Samenwonen
Ik loop tegen het volgende aan en weet zelf niet echt wat ik nou wil. Momenteel woon ik thuis bij ouders en logeer ik vaak bij zus. Wij zijn erg vaak samen en kunnen eigenlijk niet met of zonder elkaar. Als ik bij ouders slaap, is zij hier ook.
Ik heb een tijd geleden bij haar volledig ingetrokken maar toen werkte het niet doordat we beide mentaal niet echt stabiel waren. Toen weer terug naar ouders en dat was toen ook weer wennen doordat ik mijn vrijheid weer miste. Nu heb ik dus wel niks te klagen doordat ik thuis woon en verzorgd wordt maar ook mezelf bij haar weer kan terug trekken. Zij komt de laatste tijd erg vaak met de voorstel om samen te wonen maar ik vind het moeilijk. Bij haar intrekken weer zie ik niet zo zitten doordat ik dan weer die kamer moet gaan ombouwen, ze heeft t namelijk weer helemaal veranderd nadat ik vertrokken was en daar heeft ze nu ook spijt van. Maar het is ook een kleine appartement en vind het zelf niet echt relaxed om nu van een ruime kamer naar een kamer te gaan die twee keer zo klein is.
Ze kwam nu met de volgende voorstellen, namelijk haar huis intrekken en tijdelijk terug bij ouders wonen doordat ze hier toch vaak zit en zonde vind om onnodig kosten te maken. Of de kamer toch even weer ombouwen en daar intrekken. Want nu slaap ik daar liever niet vaak doordat we samen dan slapen in een bed en persoonlijk wel heel erg gesteld ben op mijn eigen ruimte. Helemaal thuis wonen is vaak ook dramatisch doordat je dan toch aan de regels te maken hebt van ouders. Dus wat is hierin wijsheid. De plan is daarna een groter huis aan te pakken en onze punten samen te voegen. Maar ik vind het eng en spannend want ik wilde eigenlijk altijd mijn eigen huis, maar tegelijkertijd zie ik nu in dat dat ook wel eenzaam kan zijn. Het is alleen dat ik het voor mezelf ook zonde vind om met haar samen te wonen en dan eigenlijk nog steeds niet de volledige vrijheid kan hebben. Want ik zie het persoonlijk niet zitten om dan iemand mee naar huis te nemen. Optie is wel gewoon buitenshuis afspreken, voor die reden niet willen samenwonen is toch ook het niet waard?
Ik kan het gewoon niet doen. We zijn allemaal bang dat t dan weer helemaal mis gaat met haar, het gaat juist nu weer goed met haar.
Dus kan niet. Als ik op mezelf ga, ga ik geen sleutels geven dus dat komt wel goed. Misschien belt ze dan wel dat ze elke dag komt ja daar kan ik dan ook weer moeilijk nee op zeggen. Ik weet het ook niet allemaal meer. Of ik neem dan gewoon niet op en dan maar helemaal geen contact. Maar goed dat kan allemaal nog een tijd van maanden duren. Het is gewoon accepteren ermee leren leven. Ze laat me alleen met rust als ze een vriend heeft of weer sociale contacten. Ik raak weer helemaal geïrriteerd helaas en wil dat niet meer voelen zo, ik wil er geen moeite mee hebben, maar ik wil wel dat ze weggaat en mij alleen laat. Nu heb ik net bijvoorbeeld heel erg kortaf gedaan waardoor ze vanzelf na 10 min is weggegaan en nu weer schuldig voel dat ik niet eens haar meer heb gevraagd naar haar dag. Dit komt doordat ik dan bang was dat ik weer heel lang aan elkaar geplakt zou worden en daar geen einde soms aan komt maar dit is ook niet echt de manier waarop ik ermee wil omgaan doordat ik niet zo wil zijn. Of stel ik mezelf oprecht aan en moet ik leren wat harder te zijn en minder gevoelig? Ik vind het namelijk gewoon gemeen gedrag van mezelf en dat is ook gewoon zo. Mijn andere zus vond dat ik ook me niet zo moest gedragen. Morgen weer direct goed maken, compenseren zodat de schuld gevoel weer kan afnemen en t kutgevoel.
je stelt je niet aan, het is heel vervelend als iemand je zo claimt. Ik vind je echter ook niet duidelijk naar haar toe waardoor de situatie voor jullie beiden lastiger is dan zou hoeven (nog los van haar eigen gedrag).
Kun je het niet aan haar uitleggen zoals je in dit topic doet? Dat ze gewoon teveel op je lip zit en dat dat je teveel is waardoor je bot reageert?
Zou je een paar vaste dagdelen/avonden kunnen afspreken om met elkaar iets te doen en dat ze je verder met rust laat? Of dat als je haar afwijst (nu even niet) dat je meteen zegt wanneer je wel tijd voor haar hebt? Zou dat jou helpen om het op dat moment even los te laten?
Je zus heeft makkelijk praten op zo'n afstand, niet teveel van aantrekken. Die zou zelf een keertje extra bij je zus langs kunnen gaan en haar op sleeptouw kunnen nemen toch? Doet ze dat ook regelmatig?
En nogmaals, je bent niet verantwoordelijk voor het geluk of de geestelijke gezondheid van je zus!!!
Nou ja zeg, je doet helemaal niet rottig tegen je zus! Integendeel. Je bent juist te lief voor haar en daar maakt je zus handig gebruik van.
Jij hebt alle recht om met je vrienden af te spreken zonder je zus. Dat zij later diezelfde dag ineens niet meer met je mee wil, is volgens mij een kinderachtig manipulatief spelletje: als ik niet met LieverDanJeDenkt mee mag, is het haar schuld dat ik de hele dag niks te doen heb. Dat spelletje werkt. Het lukt haar om te zorgen dat jij je schuldig en verantwoordelijk voelt. Je schrijft zelf: het breekt mijn hart. Terwijl iemand met wat meer afstand tot de situatie (zoals vriendinnen of wij op dit forum), zou zien dat jouw zus blijkbaar helemaal niet zo nodig iets leuks met jou wilde doen. Ze wilde vooral niet dat jij in je eentje iets met een vriendin ging doen.
Want ze wil jouw volledige toewijding. Zij moet bij jou op de eerste plaats staan. Oh jee als jij iets in je eentje wil doen! Dan kwets je haar! Als straf moet jij je gemeen voelen. Misschien gaat het zelfs weer helemaal fout met haar als jij zo rottig doet. Nee, maak het maar snel weer goed. Wees extra lief. Zet haar op de eerste plaats. Wijs haar geen moment af. Geef haar je volledige toewijding.
Ze heeft jou (en anderen) zover dat ze zich verantwoordelijk voelen voor haar geluk. Dat is toch ziek?!
En als ze dan een keer een vriendje heeft, dan 'laat ze je met rust'. Ze heeft jou dan even niet nodig. Het is haar dus helemaal niet om jou als persoon te doen. Het zou me niks verbazen als ze haar vriendjes ook enorm claimt en het liefst wil dat het leven van zo'n man volledig om haar draait en hij zich helemaal wegcijfert. Niet bepaald ingrediënten voor een fijne relatie. Klopt dat, of vul ik nu teveel in?
Jouw zus heeft een bijzonder ongezonde manier van met mensen om gaan. Je krijgt amper de kans om niet met haar bezig te zijn. Als jij even alleen wil zijn om naar je eigen gevoel en gedachten te luisteren, kan ze elk moment binnen vallen om jou erop te wijzen dat je wel toegewijd moet blijven. Als je zonder haar met een vriendin afspreekt, geeft ze je een schuldgevoel waardoor je tijdens zo'n afspraak tòch nog met je zus bezig bent. Waardoor je jezelf nog dagen tot voelt.
Als je dit niet doorbreekt, ga je er uiteindelijk aan onderdoor. Je hebt ruimte en tijd voor jezelf nodig om los van je zus te kunnen bedenken waar het mis gaat, wie jij bent en wat je nou eigenlijk met je leven wil. Dat lukt je niet thuis op je kamertje. Zelfs in een huis waarvan zij geen sleutel heeft, zal het wel even kunnen duren. Want je zus zit in je hoofd. Hoe slecht jij over jezelf denkt, wordt door haar doorbeïnvloed! Je bent namelijk niet gemeen. Integendeel. Je hoeft dus ook niet alsmaar beter je best voor haar te doen. Want je doet al veel te veel.
Echt hoor, je bent LieverDanJeDenkt 
LieverDanJeDenktx schreef op 22-07-2022 om 23:01:
Ik kan het gewoon niet doen. We zijn allemaal bang dat t dan weer helemaal mis gaat met haar, het gaat juist nu weer goed met haar.
Dus kan niet. Als ik op mezelf ga, ga ik geen sleutels geven dus dat komt wel goed. Misschien belt ze dan wel dat ze elke dag komt ja daar kan ik dan ook weer moeilijk nee op zeggen. Ik weet het ook niet allemaal meer. Of ik neem dan gewoon niet op en dan maar helemaal geen contact. Maar goed dat kan allemaal nog een tijd van maanden duren. Het is gewoon accepteren ermee leren leven. Ze laat me alleen met rust als ze een vriend heeft of weer sociale contacten. Ik raak weer helemaal geïrriteerd helaas en wil dat niet meer voelen zo, ik wil er geen moeite mee hebben, maar ik wil wel dat ze weggaat en mij alleen laat. Nu heb ik net bijvoorbeeld heel erg kortaf gedaan waardoor ze vanzelf na 10 min is weggegaan en nu weer schuldig voel dat ik niet eens haar meer heb gevraagd naar haar dag. Dit komt doordat ik dan bang was dat ik weer heel lang aan elkaar geplakt zou worden en daar geen einde soms aan komt maar dit is ook niet echt de manier waarop ik ermee wil omgaan doordat ik niet zo wil zijn. Of stel ik mezelf oprecht aan en moet ik leren wat harder te zijn en minder gevoelig? Ik vind het namelijk gewoon gemeen gedrag van mezelf en dat is ook gewoon zo. Mijn andere zus vond dat ik ook me niet zo moest gedragen. Morgen weer direct goed maken, compenseren zodat de schuld gevoel weer kan afnemen en t kutgevoel.
Ik denk dat een paar gesprekken met iemand je misschien wel op weg kunnen helpen naar een leven zonder schuldgevoel naar je zus.
Ik lees alleen maar wat anderen vinden en willen over en van jou. Ik lees nergens dat je ouders je claimende zus tot orde roepen of je andere zus die geen commentaar heeft op jouw handelen.
Natuurlijk kun je rekening houden met anderen, maar je lijkt je eigen grenzen volledig uit het oog te verliezen, je hebt daar geen goede balans in. Je ouders zouden je daar ook in moeten ondersteunen, het is HUN dochter, niet die van jou.
Ga eens praten met je huisarts over eventuele hulp die je kunt krijgen zodat sterker in je schoenen komt te staan.
Dankjewel voor alle reacties. Ik besef ook zeker dat het niet gezond is en ergens weet ik dat ik niet zo schuldig hoef te voelen, maar ik heb er geen controle op. Jullie hebben gelijk wat betreft dat ze volledige toewijding eist en andersom ben ik vaak genoeg aan de kant geschoven wanneer ik weer niet nodig was en kreeg ik zelfs de boze heks als ik haar eens wat vroeg.
Het ging zelfs wel eens zo ver dat ik een keer niet op vakantie mocht gaan met een vriendin, want ze maakte zich zorgen en wilde perse dat ik alleen met haar ging. Uiteindelijk zat ze me heel de tijd te dwarsbomen door niet te willen boeken en uitstellen. Vervolgens doken er iedere keer smoesjes op waarop ze uiteindelijk niet kon meegaan doordat haar paspoort kwijt was, daarna zou ze met spoed aanvragen en vervolgens hield ze me zo aan t lijntje totdat ik zelf de knoop doorhakte en besliste om zelf te gaan, ik had tenslotte al mijn vakantie aangevraagd. Ze ging door met mijn schuldgevoelens aanwakkeren en begon te huilen voor mijn gezicht doordat ze meende dat ze niet durfde of wat dan ook. Het was bizar, het ergste is dat ik niet een vriendin heb meegevraagd doordat ik haar dus niet wilde kwetsen dat ik enorm veel plezier zou hebben zonder haar. Dus besloot ik alleen te gaan om haar pijn te verzachten en omdat ze niet wilde dat ik met die andere meid zou gaan.
De tweede keer dat ik op vakantie wilde gaan wilde ze plotseling mee terwijl ze ervoor 4x keer op vakantie weg is geweest zonder iets te zeggen. Dus toen heb ik haar ook een nee verkocht want ik zou met iemand gaan die ze helemaal niet kent en nog nooit heeft gezien en ook geen behoefte had aan haar gezelschap doordat ze ervoor heel lang naar tegen me was geweest door alles af te reageren op anderen. Eerlijk gezegd was deze vakantie ook verkeerd afgelopen met een dramatische gevolg waarbij ik mezelf in onveiligheid heb gebracht en daardoor een bepaalde trauma heb opgelopen. Ergens dacht ik wel achteraf, misschien moest zij wel mee dan was dat nooit gebeurd want wij waken over elkaar en laten elkaar nooit in de steek en dan had ik dat niet hoeven mee te maken?
Ik stel mezelf ergens toch afhankelijk op en laat het allemaal toe doordat ik vaker de mist in ben gegaan maar het begon al op jonge leeftijd. Toen drong ze zich ook aan om mee te gaan en anders mocht ik niet uitgaan. Ergens dacht ik jaloezie en dat kan ook, maar misschien was het gewoon god die probeerde een beschermengel mee sturen doordat ik kennelijk niet mezelf kon beschermen
Ik wil over een maand of twee weer op vakantie met een andere vriendin maar ik zit ook met angsten en het ligt dus niet alleen aan haar. Ik kan wel zeggen dat ik hierbij geen zin heb dat ze meegaat, maar wat als er weer iets ergs gebeurd? Er is me namelijk nooit iets zo heftigs gebeurd als zij er bij was, ik paste weliswaar ook vaak op haar wanneer zij er niet bij was en moest meegesleept worden om niet in gevaarlijke situaties te belanden. Maar het is dat ik heb geleerd en ervaren dat ik wellicht toch soms niet opmezelf kan bouwen al heeft ze zich ook beschadigd door zichzelf en anderen, zijn we eigenlijk hetzelfde.. voelt het toch als een veiligere optie door een beschermd gevoel en geen schuldgevoelens want uiteindelijk heeft het kiezen voor mezelf me dus in drama laten belanden. Het is heel ingewikkeld maar misschien is het een straf geweest. Terwijl ik niet zo moet denken en ze ook vaak genoeg voor zich zelf kiest zonder mij te betrekken en dan vraag ik ook niet om een uitnodiging, maar ik wil niet dat ze gaat huilen terwijl ik maar twee keer op vakantie ben geweest zonder haar en zij misschien wel 8x in totaal.. wint ze toch door het gedrag van kwetsbaarheid laten zien en je schuldig voelt dat zij misschien in een hoekje ligt te huilen. De tweede keer kreeg ik het voor elkaar zonder schuld door erbij te zeggen dat ik ook eens zonder een zus weg wilde waardoor ze er meer begrip voor had en wist dat ik daardoor haar niet met rot gevoelens achterliet. Dit is de toelichting eigenlijk dus niet alleen doordat ik niet voor mezelf bij haar kan opkomen, ook niet bij anderen waardoor er misbruik van me is gemaakt en dat beangstigt me wel. Al weet ik dat ik alles moet loslaten van het verleden en niet angstig moet zijn dat zoiets weer gebeurd, laat het me wel twijfelen aan mezelf vooral en dat wil ik eigenlijk niet maar toch roept het ook boosheid op van zie je nou wel.. je kan het niet aan op jezelf. Al moet ik rationeel blijven denken. Ik merk toch dat het me allemaal beïnvloed en daardoor eigenlijk veel dingen niet meer durf te doen zomaar. Ik heb al een jaar lang niks meer ondernomen doordat ik elke vriendin niet meer vertrouwde en mezelf niet. Dus heb me zelf volledig aanhankelijk opgesteld naar haar. Wat wel opvallend is dat ze de afgelopen jaar nergens heen wilde zelfs niet toen ik erop stond heel de vakantie te voorzien, als ik nu weer met een ander wil gaan zal ze plotseling wel weer mee willen gaan. Het is frustrerend dat ik mezelf zo opstel. Het is ook dat ik het gevoel heb en vaker heb ervaren dat ik gewoon niet zonder ze kan. Het is dus precies hetzelfde, we hebben elkaar nodig en kunnen niet zonder.
1 woord: gaslighting.
Ga ajb naar een psycholoog, dit is ontzettend ongezond!
Poezie schreef op 23-07-2022 om 18:29:
1 woord: gaslighting.
Ga ajb naar een psycholoog, dit is ontzettend ongezond!
Ben ik al heen geweest. Toen ik mijn familie issues op tafel gooide was de enige reactie dat ik daarop kreeg dat ze me daar niet bij kon helpen dus daar heb ik niks aan gehad.
Ik moet zelf het zien op te lossen, dat komt wel goed. Ik ben me ervan bewust dus moet zelf er verandering in brengen. Daar heb je niet iemand voor nodig, is ook kwestie van gewoon zelf doen. Nu ik het zo allemaal heb uitgetypt zie ik zelf ook wel in wat er mis is en mede dankzij jullie reacties waar ik nog meer aan heb gehad dan een psycholoog.
LieverDanJeDenktx schreef op 23-07-2022 om 18:58:
[..]
Ben ik al heen geweest. Toen ik mijn familie issues op tafel gooide was de enige reactie dat ik daarop kreeg dat ze me daar niet bij kon helpen dus daar heb ik niks aan gehad.
Ik moet zelf het zien op te lossen, dat komt wel goed. Ik ben me ervan bewust dus moet zelf er verandering in brengen. Daar heb je niet iemand voor nodig, is ook kwestie van gewoon zelf doen. Nu ik het zo allemaal heb uitgetypt zie ik zelf ook wel in wat er mis is en mede dankzij jullie reacties waar ik nog meer aan heb gehad dan een psycholoog.
Ik denk niet dat het goed komt zonder hulp. Hoe hard je ook je best doet. Ga naar een andere psycholoog en laat dit allemaal lezen. Ik heb het vermoeden dat de vorige je hulpvraag niet goed heeft begrepen, of je hebt het niet goed uitgelegd.
Jullie zitten allemaal vast in bepaalde patronen en het zal heel moeilijk zijn als jij, als enige, deze wil en gaat doorbreken.
LieverDanJeDenktx schreef op 23-07-2022 om 18:58:
[..]
Ben ik al heen geweest. Toen ik mijn familie issues op tafel gooide was de enige reactie dat ik daarop kreeg dat ze me daar niet bij kon helpen dus daar heb ik niks aan gehad.
Ik moet zelf het zien op te lossen, dat komt wel goed. Ik ben me ervan bewust dus moet zelf er verandering in brengen. Daar heb je niet iemand voor nodig, is ook kwestie van gewoon zelf doen. Nu ik het zo allemaal heb uitgetypt zie ik zelf ook wel in wat er mis is en mede dankzij jullie reacties waar ik nog meer aan heb gehad dan een psycholoog.
Hij kan jouw familieproblemen niet voor je oplossen maar jou wel de handvatten geven om je eigen grenzen te leren bewaken.
To, wie is er verantwoordelijk voor hoe het met je zus gaat? Ik merk bij jullie beiden de neiging om steeds de verantwoordelijkheid bij een ander neer te leggen voor hoe je doet, wat je kiest, ...e.d. Ik denk dat jullie beiden meer dan genoeg hebben aan de verantwoordelijkheid voor jezelf.