Samenwonen
Ik loop tegen het volgende aan en weet zelf niet echt wat ik nou wil. Momenteel woon ik thuis bij ouders en logeer ik vaak bij zus. Wij zijn erg vaak samen en kunnen eigenlijk niet met of zonder elkaar. Als ik bij ouders slaap, is zij hier ook.
Ik heb een tijd geleden bij haar volledig ingetrokken maar toen werkte het niet doordat we beide mentaal niet echt stabiel waren. Toen weer terug naar ouders en dat was toen ook weer wennen doordat ik mijn vrijheid weer miste. Nu heb ik dus wel niks te klagen doordat ik thuis woon en verzorgd wordt maar ook mezelf bij haar weer kan terug trekken. Zij komt de laatste tijd erg vaak met de voorstel om samen te wonen maar ik vind het moeilijk. Bij haar intrekken weer zie ik niet zo zitten doordat ik dan weer die kamer moet gaan ombouwen, ze heeft t namelijk weer helemaal veranderd nadat ik vertrokken was en daar heeft ze nu ook spijt van. Maar het is ook een kleine appartement en vind het zelf niet echt relaxed om nu van een ruime kamer naar een kamer te gaan die twee keer zo klein is.
Ze kwam nu met de volgende voorstellen, namelijk haar huis intrekken en tijdelijk terug bij ouders wonen doordat ze hier toch vaak zit en zonde vind om onnodig kosten te maken. Of de kamer toch even weer ombouwen en daar intrekken. Want nu slaap ik daar liever niet vaak doordat we samen dan slapen in een bed en persoonlijk wel heel erg gesteld ben op mijn eigen ruimte. Helemaal thuis wonen is vaak ook dramatisch doordat je dan toch aan de regels te maken hebt van ouders. Dus wat is hierin wijsheid. De plan is daarna een groter huis aan te pakken en onze punten samen te voegen. Maar ik vind het eng en spannend want ik wilde eigenlijk altijd mijn eigen huis, maar tegelijkertijd zie ik nu in dat dat ook wel eenzaam kan zijn. Het is alleen dat ik het voor mezelf ook zonde vind om met haar samen te wonen en dan eigenlijk nog steeds niet de volledige vrijheid kan hebben. Want ik zie het persoonlijk niet zitten om dan iemand mee naar huis te nemen. Optie is wel gewoon buitenshuis afspreken, voor die reden niet willen samenwonen is toch ook het niet waard?
Nogmaals de vraag: wat is er met je zus? Ze reageert mijns inziens nogal kinderlijk. En jouw reactie daarop, dat jij je schuldig voelt als je haar aangeeft, vind ik ook wat apart.
LieverDanJeDenktx schreef op 12-07-2022 om 17:53:
[..]
Dan voelt ze zich gekwetst en zegt ze oh dus je wilt me niet meer bij je in de kamer hebben en dan ontken ik het dus niet en reageert ze verontwaardigd met oh je zegt niet eens van niet ofso en dan gaat ze naar haar eigen kamer maar dan voel ik me altijd zo rot erover weer. Nu is ze net uit haar zelf naar haar eigen kamer gegaan gelukkig en voel ik me weer beter. Ik kan vaak niet te lang mensen luchten en wil vaak alleen zijn. Zij daarentegen niet en daarom maak ik me vaak zorgen en dan voel ik me er schuldig over.
Ik wil wel op mezelf maar ik denk dus dat ik daar het beste nog een jaartje mee kan wachten en wil pas een huis aannemen die ook echt naar mijn wensen is en niet zomaar iets aannemen om maar te vluchten want ik heb het ook gewoon redelijk goed zo.
Als je TO bent, dan zit je met de verkeerde nick
Poezie schreef op 12-07-2022 om 17:07:
[..]
Die ken ik. Het was enkel een tip.
Ik hoef geen tips over spelling. Van niemand hier.
watertoren schreef op 12-07-2022 om 08:25:
Als ik jou was zou ik op mezelf gaan wonen en niet weer samen met zus. Als je tenminste aan een huis kunt komen want dat is echt een probleem nu. Anders zou ik bij je ouders blijven wonen en proberen om geld te sparen voor een eigen huis.
Dit.
De zus is geen betrouwbare partij om een huis mee te huren. Spaar goed door terwijl je bij je ouders woont zodat je zelf een huis kunt kopen uiteindelijk.
Tickel schreef op 12-07-2022 om 18:21:
[..]
Ik hoef geen tips over spelling. Van niemand hier.
Ik hoef geen antwoord van jou als ik de TO een vraag stel.
Poezie schreef op 12-07-2022 om 17:56:
Nogmaals de vraag: wat is er met je zus? Ze reageert mijns inziens nogal kinderlijk. En jouw reactie daarop, dat jij je schuldig voelt als je haar aangeeft, vind ik ook wat apart.
Ze heeft autisme. Ik ben eigenlijk niet zo van de stempels maar denk hierin wel dat het toch wel invloed kan hebben.
Poezie schreef op 12-07-2022 om 18:40:
[..]
Ik hoef geen antwoord van jou als ik de TO een vraag stel.
Jammer voor jou staat dat niet de huisregels. Je mag hier gewoon geen commentaar geven op spelling. Punt.
Niet zo lopen bitchen tegen elkaar dames. Wees eens lief voor elkaar, kom op dat kunnen jullie wel
LieverDanJeDenktx schreef op 12-07-2022 om 19:06:
[..]
Ze heeft autisme. Ik ben eigenlijk niet zo van de stempels maar denk hierin wel dat het toch wel invloed kan hebben.
Mij maakt het niet uit, maar je bent aan het dubbelnicken. Je OP is onder Lesly
Tickel schreef op 12-07-2022 om 21:00:
[..]
Mij maakt het niet uit, maar je bent aan het dubbelnicken. Je OP is onder Lesly
Ik kan niet meer onder die account inloggen, vandaar.
Tot je een eigen woning hebt, zou ik werken aan een gezondere band met je zus. Door zo aan elkaar te kleven, kom je beiden minder toe aan een eigen leven. Je kan bijvoorbeeld besluiten om niet meer bij haar te slapen en haar alleen te bezoeken als het jou ook echt uit komt. De duur van je bezoek kan je ook beperken. Vraag je dus wat vaker af of je op dat moment wel doet wat je zelf wil. En als ze je bij jou thuis probeert te claimen, kan je op een vriendelijke manier een afspraak maken: 'Ik wil even in mijn eentje mijn eigen gedachten kunnen ordenen, zullen we om vier uur samen thee drinken?'
Verder is het misschien een idee om zelf op zoek te gaan naar contact met anderen met een broer of zus met autisme. Er zijn online en irl brussen-groepen waar je je verhaal met elkaar kan delen en elkaar tips kan geven.
Moet zeggen, nu het topic vordert, ik er dingen uit herken van mijn familie.
Ik heb een zus waar toch zeker iets mee is, ik vermoed ergens in het autistisch spectrum. Zij kan heel erg claimen, heel erg zwart wit denken. Dus of alles helemaal samen, of ze ziet je niet. Een middenweg is heel lastig voor haar.
Ik ben helemaal niet zo en al jong ervoer ik het gevoel van beklemming. Gelukkig voor haar is er nog een zus, die dat minder erg vond. Ze deden alles samen. Later ook, uitgaan, zelfde stad studeren, samen op kamers, dezelfde vriendinnen.
Totdat op een gegeven moment ergens in de 20 mijn andere zus er ook wat genoeg van kreeg, haar ogen gingen open zeg maar. Een ruziën over een vriendin was genoeg om de goede verhouding te doen omslaan.
Tot op heden, we zijn 15 jaar verder is hun band koel en afstandelijk. Zwart wit denken, m'n zus met autisme krijgt het niet voor elkaar om dat om dat om te buigen en weer op normale voet verder te gaan.
Het hoort er schijnbaar bij bedacht ik me dus toen ik jouw verhaal las. Jouw ogen gaan open en aan jou de taak om dit netjes en op goede voet proberen voort te zetten, maar toch je eigen ruimte te houden.
Ik word er helemaal ziek van. Ze zit nu weer heel de dag bij me vast geplakt. Ben het nu al maanden lang aan het verdragen maar nu ben ik het echt zat. Ik ging naar haar zodat ik niet ik dezelfde kamer wil slapen en haar op die manier makkelijker kom vermijden maar niks helpt. Als ik nu bij ouders slaap komt ze zelfs bij mij in de kamer heel de dag zitten en op de bank slapen terwijl ze ook haar eigen kamer heeft. Ik heb al net gezegd waarom ze niet ik haar eigen kamer gaat slapen en hoop dat ze vanzelf het begrijpt maar hierin lijkt ook geen middenweg. Het leek namelijk alsof ze ik slaap viel dus dacht maar er mooi een subtiele hint van dat ze beter in haar eigen bed kan slapen maar ze doet alsof ze het gewoon niet begrijpt. Ze is daarna even opgestaan en zei nee joh ik ga nog niet slapen. Ik word er echt gek van en heb zin om te zeggen dat ze weg moet maar dat kan ik niet maken. Maar het zit zo vol bij mij. Heb haar vaker gezegd dat ze niet zo moet plakken want meerdere mensen hebben hier last van zowel vrienden als familie. Ze weet nooit wanneer het tijd is voor een beetje afstand en hangt gewoon 24/7 maandenlang aan je zijde en nu ben ik de slachtoffer. Eerst waren het andere familieleden en als dat dan eindigde in een ruzie door ook het zat raken dan raakte ze weer letterlijk mentaal gestoord en dan maakte iedereen zich weer zorgen. Dus vandaar dat ik niet zeg donder even op wil je, dan eindigt het in een gevecht zoals voorheen wel eens gebeurd is. Ook zeggen wil je weggaan schiet niet op, zoiets komt subtiel niet bij haar binnen. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Ik moet echt met spoed mijn eigen woning en ben alvast aan het reageren maar zie inderdaad dat het een ramp is als je kieskeurig bent en niet zomaar wat wilt aannemen. Ik zit er zelfs aan te denken om toch binnen een paar maanden misschien particulier te gaan huren dan nog een jaar te wachten.
Kunnen je ouders niet helpen? Het is namelijk echt belangrijk dat jij wat meer rust krijgt. Zo zou je zus moeten respecteren dat jij bepaalt wat er in jouw kamer gebeurt. Als jij zij doodleuk blijft zitten als jij haar vriendelijk vraagt om te vertrekken, zou het fijn zijn als je wat hulp van je ouders kreeg.
Misschien eens op een rustig moment een gesprek aan gaan en uitleggen dat de stress te hoog oploopt bij jou en dat je hun hulp nodig hebt om wat meer tijd voor jezelf te krijgen?
Hoezo zit ze de hele dag op je kamer? Werkt ze niet?
Je kunt ook gewoon zeggen dat je alleen wil zijn en dat ze naar haar eigen kamer moet gaan of bij je ouders moet gaan zitten.
"Truus, ik wil nu graag alleen zijn en tijd voor mezelf, ga maar even ergens anders zitten dan op mijn kamer".