over hoe een wisselwerking tussen twee partners kan verlopen. Ik denk dat het tijd is om het probleem helder te krijgen en aan te pakken ipv aan symptoombestrijding te doen.
Poms schreef op 14-05-2022 om 12:40:
[..]
Ik kan kan goed structuur aanbrengen maar ben niet perse gestructureerd en kan ook prima meebewegen als het anders gaat hoor.
En dat gezamenlijk eten is ervoor om te zorgen dat ie tijd aan z’n kinderen/ons gezin besteedt. Dat gaat hem namelijk ook niet vanzelfsprekend goed en natuurlijk af. Daarom hebben we dat zo afgesproken en deze keer was dat voor z’n eindexamenzoon extra belangrijk.
Mn verjaardag is niet echt belangrijk. Zou het wel op prijsstellen dat als ie vooraf even met me overlegt of ik het okay vindt dat ie aan een sportwedstrijd meedoet of dat ik al een plan had, ipv een voldongen feit achteraf.
Dus structuur, nee. Beetje aandacht voor de belevingswereld van z’n gezin, ja.
Als het echt ADHD betreft, werkt dit dus niet zo. Die verjaardagsdatum van jou zit in een ander vakje in zijn hoofd, dus dat heeft ie dan echt niet in beeld als hij een afspraak inplant.
Maar mijn vraag was eerder: Hoe belangrijk vind je dit als je het afzet tegen wat ie allemaal wel doet? Wat kun je loslaten en waar loop je echt op vast?
En verder zeg je: “Daarom hebben wij dat zo afgesproken”. Ervaart hij dat ook zo of ziet hij het misschien meer als iets dat hij jou beloofd heeft?