Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Ja dat zou kunnen. Het zou iig logischer zijn. Maar voor nu leer je om als paniek zo oploopt fantasie (saveplace) inte zetten en afleiding te zoeken, contact met ander te zoeken en verdiepen in die persoon, film kijken of boek lezen en het echt letterlijk weg te stoppen. Heb nagevraagd aangezien ik daar kei in ben en dan willen ze dat ik weer kijk als kalm ben. Maar als ik er aan denk loopt paniek weer op dus dan moet ik die vaardigheden weer inzetten. Maar dan blijf ik bezig. Ik wil juist leren verdragen
Onlyhuman schreef op 31-10-2024 om 16:54:
Ja dat zou kunnen. Het zou iig logischer zijn. Maar voor nu leer je om als paniek zo oploopt fantasie (saveplace) inte zetten en afleiding te zoeken, contact met ander te zoeken en verdiepen in die persoon, film kijken of boek lezen en het echt letterlijk weg te stoppen. Heb nagevraagd aangezien ik daar kei in ben en dan willen ze dat ik weer kijk als kalm ben. Maar als ik er aan denk loopt paniek weer op dus dan moet ik die vaardigheden weer inzetten. Maar dan blijf ik bezig. Ik wil juist leren verdragen
Het klinkt alsof ze een basis aan het scheppen zijn om verder te kunnen met therapie.
hoe ga je ermee om als er paniek ontstaat, dan jezelf veiliger kunnen maken door het even te parkeren is juist heel belangrijk. Afleiding zoeken is veel beter coopingsgedrag als andere dingen die je volgens mij in het verleden deed. Deze basis is nodig om behandeling van bijvoorbeeld ernstige trauma's aan te kunnen. Als ze aan een trauma komen en jij flipt en loopt weg kunnen ze jou niet helpen. Als jij geleerd hebt om rustig te blijven, naar je safeplace te gaan kunnen ze vanuit daar voorzichtig weer verder.
Een echtscheiding erbij boven op alle andere problemen.
Moet je niet wat stabieler zijn om
Zo’n keuze te maken?
Roos57 schreef op 31-10-2024 om 17:41:
Een echtscheiding erbij boven op alle andere problemen.
Moet je niet wat stabieler zijn om
Zo’n keuze te maken?
Roos, deze vrouw zit in zo'n toxische relatie, die gaat geen enkel probleem oplossen voor deze man weg is. Ze is superdapper dat ze dit ook aangaat.
Hee wat goed dat je voorlopig in huis kunt blijven!
En wat mooi dat je die stap toch maar gezet hebt, het is een eerste stap!
Heb je al met je (ex) partner gepraat?
En ik snap wat je zegt en ik denk dat je gelijk hebt. Maar het is niet anders nu. Hulpverlening is tegenwoordig zeer gefragmenteerd en programma’s worden niet afgestemd maar patiënten moeten er maar net inpassen. Maar het is wat het is want ik denk dat het zo nu eenmaal gaat tegenwoordig. Probeer overal mee te pikken wat je goed kunt gebruiken en hou zelf goed in de gaten wat je nodig hebt.
Succes!!
Ja ik snap op zich heel goed dat ik die handvatten moet leren. Het is alleen zo frustrerend dat er niks gedaan wordt met het hier en nu. Ik leer wat ik moet doen in crisis maar grootste gedeelte bestaat uit vermijding en mezelf verliezen in contact met anderen en daardoor m’n eigen grenzen compleet uit het oog verliezen. Vooral in psychotherapie, kijken en benoemen wat ik voel ging het fout. En dat is nu weg. Maar die vermijding is dan heel makkelijk. En ik wil zo graag weten hoe ik het wel moet aanpakken. En voelt gewoon heel eenzaam dat er zoveel speelt en het echt niet de bedoeling is dat te bespreken. En te horen stop het weg. Maar dat kan niet moet er doorheen
En thanks citroengraag, het klopt inderdaad dat in deze situatie blijven sowieso niet helpend gaat zijn. En het blijven uitstellen en kop in het zand steken trek ik niet meer.
en Roos57, ik snap je. Ik vind het ook doodeng. En zou alles voor over hebben nu niet te hoeven doen maar ik kan niet meer door zo.
En Ies, zo is het precies. Het is een heel vastomlijnd programma. En totaal niet op de individu gericht. Dat snap ik ergens maar voelt zo eenzaam. Probeer het echt telkens aan te geven maar dan zeggen ze ‘ja zo is DGT nu eenmaal….’ Ik heb gister gesprek gehad met ex en hij heeft dus ondertekend. Moet nu nog gesprek aangaan over de woning maar morgen is onze tweeling jarig dus denk dat ik dat uitstel tot zaterdag. Voel me alleen zo naar thuis. Niet verdrietig of iets maar ik vind slechte sfeer zo eng…
heb je informatie over dgt gekregen of opgezocht. Ik net wel en ik vind het verhelderend en passen bij het beeld dat je schetst
duizel schreef op 31-10-2024 om 18:54:
heb je informatie over dgt gekregen of opgezocht. Ik net wel en ik vind het verhelderend en passen bij het beeld dat je schetst
Ja ik had het opgezocht. En ten tijde van psychotherapie (waar ik telkens volledig ontregelde) ook heel passend. Nu is die confrontatie met gevoelens en praten over dingen uit het verleden en walgelijk voelen door iemand te vertrouwen en de afhankelijkheid die ik voelde weg. En dus minder ontregeling en dus minder crisis. En nu staat dus gewone leven weer voorop. En dat wist ik toen niet. Toen werd ik zo geleefd en steeds zo in crisis.. maar toen was er wel plek dat ik naar die pijnlijke kanten keek. En nu dus niet meer
Onlyhuman schreef op 31-10-2024 om 19:00:
[..]
Ja ik had het opgezocht. En ten tijde van psychotherapie (waar ik telkens volledig ontregelde) ook heel passend. Nu is die confrontatie met gevoelens en praten over dingen uit het verleden en walgelijk voelen door iemand te vertrouwen en de afhankelijkheid die ik voelde weg. En dus minder ontregeling en dus minder crisis. En nu staat dus gewone leven weer voorop. En dat wist ik toen niet. Toen werd ik zo geleefd en steeds zo in crisis.. maar toen was er wel plek dat ik naar die pijnlijke kanten keek. En nu dus niet meer
Ik snap je denk ik niet goed maar dikgedrukte klinkt toch heel positief? Dat je minder crisis hebt?
Ik begeleid mensen met psychische problematiek. Ik ben geen behandelaar maar vergezeld cliënten soms naar afspraken naar een psycholoog. Wat ik daar geleerd hebt is dat je eerst moet werken aan een basis voordat je met trauma's aan de slag kan. Ontbreekt die basis en ben je steeds in crisis dan kun je niet aan je trauma's werken.
Je bent een andere behandeling gewend. Daarin ging je wel terug naar die dingen die in het verleden gebeurd zijn. Maar deze behandeling was op dat moment niet de goede. Je was steeds in crisis, boekte geen vooruitgang. Je wordt nu mentaal eerst wat sterker, leert coopingsmechanismes die niet schadelijk zijn. Hopelijk leg je nu een basis om straks dietherapie over je verleden wel aan te kunnen. Het voelt voor jou als kop in het zand steken. Dat is het niet! Het is leren omgaan met al die emoties. Leren om op een veilige manier met situaties om te gaan. Ik las ergens dat deze therapie niet de voorkoming van suïcide centraal stelt maar het leven. Dat lees ik ook terug bij jou.
Het klopt dat het op zich hartstikke positief is. Is echt fijn emotioneel in wat rustiger vaarwater. Maar ik voel niks, en doe dingen die ik niet zou moeten doen maar dat ik volledig meega in ander. Of ik stop alles wat me bang maakt weg maar laat het niet terugkomen. Normaal liet ik het terugkomen in therapie. En dan keken we ernaar. En dat ontregelde. Maar nu verdring ik alles. En als het weer opkomt stop ik het weer weg. Soms door alcohol heel soms wiet vaak xanax. En dan moet het wegblijven. En iedere keer opnieuw bij eraan denken is die paniek er. En normaal wist ik die en die dag kan ik het bespreken. En dat is nu niet zo. En wil zo graag leren er zelf naar te kijken. Maar misschien moet ik meer geduld hebben. Deze scheiding ook. Ik voel helemaal niks. Kan heel normaal en vrolijk doen maar voel me compleet gefragmenteerd. En soms haalt t me in. En ben vooral zo zo zo bang voor sfeer. Zou alles terug kunnen nemen om het goed te maken: maar daar moet ik mee stoppen. En daar zou ik graag hulp bij willen. Maar dit is ook belangrijk. Dus miss had ik graag iets meer combi gewild
Citroengraag schreef op 31-10-2024 om 17:44:
[..]
Roos, deze vrouw zit in zo'n toxische relatie, die gaat geen enkel probleem oplossen voor deze man weg is. Ze is superdapper dat ze dit ook aangaat.
Daar denk ik anders over . Ik heb geleerd geen belangrijke beslissingen te nemen bij onstabiliteit.
Ik denk dus nog meer chaos .
Maar wat ik vind mag je naast je neer leggen 😜
ik denk dat je inderdaad te snel wil. Ik vind de manieren waarop je het wegdrukt nog niet positief. Ik hoop dat je gaat leren om dat anders toen dan verdovingsmiddelen (alcohol, wiet en xanax). Ik kan me niet voorstellen dat ze alcohol en wiet aanraden.
Heb je ook iemand die bij jou thuis komt?
Ik dacht het de bedoeling was dat je tijdens de therapie geen middelen zou gebruiken en zou stoppen met de Xanax? Volgens mij moet je daar mee beginnen.
oké dat klinkt fout. Maar soms moet ik me op bepaalde manier gedragen en dat lukt niet. Maar is wel zeldzaam. Xanax laatste tijd iets meer. Mag maar zitten ze wel bovenop. Nu sinds gesprek iets meer genomen. Maar als ik blijf wil (ex) samen weekendjes weg en aan relatie werken en seks om weer nader tot elkaar te komen. Ik wil dat niet meer