Moeite met buurvrouwen
Even iets waar ik tegenaan loop en mij verdrietig maakt. En ik schaam me er ook wel voor want het is eigenlijk zoiets kleins. Ik heb twee buurvrouwen waar ik moeite mee heb. Mijn zoontje speelt vaak bij hun in de straat en bij 1 van de buurvrouwen speelt mijn zoontje ook binnen. De andere heeft een dochter die bij mijn zoontje in de klas zit. Dus ik ken ze aardig goed. Maar als ik mijn zoontje ophaal van het buiten spelen en ze zitten buiten weet ik mezelf geen houding te geven. Ik verkramp dan eigenlijk en ben bang het verkeerde te doen en daardoor afgewezen te worden (ik ben vroeger gepest). Net kwam ik 1 van de twee tegen en die kijkt dan bijna langs me heen en groet me net op het laatste moment en dan voel ik de angst in mijn nekharen omhoog komen. Ik wil me er niks van aantrekken en vooral gewoon in mijn kracht blijven staan maar hoe? Iets in hun houding en uitstraling triggert bij mij een behoorlijke onzekerheid en dat maakt me verdrietig. Herkenbaar? Hopelijk hebben jullie tips.
werk aan je onzekerheid, neem controle en probeer zelf eerst te groeten bijvoorbeeld. Misschien zijn zij net zo afwachtend omdat ze je ongemak voelen.
Ja dat zou goed kunnen! Het is gewoon geen goede wisselwerking nu. Ik ben vaak bang ze te storen als ze met elkaar aan het praten zijn of 'de aandacht op te eisen'. Maar ik moet er toch een keer door heen. Anders gaat dit niet veranderen en komt dit elke keer weer op mijn pad. En daar ben ik een beetje klaar mee. Iemand tips hoe ik aan mijn onzekerheid kan werken?
Wat naar lijkt me dat je dat hebt. Je bent goed zoals je bent! Onthou dat als je je kind haalt dat hun aan de buitenkant niet zien hoe jij je voelt. Misschien helpt deze gedachte je een beetje op zo een moment.
Naarmate ik ouder word kom ik er steeds meer achter dat het écht waar is dat mensen een stuk minder van je vinden dan jij denkt. Ik dacht altijd dat mensen allerlei meningen over me hadden en dat ik er achter moest zien te komen wat die meningen waren.
En de ontnuchterende waarheid was dat ze zich veel minder met mij bezighouden dan ik dacht 
Kortom de kans is groot dat zo iemand gewoon afgeleid of in gedachten was, of zich afvroeg of je haar wel zag, of zich zelf ongemakkelijk voelde om wat voor reden dan ook. Zelf vrolijk groeten en iets heel onbenulligs roepen zoals 'lekker weer he!', desnoods fake je het, en dan kom je er achter dat 9 van de 10 mensen gewoon vriendelijk teruggroet. Praatje hoeft niet eens. En die ene die niet reageert of koeltjes reageert, die zal z'n dag wel niet hebben denk ik dan.
Als je 10 x gespééld hebt dat je gewoon een niets-aan-de-hand-groet kan doen, voelt het de 11e keer alsof je het vanuit je zelf kan.
Ik ken dat gevoel. Ook een verleden met pesten (op school). Ik was ook heel onzeker, maar sinds ik bij de post werk en veel met andere mensen praat is dat in een korte tijd positief verandert. Ik weet nog dat ik tijdens mijn inwerktijd moest aanbellen voor een pakje, ik deed het bijna in mijn broek. Als ik maar niet ga stotteren, als dit, als dat.
Wat mij heeft geholpen is: zelf als eerste gedag zeggen. En zegt iemand niks terug: dan heeft die persoon mij of niet gehoord, of is druk in zijn eigen hoofd of is gewoon een hork.
Verder ga ik mee in wat de anderen zeggen.
Nose, ja het voelt naar inderdaad. En het stomme is, dat het er maar niet in wil dat ik goed ben zoals ik ben. Ik kan het wel denken, maar het voelen, vind ik een stuk lastiger. De meeste mensen zullen niet aan de buitenkant zien hoe je je voelt inderdaad.
Ginevra, ik ga het proberen inderdaad. Oefening baart kunst he. Maar als ze in een groepje bij elkaar zitten, is dat nog best een stap voor mij. Ik groet wel maar heel zachtjes, zonder ze aan te kijken en het liefst ben ik zo snel mogelijk weg *schaam*. Maar wat ik zeg, ik moet er 'gewoon' door heen.
Tamsyn, herkenbaar voor jou dus. Wat fijn dat het bij jou in positieve zin is veranderd!
Ik merk dat ik me al wat beter voel nu ik het hier van me afschrijf!
ik ben ook wat verlegen/introvert. En ik vind dat oké van mezelf. In situaties waarin het me in de weg zit (zoals jij omschrijft), heb ik inmiddels wel een weg gevonden. Een standaardvraag (kijk eens naar hoe anderen dit soort gesprekjes voeren; lekker weer/is hij een beetjeblief geweest/was het gezellig), vriendelijk lachen en snel weer door. Als je het voor elkaar krijgt een vraag te stellen, heb je weer een aanknopingspunt voor de volgende keer. Gewoon oefenen en weten dat ze je ook zo weer zijn vergeten. Mensen zijn vooral druk met zichzelf, net als jij nu. 
En het helpt mij ook door soms gewoon te zeggen dat ik wat onhandig kan zijn. De meeste mensen vinden inderdaad niet zoveel van je en zijn veel begripsvoller dan je denkt.
Elmie schreef op 07-09-2021 om 09:49:
Ik ben vaak bang ze te storen als ze met elkaar aan het praten zijn of 'de aandacht op te eisen'.
Dat had ik ook. Ik voelde me klein en ongewenst en mensen zaten niet op mij te wachten. En toen vroegen collega's 'hoe gaat het' Help, eng! Ik werd op school zo vaak genegeerd, dat ik echt dacht dat ik onzichtbaar was en toen kreeg ik ineens collega's die mij zagen en vroegen hoe het ging enzo. Wat mij heeft geholpen is vragen stellen en de ander laten praten. En later durfde ik zelf wat meer te zeggen en nu is het zelfs zo dat ik weleens te horen krijg: Wat ben je stil. 
Dus ik geloof dat jij het ook kan, echt waar. Maar die eerste drempel is hoog, maar je kan het! 💪
Ginevra schreef op 07-09-2021 om 09:51:
Naarmate ik ouder word kom ik er steeds meer achter dat het écht waar is dat mensen een stuk minder van je vinden dan jij denkt. Ik dacht altijd dat mensen allerlei meningen over me hadden en dat ik er achter moest zien te komen wat die meningen waren.
En de ontnuchterende waarheid was dat ze zich veel minder met mij bezighouden dan ik dacht
Kortom de kans is groot dat zo iemand gewoon afgeleid of in gedachten was, of zich afvroeg of je haar wel zag, of zich zelf ongemakkelijk voelde om wat voor reden dan ook. Zelf vrolijk groeten en iets heel onbenulligs roepen zoals 'lekker weer he!', desnoods fake je het, en dan kom je er achter dat 9 van de 10 mensen gewoon vriendelijk teruggroet. Praatje hoeft niet eens. En die ene die niet reageert of koeltjes reageert, die zal z'n dag wel niet hebben denk ik dan.
Als je 10 x gespééld hebt dat je gewoon een niets-aan-de-hand-groet kan doen, voelt het de 11e keer alsof je het vanuit je zelf kan.
Zo heb ik het meegemaakt dat iemand echt ontzettend kwaad op me was, want ik negeerde haar, waar had ze dat aan verdiend, had ze iets verkeerd gedaan dat ik haar niet meer groette en wist ik wel hoe asociaal het is iemand niet te laten weten dat je kwaad op haar bent... Ik wist dus van niets. Maar toen-en-toen daar-en-daar was ik haar tegengekomen en had dwars door haar heen gekeken en willens en wetens niet gegroet.
Oja, toen, daar, toen liep ik na te denken over mijn werk, een methode die ik wilde toepassen, of dat geschikt was. Als ik dat doe, diep nadenken, is mijn waarneming precies genoeg om botsingen te voorkomen, maar ik ben zo in gedachten dat ik niet op bekenden reageer. Een eindje lopen om na te denken brengt me vaak op goede ideeën.
Ik werd trouwens niet geloofd en ben nog vaak boos door haar aangekeken. Jammer, maar echt haar eigen schuld.
Dus als buurvrouwen je niet teruggroeten, kan het ook zijn dat ze te druk met zichzelf of met elkaar hebben.
Wat een lieve, helpende reacties!
Doemijeenglazenbol, goede tip om een vraag te stellen! En die misschien vooraf te oefenen Wat de situatie gisteren lastig maakte, was dat het groepje op een afstand zat van mijn zoontje. Dus had ik er echt heen moeten lopen of hard praten. Iets wat ik allebei wel lastig vind. Maar misschien toch wat harder praten, groeten en lekker weertje he zeggen of zoiets.
Lieve reactie Tamsyn! Wat mooi dat je uit je schulp gekropen bent. Ik ben ook niet meer dat bange meisje van vroeger maar in sommige situaties dus nog wel.
Auwereel, wat een verhaal! Tjonge, als je het uitlegt en je wordt nog niet geloofd.
Mijn man zegt trouwens dat ik dit soort dingen te belangrijk maak. Aan de ene kant geef ik hem gelijk. Wat maakt het in principe uit wat de buurvrouwen van mij denken. Aan de andere kant wil ik loskomen van het gevoel en gedrag dat andere bij mij teweeg kunnen brengen. Want ik kan het wel...totdat ik het gevoel heb niet geaccepteerd te worden 
Wat verdrietig Elmie, dat je nu nog zo'n last kan hebben van dat nare gepest. Wel logisch ook want dat raakt je in je kern.
Ik vind het advies om toch gewoon (hard) 'hoi' te roepen wel een goede. Vaak krijg je dan een reactie die je helpt om meer vertrouwen te krijgen. Tegelijkertijd hoef je je ook niet stom te voelen als dat nog even niet lukt want het is ook gewoon lastig 
Auwereel schreef op 07-09-2021 om 10:22:
[..]
Zo heb ik het meegemaakt dat iemand echt ontzettend kwaad op me was, want ik negeerde haar, waar had ze dat aan verdiend, had ze iets verkeerd gedaan dat ik haar niet meer groette en wist ik wel hoe asociaal het is iemand niet te laten weten dat je kwaad op haar bent... Ik wist dus van niets. Maar toen-en-toen daar-en-daar was ik haar tegengekomen en had dwars door haar heen gekeken en willens en wetens niet gegroet.
Oja, toen, daar, toen liep ik na te denken over mijn werk, een methode die ik wilde toepassen, of dat geschikt was. Als ik dat doe, diep nadenken, is mijn waarneming precies genoeg om botsingen te voorkomen, maar ik ben zo in gedachten dat ik niet op bekenden reageer. Een eindje lopen om na te denken brengt me vaak op goede ideeën.
Ik werd trouwens niet geloofd en ben nog vaak boos door haar aangekeken. Jammer, maar echt haar eigen schuld.
Dus als buurvrouwen je niet teruggroeten, kan het ook zijn dat ze te druk met zichzelf of met elkaar hebben.
Mijn hemel, als de mensen in mijn omgeving zo waren, dan had ik echt véél ruzie gehad. 
Toen ik nog op de middelbare school zat, regelmatig gehad dat een vriendin zei; je moet even zwaaien. Dat deed ik dan braaf en vroeg dan hoezo? Dan was het meestal iets als; dat was je moeder/zus/iemand anders. Dan was ik echt te afgeleid om het op te merken. 
Koralinde schreef op 07-09-2021 om 10:54:
Wat verdrietig Elmie, dat je nu nog zo'n last kan hebben van dat nare gepest. Wel logisch ook want dat raakt je in je kern.
Ik vind het advies om toch gewoon (hard) 'hoi' te roepen wel een goede. Vaak krijg je dan een reactie die je helpt om meer vertrouwen te krijgen. Tegelijkertijd hoef je je ook niet stom te voelen als dat nog even niet lukt want het is ook gewoon lastig
Lief van je. En goed dat je zegt dat het niet meteen hoeft te lukken. Ik ben meestal wel zo hard dat ik vind dat ik het dan meteen in 1x goed moet doen.
En als mensen dan inderdaad boos zijn als je niet reageert zoals het in hun ogen zou moeten, dan so be it. Een beetje inlevingsvermogen kan geen kwaad
Elmie schreef op 07-09-2021 om 10:37:
Wat een lieve, helpende reacties!
Doemijeenglazenbol, goede tip om een vraag te stellen! En die misschien vooraf te oefenen
Of gewoon even uitgebreid met een vriendelijk gezicht zwaaien. 
Je zult zien dat ze terugzwaaien!
Dat lijkt me echt heel naar. Wat mij meestal helpt is meteen de angel eruit te halen. Dus zeggen ‘Ik ben nogal verlegen van mezelf en vind het soms lastig me een houding te geven’. Dan is die olifant voor jullie allemaal weg en zul je zien dat die vrouwen gewoon aardig reageren.