Ik zit vast en vind er niks meer aan
De titel zegt het al, ik zit voel me vast zitten in mijn leven en vind er niks meer aan. Ik ben hier om te kijken of er lotgenoten zijn waar ik mee kan praten. Ik zal de situatie schetsen.
Ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie en co ouderschap. Met andere partner daarna nog 2 kinderen gekregen, jongere leeftijden. Ik zit met mezelf in de knoop. Ik voel me al een tijd ongelukkig, onrustig en leeg. Partner en ik hebben nooit ruzie maar verder is er weinig aan liefde of gezelligheid. Eigenlijk draait alles, zo ook onze relatie, om de kinderen. De jongsten zijn erg veeleisend, een normaal gesprek met z'n 2en kunnen we nooit voeren want ze komen er constant tussen. Huilen, klieren, aandacht opeisen, etc. Ik ben op het punt dat ik niet langer zo door wil gaan.
Partner is een erg introvert persoon, praat weinig en zacht. Ik versta hem vaak niet en heb al vaker gezegd kun je iets harder praten, ik hoor je niet. Ook is hij totaal geen uitbundig of enthousiast persoon. Het is altijd heel timide en als ik en de meiden dansen of zingen dan is het voor hem al snel to much. Eigenlijk is alles snel to much voor hem. Hij is vaak aan het gapen en altijd moe. Ook financieel heeft hij het niet breed. Ik merk dat ik mijn gevoel van liefde erg naar de achtergrond of zo goed als verdwenen is. Positieve kanten zijn er uiteraard wel, ik kan altijd met hem praten over dingen en hij laat ook altijd (tijdens werk) van zich horen. Bovendien is hij voor de jongsten een zorgzame vader, die er altijd voor ze is en erg gek op ze is. Maar ik mis ergens iets merk ik...
Ik weet gewoon niet wat ik met de situatie aan moet. De kinderen zijn nog jong en hangen ook aan hun vader. Ik weet wat een scheiding met kinderen doet en dat is niet niks. Maar zo doorgaan trekt me ook niet heel erg. Ik weet ook niet of er gevoelens van liefde terug kunnen komen. Bij mij is het vaak wel zo als het weg is dan is het weg. Daar ben ik dus bang voor. Ik wil iets van mindfulness gaan volgen.
Ik hoop dat er vrouwen/mannen zijn die zich herkennen in mijn verhaal of iemand die goede raad kan geven.
Als ik het zo lees verklaar jij je gevoel door de omstandigheden waar je in zit. En je denkt, als die omstandigheden veranderen dan wordt ik weer blijer
De vraag is allereerst of dat wel de oorzaak is.
Als ik het zo lees, denk ik bij mijzelf (maar ja wie ben ik) goh, misschien moet je de niet-moederkant van jezelf eens voeden. En dat eens op drie vlakken: tijd voor jezelf, alleen of met vrienden (zonder kinderen), tijd met je man (uit eten, een filmpje, dat je eens een zin naar elkaar af kan maken, zeggen wat er in je opborrelt op moment dat het borrelt, of eens lepeltje-lepeltje liggen (boek eens een hotelkamer), tijd dat de kinderen met een ander hun energie kwijtraken.
absor schreef op 11-09-2023 om 12:18:
Als ik het zo lees verklaar jij je gevoel door de omstandigheden waar je in zit. En je denkt, als die omstandigheden veranderen dan wordt ik weer blijer
De vraag is allereerst of dat wel de oorzaak is.
Ja dat is ergens natuurlijk zo. Je omgeving/omstandigheden zorgen er ook voor hoe je je voelt. Ik bedoel als ik geen schreeuwende, huilende kinderen ieder weekend had was ik ook blijer. En als ik een enthousiastere vriend had met meer pit ook.
Het is denk ik én én.
Bloemenaandewaterkant schreef op 11-09-2023 om 12:21:
Als ik het zo lees, denk ik bij mijzelf (maar ja wie ben ik) goh, misschien moet je de niet-moederkant van jezelf eens voeden. En dat eens op drie vlakken: tijd voor jezelf, alleen of met vrienden (zonder kinderen), tijd met je man (uit eten, een filmpje, dat je eens een zin naar elkaar af kan maken, zeggen wat er in je opborrelt op moment dat het borrelt, of eens lepeltje-lepeltje liggen (boek eens een hotelkamer), tijd dat de kinderen met een ander hun energie kwijtraken.
Tijd voor mezelf probeer ik zo nu en dan te nemen bv 2 dagen in de week heb ik tot school uit is geen kinderen om me heen. Wel genoeg andere dingen te doen dan. Dingen alleen met vriend gaan doen trekt me niet eens (zegt dat ook al genoeg?).
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 12:24:
[..]
Ja dat is ergens natuurlijk zo. Je omgeving/omstandigheden zorgen er ook voor hoe je je voelt. Ik bedoel als ik geen schreeuwende, huilende kinderen ieder weekend had was ik ook blijer. En als ik een enthousiastere vriend had met meer pit ook.
Het is denk ik én én.
En voordat de kinderen kwamen was hij wel een extraverte enthousiaste man met pit?
absor schreef op 11-09-2023 om 12:18:
Als ik het zo lees verklaar jij je gevoel door de omstandigheden waar je in zit. En je denkt, als die omstandigheden veranderen dan wordt ik weer blijer
De vraag is allereerst of dat wel de oorzaak is.
Maar ja, jonge kinderen. Dat is een fase waar je als stel ook doorheen moet en die fase sprakelt nou eenmaal niet van uitbundigheid en romantiek.
(Ik persoonlijk vind dat er wat romantiek ed ook echt wel teveel gevraagd wordt van stellen en dat de lat wel heel erg hoog ligt. Pas nu kind 8 is word ikzelf weer een beetje normaal).
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 12:26:
[..]
Tijd voor mezelf probeer ik zo nu en dan te nemen bv 2 dagen in de week heb ik tot school uit is geen kinderen om me heen. Wel genoeg andere dingen te doen dan. Dingen alleen met vriend gaan doen trekt me niet eens (zegt dat ook al genoeg?).
Hmm niet perse. Soms moet je moeite doen om elkaar weer te vinden. Als je het lastig vindt (wat ik mij kan voorstellen) en toch wil proberen, hou het klein en kort: een broodje eten buiten in de zon, een herinnering ophalen aan bepaalde muziek, een korte wandeling om een ijsje te halen of een kop koffie.
Maar misschien moet je geen taken hebben als je alleen bent. Doe wat voor jezelf. Dat je eens de behoefte voelt waar jij zin in hebt en alleen jouw behoefte hoeft te vervullen.
Werk je en zo ja hoeveel?
Kan je in de overgang zitten?
En hoe vast denk je te zitten - naast emotioneel ook financieel - als je straks de helft van de tijd (of meer) alleen instaat voor de opvoeding van 4 kinderen?
En hoe oud zijn die jongste kinderen precies?
Wat zegt man ervan dat je bij hem weg wil en hij straks zijn kinderen maar 50 % ziet? Ik neem aan dat hij dat toch niet zomaar laat gebeuren?
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 12:24:
[..]
Ja dat is ergens natuurlijk zo. Je omgeving/omstandigheden zorgen er ook voor hoe je je voelt. Ik bedoel als ik geen schreeuwende, huilende kinderen ieder weekend had was ik ook blijer. En als ik een enthousiastere vriend had met meer pit ook.
Het is denk ik én én.
Het lastige is: je kan niet met een vingerknip je kinderen weerhouden van schreeuwen en huilen of je vriend veranderen in een enthousiaste pittige man. Je klinkt moe en uitgeblust, ongeïnspireerd en somber door het herhalende karakter van je leven en het hele gedoe met kinderen en relatie. Je zit in een vicieuze cirkel want je zult zelf energie moeten steken in het creëren van meerwaarde in je leven maar daar ben je nu te moedeloos voor. Je zult je daarom toch moeten afvragen: wat is de allerkleinste stap die ik zelf kan zetten naar meer levenslust en initiatief? Een hobby? Sport? Wandelen? Met vriendinnen naar de film? Afijn, waar krijg je energie van?
Hoe is je vorige relatie, je eerste kinderen, uit gegaan? Wat was toen de oorzaak?
RoodVruchtje schreef op 11-09-2023 om 12:28:
[..]
En voordat de kinderen kwamen was hij wel een extraverte enthousiaste man met pit?
Nee ook niet. Toen was ik verliefd en zag dat blijkbaar anders.
Mevrouw75 schreef op 11-09-2023 om 12:29:
[..]
Maar ja, jonge kinderen. Dat is een fase waar je als stel ook doorheen moet en die fase sprakelt nou eenmaal niet van uitbundigheid en romantiek.
(Ik persoonlijk vind dat er wat romantiek ed ook echt wel teveel gevraagd wordt van stellen en dat de lat wel heel erg hoog ligt. Pas nu kind 8 is word ikzelf weer een beetje normaal).
Ja niet altijd leuk. Ik vraag mezelf regelmatig af waarom begint iedereen aan kinderen. Waarschijnlijk omdat niemand vantevoren weet hoe het is. Mijn oudste dochters zijn net tieners en dat is ook nog niet altijd makkelijk. Ik vind het al met al pittig. Ik hou van mijn kinderen maar denk vaak ook wat zou het leven rustiger en relaxter zijn zonder. Als ze op oudere leeftijd zijn ben ik zelf al oud en afgeschreven. Hoewel dat nu ook al zo goed als het geval is.
Ik sta er altijd van versteld hoe uitgeblust sommige moeders kunnen zijn. En dat is geen enkel verwijt naar jou toe of naar andere vrouwen toe.
Ik lees in jouw post toch veel poitieve dingen: je hebt twee dagen waarop jij je huishoudelijke klussen kan doen, zonder dat de kinderen rond jou hangen. Op twee dagen kan al een heel stuk van het huishouden gedaan worden. Tijd die je 's avonds niet meer moet werken.
Ik lees dat je partner met je praat (zij het te stil, maar er zijn veel mannen die zelfs niet stil met hun vrouw/vriendin praten),
hij is een betrokken vader, dus ik neem aan dat hij zich al een keer met de kinderen bezig houdt, terwijl jij kan ontspannen of nog huishouden kan doen.
TO, ouders - of het nu vroeger was of tegenwoordig - die het goed willen doen, hebben het druk. Voelen zich soms (over)vermoeid, leeg, lusteloos. Da's allemaal normaal, als het niet te lang duurt.
Probeer je op te trekken aan je twee kleine deugnieten (en aan de grote ook), die tijd komt nooit meer terug. En neem van me aan, ik heb ook kinderen: het is een hele mooie tijd. Maar er bestaat geen enkele medaille die slechts 1 kant heeft. Alles en iedereen heeft voor- en nadelen. Probeer het hele pakket te zien, want ik denk echt dat, ondanks je vermoeidheid en uitgeblustheid, je toch gezegend bent!
Het ga je goed, TO, maar je laatste zin in je bericht van 12.26 die lees ik niet graag.