Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
klopt wat je zeg Jillz, ben giga op zoek naar reden om er mee te stoppen. En ergens weet ik dat dit mijn probleem is. Ik loop er niet tegenaan in het echte leven omdat ik me daar niet kwetsbaar opstel. Deel pas als emotie gezakt is en ik het als clown kan brengen. Mezelf of ander belachelijk makend. De lading eraf zodat ander me niet kan pakken op de emotie.. ik weet dat ik ergens door moet. En tegelijkertijd is het zo moeilijk. Deze week ene foute coping na andere. Helemaal ontregeld en in de knoop met mezelf. Alcohol wiet medicatie automutilatie. Alles bij elkaar. Dus iets wordt heel erg geraakt. Probeer het op verkeerde manier op te lossen door te proberen iemand anders mijn emoties te laten reguleren die dat niet meer doet. Daardoor nog ontregelder. Ma huisarts di groep en woe individueel behandelaar. Denk deze week veel uitzoeken. Niet meteen handdoek in ring gooien. Maar zelfs daarin verander ik per minuut van gedachte..
En niet echt armband. Althans de clown kant. Maar die maakt het belachelijk. Dus niet echt. Hoop komende week grip te krijgen.
Dankjulliewel🌷
Even toch hier om advies vragen. Tussen mij en vader van kinderen gaat het niet goed. Ik heb een half jaar geleden al aangegeven geen gevoelens meer voor hem te hebben en uit elkaar te willen. Dit is door omstandigheden nog niet gebeurd. Maar hoe langer het ‘normaal’ lijkt te gaan hoe meer hij de illusie heeft dat alles weer normaal is. Gister bom gebarsten omdat hij zich tekort gedaan voelt omdat ik me terugtrek in contact met hem. Hij wil dit oplossen dmv leuke uitstapjes en toen ik aangaf dat dat niet ging werken en hij logischerwijs ook behoeftes heeft en hartstikke gefrustreerd raakt gaf hij dat toe. Zijn oplossing is op seksueel gebied dingen proberen. Maar ik wil dat niet en nooit gewild. Dat weet hij. Ik denk dus dat het tijd is om echt breuk definief te maken. Gezien het nu niet mogelijk is voor mij om direct andere woonruimte te regelen lijkt tussenoplossing mij om onze (huur) woning als basis te gebruiken voor persoon die de kinderen die dagen heeft. Zo blijft het voor de kinderen overzichtelijk en kan ik rustig verder zoeken zonder hun leven volledig op de kop te gooien. Is dit een realistische hoop/verwachting? En hoe vind ik een ruimte voor hem. Zelf heb ik wel een aantal plekken waar ik terecht kan op dagen dat hij de kinderen zou hebben.. maar wil hem ook helpen. Heeft iemand enig idee? En ik weet qua stabiliteit niet beste moment misschien maar deze leugen breekt me op. En hij blijft hopen op meer. En dit kan gewoon niet meer. In hoeverre is het realistisch om de kinderen hun stabiliteit te geven op deze manier? En kan ik dit überhaupt Voorstellen of moet ik toch gewoon flatje accepteren? Maar dan niet in deze buurt dus andere school en alles voor kinderen..
Je gaat een paar stappen te snel.
Eerst moet hem duidelijk zijn dat deze relatie echt over is.
Dan moeten jullie de scheiding gaan regelen, wat betekend dat ook hij initiatief moet gaan nemen om passende woonruimte te vinden, wat lastig is. En ja het is dan een goed uitgangspunt dat de kinderen nog niet wisselen van woonlocatie zolang jullie niet bepaald hebben hoe het gaat lopen met de 'gezinswoning'
Dat jij de relatie opzegt betekend namelijk niet dat jij ook degene bent die het huis moet verlaten. Dat is onderdeel van jullie scheidingsafspraken. Als jullie getrouwd zijn is dat onderdeel van het convenant naast dat jullie ook een ouderschapsplan moeten maken.
Waarom moet jij voor hem een andere woonruimte regelen?
Gesprek zou moeten: relatie is voorbij. Hoe gaan we zaken nu regelen? Wie blijft in huis wonen? Jij, hij of de kinderen?
het voelt alsof ik dat moet regelen omdat ik het wil? Het uit elkaar gaan.. En ik wil het goedmaken. Sfeer mag niet rot zijn. Dan ga ik overcompenseren. Moet hem het splitsingsformulier laten ondertekenen (splitsing inschrijvingsjaren). We zijn niet getrouwd en ik kan niet in deze woning blijven ivm te laag inkomen voor vrije sector. Maar bovenal wil ik geen slechte sfeer. Dus ben genegen die formulieren niet ter sprake te brengen maar dan blijft het stilstaan. Dat wil ik ook niet
Ik zou je maar focussen op jezelf en wat jij moet regelen ipv voor hem een woonruimte zoeken.
Je bent hem niets verplicht. Het is toch een volwassen man?
Bovendien heb je wel eens dingen geschreven waar menig persoon zou denken: hier is sprake van grensoverschrijdend gedrag. Hij heeft ook een aandeel I dit verhaal. Er zijn altijd 2 betrokkenen.
Je bent hem NIETS verplicht!
Oké dankjewel. Klopt dat er veel gespeeld heeft. Ik wil alleen zo graag dat alles goed is. Dwangmatig. En moet accepteren dat ik dit niet oké kan maken. Niet zonder het dan ten koste van mezelf te doen. Maar iedere keer dat ik het bespreekbaar moet maken ben ik zo bang. En hij doet alsof er niks is als ik niks zeg. Heb hem wel zojuist het splitsingsformulier laten tekenen. Dus zijn wel stap verder. Maar het is zo vermoeiend hoe sterk mijn drang is het goed te houden. Maar ik ga focussen op mezelf proberen. Sowieso straks met eigen inschrijving veel reageren op woningen. Kom helaas nog niet heel dicht in de buurt met 10 jaar inschrijftijd
Veel succes Onlyhuman!
Het lijkt me altijd fijn om ‘goed’ uit elkaar te gaan. Maar jij hebt genoeg op je bordje en zal al je energie nodig hebben om het voor jezelf (en dus voor je kinderen) goed te krijgen. Hou je taai!
Dankjewel! Ja ik denk dat we oké kunnen blijven tzt. Maar zoals nu dat hij niks wil eten en agressief op andere reageert. Dan gaan al mijn alarmbellen rinkelen. En is gewoon ontzettend balen dat hiervan nu niks in therapie besproken kan worden. Individueel is momenteel niet en in groep zit die moeder. Dus het blijft allemaal in m’n hoofd. En die doet het zo slecht
Wat ontzettend rot!
Wat bedoel je met agressief naar anderen? Hebben je kinderen hier last van?
Hoe dan ook is zijn probleem niet iets dat jij kunt oplossen en je bent er zeker niet verantwoordelijk voor. Het is ook niet jouw schuld!
Kun je niet laagdrempelig contact hebben met maatschappelijk werk, bijv via de instelling waar je zorg krijgt?
Wat rot dat je niet eea kunt bespreken nu, hoe lang is er geen individuele therapie, en is er helemaal geen mogelijkheid tot individueel contact?
Onlyhuman schreef op 30-10-2024 om 20:04:
Dankjewel! Ja ik denk dat we oké kunnen blijven tzt. Maar zoals nu dat hij niks wil eten en agressief op andere reageert. Dan gaan al mijn alarmbellen rinkelen. En is gewoon ontzettend balen dat hiervan nu niks in therapie besproken kan worden. Individueel is momenteel niet en in groep zit die moeder. Dus het blijft allemaal in m’n hoofd. En die doet het zo slecht
Misschien bot, maar ik snap de dus niet. Ik denk echt dat je los moet laten dat je dit niet in therapie kan bespreken. Want dat is jouw valkuil; denken dat je overal moet doen of er niets aan de hand is.
Juist in die therapie, waar niemand zit omdat de kleur van de gellak verkeerd is, juist daar, ben je om te leren. Als je merkt dat je daar niet open kunt zijn moet je dat juist daar bespreken. Die moeder zit daar ook met heel haar sores. Die is daar niet om jou te bespotten of belachelijk te maken. Die is daar omdat ze zelf beter wil worden. Jij bent voor haar niet meer dan een voorbijganger.
Onder het mom van iedereen in bescherming nemen, ontwijk je elke confrontatie. En daarmee doe je jezelf te kort. Je weet best wat goed voor je is, dat je partner dat niet is, dat je hulp nodig hebt. Maar in het niet beschikbaar zijn van huizen heb je een excuus om de confrontatie met je partner niet aan te gaan en met het aanwezig zijn van die moeder geef je jezelf een reden om niet mee te werken aan je therapie.
Wanneer ga je eens dingen echt doen omdat je ze zelf wil en niet omdat je dénkt dat iemand anders dat verwacht. Vroeger werd dat misschien van je geeist, maar dat was niet juist. Mensen hebben je beschadigd, door te verwachten dat jij doet alsof er niets gebeurd is. Hoe eng, akelig en moeilijk ook, nu is het aan jou om te gaan leren dat doen wat goed is voor jou, niet eng is.
En weet, je hoeft niet ja te zeggen op dit bericht omdat je mij blij wil maken. Dat gaat je niet lukken en dat ligt helemaal niet aan jou. Weet dat ik je heel erg gun dat je keuzes gaat maken die jou vooruit helpen. Zodat de tweede helft van je leven een stuk beter wordt, want dat verdien je.
"En is gewoon ontzettend balen dat hiervan nu niks in therapie besproken kan worden. Individueel is momenteel niet en in groep zit die moeder. Dus het blijft allemaal in m’n hoofd. En die doet het zo slecht"
Helemaal eens met Biebel.
Bot gezegd: Je kan en mag dit wel in therapie bespreken, maar je kiest er nu zelf voor dat niet te doen. Ik begrijp dat het voor jou niet voelt als een keuze, maar als een feit. Het zijn structuren en schema's die zo in jou zijn ingebakken dat je ontwijkt of conflicten zoekt om maar niet open te hoeven zijn. En voor jou voelt dat als de enige manier. Maar juist daarvoor zit je in therapie. Je zou dit ook naar voren kunnen brengen in de groep; er speelt veel privé en in mijn relatie en ik heb het gevoel dat ik dat hier niet kan delen omdat ik me zorgen maak over jullie mening en die van moedervan. Maar dat wat speelt is wel van grote invloed op hoe het met mij gaat.
Ik snap jullie. En het is waar. Het komt me ergens goed uit het niet volledig aan te kunnen gaan. Moet wel zeggen dat ik dit in individuele therapie wel bespreek. Alleen doordat ze volgens vaste volgorde werken is hier gewoon heel weinig ruimte voor. En ook in groep ligt de focus volledig op dealen met heftige emoties. Dus afleiding, ademhalingsoefeningen, het wegstoppen, kalm vaardigheden etc. En die zijn van belang in crisis. Maar daardoor wordt daar aangemoedigd niet te ontregelen en heftige dingen letterlijk weg te stoppen. En daar was ik al kei in. Dit geef ik ook keer op keer aan. Heb gister ook in groep aangegeven dat er veel op privé vlak speelt maar enige wat je dan terugkrijgt is welke vaardigheid ik in had kunnen zetten. En heel eerlijk ik heb praktisch nodig. En hoe blijf ik bij standpunt. En hoe pak ik het aan zonder weer weg te stoppen. Klopt wel dat ik niet volledig schuld bij moeder van moet leggen. En wil het ook echt anders doen. Positief. Vandaag contact opgenomen met woningbouw en ik zou in ons huis mogen blijven ondanks inkomen. Berekening gemaakt en zou net haalbaar moeten zijn. Dan kan ex particulier app huren en zou hij op zijn dagen in ‘ons’ huis kunnen ben ik weg. zijn toch Max 2 dagen per week. Dus daar ben ik wel heel blij mee. Kan ik komende 2 jaar gebruiken naar sociale huurwoning zoeken
De woningbouw bellen en regelen dat je in je huis mag blijven vergt al zoveel van je vaardigheden waar ze in zo'n groep op doelen. Pak je ruimte, vertel trots in de groep wat er speelt en hoe goed je dit aangepakt heb. Het is zo onwijs knap dat je met zoveel aan je hoofd dit hebt geregeld.
Onlyhuman schreef op 31-10-2024 om 14:10:
Ik snap jullie. En het is waar. Het komt me ergens goed uit het niet volledig aan te kunnen gaan. Moet wel zeggen dat ik dit in individuele therapie wel bespreek. Alleen doordat ze volgens vaste volgorde werken is hier gewoon heel weinig ruimte voor. En ook in groep ligt de focus volledig op dealen met heftige emoties. Dus afleiding, ademhalingsoefeningen, het wegstoppen, kalm vaardigheden etc. En die zijn van belang in crisis. Maar daardoor wordt daar aangemoedigd niet te ontregelen en heftige dingen letterlijk weg te stoppen. En daar was ik al kei in. Dit geef ik ook keer op keer aan. Heb gister ook in groep aangegeven dat er veel op privé vlak speelt maar enige wat je dan terugkrijgt is welke vaardigheid ik in had kunnen zetten. En heel eerlijk ik heb praktisch nodig. En hoe blijf ik bij standpunt. En hoe pak ik het aan zonder weer weg te stoppen. Klopt wel dat ik niet volledig schuld bij moeder van moet leggen. En wil het ook echt anders doen. Positief. Vandaag contact opgenomen met woningbouw en ik zou in ons huis mogen blijven ondanks inkomen. Berekening gemaakt en zou net haalbaar moeten zijn. Dan kan ex particulier app huren en zou hij op zijn dagen in ‘ons’ huis kunnen ben ik weg. zijn toch Max 2 dagen per week. Dus daar ben ik wel heel blij mee. Kan ik komende 2 jaar gebruiken naar sociale huurwoning zoeken
Weet je zeker dat het doel is wegstoppen? Of is dat hoe jij het opvat?
Niet ontregelen hoeft namelijk niet te betekenen weg stoppen. Het kan ook zijn even rustig ademhalen, voelen wat er gebeurd in je lichaam. Rustig bedenken waar dat vandaan komt en of het iets is waar je in het hier en nu iets mee kan doen.
Als voorbeeld wat ik bedoel. Stel je bent bang voor honden. En als je een hond tegenkomt dan begin je te trillen, voel je paniek en ren je in blinde paniek weg. Het ontregeld je volkomen en je kunt daarna je dag niet meer normaal voortzetten. Dan zou je met de oefeningen die je leert kunnen denken he ik tril, blijkbaar vind ik dit heel spannend en eng. Je haalt een paar keer rustig adem en bedenkt dan hoe verder. Is het misschien voldoende om aan de andere kant van de weg te gaan lopen? En als de hond weer uit het zicht is en je angst is dus geen waarheid geworden kun je dan rustig ademhalen en denken ik ben nu veilig. Dat is niet hetzelfde als het wegstoppen. Je neemt je angst dan wel serieus. Maar voorkomt dat de angst je overneemt.