Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
nu klink ik echt heel stom en destructief. Het valt echt mee momenteel. Maar omdat ik niet kan praten over grote dingen moet ik ze wegstoppen en soms lukt dat niet. Maar misschien is die vaardigheden inzetten ook voor juist nu oké. Ik wil gewoon deze onrust en gejaagdheid en schuldgevoel kunnen verdragen. Zonder het goed te maken of verdoven
en los van de xanax neem ik niks bij de kinderen. Maar als ik nachtje/dagje weg ben om even die spanning wat te verlichten
Oké sorry laatste. Ik klink echt heel slecht. En ben ik op bepaalde manier ook. Maar ook goed. Super groot Halloween met kids gevierd, nu huis aan t versieren in juiste thema’s voor boys morgen, trampoline cadeau in elkaar gezet en gevuld met ballonnen volgende week partijtje en goodiebags aan het maken. De chaos is in m’n hoofd. En het niets los kunnen laten. En het compleet in paniek zijn omdat ik foutje had gemaakt met Halloween en bak popcorn bijna viel en me laten kussen door buurman en achterlijk gelachen omdat ik me geen houding kan geven en sfeer goed moet houden. En gevoelens denk ik heb voor vriendin maar niet weet of dat is omdat ik daarin meega en het goed willen maken dat ik weg wil bij partner. En gewoon alles zijn extremen bij me. Maar ik gebruik echt weinig kalmeringsmiddelen maar soms lukt het me niet bij die leuke persoon te komen of die relaxte of die meegaande. En looo gewoon vast op alles en weet niet wat ik moet doen.
wat veel allemaal voor jou! Dus allereerst een virtuele knuffel. Kun je bij de instelling waar je therapie heb aangeven dat je aan t verzuipen ben? Dat je extra ondersteuning nodig heb? Want met zo'n chaos in je hoofd lijkt t me moeilijk om aan jezelf te werken. Geef aan wat je nodig heb.
Wat betreft die vriendin, ik denk echt dat je dat moet laten gaan (voor nu). Ze heeft gevoelens voor jou, jullie hebben gezoend, maar je weet niet wat je voelt. Ik denk dat je dat in je hart wel weet. Ze is een afleiding, een reddingsboei. Ze is een goede vriendin, je wil haar niet kwijt. Ze heeft interesse in jou, dus 'durf'je dat volgens mij niet echt 'nee' te zeggen. Zij heeft haar eigen problemen (want je kent haar toch van je opname?). Probeer je te concentreren op je kinderen, op jezelf, op alles wat nu gaat komen met je scheiding.
En die buurman, was dat een zoen op je wang of echt een kus? Ik snap niet zo goed wat dat gebeurde (en dit is toch niet de man van de buurvrouw van je therapie??).
Een trouwens, voel je naar ons (forum) niet verplicht om dingen te vertellen hè?! Deel wat je wil delen, maar houd ook bij je wat je privé wil houden.
Dat is wel een goede armband. Ik ga dat inderdaad aangeven. Voel me compleet geleefd en maak echt stomme fouten. Of niet maar dan voel ik me constant heel chaotisch en van de wereld. Alsof als ik niet ‘aan’ sta en toneelstukje doe ik helemaal defect ben. Dankjewel!
En nee is niet man van die moeder. Buurman uit de wijk heeft eerder wat plaatsgevonden toen tegen partner gezegd maar die zei maak je niet druk zo is hij hij maakt grapje maar nu weer. En op mond maar met masker dus geen ramp maar ik haat mijn reactiez. Is echt precies zoals bij m’n oom maar ben geen kind meer. Maar reageer nog zo maar nu is het mijn schuld en verantwoordelijkheid. Maar paniek ofzo zo heftig.
Sterkte Onlyhuman, rustig aan!!
Verwacht ajb niet teveel van jezelf. Je hebt intensieve therapie, niet voor niets!! Dus dat je het nu ‘niet goed’ doet is helemaal logisch! Geef het tijd. Je leert echt wel beter voor jezelf te zorgen. Maar het is een proces en kan echt niet van vandaag op morgen.
Heb je een bezigheid waar je iets van kunt opladen? Sport je nog?
Momenteel bezigheden genoeg qua Halloween, verjaardagen, traktaties, goodiebags knutselel etc. Sporten zou ik op moeten pakken maar heel eerlijk wil ik alleen slapen naast alle dingen die ‘moeten’. Ex doet echt heel down. Weigert te eten, buiten rookt hij echt uur achter elkaar. Helpt niet met verjaardag of avondeten etc. En kost me zoveel moeite om sfeer niet beter te maken.. ik doe het eten en net alle traktatie en goodiebags gemaakt. En morgen cakes bakken en versieren en alles voorbereiden voor feestje maar het nekt me de sfeer. Gister 3 xanax genomen. Trok het echt niet meer. Mag de sfeer gewoon kut zijn? Mag ik gewoon kiezen niet samen te willen blijven? Mag ik dit huis willen houden en dat hij dan iets kleins particulier huurt maar in ‘onze’ woning op zijn dagen? Dat ik dan weg ben? Want ik heb genoeg plekken waar ik die dagen terecht kan maar hij niet. Dus moet sowieso woning bijkomen. Maar als ik sociale huur doe kom ik niet in aanmerking nog + zou klein flatje zijn en ben ik inschrijftijd kwijt. Hij kan particulier. Maar ik wil uit elkaar. Mag ik dat dan vragen? Ik weet het echt niet
Hee Onlyhuman, hoe gaat het nu?
Had je laatste bericht gemist, ben niet zo heel actief hier.
Ja, de sfeer mag kut zijn. (ja, lastig)
Ja, natuurlijk mag je ervoor kiezen niet meer samen te blijven. En natuurlijk mag je opkomen voor jouw belang hierin.
Hoop voor je dat ex bijtrekt. Het is zijn verantwoordelijkheid maar het helpt jou nu niet natuurlijk.
Thanks Ies, begin gewoon steeds meer te merken hoe oude traumatische ervaringen me hebben beïnvloed. Hoe scherp ik aansta en aanga op spanningen. Spanningen was ramp. Voorbode voor verschrikkelijke avonden en nachten. Geweld, psychologische mishandeling, letterlijke onveiligheid door mes bedreigingen, suicidepogingen etc. Later bij mijn oom, niet goed afgesteld zijn betekende alleen met hem eindigen. En altijd heb ik me zodanig aangepast dat schade meest beperkt bleef. Bleef ik aardig, meewerkend, grapjes makend, deëscalerend. En nu reageer ik als toen. Alsof ik daar weer leef. Terwijl dat niet zo is. Maar lichaam en hoofd geloven dat niet.
Daarnaast vind ik het zo erg om iets stabiels voor de kinderen stuk te maken. Maar grootste reden om niet door te pakken is angst angst en angst. En die angst is niet eens dusdanig gegrond. Dus ik haat mezelf er zo voor. Heb laatst besproken uit elkaar wil weer en dan durf ik daarna niet door te pakken. (Wel iets meer) maar toch komt klad er weer in. Om goede sfeer maar te bewaken. Ik wist niet dat ik zo laf was. Voor eerst voel ik die verlammende angst voor wat het is. Overdreven en uit verband getrokken. Maar damn maak dat jezelf maar wijs als paniek zo zo zo hoog is. Hoop vanavond weer even gesprek aan te gaan. Wanneer jongens op de hoogte stellen en hoe nu verder qua woonruimte. Maar voelt alsof ik recht niet heb om alles stuk te maken
Onlyhuman schreef op 14-11-2024 om 16:41:
Thanks Ies, begin gewoon steeds meer te merken hoe oude traumatische ervaringen me hebben beïnvloed. Hoe scherp ik aansta en aanga op spanningen. Spanningen was ramp. Voorbode voor verschrikkelijke avonden en nachten. Geweld, psychologische mishandeling, letterlijke onveiligheid door mes bedreigingen, suicidepogingen etc. Later bij mijn oom, niet goed afgesteld zijn betekende alleen met hem eindigen. En altijd heb ik me zodanig aangepast dat schade meest beperkt bleef. Bleef ik aardig, meewerkend, grapjes makend, deëscalerend. En nu reageer ik als toen. Alsof ik daar weer leef. Terwijl dat niet zo is. Maar lichaam en hoofd geloven dat niet.
Daarnaast vind ik het zo erg om iets stabiels voor de kinderen stuk te maken. Maar grootste reden om niet door te pakken is angst angst en angst. En die angst is niet eens dusdanig gegrond. Dus ik haat mezelf er zo voor. Heb laatst besproken uit elkaar wil weer en dan durf ik daarna niet door te pakken. (Wel iets meer) maar toch komt klad er weer in. Om goede sfeer maar te bewaken. Ik wist niet dat ik zo laf was. Voor eerst voel ik die verlammende angst voor wat het is. Overdreven en uit verband getrokken. Maar damn maak dat jezelf maar wijs als paniek zo zo zo hoog is. Hoop vanavond weer even gesprek aan te gaan. Wanneer jongens op de hoogte stellen en hoe nu verder qua woonruimte. Maar voelt alsof ik recht niet heb om alles stuk te maken
In het boek 'verlamd van angst' gaat Agnes van Minnen heel uitgebreid in op veel van de dingen die je hier aanstipt. Ik heb er veel aan gehad. Wel zou ik met een vertrouwd iemand uit je omgeving bespreken dat je dit gaat lezen. Een professional kan natuurlijk ook, maar heb zo het gevoel dat je daar iets te argwanend voor bent.
Citroengraag schreef op 14-11-2024 om 16:55:
[..]
In het boek 'verlamd van angst' gaat Agnes van Minnen heel uitgebreid in op veel van de dingen die je hier aanstipt. Ik heb er veel aan gehad. Wel zou ik met een vertrouwd iemand uit je omgeving bespreken dat je dit gaat lezen. Een professional kan natuurlijk ook, maar heb zo het gevoel dat je daar iets te argwanend voor bent.
Bedankt voor de tip citroengraag. Ik ga ernaar kijken. Heb wel het idee meer inzicht te hebben in het probleem dus misschien nu het moment om me er in te verdiepen. Ook goed de tip iemand op de hoogte stellen. Denk dat ik me veiliger voel om dat bij proffesional te doen dan privé. Maar ik ga ernaar kijken. Thanks
Onlyhuman, als ik lees wat je hebt meegemaakt, waar je trauma's vandaan komen, kan ik je niet laf noemen. Je bent het tegenovergestelde van laf. Ik vind je moedig! Dat je niet doorpakt met uit elkaar gaan, dat is niet laf, dat is menselijk. Het is logisch dat je dat niet hup123 doet. Dus veroordeel jezelf hier niet om alsjeblieft.
Dankjewel armband, dat is echt heel fijn om te lezen. Het enige wat ik nu kan doen is doorpakken. Door die angst heen. En hopelijk ergens in het nieuwe jaar start met iig rust wbt relatie. Gesprek gister met ex was iig oke. Weet dat hij niet door gaat pakken maar dat zal ik moeten doen. Al doet t me echt veel pijn kinderen pijn te doen.
Onlyhuman schreef op 15-11-2024 om 09:36:
Dankjewel armband, dat is echt heel fijn om te lezen. Het enige wat ik nu kan doen is doorpakken. Door die angst heen. En hopelijk ergens in het nieuwe jaar start met iig rust wbt relatie. Gesprek gister met ex was iig oke. Weet dat hij niet door gaat pakken maar dat zal ik moeten doen. Al doet t me echt veel pijn kinderen pijn te doen.
Het verdriet en pijn omdat je ouders niet meer samen zijn mag er zijn, maar het opent ook deuren. Met een moeder dit minder angst beter/ beter in haar vel zit/ zich veiliger voelt zullen ze ook blij zijn. Idem voor een vader die zijn leven weer oppakt.
Het hoeft niet allemaal negatief te zijn
Dat is waar Loezzie, stomme is dat als ik terugkijk ik me altijd afvraag waarom m’n moeder gebleven is. En haar het kwalijk neem als ze ons als excuus gebruikt ‘jullie wilden niet dat we gingen scheiden’ jullie smeekten om te blijven’ etc etc. Zij was volwassen en had ons in bescherming moeten nemen. Maar anderzijds zij had zwaarwegende redenen om weg te gaan. Ik heb die semi-stabiliteit gecreëerd. Ik ben alleen doodongelukkig. En voel me niet veilig op heel andere manier. Maar ben daar zelf mede veroorzaker van door m’n gekke coping/onvermogen tot. Ik kan toneelspelen. Veel te goed. Maar misschien is indd gelukkiger worden genoeg motivatie. Baal gewoon ontzettend dat angst in mij zo opgelaaid is. Zit weer volledig aan xanax en oorzaak ben ik zelf. Maar is enige wat angst kalmeert.