Ik zit vast en vind er niks meer aan
De titel zegt het al, ik zit voel me vast zitten in mijn leven en vind er niks meer aan. Ik ben hier om te kijken of er lotgenoten zijn waar ik mee kan praten. Ik zal de situatie schetsen.
Ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie en co ouderschap. Met andere partner daarna nog 2 kinderen gekregen, jongere leeftijden. Ik zit met mezelf in de knoop. Ik voel me al een tijd ongelukkig, onrustig en leeg. Partner en ik hebben nooit ruzie maar verder is er weinig aan liefde of gezelligheid. Eigenlijk draait alles, zo ook onze relatie, om de kinderen. De jongsten zijn erg veeleisend, een normaal gesprek met z'n 2en kunnen we nooit voeren want ze komen er constant tussen. Huilen, klieren, aandacht opeisen, etc. Ik ben op het punt dat ik niet langer zo door wil gaan.
Partner is een erg introvert persoon, praat weinig en zacht. Ik versta hem vaak niet en heb al vaker gezegd kun je iets harder praten, ik hoor je niet. Ook is hij totaal geen uitbundig of enthousiast persoon. Het is altijd heel timide en als ik en de meiden dansen of zingen dan is het voor hem al snel to much. Eigenlijk is alles snel to much voor hem. Hij is vaak aan het gapen en altijd moe. Ook financieel heeft hij het niet breed. Ik merk dat ik mijn gevoel van liefde erg naar de achtergrond of zo goed als verdwenen is. Positieve kanten zijn er uiteraard wel, ik kan altijd met hem praten over dingen en hij laat ook altijd (tijdens werk) van zich horen. Bovendien is hij voor de jongsten een zorgzame vader, die er altijd voor ze is en erg gek op ze is. Maar ik mis ergens iets merk ik...
Ik weet gewoon niet wat ik met de situatie aan moet. De kinderen zijn nog jong en hangen ook aan hun vader. Ik weet wat een scheiding met kinderen doet en dat is niet niks. Maar zo doorgaan trekt me ook niet heel erg. Ik weet ook niet of er gevoelens van liefde terug kunnen komen. Bij mij is het vaak wel zo als het weg is dan is het weg. Daar ben ik dus bang voor. Ik wil iets van mindfulness gaan volgen.
Ik hoop dat er vrouwen/mannen zijn die zich herkennen in mijn verhaal of iemand die goede raad kan geven.
Bloemenaandewaterkant schreef op 11-09-2023 om 12:32:
[..]
Hmm niet perse. Soms moet je moeite doen om elkaar weer te vinden. Als je het lastig vindt (wat ik mij kan voorstellen) en toch wil proberen, hou het klein en kort: een broodje eten buiten in de zon, een herinnering ophalen aan bepaalde muziek, een korte wandeling om een ijsje te halen of een kop koffie.
Maar misschien moet je geen taken hebben als je alleen bent. Doe wat voor jezelf. Dat je eens de behoefte voelt waar jij zin in hebt en alleen jouw behoefte hoeft te vervullen.
Als ik denk aan die dingen samen doen geeft het me geen energie en ik heb er ook niet veel zin in. Maar dat heb ik momenteel nergens in. Het voelt allemaal zo zinloos, en ja dat is het uiteindelijk ook.
Jillz schreef op 11-09-2023 om 12:38:
Werk je en zo ja hoeveel?
Ik ben eigen baas. Ik heb geen vast aantal uren per week dat ik werk. Ik deel het zelf in en soms is het een tijd niets en dan weer meer. Maar ik ben bezig met nog iets nieuws op te starten waar wel meer uren per week in gaan zitten.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:13:
[..]
Als ik denk aan die dingen samen doen geeft het me geen energie en ik heb er ook niet veel zin in. Maar dat heb ik momenteel nergens in. Het voelt allemaal zo zinloos, en ja dat is het uiteindelijk ook.
Kan het ook niet zijn dat je gewoon tegen een depressie aan zit? Of er iets anders medisch speelt?
Wat zegt de huisarts?
Treurniet schreef op 11-09-2023 om 12:51:
Kan je in de overgang zitten?
Geen idee... ik ben 40 jaar. Merk verder niet iets bijzonders van een overgang (denk ik?)
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:10:
[..]
Ja niet altijd leuk. Ik vraag mezelf regelmatig af waarom begint iedereen aan kinderen. Waarschijnlijk omdat niemand vantevoren weet hoe het is. Mijn oudste dochters zijn net tieners en dat is ook nog niet altijd makkelijk. Ik vind het al met al pittig. Ik hou van mijn kinderen maar denk vaak ook wat zou het leven rustiger en relaxter zijn zonder. Als ze op oudere leeftijd zijn ben ik zelf al oud en afgeschreven. Hoewel dat nu ook al zo goed als het geval is.
Dat vind ik een hele flauwe opmerking, want jij wist héél goed wat het was om kleine kinderen te hebben! Waarom ben je dan nog voor de 3de en 4de keer moeder geworden?
Dit vind ik een beetje teveel medelijden met jezelf hebben. En oud en afgeschreven, da's maar hoe je jezelf voelt en in het leven staat. Of denk je echt dat je op 50 al met één been in het graf staat?
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:13:
[..]
Als ik denk aan die dingen samen doen geeft het me geen energie en ik heb er ook niet veel zin in. Maar dat heb ik momenteel nergens in. Het voelt allemaal zo zinloos, en ja dat is het uiteindelijk ook.
Ik denk dat je eens naar je huisarts moet gaan. Natuurlijk ‘is’ het leven zinloos maar het is niet de bedoeling dat je dat dag in dag uit voelt: als je genoeg voldoening en plezier hebt in je leven, kan het geen bal schelen dat het objectief geen zin heeft. Als je zo diep zit dat je geen voldoening meer kan ervaren, is het wijs om even iemand te laten meekijken of je niet een depressie hebt.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:16:
[..]
Geen idee... ik ben 40 jaar. Merk verder niet iets bijzonders van een overgang (denk ik?)
Overgang kan al jaren beginnen voordat menstruatie stopt. Meestal merken vrouwen dat aan minder energie, slechter humeur en soms warmteopwellingen/opvliegers. Soms ook verandering in bloedverlies of niet meer regelmatig menstruatie.
Marty1984 schreef op 11-09-2023 om 12:59:
En hoe vast denk je te zitten - naast emotioneel ook financieel - als je straks de helft van de tijd (of meer) alleen instaat voor de opvoeding van 4 kinderen?
En hoe oud zijn die jongste kinderen precies?
Wat zegt man ervan dat je bij hem weg wil en hij straks zijn kinderen maar 50 % ziet? Ik neem aan dat hij dat toch niet zomaar laat gebeuren?
Nou ik denk soms dat het het beste is voor in ieder geval mij en partner. Dat ik rust in mijn hoofd krijg en niet 'gevangen' zit. En voor partner dat hij niet iemand heeft die zich zo voelt. Voor de kinderen vind ik het niet leuk uiteraard.
Emotioneel weet ik niet hoe het dan is Daar kun je denk ik alleen achter komen als je het doet. Financieel kan ik mezelf en kinderen onderhouden helemaal als mijn ondernemingen straks meer winst draaien. Maar dat is ook iets wat mij somber stemt. Ik hoorde laatst op de radio dat steeds meer alleenstaanden geen eigen huis kunnen kopen. Deze wereld is ingericht om alles met z'n 2en te doen. Het is gewoon te duur om in je eentje het te redden tenzij je een mega inkomen hebt. Dat vind ik ook belachelijk.
De jongste is een peuter en de andere gaat net naar de basisschool en dan 2 die net tieners zijn.
We hebben weleens gesproken over hoe het is als we uitelkaar zouden zijn ivm de kinderen. Maar niets concreets uiteraard meer dat het niet leuk is als je de kinderen nog 50% ziet. Dat geldt overigens ook voor mij he. Dat heb ik nu met mijn oudsten al jaren en dat was in het begin, en vaak nog, niet altijd leuk.
Die laatste zin snap ik niet: "Ik neem aan dat hij dat toch niet zomaar laat gebeuren?" Euhm ja meestal als mensen uitelkaar gaan of de ene wil bij de ander weg dan rest er niet veel keuze toch. Je kan de ander niet vastbinden en dwingen te blijven.
Treurniet schreef op 11-09-2023 om 16:21:
[..]
Overgang kan al jaren beginnen voordat menstruatie stopt. Meestal merken vrouwen dat aan minder energie, slechter humeur en soms warmteopwellingen/opvliegers. Soms ook verandering in bloedverlies of niet meer regelmatig menstruatie.
Zelfs al zou het de overgang zijn, dat is toch geen ziekte.
En ik maak van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat ik wel er wel van sta te kijken als TO spreekt over 'ondernemingen', dat ze op dit ogenblik nog bezig is met iets nieuws. Dat valt toch moeilijk te rijmen met die uitgeblustheid. Volgens mij zijn er hier heel andere dingen aan de hand.
Mija schreef op 11-09-2023 om 16:18:
[..]
Ik denk dat je eens naar je huisarts moet gaan. Natuurlijk ‘is’ het leven zinloos maar het is niet de bedoeling dat je dat dag in dag uit voelt: als je genoeg voldoening en plezier hebt in je leven, kan het geen bal schelen dat het objectief geen zin heeft. Als je zo diep zit dat je geen voldoening meer kan ervaren, is het wijs om even iemand te laten meekijken of je niet een depressie hebt.
Mwah, geen populaire mening, maar ik vind de dalen, ook diepe ook gewoon een beetje bij het leven horen. Dus óók de ‘het hele leven is zinloos’ en ‘ ik heb geen fut om iets leuks te doen met mijn man’. En dat hoeft echt niet binnen 2 maanden opgelost te zijn. Niet leuk, maar dat alles voldoening en plezier moet geven is wel een grote mythe.
Mija schreef op 11-09-2023 om 13:07:
[..]
Het lastige is: je kan niet met een vingerknip je kinderen weerhouden van schreeuwen en huilen of je vriend veranderen in een enthousiaste pittige man. Je klinkt moe en uitgeblust, ongeïnspireerd en somber door het herhalende karakter van je leven en het hele gedoe met kinderen en relatie. Je zit in een vicieuze cirkel want je zult zelf energie moeten steken in het creëren van meerwaarde in je leven maar daar ben je nu te moedeloos voor. Je zult je daarom toch moeten afvragen: wat is de allerkleinste stap die ik zelf kan zetten naar meer levenslust en initiatief? Een hobby? Sport? Wandelen? Met vriendinnen naar de film? Afijn, waar krijg je energie van?
Dat is waar ik kan ze idd niet veranderen. Klopt, zo voel ik me helemaal. Eerlijk gezegd heb ik niet eens tijd voor meer hobby's etc. Ik ben al blij als ik aan de dingen toe kom die ik moet doen.
Ik heb mijn eigen onderneming(en) waarvan ik voor de nieuwste momenteel nog bezig ben met leren en examens. Overdag ben ik heen en weer aan het rijden iedereen naar opvang en school brengen en halen. Dat is al dik 2 uur rijden per dag. Boodschappen, 's avonds honden uitlaten en voordat ik zit is het zo 21.30 uur of later. En dan ben ik blij dat ik even kan zitten en wat kan doen of kijken.
Vrienden en vriendinnen heb ik niet.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:23:
[..]
Nou ik denk soms dat het het beste is voor in ieder geval mij en partner. Dat ik rust in mijn hoofd krijg en niet 'gevangen' zit. En voor partner dat hij niet iemand heeft die zich zo voelt. Voor de kinderen vind ik het niet leuk uiteraard.
Emotioneel weet ik niet hoe het dan is Daar kun je denk ik alleen achter komen als je het doet. Financieel kan ik mezelf en kinderen onderhouden helemaal als mijn ondernemingen straks meer winst draaien. Maar dat is ook iets wat mij somber stemt. Ik hoorde laatst op de radio dat steeds meer alleenstaanden geen eigen huis kunnen kopen. Deze wereld is ingericht om alles met z'n 2en te doen. Het is gewoon te duur om in je eentje het te redden tenzij je een mega inkomen hebt. Dat vind ik ook belachelijk.
De jongste is een peuter en de andere gaat net naar de basisschool en dan 2 die net tieners zijn.We hebben weleens gesproken over hoe het is als we uitelkaar zouden zijn ivm de kinderen. Maar niets concreets uiteraard meer dat het niet leuk is als je de kinderen nog 50% ziet. Dat geldt overigens ook voor mij he. Dat heb ik nu met mijn oudsten al jaren en dat was in het begin, en vaak nog, niet altijd leuk.
Die laatste zin snap ik niet: "Ik neem aan dat hij dat toch niet zomaar laat gebeuren?" Euhm ja meestal als mensen uitelkaar gaan of de ene wil bij de ander weg dan rest er niet veel keuze toch. Je kan de ander niet vastbinden en dwingen te blijven.
Welke rust in je hoofd geeft weg gaan dan? En waarom vul je voor je partner in dat hij dat een betere oplossing vindt?
letterkoekje schreef op 11-09-2023 om 16:24:
[..]
Zelfs al zou het de overgang zijn, dat is toch geen ziekte.
En ik maak van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat ik wel er wel van sta te kijken als TO spreekt over 'ondernemingen', dat ze op dit ogenblik nog bezig is met iets nieuws. Dat valt toch moeilijk te rijmen met die uitgeblustheid. Volgens mij zijn er hier heel andere dingen aan de hand.
Je kunt je er wel slecht van voelen voor jaren.
absor schreef op 11-09-2023 om 15:34:
Hoe is je vorige relatie, je eerste kinderen, uit gegaan? Wat was toen de oorzaak?
Ik heb die knoop doorgehakt. Ging al jaren heel slecht, was geen relatie meer te noemen. Leefden nog samen puur voor de kinderen. Daar heb ik nooit spijt van gehad, alleen dat ik het veel eerder had moeten doen want ik ben jaren heel ongelukkig geweest in die relatie.
Ik doelde meer op: Hij zal toch wel meer dan 1 gesprek willen voeren hierover?
En niet dat jij op zondag zegt "schat, trap het morgen maar af en ik loop morgen even langs de rechtbank voor een ouderschapsplan".
Hij kan je niet vastbinden, maar hij kan wel proberen of er nog oplossingen zijn naast maar effe out of the blue uit elkaar gaan.
Maar tja, blijkbaar ben jij sowieso al half uitgecheckt uit de relatie.
Wat was er dan pakweg 3 jaar geleden dat je toen - terwijl je al ervaring had met 2 andere kinderen - wél nog 2 kinderen met hem wou? Toen moet er toch iets van liefde geweest zijn?
Mijn eerste stap voor ik ga scheiden zou dus sowieso de huisarts zijn. Bloedtrekken kan nooit kwaad en eventuele tekorten qua vitamines aanvullen is nog altijd simpeler dan een scheiding regelen en daar 2 x 2 kinderen in meeslepen.