Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Onlyhuman schreef op 05-07-2024 om 19:04:
Dat is lief. Maar ik voel me tot last. Een zeur. Zoveel verder en nog steeds tzelfde. Kan me zo voorstellen dat jullie dat hier ook zat worden
Je doet wat je kunt. Overeind blijven . Dat is knap .
Als niemand hier mocht zeuren, konden we het halve forum wel opdoeken. En in jouw geval vind ik het niet eens zeuren. Als hier van je afpraten jou een klein beetje helpt om vol te houden of dingen op een rijtje te krijgen, moet je dat vooral doen! En zelfs als je alleen maar even wil zeuren, is dat helemaal prima!
Thanks dat is fijn dat jullie dat zeggen. Het is gewoon zo’n chaos in m’n hoofd. Heel veel pijnlijke herinneringen en flash backs. Vader naakt half uit raam, in de fik steken, handen om m’n moeders nek en hoe ik m los probeerde te trekken, dwang naar m’n moeder op seksueel gebied waar ik bij in de kamer lag, flesjes bier over mij en m’n babybroertjes hoofd door raam heen, politiebureau, snachts vluchten en bang zijn hem tegen te komen maar ook het verstoppen in kast voor m’n oom, alleen thuis zijn met m en wat er gebeurde, autorit en dat hij middle of nowhere stopte, leger des Heils en de chaos en dat je niks was. Werd zo op je neergekeken. En dan zijn er nog zoveel gaten en die wil ik opvullen maar vader woont niet meer in ouderlijk huis, oom en tante zijn verhuisd maar kan daar moeilijk binnen kijken, leger des Heils locatie is opgedoekt en helemaal vervallen. En ik wil weten. Ik voel zoveel pijn en angst maar lach alles weg. Ik moet naar die plekken kunnen om te voelen en te herinneren. Het achter me te laten. Zoveel dissociatie momenten gehad dat ik begin vaak weet maar niet het verloop. Of het einde alleen en dan de verdwaasdheid met gedachte is dit echt gebeurd. Maar niet het. En ik heb het gevoel dat ik me aanstel dat ik het niet los kan laten. Ik leef in het nu. Maar eigenlijk in het verleden. En ik heb zoveel maar ik ben zo doodmoe
Lieve Onlyhuman, dit zijn vreselijke dingen waartegen je beschermd had moeten worden.
Het is lief maar ik verdien het niet. Geen compassie geen knuffels. Ik heb zoveel fout gedaan, en ik doe zielig en vraag aandacht en zo mag ik niet zijn. En toch is het heel lief. Maar k haat mezelf zo om zoveel dingen
sorry het is zo stom. Ik raak overspoeld van de gedachtes. Maar als ik ze uit stel ik me aan. Ik hoor het weg te lachen. Valt wel mee te zeggen. Wil ik ook zeggen maar het klopt niet met wat ik voel. Maar zodra ik bij gevoel kom komt er zelfhaat want ik ben niet zielig en heb veel zelf veroorzaakt en ik snap het gewoon niet meer. Ik wil dat t ophoudt
Onlyhuman schreef op 05-07-2024 om 22:43:
Het is lief maar ik verdien het niet. Geen compassie geen knuffels. Ik heb zoveel fout gedaan, en ik doe zielig en vraag aandacht en zo mag ik niet zijn. En toch is het heel lief. Maar k haat mezelf zo om zoveel dingen
Absoluut wel dat je compassie en knuffel verdiend, de volwassen jij maar ook het mishandelde en misbruikte kind in je. Dat kind dat nu ook gehoord wil worden.
Die zelfhaat is niet nodig, jij hebt niets fout gedaan, je omgeving heeft je vanalles aangedaan wat een kind niet mee mag maken.
Je doet niet zielig, je bent aan het overleven, je probeert je kinderen een betere start te geven dan jij hebt gehad, je probeert de keten van mishandeling te doorbreken en dat is knap en zwaar maar je doet het goed. Tenkoste van jezelf.
Je verdient niet alleen onze compassie en knuffel maar vooral meer liefde van jezelf voor jezelf en het kind in je.
Ach lieve onlyhyman. Hier ook een knuffel voor je en heel Veel liefde♥️
Je was een kind! Al die volwassenen om jou heen hebben je niet kunnen beschermen. Er waren hulpinstanties zoals de politie en die lukte het zelfs als proffesionals niet om hier een eind aan te maken. Als het hen niet lukte, waarom had het jou als kind dan wel moeten lukken? Jij hebt gedaan wat je moest doen om te overleven.
Wat zou je tegen je eigen kinderen zeggen als hen dit overkomt? Probeer door de ogen van een moeder te kijken naar jezelf als kind.
Tot slot voel je paniek om de herinneringen. Maar tegelijkertijd zou je graag teruggaan naar die plekken. Ik raad je aan wacht daarmee tot je echt goede therapie hebt. De hoeveelheid afschuwelijke belevingen die je nu al dwars zitten, zijn er al zoveel dat je je de rest niet herinnert uit zelfbescherming. Uiteindelijk zul je daarbij gaan komen, maar nu, nu is het overleven.
Het is zwaar genoeg. En doordat je zo hard bent voor jezelf, wordt het nog zoveel zwaarder. Wij hebben hier allemaal aangegeven dat je je niet aanstelt. Je vertrouwt niet op je eigen beoordelingsvermogen, maar durf je wel te vertrouwen op die van ons?
Ik lees al je berichten en gun je zo dat je passende, fijne hulp krijgt.
waarom zijn jullie allemaal zo lief. Ik lees het terug en walg echt. Denk dat dat ook de reden is dat ik meer herinneringen terug wil. Dat ik dan eindelijk kan toelaten dat het erg was. Ik ben zo opgegroeid met het valt wel mee, niet aanstellen, het is mijn schuld, zolang ik het maar goed doe gebeurd er niks rampzaligs. En ik zit vast in dat hele patroon. Ergens wil ik dat jullie boos zijn en vinden dat ik mezelf schop onder de kont moet geven. Of ik wil bij dat gevoel kunnen dat het wel erg is. Dat het pijn mag doen. Ook nu nog. Maar ik kan die pijn niet verdragen dus dan zelfdestructief gedrag want ik verdien pijn. En soms heb ik dag als gister dat ik me zo ontzettend depressief voel en vandaag ga ik standje 100, shoppen kids, lunchen, ijs halen, nieuwe switch spelletjes kopen die ze willen vanavond voetbal met partypoppers bij elk nl doelpunt. Hapjes drankje maar voora xanax want m’n hoofd loopt over van 1000 dingen. En nog krijg ik t niet voor elkaar te douchen of iets. Alles in de kinderen. En dan denk ik zie je niks mis maar red t alleen op xanax want hoofd loopt helemaal over. Hoe kan ik zo die twee kanten hebben. Mag ik zo verknipt zijn? Ik draag niks bij aan maatschappij. Zet me 1 week neer op werk en ik ben zo suïcidaal als de pest doe mezelf pijn. Moet constant checken of dingen uit zijn of iedereen we veilig opgehaald is of ik niks fout heb gezegd. Ik kan het gewoon niet aan. Dus ik ben zo fout. En ergens lijk ik zo op m’n vader daarin. Dat maakt me bang. Hij kon t ook niet aan, borderline, alleen hij dronk en werd agressief en openlijk suïcidaal en fysiek agressief en wilde me vastbinden en weet ik veel wat. Ik ben of zwaar depressief of helemaal hyper en doe alles leuk en over de top en chaotisch en dan xanax. Ik wil niet zo slecht zijn als hij was
Prima als het je helpt dat we boos op je zijn. Ik word er boos van dat jij niet gelooft dat je waardevol bent. Voor mijn part ga je strafregels schrijven: ik ben waardevol en ik verdien net zoveel liefde als dat ik zelf liefde voor mijn kinderen heb.