Onzekere partner
Hoi,
Ik heb in mijn huidige relatie te maken dat mijn partner vaak bevestiging zoekt bij mij en hij bang is dat ik hem verlaat. Ik vind het verstikkend en ik voel mij vaak periodes niet meer tot hem aangetrokken. Iets wat hij mij dan in het begin nog wel eens verweet.
Ik merk dat mijn partner, hij is 9 jaar ouder dan dat ik ben, erg veel onzekerheden heeft. Inmiddels is er 5 keer vanuit hem een bom gebarsten dat ik of vreemd zou gaan, flirt met iemand, hem geen bevestiging geef of dat hij aannames doet en conclusies trekt die erg overtrokken zijn. Achteraf schaamt hij zicht enorm. Het vreemdgaan en flirten heeft nooit plaatsgevonden. Ik ken zijn verleden en patronen en ik kon tot recent hier nog tijd en aandacht aan schenken om zijn emoties te duiden en veel met elkaar te praten.
Hij draait zichzelf dan ook vast in zijn overtuiging en ik kan soms niet eens tot hem doordringen. In zijn hoofd heeft hij dan een hele opsomming gemaakt en vervolgens overtuigd hij zichzelf ervan. Enige wat ik dan even doe is afstand nemen en mijn grens stellen. Waar hij regelmatig ook over heen gaat.
Het zullen vast geen onbekende psychische patronen zijn, iemand hier ervaring mee? Hij heeft een psycholoog en daar worden al zijn trauma’s en patronen ook besproken. Ik vind het voor hem erg sneu dat hij hiermee moet struggelen. Maar ik wil ook mijn eigen grenzen blijven handhaven.
Yara85 schreef op 05-09-2023 om 09:45:
Waarop hij antwoordde: ik schaam mij enorm, ik moet hier ook echt iets mee en hoe ik hiermee kan dealen.
Dit is heel positief. Hij komt in ieder geval niet met ‘als jij niet zo … deed, hoefde ik niet zo te doen’. Jij moet nu jouw deel doen door steeds dezelfde duidelijkheid te blijven geven, heel consequent te zijn: zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Niet om hem te straffen inderdaad maar om hem steeds te laten weten welke ruimte jij hebt en wat je wil en kan geven, en dus daarmee ook waar hij op zichzelf aangewezen is. Hij beseft dat dus ergens heel goed maar gaat ook steeds wankelen. Het kan hem helpen om heel duidelijk te weten dat de deur niet opengaat als hij op die dwingende intense manier gaat wrikken. Dan kan hij misschien makkelijker stoppen met wrikken. Echt, lees dat boek over omgaan met borderline. Op die manier grenzen stellen kan rust geven voor beide partijen. En als dat niet gebeurt, komt die relatie vanzelf tot een eind.
Ik vind het zó grensoverschrijdend wat hij richting jouw vrienden doet. Het zou mij enorm raken in mijn gevoel van veiligheid. Dit is jouw sociale vangnet waar hij mee zit te k*tten. Echt heel erg fout.
Mija schreef op 05-09-2023 om 10:58:
[..]
Dit is heel positief. Hij komt in ieder geval niet met ‘als jij niet zo … deed, hoefde ik niet zo te doen’. Jij moet nu jouw deel doen door steeds dezelfde duidelijkheid te blijven geven, heel consequent te zijn: zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Niet om hem te straffen inderdaad maar om hem steeds te laten weten welke ruimte jij hebt en wat je wil en kan geven, en dus daarmee ook waar hij op zichzelf aangewezen is. Hij beseft dat dus ergens heel goed maar gaat ook steeds wankelen. Het kan hem helpen om heel duidelijk te weten dat de deur niet opengaat als hij op die dwingende intense manier gaat wrikken. Dan kan hij misschien makkelijker stoppen met wrikken. Echt, lees dat boek over omgaan met borderline. Op die manier grenzen stellen kan rust geven voor beide partijen. En als dat niet gebeurt, komt die relatie vanzelf tot een eind.
Poeh, moet je dat willen, omgaan met een borderliner? Ik heb een huisgenoot gehad die trots riep dat ze borderline was en dat, achteraf toen ik eens wat over begin te lezen, terecht bleek want veel herkenning. Om gillend van weg te rennen. Zo ook, achteraf, een buurvrouw en een kennis. Ik kan mij niet voorstellen dat daar mee om te gaan is.
Yara85 schreef op 05-09-2023 om 09:45:
Ik vind het ook geen silent treatment. Het is een grens stellen ( althans voor mij) en afstand nemen wanneer hij teveel in zijn emotie zit en ik er op geen wijze meer tussen kan komen. Ik doe dit altijd rustig en met een toelichting.
En ja ik heb eerder met hem besproken dat hij niet toe is aan een relatie en niet in staat is om een gezonde relatie aan te gaan. Daarom heb ik eerder al een stap terug gezet.
We hebben nu ook gewoon contact via de app, hij is druk met zijn kinderen. Ik ben druk met werk. Toch neem ik ook even iets afstand om de situatie van vorige week weer even te overzien. Ik denk dat we elkaar in het weekend wel weer even zien. Mijn vriendin heeft nog niets gedeeld over hun contact. Ik vind voor haar dit vooral ook lastig wanneer er een
Loyaliteitsconflict ontstaat. Ik vind dit vermoeiend. Tegen mijn vriend heb ik eerder al tot 3 x toe aangegeven dat hij mijn vrienden niet in deze positie kan plaatsen. En niet meer mag contacten. Naast mijn vriendin heeft hij dit, los van elkaar, ook bij 2 anderen vrienden van mij gedaan. Waarvan ze blijkbaar ook los van elkaar naar hem toe zijn gegaan om met hem te praten. Omdat hij emotioneel was. Dit hoor ik dan achteraf tussen neus en lippen door via mijn vrienden. Want mijn vriend verteld dit niet aan mij. Ik ben er achtergekomen dat hij mijn vriendin recent dus heeft gebeld/WhatsApp na onze vorige ruzie omdat hij mij iets liet zien op zijn telefoon afgelopen zaterdag. Ik kon gewoon het lezen. Toen confronteerde ik hem en trok hij zijn telefoon weg en mocht ik het niet lezen. Toen moest ik het echt uit hem trekken dat hij haar had gebeld tijdens ons conflict. Ik vroeg ook waarom, wij hebben afspraken gemaakt dat je dit niet meer mocht doen. “ maar jij hebt toch ook contact met haar, dan weet ze toch eventueel van ons conflict” 😣
ik zie het niet als silent treatment. Ik heb hem zondag laten weten dat hij wederom deze vraag moet stellen aan de psycholoog en gericht hulp nodig heeft. Waarop hij antwoordde: ik schaam mij enorm, ik moet hier ook echt iets mee en hoe ik hiermee kan dealen.
Wauw, wauw, wauw. Hoe vaak laat jij nog over je grenzen gaan? En waarom moet jouw vriendenkring weten over jullie ruzies? Laat hij zijn eigen vrienden of familie daarmee lastig vallen. Ik vind het onbegrijpelijk dat je nog "bij hem" bent.
Dat hij zielig gaat doen bij je vrienden is echt heel erg slecht, mensen kunnen er in trappen en dan sta je eerdaags alleen zonder vrienden maar met hem, nachtmerrie.
Ik ben het echt ook eens met jullie reactie. Ik zou, wanneer een vriendin van mij dit met mij zou delen, ook mijn mening geven... Nu kennen mijn vrienden mij goed en kunnen filteren wat waar is, maar het is natuurlijk ook gênant dat dit gebeurd. Gelukkig zijn er ook een hoop gezellige avonden wanneer mijn vrienden er zijn en hij is bij is en kennen ze hem ook voor 80% van een andere kant. Er is natuurlijk ook een leuke kant. En match dat ook prima. Maar dit is zo geen wenselijke situatie wanneer iemand zich van zo’n labiele kant laat zien in mijn innercircle.
Schepje erbovenop. En dit keur ik eigenlijk nog het meest af. Hij zoekt de bevestiging nog wel eens bij zijn kinderen. De mening van zijn 12&14 jarige kinderen over mij komen nog wel eens voorbij in een uitwisseling wanneer hij vind dat hij respectloos behandeld is door mij “ x vond ook al dat op vakantie jij weinig kusjes geeft en wij geen enkel moment hand in hand hebben gelopen “ of “x vond ook al dat je raar deed toen je niet bleef slapen”
Volledig voorbij gaan aan het feit dat ik al 2 dagen bij hem en zijn kinderen had geslapen en graag thuis wilde zijn en vooral dat ik ook mijn eigen behoeftes heb. Want dat ziet hij niet. Hij reageert vanuit de afwijzing.
Hij heeft er een handje van om andere mensen te betrekken bij zijn gecreëerde conclusies over mij. “ persoon x vond dat namelijk ook al, of ik ben niet de enige die dat vind” Nu twijfel ik niet aan mezelf en laat ik mij geen woorden in de mond leggen. Of verdraaiingen die in zijn rabbit hole passen. Maar benoem het direct dat dit manipulatief gedrag van hem. En hij anderen inzet om zichzelf ( en blijkbaar mij ook) te overtuigen van iets wat niet helemaal klopt.
Ik ga het borderline boek bestellen.
Overigens ziet hij alles in achteraf, wil aan zichzelf werken. En staat open voor inzichten. Er zit veel schaamte rondom dit gedrag bij hem. Maar op het moment zelf kan hij dit niet overzien en nemen de gedachtes en emoties de overhand
Als het er op neer komt, een catch of niet, ben je er gelukkig mee? Is er een moment dat je zegt, ja alle wantrouwen, alle beschuldigingen, alle grensoverschrijdingen zijn verleden tijd en ik hoef niet meer alert te zijn, ik kan ontspannen en met hem in het moment leven, niet altijd (wie wel?) maar het gebeurt. Welk punt hoop je te bereiken in de relatie dat je zegt, fijn dat het goed is, samen… we zijn van ver gekomen als koppel maar nu is het goed en ik ben gelukkig (of tevreden) met mijn (en ons gedeelde) leven.
ik zou jouw vriendin kunnen zijn, ik heb vriendinnen (gehad) in deze situatie. In zowel jouw rol als die van je partner. Vanuit mij; hoewel ik bekend sta als de vrouw die eerlijk en best kritisch is, geef ik in dit soort situaties veel voorzichtiger mijn mening. Omdat de vriendschap mij wat waard is en partner “bashen” de vriendschap niet ten goede komt. En zolang het niet voorbij is, word ik ook nog met de partner van vriendin geconfronteerd op feesten en partijen. Je krijgt van hen waarschijnlijk een diplomatieke variant.
Je praat het weer goed. En ik snap het. Je zult nog wel wat tijd nodig hebben. En nog wat escalaties. Ieder zijn proces. Maar zoals ik al zei; ik trek me op een gegeven moment wat terug uit zo’n vriendschap. Hij heeft zijn eigen relaties al beschadigd met dit gedrag en nu is hij aan die van jou begonnen. Niet uit kwade wil, hij “kan niet anders”. Maar het resultaat is wel hetzelfde, of hij het nou met opzet doet of niet.
Wat erg voor zijn kinderen om zo’n voorbeeld te krijgen van een liefdesrelatie. En TO, jij bent niet gebonden aan hem zoals zijn kinderen dat zijn. Je bent vrij.
Hoe meer ik lees To, hoe meer ik me afvraag wat deze situatie jou oplevert. Want er moet iets zijn in deze situatie dat jou voldoening geeft (misschien ombewust), anders bleef je niet.
Vind je het fijn in een reddertjes rol te zitten?
Ben jij niet toe aan een gelijkwaardige, volwassen relatie?
Hou je van drama?
Durf jij je niet te verbinden en komt het wel goed uit dat dat met hem niet kan?
Het klinkt allemaal niet gezond, van zijn kant niet, maar van jouw kant ook niet imo.
Herriebuiten schreef op 05-09-2023 om 16:56:
Hoe meer ik lees To, hoe meer ik me afvraag wat deze situatie jou oplevert. Want er moet iets zijn in deze situatie dat jou voldoening geeft (misschien ombewust), anders bleef je niet.
Vind je het fijn in een reddertjes rol te zitten?
Ben jij niet toe aan een gelijkwaardige, volwassen relatie?
Hou je van drama?
Durf jij je niet te verbinden en komt het wel goed uit dat dat met hem niet kan?
Het klinkt allemaal niet gezond, van zijn kant niet, maar van jouw kant ook niet imo.
goed dat je dit uitspreekt.
want dit vraag ik mezelf ook regelmatig af. Waarom blijf ik? Een relatie geen prioriteit voor mij. Kan ook prima alleen zijn. Wel ben ik behulpzaam en daar zit denk ik ook iets. Wellicht toch ook iets onbewust wat er toch speelt. Ik ben hiervoor twee jaar vrijgezel geweest en dat is ook geen issue voor mij. Het is niet dat ik perse een relatie moet. Deze relatie maakt mij ook niet onzeker. Ik kan het ook wel weer parkeren en het heeft geen invloed op mij. Ik vind zijn gedrag wel storend en irritant ( ook onveilig en niet gelijkwaardig!) ik hou niet van drama. Ik kan mij ook prima van hem afsluiten. Maar ik zou uiteindelijk wel willen settelen in een gelijkwaardige relatie. Ik voel ook dat deze relatie niet mijn toekomst is.
Yara85 schreef op 05-09-2023 om 18:14:
[..]
Maar ik zou uiteindelijk wel willen settelen in een gelijkwaardige relatie. Ik voel ook dat deze relatie niet mijn toekomst is.
Dan is daar het antwoord op jouw vraag. Ik denk dat je de juiste conclusie trekt. Het uitzicht is behoorlijk eenzaam als je partner het uitmaakt als jouw moeder haar diagnose hoort. Dat betekent dat hoe diep jouw ellende ook is, hij staat nog altijd ten dienst van zijn goedkeurig, zijn “vrijgevigheid” jou iets te gunnen nadat hij op plek 1 tot en met 100 staat.
Sta daar even bij stil. En bedenk dan hoe je (tzt) uit deze relatie komt want dan komt er een enorme reactie uit zijn hoek. En ik zou ook jouw vrienden voorbereiden op de breuk, bijv dat ze zijn nummer kunnen blokkeren.
hij gaat een gevecht om aandacht aan als die even van hem af dreigt te raken en zet daarvoor alle middelen in die hij heeft. Ik ben ook zorgzaam en loyaal en kan mensen in nood moeilijk loslaten. Ik heb er toch een aantal uit mijn leven gebonjourd de afgelopen jaren (begonnen, zo rond jouw leeftijd, TO) en laat mensen die te gecompliceerd zijn niet meer binnen. Ik kan ze namelijk prima herkennen en ze komen als vliegen op me af. Ik vond daar ook wel zekerheid in; ik ben minder raar dan zij, ik heb mijn zaken beter op orde (vroeger vaak gehoord dat ik raar was en allerhande gekke dingen). Dit gaf mij zelfverzekerdheid. Ik was de normale, de gezonde. Ik had de regie. Maar dat was eigenlijk niet helemaal waar. Want ik kleurde binnen de kaders van de relatie. Niet alleen in de liefde. Ook in vriendschap, ook in werk. Eigenlijk overschatte ik mijn eigen draagkracht. Ik kón het wel, maar het kostte meer energie die ik beter in mijn eigen geluk kon stoppen.
Dus die man manipuleert jou, gaat over jouw grenzen, gebruikt zijn minderjarige kinderen in het proces. Én hij besluit jou te testen op het moment dat jouw moeder ernstig ziek blijkt te zijn. Ongeacht welke diagnose of jeugd erachter zit, van zo’n man moet je hard wegrennen en achter je oren krabben waarom je in vredesnaam toestaat dat iemand jou zo behandelen mag.
Yara85 schreef op 05-09-2023 om 18:14:
[..]
goed dat je dit uitspreekt.
want dit vraag ik mezelf ook regelmatig af. Waarom blijf ik? Een relatie geen prioriteit voor mij. Kan ook prima alleen zijn. Wel ben ik behulpzaam en daar zit denk ik ook iets. Wellicht toch ook iets onbewust wat er toch speelt. Ik ben hiervoor twee jaar vrijgezel geweest en dat is ook geen issue voor mij. Het is niet dat ik perse een relatie moet. Deze relatie maakt mij ook niet onzeker. Ik kan het ook wel weer parkeren en het heeft geen invloed op mij. Ik vind zijn gedrag wel storend en irritant ( ook onveilig en niet gelijkwaardig!) ik hou niet van drama. Ik kan mij ook prima van hem afsluiten. Maar ik zou uiteindelijk wel willen settelen in een gelijkwaardige relatie. Ik voel ook dat deze relatie niet mijn toekomst is.
Ik kan het ook wel parkeren en het heeft geen invloed op mij. Ik kan mij ook prima van hem afsluiten.
Je zit er duidelijk niet echt 100% met je hart in en dat lijkt me een goede zaak. Jammer dat je dan blijft, zeker als je wil settelen in een gelijkwaardige relatie. Want die ga je met hem niet krijgen natuurlijk.