Moeite met buurvrouwen
Even iets waar ik tegenaan loop en mij verdrietig maakt. En ik schaam me er ook wel voor want het is eigenlijk zoiets kleins. Ik heb twee buurvrouwen waar ik moeite mee heb. Mijn zoontje speelt vaak bij hun in de straat en bij 1 van de buurvrouwen speelt mijn zoontje ook binnen. De andere heeft een dochter die bij mijn zoontje in de klas zit. Dus ik ken ze aardig goed. Maar als ik mijn zoontje ophaal van het buiten spelen en ze zitten buiten weet ik mezelf geen houding te geven. Ik verkramp dan eigenlijk en ben bang het verkeerde te doen en daardoor afgewezen te worden (ik ben vroeger gepest). Net kwam ik 1 van de twee tegen en die kijkt dan bijna langs me heen en groet me net op het laatste moment en dan voel ik de angst in mijn nekharen omhoog komen. Ik wil me er niks van aantrekken en vooral gewoon in mijn kracht blijven staan maar hoe? Iets in hun houding en uitstraling triggert bij mij een behoorlijke onzekerheid en dat maakt me verdrietig. Herkenbaar? Hopelijk hebben jullie tips.
Wat goed om te horen!
Net toch weer even een beetje verdrietig over een situatie met de buurvrouwen. Het gaat de laatste tijd heel goed. Ik voel me aardig op mijn gemak maar dat is als ik ze apart spreek en zie.
Maar nu ging ik zoontje ophalen en staan ze met z'n drieën (nog een andere moeder) voor het huis met heel wat buurtkinderen en dan klap ik toch weer dicht. Weet me niet goed een houding te geven, ga stotteren en heb het gevoel mezelf voor schut te zetten. En dan kom ik thuis en komen toch weer even de tranen.
Ik weet dat het niet perfect hoeft en dat ik nou eenmaal ben zoals ik ben maar ik zou zo graag op dat soort momenten ook gewoon zeker zijn van mezelf en me niet zo klein voelen/maken.
Ik dacht, ik lucht me hart hier maar even. Meestal lucht dat wel op!
Aah, wat rot dat je je toch weer slecht voelde.
Soms gaat het beter dan andere keren maar je bent toch van ver gekomen?
Wees mild voor jezelf!
alhambra schreef op 14-03-2022 om 16:52:
Aah, wat rot dat je je toch weer slecht voelde.
Soms gaat het beter dan andere keren maar je bent toch van ver gekomen?
Wees mild voor jezelf!
Ja, dat is ook zo en dat zeg ik ook tegen mezelf maar toch voel ik me dan rot. Stom he 
Niet stom hoor. Ik voel bv vaak snel veel stress terwijl er weinig aan de hand is.
Ik weet niet hoe ik die emotie kan veranderen dus ik probeer het te accepteren (nog niet gelukt).
alhambra schreef op 14-03-2022 om 16:56:
Niet stom hoor. Ik voel bv vaak snel veel stress terwijl er weinig aan de hand is.
Ik weet niet hoe ik die emotie kan veranderen dus ik probeer het te accepteren (nog niet gelukt).
Ja, het accepteren is de sleutel he maar ook vaak best moeilijk om te bereiken. Nou ja, we zijn ons er in ieder geval bewust van en dat is al een goede stap.
Ik heb het ook sneller als een situatie me overvalt. Zoals net, als ik niet zoveel mensen buiten verwacht (beetje stom met dit weer hahahaaha). Dan kan ik mezelf niet herpakken ofzo.
Helemaal niet stom dat de situatie je zo overvalt (meerdere mensen dan verwacht). Fijn dat je al zo ver bent gekomen en zie het als een opbouwend traject, je bent immers ook zo begonnen met 2 buurvrouwen, toch?
En denk maar zo, wat kunnen die anderen nu denken wat jou een nog verdrietiger gevoel geeft, niets toch? Dus niet zo hard voor jezelf, je mag er gewoon zijn 
Weet je Elmie, ik vind het juist mooi dat we niet allemaal hetzelfde zijn en voldoen aan één perfect plaatje. Ik wil niet leven in een wereld vol vlotte zelfverzekerde vrouwen die allemaal o zo spontaan en assertief zijn. Niet dat ik iets tegen dat soort vrouwen heb hoor, helemaal niet zelfs. Maar ik hou van kleur en verscheidenheid en ik waardeer mensen die minder zelfverzekerd en meer ingetogen of timide zijn minstens zoveel als ieder ander.
Wat een lieve reacties ♥️ Dat doet me goed!
En ik ga inderdaad echt proberen minder hard te zijn voor mezelf. Het gaat al veel beter dan eerst en dat is al heel fijn!
En Moxxie, mooi hoe jij het omschrijft! We kunnen en hoeven inderdaad niet allemaal hetzelfde te zijn.
Moxxie schreef op 14-03-2022 om 18:30:
Weet je Elmie, ik vind het juist mooi dat we niet allemaal hetzelfde zijn en voldoen aan één perfect plaatje. Ik wil niet leven in een wereld vol vlotte zelfverzekerde vrouwen die allemaal o zo spontaan en assertief zijn. Niet dat ik iets tegen dat soort vrouwen heb hoor, helemaal niet zelfs. Maar ik hou van kleur en verscheidenheid en ik waardeer mensen die minder zelfverzekerd en meer ingetogen of timide zijn minstens zoveel als ieder ander.
Dit zat ik ook te denken! Ik ben redelijk vlot in de communicatie maar ik denk niet minder over iemand die dat niet is. Ook de ouders die bij het schoolplein staan, de één is totaal anders dan de ander maar dat maakt de wereld juist leuk.
Ik ben nog niet klaar met lezen, maar ik herken het ook. Met mensen waarmee ik iets minder klik of mensen die zelf heel spontaan en sociaal zijn, daarbij voelt het dan altijd alsof ik iets raars of onhandigs zeg. Ook vroeger gepest, waarbij er werd gelachen om wat ik deed, zei of hoe ik stond/zat of wat ik aan had. Ik heb inmiddels wel de truukjes geleerd met wat je kan zeggen en een poosje toneelspelen heeft ook geholpen om mezelf in elk geval een houding te geven (hoewel dat dan oncomfortabel voelt).
Maar bedenk ook, anderen 'bij wie het allemaal vanzelf gaat' en van wie jij denkt dat ze jou misschien onhandig vinden, die voelen zich misschien zelf niet zo. Ik kreeg namelijk op een bepaald moment het compliment dat ik altijd zo relaxed, open en sociaal ben. Nou, zie de eerste regels van deze post en je weet dat dat niet is hoe ik me vaak voel... Blijkbaar kom ik dan toch anders over dan hoe ik me voel. Zou jij mij tegenkomen dan zou je je misschien zorgen maken over wat je zou moeten zeggen, terwijl ik al lang blij ben dat jij begint met iets zeggen en aardig doet, want ik voel me net als jij alleen dat weet jij niet 
.
Aaaanne schreef op 07-04-2022 om 23:01:
Ik ben nog niet klaar met lezen, maar ik herken het ook. Met mensen waarmee ik iets minder klik of mensen die zelf heel spontaan en sociaal zijn, daarbij voelt het dan altijd alsof ik iets raars of onhandigs zeg. Ook vroeger gepest, waarbij er werd gelachen om wat ik deed, zei of hoe ik stond/zat of wat ik aan had. Ik heb inmiddels wel de truukjes geleerd met wat je kan zeggen en een poosje toneelspelen heeft ook geholpen om mezelf in elk geval een houding te geven (hoewel dat dan oncomfortabel voelt).
Maar bedenk ook, anderen 'bij wie het allemaal vanzelf gaat' en van wie jij denkt dat ze jou misschien onhandig vinden, die voelen zich misschien zelf niet zo. Ik kreeg namelijk op een bepaald moment het compliment dat ik altijd zo relaxed, open en sociaal ben. Nou, zie de eerste regels van deze post en je weet dat dat niet is hoe ik me vaak voel... Blijkbaar kom ik dan toch anders over dan hoe ik me voel. Zou jij mij tegenkomen dan zou je je misschien zorgen maken over wat je zou moeten zeggen, terwijl ik al lang blij ben dat jij begint met iets zeggen en aardig doet, want ik voel me net als jij alleen dat weet jij niet
Ook erg herkenbaar voor mezelf.
Ik heb vaak het gevoel dat ik erg 'anders' overkom (oa door ASS-autisme).
En daardoor heb ik de neiging om mezelf te gaan maskeren oid, oa dmv pleasegedrag.
Dat vind ik toch wel erg vervelend en heb dan vooral ook het gevoel dat ik niet mezelf kan zijn en niet authentiek ben.
Vaak voel ik met mensen ook niet echt een goede klik.
Dit heb ik vooral op mijn dagbesteding.
Het lijkt alsof ik aansluiting mis en dat geeft me vaak een naar en ook machteloos gevoel.