Moeite met buurvrouwen

Tamsyn schreef op 07-09-2021 om 10:14:

[..]

Dat had ik ook. Ik voelde me klein en ongewenst en mensen zaten niet op mij te wachten. En toen vroegen collega's 'hoe gaat het' Help, eng! Ik werd op school zo vaak genegeerd, dat ik echt dacht dat ik onzichtbaar was en toen kreeg ik ineens collega's die mij zagen en vroegen hoe het ging enzo. Wat mij heeft geholpen is vragen stellen en de ander laten praten. En later durfde ik zelf wat meer te zeggen en nu is het zelfs zo dat ik weleens te horen krijg: Wat ben je stil.

Dus ik geloof dat jij het ook kan, echt waar. Maar die eerste drempel is hoog, maar je kan het! 💪

Dit is zo herkenbaar! Gelukkig werk ik nu met een hele fijne groep mensen en kreeg ik terug dat ik me zo makkelijk mijn plekje in een nieuw team wist te vinden.  Huh? Ik? Maar je kan het leren. 

Veel van de tips hier heb ik in het verleden (en soms nog steeds) ook toegepast. Ik voeg er nog een aan toe: ik heb altijd heel veel mensen geobserveerd en hun onderlinge communicatie. Ik kon rustig op een feestje zijn en gewoon kijken en luisteren en me zo prima amuseren. Maar dat blijkt sociaal toch niet helemaal wenselijk

De mensen die heel geliefd zijn zijn vaak de mensen die een ander een fijn gevoel geven. Die vaak iets aardigs zeggen tegen een ander. En waar mijn vroegere "maar ik moet toch authentiek zijn en vooral niet slijmen" voor zich hield dat die jurk zo leuk staat of dat ik had gezien dat kind zo hard die bal kan trappen, echte voetbalbenen zeg! gooi ik het er nu allemaal uit. Of iets positiefs over iets anders, een gezamenlijke deler waar de ander ook een goed gevoel aan over kan houden. Ik betrek m weer op het schoolplein: "leuk hè, dat de juf ze gister mee heeft genomen naar de speeltuin". 

Voor sommigen wellicht een enorme open deur, maar ik moest mezelf echt aanleren dit soort dingen uit te spreken omdat ik dacht dat ze me misschien een slijmjurk zouden vinden of onoprecht. Of zouden denken "ja, duh, ik heb het berichtje ook gelezen". 

Ik heb ooit achterin de auto gezeten bij een razend populair meisje (ik was 16/17? ) en ik vroeg me zo hard af wat het nu was. Het enige wat zij deed was voortdurend herhalen wat de anderen zeiden en hen bevestigen. "Hahaha, ja, naar het strand" "ja, echt he, hoge golven" "ja, dat vind ik ook". Blijkbaar gaf zij al die onzekere pubers een goed gevoel over zichzelf. Heb haar nooit kunnen betrappen op enige vorm van eigen inbreng en op latere leeftijd kom je daar niet meer mee weg (en dat wil je ook niet lijkt me). Maar ik vond het reuze fascinerend. 

Auwereel schreef op 07-09-2021 om 10:22:

[..]

Zo heb ik het meegemaakt dat iemand echt ontzettend kwaad op me was, want ik negeerde haar, waar had ze dat aan verdiend, had ze iets verkeerd gedaan dat ik haar niet meer groette en wist ik wel hoe asociaal het is iemand niet te laten weten dat je kwaad op haar bent... Ik wist dus van niets. Maar toen-en-toen daar-en-daar was ik haar tegengekomen en had dwars door haar heen gekeken en willens en wetens niet gegroet.

Oja, toen, daar, toen liep ik na te denken over mijn werk, een methode die ik wilde toepassen, of dat geschikt was. Als ik dat doe, diep nadenken, is mijn waarneming precies genoeg om botsingen te voorkomen, maar ik ben zo in gedachten dat ik niet op bekenden reageer. Een eindje lopen om na te denken brengt me vaak op goede ideeën.

Ik werd trouwens niet geloofd en ben nog vaak boos door haar aangekeken. Jammer, maar echt haar eigen schuld.

O, zo herkenbaar. Hier was het iets anders, maar dat ongeloof is vervelend. Mijn ex, onderdeel van een 1-eiige tweeling kreeg ook zo'n boze collega aan zijn tafel. 
Dat mijn ex echt niet boodschappen doet op tijdstip x werd niet geloofd want ze had 'm toch echt gezien en aangesproken en hij deed net of hij haar niet kende en probeerde ook nog te beweren dat hij niet mijn ex was maar zijn tweeling broer, en dat ze die grap echt niet kon waarderen. Zelfs het tonen van een foto van hen beiden kon haar niet overtuigen want op deze leeftijd (we waren midden 30) woon je niet meer zo dicht bij elkaar als je al door het hele land bent verhuisd. Dat klopt, wij kwamen uit Twente naar de randstad, tweelingbroer uit Groningen. En toevallig kwamen we op 200 m van elkaar te wonen. Tja in de randstad zijn nu eenmaal de meeste banen. 

Voor TO: vervelend die onzekerheid, maar heel herkenbaar. Ik heb ook moeten leren om dan toch even contact te maken. En het gaat met ups en downs. Maar je kunt het echt leren. Succes!

Ik ben ook gepest vroeger hoor, en ik herken helemaal het idee dat je er niet mag zijn, dat anderen niet op je zitten te wachten, dat ze het stom vinden als je wel wat zegt en het stom vinden als je niet wat zegt....

Maar als je, zoals anderen ook zeggen, gaat kijken hoe dat dan werkt met mensen die wél makkelijk sociale interactie hebben, dan zie je dat het niet zo veel voorstelt. Groeten. Zeggen "lekker weer he". "Jammer dat het lekkere weer weer voorbij is he". En dat in alle varianten. Wat het ook heel goed doet: lachen om andermans grapjes. En inderdaad complimenten maken. Leuke bloes!/Jurk!/Zonnebril! Of over de setting: jullie zitten er goed bij zeg, lekker plekje zo in de tuin! Of wat staat jouw kamperfoelie uitbundig te bloeien, hoe doe je dat?!
Klinkt allemaal heel slijmerig, totdat je bedenkt dat het gewoon léuk is om iets aardigs te zeggen.
En mijn nieuwe collega vraagt zich helemaal niet af of ze er bij mag komen zitten in de lunchpauze, die ploft gewoon neer en begint gewoon te babbelen.

Niet dat dat nou allemaal in één keer easy peasy is als je ziet hoe anderen het doen, maar het helpt soms wel om te bedenken dat mensen die het wel doen, helemaal niet nadenken over al die moeilijke dingen, en dat jij dan óók niet denkt "nou wat stom zeg, dat ze er zomaar bij komt zitten/zegt dat ik een leuke jurk aan heb/zegt dat ik zo'n hilarisch grappige koffiemok heb".

LydiaDietz schreef op 07-09-2021 om 11:24:

[..]

Het enige wat zij deed was voortdurend herhalen wat de anderen zeiden en hen bevestigen. "Hahaha, ja, naar het strand" "ja, echt he, hoge golven" "ja, dat vind ik ook". Blijkbaar gaf zij al die onzekere pubers een goed gevoel over zichzelf. Heb haar nooit kunnen betrappen op enige vorm van eigen inbreng en op latere leeftijd kom je daar niet meer mee weg (en dat wil je ook niet lijkt me). Maar ik vond het reuze fascinerend.

ja he, leuk dat je dat schrijft want mijn bek viel ook open toen ik me voor het eerst realiseerde hoe dat kennelijk werkt. Op de sportclub, op het werk, in de kennissenkring: er zijn een hoop mensen populair om (soms) weinig andere reden dat ze iedereen tegemoet treden met een grote glimlach en heel bevestigend zijn in hun communicatie.

Elmie schreef op 07-09-2021 om 11:46:

maar bij sommige mensen klap ik dicht en is het opeens een brug te ver 😬

Ik ben helemaal niet zo verlegen maar heb dit ook nog weleens. Sommige mensen zijn ook gewoon niet aardig/neerbuigend/veroordelend van karakter.

Tegenwoordig vind ik dat dan hún probleem en niet dat van mij. Maar mijn spontaniteit is dan wel in 1 klap verdwenen.

Koralinde schreef op 07-09-2021 om 11:33:

Haha wat een leuke reactie Lydia. In deze post kom je ook meteen sympathiek over!

Haha, dankjewel! 😁

Probeer ook eens na te gaan wat jij in zulke situaties voor een ander invult.
Wat zijn volgens jou hun gedachten?
Welke karaktereigenschappen ken je ze toe?

Grote kans dat je zaken invult die er niet zijn.