Samenwonen
Ik loop tegen het volgende aan en weet zelf niet echt wat ik nou wil. Momenteel woon ik thuis bij ouders en logeer ik vaak bij zus. Wij zijn erg vaak samen en kunnen eigenlijk niet met of zonder elkaar. Als ik bij ouders slaap, is zij hier ook.
Ik heb een tijd geleden bij haar volledig ingetrokken maar toen werkte het niet doordat we beide mentaal niet echt stabiel waren. Toen weer terug naar ouders en dat was toen ook weer wennen doordat ik mijn vrijheid weer miste. Nu heb ik dus wel niks te klagen doordat ik thuis woon en verzorgd wordt maar ook mezelf bij haar weer kan terug trekken. Zij komt de laatste tijd erg vaak met de voorstel om samen te wonen maar ik vind het moeilijk. Bij haar intrekken weer zie ik niet zo zitten doordat ik dan weer die kamer moet gaan ombouwen, ze heeft t namelijk weer helemaal veranderd nadat ik vertrokken was en daar heeft ze nu ook spijt van. Maar het is ook een kleine appartement en vind het zelf niet echt relaxed om nu van een ruime kamer naar een kamer te gaan die twee keer zo klein is.
Ze kwam nu met de volgende voorstellen, namelijk haar huis intrekken en tijdelijk terug bij ouders wonen doordat ze hier toch vaak zit en zonde vind om onnodig kosten te maken. Of de kamer toch even weer ombouwen en daar intrekken. Want nu slaap ik daar liever niet vaak doordat we samen dan slapen in een bed en persoonlijk wel heel erg gesteld ben op mijn eigen ruimte. Helemaal thuis wonen is vaak ook dramatisch doordat je dan toch aan de regels te maken hebt van ouders. Dus wat is hierin wijsheid. De plan is daarna een groter huis aan te pakken en onze punten samen te voegen. Maar ik vind het eng en spannend want ik wilde eigenlijk altijd mijn eigen huis, maar tegelijkertijd zie ik nu in dat dat ook wel eenzaam kan zijn. Het is alleen dat ik het voor mezelf ook zonde vind om met haar samen te wonen en dan eigenlijk nog steeds niet de volledige vrijheid kan hebben. Want ik zie het persoonlijk niet zitten om dan iemand mee naar huis te nemen. Optie is wel gewoon buitenshuis afspreken, voor die reden niet willen samenwonen is toch ook het niet waard?
Ik heb het gisteren nog een keer maar gezegd en was er zo klaar mee. Toen is ze boos weg gegaan en riep ze dingen zoals wat voor dingen ik met me zelf wilde doen. Ze werkt nu wel dus dat scheelt maar na werk is het gewoon heel de dag aan mijn zij en als ze 2 dagen vrij is ook gewoon. Vandaag gaat ze weer gewoon door en zit ze weer naast me op de bank. Ik weet ook niet waarom ik er nu ineens zo extreem benauwd van word, misschien doordat ik nu al vaker heb duidelijk gemaakt maar er gewoon niet geluisterd word daar kan ik heel slecht tegen en als ik me erop focus word ik er nog gekker van dus moet er echt mee zien om te gaan. Want krijg er zelfs hoofdpijn van dit. Had het net met een andere zus over en die begreep het volkomen en zei dat mag je gewoon zeggen toch is normaal. Maar goed er komt dus geen verandering in en wil best samen de deur uit maar niet constant heel de dag aan mijn zij. Ik weet niet waarom ik er zo een last van ervaar dat ik er zo geïrriteerd en zelfs kwaad van raak en de borrelende emoties moet afremmen steeds maar niet meer lukt eerlijk gezegd.
Ik vind je nog heel geduldig en lief. Ik weet zeker dat ik al lang uit mijn slof geschoten was. Voordeel van goed kwaad worden is dat ze dan waarschijnlijk wel zal begrijpen dat ze op moet houden met dit gedrag wat eigenlijk stalken is.
zet een slot op je kamerdeur zodat ze niet binnen kan en spreek je ouders er ook op aan dat ze je zus gedragsregels opleggen
Ik heb al een slot op me kamer. Ik kan er niks van zeggen nu weer. Ik weet namelijk hoe ze zich dan gaat voelen. Ik moet het even zien vol te houden, langzaam afstand nemen en zo veel mogelijk gaan werken of de deur uit maar is wel vervelend zo want ik mis gewoon de ontspanning van even alleen zijn in mijn eigen kamer en dat gaat gewoon niet meer. Ze weet dondersgoed dat ik vaak tijd nodig heb om mezelf terug te trekken, maar ze is zo’n rare vogel dat als je dat aan haar netjes probeert duidelijk te maken dat ze er dan nog opmerkingen van gaat maken dat ik dan wel niet mijn behoeftes wil voorzien waardoor ik haar hier niet wil hebben. Al was dat wel zo is dat niet belangrijk, maar daar gaat het niet om. Ik kan gerust uren, dagen alleen zijn en dat heb ik nodig maar zij snapt dat niet dus omdat zij niet alleen kan zijn, ik moet er echt mee zien te dealen. Ik weet nu wel des te meer dat samenwonen al helemaal nooit een goed plan zal zijn, dat weet ik wel nu 100% zeker.
Waarom kun je er dan niks van zeggen? Ik had haar allang buitengeschopt. Zwak dat jouw ouders niet ingrijpen trouwens.
Misschien zit het je nu zo hoog omdat je je eigen gevoel te lang hebt genegeerd?
Dat is iets dat je vaker ziet bij gezinsleden van iemand met een aandoening of beperking. Je went op een bepaalde manier aan de extra zorgen die je hebt, maakt er gewoon maar het beste van. Ondertussen denk je zo min mogelijk aan je frustratie en het verdriet over dat iemand waar je van houdt iets mankeert en over dat je leven er daardoor toch anders uit ziet dan je graag zou willen. Het is een begrijpelijke overlevingsstrategie. Maar je houdt dat niet eeuwig vol. Als je dan op een gegeven moment merkt hoe moe je eigenlijk bent, weet je misschien niet eens precies waarom. Maar elk beetje extra dat je dan nog op je bord krijgt, voelt dan wel ineens als een enorme last.
Herken je je hier in?
Poezie schreef op 12-07-2022 om 17:34:
[..]
Hoog tijd dat je op jezelf gaat wonen dus. Als je een woning voor jezelf hebt hoef je de deur niet open te doen als ze ervoor staat.
Wat zegt ze trouwens, als je haar vraagt om je alleen te laten omdat je dat even nodig hebt?
Moet je haar natuurlijk niet de sleutel geven, anders heeft het nog geen nut.
En het lijkt mij, dat ze die wel zal willen, gezien je die van haar ook hebt.
Gezien je hebt aangegeven dat je naar haar huis ging en zij later kwam.
Maak ik uit dat je die hebt.
Ik zou op mezelf gaan, ze is 32 oud genoeg om alleen te wonen en niet te moeten worden ondersteund (qua geld, aandacht ed.) door jou.
Grote plus voor jou om op jezelf te wonen, als jij op moet laden door alleen te zijn kan dat dus.
In je eigen huis, met je eigen spullen en ritme.
Ik weet niet of dit gedrag normaal is voor iemand met autisme, maar het zou voor mij voelen als pestgedrag.
TO, ik kan er niet bij dat jij dit al die tijd al tolereert. Zelf had ik haar al lang geleden (desnoods met geweld) al uit mijn comfort zone geweerd.
Ik heb vandaag haar weer teleurgesteld en pijn gedaan. Zei dat ze weg moest en toen ging ze weg. Daarna zag ze dat ik wegging met een vriendin en vroeg ze of ze mee kon en daar zei ik ook nee op tegen. Normaal gesproken neem ik haar wel gwn mee met andere vriendinnen maar met deze doe ik dat nooit en had ik er geen zin maar eigenlijk had het ook gewoon gekund. Wat een verschrikkelijk persoon ben ik. Ik had een andere zus gebeld hierover en zij vond ook dat ik heel erg gemeen was en haar gewoon mee had kunnen nemen. Ik vind van niet want zij neemt me ook niet altijd mee met haar vriendinnen. Maar goed die andere zus vond dus dat ik haar aantrek en afstoot want heb eerst maandenlang energie in haar gestopt om mee te vragen de deur uit te gaan en ze zegt nu wanneer ze het wil je haar op die manier afdankt. Maar dat is helemaal niet waar. Ik ga nog steeds elke dag met haar de deur uit en dag ervoor haar nog meegevraagd en meegenomen toen ik wat met een andere vriendin wat ging doen. Ze heeft me nu nog meer schuldgevoelens en rotgevoel gegeven wat denk ik ook wel gewoon terecht is. Eerlijk is eerlijk. Ik moet nu niet gaan veranderen in een naar persoon en af en toe gewoon netjes proberen aan te geven wanneer ik alleen wil zijn, maar weet niet of ze dat zal begrijpen en rekening mee gaat houden dan.
Kijk maar uit dat je geen vriendinnen kwijt raakt als je die zwaan kleef aan op sleeptouw neemt. Wat doen je ouders er trouwens aan?
Ik heb haar net opgebeld en gevraagd of ze na haar werk een drankje wil doen maar ze is denk nog gekwetst want ze zei nee dat wilde ik toen straks doen. Toen ik zei ik ja toen kon ik dus niet we kunnen straks gaan maar dat wil ze niet.
Had haar denk gewoon moeten meenemen toen.
Wat moeten mijn ouders daaraan doen? Die kunnen daar niks aan doen.
Haar opvoeden?
Ik zou er niet van gediend zijn als ik met een vriendin afspreek en die sleept haar zus mee.
redbulletje schreef op 16-07-2022 om 17:15:
Haar opvoeden?
Ik zou er niet van gediend zijn als ik met een vriendin afspreek en die sleept haar zus mee.
Dat doen wij wel vaker. Allemaal. Dat is het punt helemaal niet. Had alleen met deze dat nooit gedaan en zag t stiekem niet zitten en eigenlijk brak het daarna mijn hart doordat ze wel zin had om de deur uit te gaan en ik zo moeilijk deed.
Bij deze vriendin neem ik haar ook nooit mee en daarom dacht ik zo houden, maar had ook eens een uitzondering kunnen maken.
LieverDanJeDenktx schreef op 16-07-2022 om 17:19:
[..]
Dat doen wij wel vaker. Allemaal. Dat is het punt helemaal niet. Had alleen met deze dat nooit gedaan en zag t stiekem niet zitten en eigenlijk brak het daarna mijn hart doordat ze wel zin had om de deur uit te gaan en ik zo moeilijk deed.
Bij deze vriendin neem ik haar ook nooit mee en daarom dacht ik zo houden, maar had ook eens een uitzondering kunnen maken.
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk en leven van je zus en ook niet voor de entertainment. Iedereen heeft recht op eigen keuzes en je mag je leven indelen zoals jij dat wil.
Tickel schreef op 16-07-2022 om 17:31:
[..]
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk en leven van je zus en ook niet voor de entertainment. Iedereen heeft recht op eigen keuzes en je mag je leven indelen zoals jij dat wil.
Dit. Zo lang jij je - onterecht! - verantwoordelijk voelt voor je zus en je door haar laat manipuleren zal er niets veranderen. je zult je echt eerst van haar moeten los maken. jij moet beter leren je grenzen aan te geven zonder je schuldig te voelen, en je zus zou moeten leren die grenzen te respecteren. Als je ouders je daarin niet kunnen ondersteunen is het misschien geen gek idee om hulp te zoeken bij een psycholoog voor dit relatieprobleem.
Een eigen huis is niet de oplossing, want je kunt (nu nog) geen nee zeggen tegen haar. Daardoor heeft ze in no-time een sleutel en zit ze weer 24/7 op je lip.