Leren loslaten
Ik begin dit bericht met niet eens een duidelijke vraag/doel. Misschien helpt het me om mijn gedachten te ordenen en een frisse blik van buitenstaanders te krijgen.
Situatieschets: bijna 40 jaar, gezin met man en twee kinderen (5 en 8 jaar). Begin 2020 ben ik gediagnosticeerd met een depressie, die waarschijnlijk na de geboorte van de jongste is ontstaan. Met behulp van therapie en medicatie ben ik erdoorheen gekomen. Medicatie heb ik vorig jaar met pijn en moeite uiteindelijk helemaal af weten te bouwen. Dit afbouwen hebben zowel man als ikzelf erg onderschat, maar gelukkig is het mbv een afbouwschema van de huisarts gelukt.
Ik werk drie dagen, dus er is tijd genoeg voor huishouden, tuin en tijd voor mezelf. We hebben ook wekelijks twee uur een schoonmaakster voor de routine klussen, dus dat scheelt ook enorm in het huishouden. Ik heb een verzorgpaard waar ik volop van geniet, ben met nog een andere leuke hobby/opleiding bezig.
De afgelopen tijd is druk geweest met zowel leuke dingen als regelzaken omtrent huis (verjaardag van kind, alle ruiten zijn vervangen, we zijn met de tuin bezig, schilder en aannemer benaderd voor reparaties en schilderwerk van kozijnen, nieuwe eetkamerhoek). Ik merk de laatste paar maanden dat ik gedurende de dag lekker bezig ben met klusjes, hobby, huishouden en uiteindelijk eigenlijk oververmoeid ben. Waar ik vroeger zo de hele dag wel bezig kon zijn en daarna nog wel energie overhad, is dat nu dus anders. Afgelopen dinsdag reed ik vanuit mijn werk terug naar huis en ik kreeg ineens een enorme dip. Ik voelde me koud, rillerig, steeds gapen. Ook woensdag was ik nog oververmoeid.
Naar mijn idee doe ik niet teveel, dus heb ik ook niet de neiging om het rustiger aan te willen doen. Dat is overigens ook lastig voor me. Als ik bijv. eenmaal in de tuin bezig ben, kan ik slecht stoppen. Ik kan voor mijn gevoel dingen niet half doen en helaas is de tuin natuurlijk nooit klaar.
Ik vraag me af of dit nog de naweeën zijn van mijn depressie en periode van overbelasting. Kan ik minder aan dan vroeger? Mag ik de lat niet meer zo hoog voor mezelf leggen? Terwijl ik dus eigenlijk vind dat ik geen reden tot klagen heb en het erg luxe voelt dat ik de vrijheid heb om maar drie dagen te werken en twee hobby's heb die best wel wat kosten (zowel qua tijd als financieel).
Nu ik vermoeider ben, merk ik dat ik erg de controle over alles probeer te houden (vandaar de titel van het topic: leren loslaten. Al schrijvende merk ik dat het veelomvattender is dan dat): dat de kinderen goed eten (de oudste is een slechte drinker en eter), dat onze nieuwe tafel niet binnen een paar maanden afgeragd is, smetvrees trekjes... Mijn hoofd staat nooit stil, er is altijd wel iets dat moet gebeuren. Ik heb een geheugen als een vergiet. Ik heb inmiddels een balansplanner waar ik zaken in probeer op te schrijven. En ik ben van plan om volgende week een coach te benaderen (kan via mijn werk).
Waarom voel ik mijn lichaam niet goed en op tijd aan? Waarom overschrijd ik kennelijk steeds een grens waardoor ik een chagrijnige partner en moeder ben aan het einde van de dag? Ik wil en moet echt iets gaan veranderen, omdat dit voor niemand in huis een fijne situatie is. Ik weet dus niet precies wat ik met dit topic wil. Misschien hoop ik op herkenning van anderen, tips en ervaringsverhalen... Heb jij ook zoiets meegemaakt? Kun je vertellen wat voor jou echt geholpen heeft/ de situatie heeft veranderd?
ToetieToover schreef op 29-03-2024 om 15:32:
Voor ACT hoef je de oorzaak niet te achterhalen. Dat scheelt graafwerk. Hieronder een boektip, want dit boek doorloopt de ACT en als je het niet als een roman leest, maar elke week/twee weken een hoofdstuk, kun je daar zelf mee aan de slag.
Wat geef je fijne tips, dank je wel! 
Romir schreef op 29-03-2024 om 14:54:
[..]
Haha! Ik heb net gesmokkeld en heb mijn telefoon op tien minuten gezet. De eerste paar minuten kon ik wel goed focussen op de ademhaling. Op een gegeven moment kreeg ik de neiging om te spieken hoelang nog... Niet gedaan en daarna ging de timer eigenlijk sneller dan verwacht!
Merkte je zelf verschil toen je dit eenmaal trouw ging doen?
Zeker weten. Ik ben ernstig ziek geweest en ik was (en ben) een sportieveling. Het sporten was mijn ‘coping mechanisme’ zoals dat zo mooi heet en dat viel weg. En toen viel ik in een diep, zwart gat. Ik ben daar weer uit geklommen met hulp van twee psychologen (1 medisch psycholoog), ACT en de minder moe training en mijn Sensei. En mijn beste vriendin last but not least, want die is ‘kanker coach’ (van beroep) en ervaringsdeskundige. Ik spreek ook uit ervaring en daar komen mijn tips aan jou vandaan.
Het was een hobbelige weg en op sommige oefeningen/vragen uit de ACT kon ik enorm blijven hangen omdat ik niet bij mijn gevoel kon daarover. Ik ben een kei in onderdrukking. Van zowel fysieke als emotionele pijn. Tot het punt waarop het niet gezond is en ik zelfdestructief bezig ben. Daarbij hielp de minder moe training: door de dag heen voelde ik mijn lijf en mijn emoties.
Sjees wat ben ik lang boos en verdrietig en weer boos geweest, terwijl ik dat niet doorhad. Ik heb er mooie schilderijen van gemaakt, die ik niet verkoop. En wat had ik een pijn… na de operaties. Die mocht ik van mezelf onderdrukken maar -ik ben er niet trots op- ik ben daardoor ook wel eens knock-out gegaan.
Voor mij helpen verschillende dingen op verschillende momenten.
Bij een vol hoofd ratel ik maar door over hoe druk ik t wel niet heb. Een to do lijst van vuilnis wegbrengen tot pakketje ophalen, boodschappen , was uithalen en mails beantwoorden tot auto door de wasstraat doen.
Dan helpt t om al die kleine klussen op te schrijven en direct te organiseren; wat moet echt NU? Wat moet echt later vandaag nog? Wat kan ik laten liggen of delegeren aan partner/iemand anders (stofzuigen bijvoorbeeld!). Dan blijft er meestal verdomd weinig over wat perse nu moet....
Bij de grote toestanden, diepere zorgen enz ga ik graag wandelen en laat alle shit even binnen komen. Soms effe janken en moet zelfs wel een achteraf lachen om mn dramas. En denk dan vaak, wat is echt het ergste wat er kan gebeuren?
Tafel kapot? Zeil erover en later een keer een nieuwe. Puber eet niet goed? Nouja dan is t maar ff zo, ik kan hem niet dwingen en die fase gaat ook weer voorbij. Contract niet verlengd op mn werk? Erg jammer maar ik heb mn best gedaan t afgelopen jaar. Ik hoef niet aan het droog brood met een ww uitkering en ik vind wel weer iets nieuws. Is er iemand dood? Nee 😉 dan zal t wel meevallen!
Dagboekje schrijven doe ik ook wel eens. Dan is t uit mn hoofd en even uit mn systeem. Hoeven geen enorme verhalen te zijn maar even gal spuwen dat alles kut is - op papier - lucht ook op.
Romir schreef op 29-03-2024 om 12:50:
Waar ik trouwens tegenop zie als het gaat om een coach... Ik vind het lastig om te vertellen en tot de kern te komen, en dan vervolgens ook te onthouden wat ik terugkrijg van hem of haar. Nou weet ik wel dat een goede coach je helpt door de juiste vragen te stellen, maar bij therapie had ik niet altijd het gevoel dat ik echt vanuit mijn 'zelf' antwoordde (sorry, klinkt vaag) maar dat ik meer beredeneerde van hoe het waarschijnlijk wel zou zitten... Misschien kwam dat ook doordat ik slechts één afspraak love had en daarna wegens de coronacrisis afspraken online moest doen.
Ik herken heel veel van wat je deelt. Een verhaal uit mijn verleden zeg maar..
Als eerste lijkt het of je vecht tegen jouw vermoeidheid en je niet goed de ruimte pakt om te herstellen van een depressie.
Ik heb al sinds mijn 15e een slecht functionerend geheugen. Oa oorzaak: onderdrukken van emoties, drang tot herhalen van patronen en gedachten. Ik moet en zal de controle behouden. Dit ben ik al jaren stuk losser aan het laten. Het gaat namelijk om overgave, je werkelijke emoties en durven toegeven aan je angsten. Want controle behouden is wegblijven bij je werkelijke gevoelens en in stand houden van bepaalde angsten. Dat kost heeeel veel energie. Dat ga je weer compenseren met ik moet dit en ik moet dat, omdat je geconfronteerd wordt met van alles.
Mijn coach slaat de spijker op de kop. Die analyseert echt goed wat zij hoort en ziet. Dus niet standaard: zo laat je los. Nee wat heb ik nu zelf echt nodig? Wat doe ik nou waardoor ik zo dwangmatig de controle wil behouden. En dan ga je dus juist voor je idee tegen je gevoel in. Zo word ik enthousiast van een weekend plannen, maar ik ben dus bepalend wat wij doen. Ik leer nu echt mijn partner de ruimte te geven dingen te bedenken. Wat zit er bij mij onder? De angst dat ik de controle niet heb en het saai wordt. Daaronder zit weer dat ik geconfronteerd wordt met de overtuiging dat het leven of ik saai ben. Daaronder zit dan weer dat ik geconfronteerd wordt met mijn verleden en ik dingen niet leuk vond, maar leuk heb gemaakt in mijn hoofd om als kind te overleven. Etc. En juist dan kan ik eindelijk leren ademen, echt leven ipv de controle altijd maar willen hebben. Het is een schijngeluk. De gevolgen waren te groot: altijd moe, geen werkend geheugen, sagrijnig, geen spontane ik, zelfgericht, emoties intens voelen en weer onderdrukken, altijd wegrennen, altijd mijzelf naar beneden halen en aaaltijd stress. Voor iedereen is het gevolg anders e de oorzaak anders. Maar het loslaten werkt vaak wel samen met de oorzaak ondervinden en aan de slag gaan met jezelf
Romir schreef op 29-03-2024 om 14:54:
[..]
Haha! Ik heb net gesmokkeld en heb mijn telefoon op tien minuten gezet. De eerste paar minuten kon ik wel goed focussen op de ademhaling. Op een gegeven moment kreeg ik de neiging om te spieken hoelang nog... Niet gedaan en daarna ging de timer eigenlijk sneller dan verwacht!
Merkte je zelf verschil toen je dit eenmaal trouw ging doen?
Als je veel onrust hebt is mediteren, etc ingewikkeld. Ik deed heel veel geleide meditaties voor het slapen. Met de acceptatie dat ik juist dan veel onrust ervaarde. Ik was aaltijd 24/7 onrustig aan het nadenken. Ik heb afgelopen week toevallig veel over chronische stress gelezen. Ik werk in de zorg en veel mensen krijgen een ADHD stempel, maar als je leest over chronische stress en de werking op jouw hersenen werkt het grotendeels hetzelfde. Je nieuwe hersenen functioneren slechter (dus ook je geheugen en concentratie, etc), waardoor je weer meer controle wilt behouden en door de verminderde werking krijg je als goed is weer dat je hypofyse minder werkt en je cortisol blijft aanhouden. Dus ergens moet je die cirkel doorbreken en controle durven loslaten en je overtuigingen aanpakken. ' ik ben oke als ik een dag niks doe bijvoorbeeld'. Waarschijnlijk voel jij je dan helemaal onrustig. Maar het is de kunst met behulp van iemand langzaam die onrust tegemoet te komen en het niet zien als falen.
ToetieToover, Koekie1980 en Hija2, ik heb jullie berichten gelezen en reageer er morgen op. Kom net terug van een lesdag en ben aardig gesloopt.
misschien een rare vraag, maar als ik lees dat je hoofd nooit stilstaat en geheugen als een vergiet en dat je best veel doet en veel bezig bent en je niet zo goed lijkt aan te voelen waar je grens ligt....
Kan het heel misschien zijn dat je add of adhd hebt, zonder dat je je daar bewust van bent?
Zou je je eens kunnen inlezen of je je daar in herkent en dan specifiek adhd bij vrouwen?
Vanmorgen hebben we mijn man weggebracht naar Schiphol voor twee weken vakantie. De middag verliep goed, af en toe samen spelletjes gedaan en lekker maar simpel gegeten voor de tv. En nu ben ik op. Ik kijk op zich niet op tegen twee weken alleen met de kinderen, alleen nu ik me zo leeg voel vraag ik me af: hoe... Schoonouders komen de kinderen ophalen voor hun zwemles beide weken, dus dat scheelt al iets. Mijn moeder komt volgend weekend logeren. En toch voel ik me nu zo alleen. 
En dan lees ik jullie reacties, zo lief en behulpzaam en dan vraag ik me af hoe ik er zelf in hemelsnaam doorheen ga komen. Het voelt nu zelfs te warrig in mijn hoofd om op ieder van jullie apart te reageren, maar ik ga toch een poging wagen!
@Toetieloover, wat heftig voor je. Ben je nu genezen en voel je je mentaal ook weer beter? Wanneer en hoe wist je dat je door de moeilijkste periode heen was?
@Koekie1980, schrijven doe ik de laatste tijd al wat meer. Sowieso to do lijstjes als de warboel rondom praktische zaken in mijn hoofd te groot wordt. Daar helpt de balansplanner aardig bij. Om mijn gevoelens op een rijtje te krijgen heb ik ook wel geprobeerd om te schrijven. Soms in een dagboek met de hand geschreven , maar ik merk dat ik te snel denk en dan liever typ 
Toen ik eergister dit topic opende, was ik in eerste instantie begonnen aan een Word-document op mijn computer. Maar dat voelde zo doelloos, en vroeg me af waartoe dat zou gaan leiden. Ik ben blij dat ik toen dit topic gestart ben, het voelt een stuk minder alleen en geeft echt inzichten!
Nu ik dit berichtje terug typ naar jullie merk ik al dat het ergste verdriet van vandaag mijn lijf uit is. De knuffel van mijn dochter zojuist, die weer eens niet kon slapen, hielp daar ook wel bij.
@Hija2, ik besefte vanmorgen dat ik in jouw topic over leren paardrijden had gereageerd 
Wat is je uitgebreide reactie herkenbaar... Jouw stukje lezende denk ik dat bij mij de controledwang toegenomen is na de geboorte van onze tweede. Ons eerste kind was een heel relaxed baby'tje ondanks twee operaties in haar eerste jaar. Dronk prima, sliep met ca. 6 weken al praktisch door. Was altijd tevreden en blij, huilde alleen als ze honger had. Onze tweede (2,5 jaar na de oudste geboren) was haar tegenpool. Erg onrustig, veel melk teruggeven, slecht in slaap vallen... Vanaf toen ben ik continu bezig geweest om de dag zo goed mogelijk door te komen, brandjes blussen en belangrijker nog: brandjes proberen te voorkomen. Ik krijg nog steeds stress als ik een baby ergens hoor huilen. Mijn man is altijd veel relaxter geweest. In mijn ogen te relaxed. Hij gaat gerust op de bonnefooi op pad met de kinderen (ook toen ze nog klein waren), terwijl ik dan al problemen voorzie die makkelijk te voorkomen zijn. Ik denk dan: waarom niet dit en dat regelen zodat je onderweg minder/geen gedoe krijgt? Nu de kinderen ouder worden wordt dat mogelijke gedoe wat minder, maar kennelijk zit het diep gebakken in mij... De gevolgen die je noemt zijn zo herkenbaar. Ik kan ze 1 op 1 overnemen. Vooral het zelfgerichte. Ik besteed meer dan genoeg tijd aan ontspanning en leuke dingen voor mezelf. En nog, als ik dan thuis ben met het gezin, heb ik het gevoel dat ik tijd voor mezelf nodig heb. Dat als ik uitgerust ben, dat ik er dán voor hen kan zijn. Maar inmiddels kom ik er wel achter dat ik op deze manier nooit uitgerust zal zijn. En ik wil meer toegankelijk zijn voor man en kinderen. Een betere band krijgen.
@Bridgetjones, ik heb naar aanleiding van ons dromerige, trage oudste kind wel eens gezocht op ADD en herkende daarbij eigenlijk ook wel veel trekjes van mezelf. Niet zozeer van vroeger uit, maar met name de laatste jaren. Maar zoals Hija2 ook schrijft, vraag ik me af of het niet 'gewoon' chronische stress is.
Ik denk dat stap 1 de huisarts zal zijn. In ieder geval bloedprikken en wellicht de POH of de stap naar een coach zetten. Zoals ik me nu afgelopen dagen voelde, ben ik bang dat ik over twee weken helemaal gevloerd ben. Het lijkt wel of mijn lichaam me nu echt heel hard een halt toeroept.
Ik merkte op dat de medicatie voor ADHD niet aansloeg. Ik had er een aantal geprobeerd, maar ik werd helemaal emotieloos ervan en dat was ik eigenlijk al grotendeels. Dus ik vond het niet prettig. Nu pas veel later ontdekte ik dat chronische stress ook veel invloed heeft op dezelfde delen van de hersenen (maar ik ben dus vergeetachtig, dus weer het niet 100% zeker). Maar het inlezen heeft mij inzichten gegeven.
Ik lijk te lezen dat je veel moet van jezelf. Het is voor mij herkenbaar wat je schrijft: veel tijd voor jezelf pakken, maar alsnog onrustig. Dan is het toch misschien goed zoals je al schrijft eens te kijken wat eronder zit.
Ergens moeten we terugkomen bij de basis. In balans en meer uit het hoofd en meer in het gevoel. Chronische stress komt uit vaak de basisemoties: angst - ik moet overleven. Je lichaam kan nu het teken hebben gehad dat het leven niet betrouwbaar is. Dan kan je ontspannen wat je wilt, maar die vicieuze cirkel moet doorbroken worden. Het leven moet weer vertrouwd aanvoelen. Je man durft bijvoorbeeld risico's te nemen en wel te zien waar het schip strand. Ik ben meer zoals jou: voorbereidend te werk gaan, maar dat komt dan weer van uit: wat als het fout gaat. Door religie heb ik geleerd de controle altijd uit handen te moeten geven. Dus ik vertrouw mijzelf niet. Nu wel steeds meer hoor. Dus het kan fijn zijn en rust geven als je weet wat er nou precies gebeurt in je hoofd. Waar ren je voor weg? Voor jezelf? Voor je verleden? Voor een boze ouder? Voor de angst voor het verlies? Etc.
En leuk dat je hebt gereageerd op het paardrijden! Daar moet ik mij echt gaan leren overgeven, heel fijn!
Ik ga zeker meer informatie opzoeken over (chronische) stress. Af en toe denk ik wel eens: ik zou zo graag willen dat je je lichaam en geest in één keer zou kunnen resetten. Gewoon klaar. Weg met die onrust en stress. Weg met al die gedachten. Gewoon zijn, het leven ervaren zoals het komt, relaxed met het gezin samenzijn.
Wat dat betreft zou ik wat meer can ons oudste kind kunnen gebruiken. Voor haar lijkt de wereld soms wat te snel te gaan. Ze is zoooo afgeleid, is erg traag met alles (aankleden, eten...). Eigenlijk een heel mooie eigenschap, maar het frustreert mij enorm in mijn huidige toestand. En natuurlijk krijgt zij ook mee dat ik gefrustreerd raak, dat is iets wat ik juist niet wil. Af en toe ben ik bang voor wat ik nu onze kinderen aan doe. Gaan zij later last krijgen van hoe ik in elkaar steek?
Belangrijke vraag idd: waar blijft ik zo voor wegrennen?
Romir, ik vind dat je hartstikke goed bezig bent door het van je af te schrijven en er op die manier actief mee bezig te zijn!
Wat zou het fijn zijn om de stress uit te kunnen zetten he! Maar ook daarin; de stress heeft n functie gehad en is er nu eenmaal op dit moment. Blijkbaar schiet het wel door naar een vorm waarin t je niet meer helpt. Goed om daar met hulp te bekijken wat er onder zit. Meer inzicht krijgen in waar je voor 'wegloopt', en dat dan (in stapjes) aangaan. Het voelt misschien nu niet zo, maar het kan echt hoor!
Middels mindfulness kan je oefenen wat meer in het nu te leven. Het gaat goed samen met ACT; gedachten die je krijgt tijdens een mindfulness oefening mogen er 'gewoon' zijn. Je oefent zonder oordeel de gedachtes te observeren.
Hoe gaat het met je rustmonten? Zal niet altijd makkelijk in te plannen zijn, zeker niet de komende twee weken. Misschien helpt het om even stil te staan en te bedenken op welke momenten je ze de komende weken kunt nemen. Desnoods n reminder in je telefoon zetten.
Succes de komende weken. Bekijk het dag voor dag, en zoiets als een perfecte moeder bestaat niet. Je best doen is goed genoeg 😘 (dit zeg ik ook even tegen mezelf, haha)
oja, ik kwam nog iets tegen op linked in. Wellicht niet helemaal passend maar toch wel een beetje.
'Wij hebben geen last van ons lichaam, maar ons lichaam heeft last van ons'
De stress die we in de moderne tijd ervaren doet hetzelfde in een lichaam als ooit de stress van onze voorouder die achterna gezeten werd door een beer. Bij chronische stress gebeurt er dus vanalles in je lichaam waar je last van krijgt...
Wat lief tuinplantje, dank je wel... De rustmomenten met de ademhalingsoefeningen heb ik nog niet consequent gedaan. Ben gister wel in een boek begonnen en wonder boven wonder ben ik al op blz 130. Toch ook een soort rust inbouwen, ook al zit ik dan niet in mn gevoel. Wel verstandig om sowieso te kijken hoe ik de komende twee weken ga invullen. Aan de ene kant voelt het dan als een verplichting naar mezelf toe om me dan aan die planning te houden. Wat dat betreft ben ik meer van de 'lege agenda'. Dan heb ik het gevoel dat ik echt niks hoef. Met als mogelijk gevolg dat ik tijden ga zitten scrollen ipv echt iets doen dat goed voor me is.
Mooie spreuk, mijn lichaam heeft last van mij. Uiteindelijk ben ik idd zelf degene geweest die ervoor heeft gezorgd dat ik sta waar ik nu sta.
Ja ik heb dat ook wel eens gelezen. En dat wij nu dagelijks meer prikkels krijgen dan onze grootouders in een hele week, of was het een maand? Dat kan nooit goed zijn. Ik merk ook dat ik in een veel hogere versnelling leef en reageer dan de mensen om me heen. Die beer zou ik meteen op grote afstand ontdekken, waar mijn man hem al op zijn rug zou hebben zitten
Gister ben ik gelukkig aardig doorgekomen. Kinderen op tijd bij de VSO gebracht, direct door naar werk. Mijn collega vroeg hoe mijn paasweekend was geweest. Die vraag kon ik letterlijk niet met droge ogen beantwoorden. Blijkbaar kwam de stress eruit. Meteen in de ochtend heb ik de coach die ik op het oog heb gemaild. Begin van de middag kreeg ik al een telefoontje van haar en ik heb een intakegesprek over drie weken. Echt fijn dat die datum staat.
Ook heb ik bij mijn twee collega's aangegeven dat ik het momenteel wat zwaar heb en dat ik wat kortere dagen maak de komende twee weken. Helemaal prima en ze vonden het knap dat ik aanvoel en aangeef dat het zo niet langer gaat. Leidinggevende heeft ook aangegeven dat ik het vooral moet laten weten als ze iets voor me kan doen.
Maandagavond heb ik een app gedownload met geleide meditaties/ ademhalingsoefeningen. Ik heb er al een stuk of acht gedaan en vind het eigenlijk wel prettig om zo bewust met mijn ademhaling bezig te zijn.
Ik ben nog steeds doodop. Slaap gelukkig wel goed. Gisteravond nadat de kinderen in bed lagen ben ik wel naar paardrijden geweest. Ik had er vooraf echt geen puf voor, maar eenmaal daar was het wel fijn. Even gedachten verzetten, gewoon doen en voelen wat er onder je gebeurt. En knuffelen natuurlijk ♥️
Vandaag werk ik thuis en heb ik hulp van opa en oma, die de kinderen vanavond ook naar bed brengen. Oma heeft pastasaus gemaakt en ik hoef straks dus niet te koken.
Wel grappig, ze haalden net de kinderen uit school en kwamen met twee vriendinnetjes extra thuis. Eerste impuls was: oh nee he... Maar gelukkig kon ik me er overheen zetten en hebben we gezellig geluncht.
Ik probeer ook erop te letten dat ik voldoende (thee/water) drink. Eten kan een stuk gezonder, ik eet vooral te weinig fruit. Het voelt wel veel, alles bij elkaar. Bij veel dingen die ik doe vraag ik me momenteel af: is dit goed voor me, gaat dit me helpen?
Zojuist had ik de huisarts gebeld voor een afspraak, maar de eerstvolgende mogelijkheid is pas in de week van 15 april. De assistente gaf zelf al aan: als ik u zo hoor is dat mogelijk wat laat. Ze raadde me aan om morgen of vrijdag direct om 8 uur te bellen, zodat ik diezelfde dag nog terecht kan. Beetje gek zo, maar laat ik dat maar proberen dan!
Hi, helpt het ook hier om alles op te schrijven?
Je hebt duidelijke grenzen aangegeven en ze zijn goed ontvangen! Zie het ook als stappen die je zet. Kijk naar de positieve ontwikkelingen, want je bent goed bezig zo te lezen! Fijn dat je over 3 weken alweer terecht kan.
Hopelijk gaan ze snel voorbij voor je gevoel.