Ik zit vast en vind er niks meer aan
De titel zegt het al, ik zit voel me vast zitten in mijn leven en vind er niks meer aan. Ik ben hier om te kijken of er lotgenoten zijn waar ik mee kan praten. Ik zal de situatie schetsen.
Ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie en co ouderschap. Met andere partner daarna nog 2 kinderen gekregen, jongere leeftijden. Ik zit met mezelf in de knoop. Ik voel me al een tijd ongelukkig, onrustig en leeg. Partner en ik hebben nooit ruzie maar verder is er weinig aan liefde of gezelligheid. Eigenlijk draait alles, zo ook onze relatie, om de kinderen. De jongsten zijn erg veeleisend, een normaal gesprek met z'n 2en kunnen we nooit voeren want ze komen er constant tussen. Huilen, klieren, aandacht opeisen, etc. Ik ben op het punt dat ik niet langer zo door wil gaan.
Partner is een erg introvert persoon, praat weinig en zacht. Ik versta hem vaak niet en heb al vaker gezegd kun je iets harder praten, ik hoor je niet. Ook is hij totaal geen uitbundig of enthousiast persoon. Het is altijd heel timide en als ik en de meiden dansen of zingen dan is het voor hem al snel to much. Eigenlijk is alles snel to much voor hem. Hij is vaak aan het gapen en altijd moe. Ook financieel heeft hij het niet breed. Ik merk dat ik mijn gevoel van liefde erg naar de achtergrond of zo goed als verdwenen is. Positieve kanten zijn er uiteraard wel, ik kan altijd met hem praten over dingen en hij laat ook altijd (tijdens werk) van zich horen. Bovendien is hij voor de jongsten een zorgzame vader, die er altijd voor ze is en erg gek op ze is. Maar ik mis ergens iets merk ik...
Ik weet gewoon niet wat ik met de situatie aan moet. De kinderen zijn nog jong en hangen ook aan hun vader. Ik weet wat een scheiding met kinderen doet en dat is niet niks. Maar zo doorgaan trekt me ook niet heel erg. Ik weet ook niet of er gevoelens van liefde terug kunnen komen. Bij mij is het vaak wel zo als het weg is dan is het weg. Daar ben ik dus bang voor. Ik wil iets van mindfulness gaan volgen.
Ik hoop dat er vrouwen/mannen zijn die zich herkennen in mijn verhaal of iemand die goede raad kan geven.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:27:
[..]
Dat is waar ik kan ze idd niet veranderen. Klopt, zo voel ik me helemaal. Eerlijk gezegd heb ik niet eens tijd voor meer hobby's etc. Ik ben al blij als ik aan de dingen toe kom die ik moet doen.
Ik heb mijn eigen onderneming(en) waarvan ik voor de nieuwste momenteel nog bezig ben met leren en examens. Overdag ben ik heen en weer aan het rijden iedereen naar opvang en school brengen en halen. Dat is al dik 2 uur rijden per dag. Boodschappen, 's avonds honden uitlaten en voordat ik zit is het zo 21.30 uur of later. En dan ben ik blij dat ik even kan zitten en wat kan doen of kijken.
Vrienden en vriendinnen heb ik niet.
Je bent gewoon moe en hebt hoofdruimte nodig, maar dat komt toch wel weer?
Of kan je partner iets betekenen in het jou meer ruimte geven?
Mevrouw75 schreef op 11-09-2023 om 16:26:
[..]
Mwah, geen populaire mening, maar ik vind de dalen, ook diepe ook gewoon een beetje bij het leven horen. Dus óók de ‘het hele leven is zinloos’ en ‘ ik heb geen fut om iets leuks te doen met mijn man’. En dat hoeft echt niet binnen 2 maanden opgelost te zijn. Niet leuk, maar dat alles voldoening en plezier moet geven is wel een grote mythe.
Helemaal eens! Zeker hoeft niet alles voldoening en plezier te geven. Dat kan niet eens. Maar als het evenwicht helemaal zoek is en je op het punt staat je huwelijk eraan te geven, je niet goed tegen de aanwezigheid van je kinderen kan en geen uitweg ziet omdat je nergens meer zin in hebt en je ook geen energie meer kan mobiliseren om weer een beetje op te krabbelen, dan vind ik toch dat er wel reden is om even pas op de plaats te maken en te kijken of er een depressie onder ligt.
letterkoekje schreef op 11-09-2023 om 16:13:
Ik sta er altijd van versteld hoe uitgeblust sommige moeders kunnen zijn. En dat is geen enkel verwijt naar jou toe of naar andere vrouwen toe.
Ik lees in jouw post toch veel poitieve dingen: je hebt twee dagen waarop jij je huishoudelijke klussen kan doen, zonder dat de kinderen rond jou hangen. Op twee dagen kan al een heel stuk van het huishouden gedaan worden. Tijd die je 's avonds niet meer moet werken.
Ik lees dat je partner met je praat (zij het te stil, maar er zijn veel mannen die zelfs niet stil met hun vrouw/vriendin praten),
hij is een betrokken vader, dus ik neem aan dat hij zich al een keer met de kinderen bezig houdt, terwijl jij kan ontspannen of nog huishouden kan doen.
TO, ouders - of het nu vroeger was of tegenwoordig - die het goed willen doen, hebben het druk. Voelen zich soms (over)vermoeid, leeg, lusteloos. Da's allemaal normaal, als het niet te lang duurt.
Probeer je op te trekken aan je twee kleine deugnieten (en aan de grote ook), die tijd komt nooit meer terug. En neem van me aan, ik heb ook kinderen: het is een hele mooie tijd. Maar er bestaat geen enkele medaille die slechts 1 kant heeft. Alles en iedereen heeft voor- en nadelen. Probeer het hele pakket te zien, want ik denk echt dat, ondanks je vermoeidheid en uitgeblustheid, je toch gezegend bent!
Het ga je goed, TO, maar je laatste zin in je bericht van 12.26 die lees ik niet graag.
Bij mij zit het heel anders dan alleen uitgeblust omdat ik kinderen heb. Ik heb van mezelf altijd al depressieve fases gedurende mijn hele leven gehad. Slik ook antidepressiva en ben vaker met een psycholoog wezen praten. Het is dus niet van ik voel me even uitgeblust door de kinderen. Ik voel me ongelukkig, zinloos en leeg. Ik twijfel aan mijn relatie en aan mijn leven zo en hoe ik verder moet.
Je leest die zin niet graag? Dat ik momenteel geen behoefte voel om dingen alleen met vriend te ondernemen? Ja dat kan maar ik spreek hier vanuit mezelf en wat ik voel en denk.
Mija schreef op 11-09-2023 om 16:31:
[..]
Helemaal eens! Zeker hoeft niet alles voldoening en plezier te geven. Dat kan niet eens. Maar als het evenwicht helemaal zoek is en je op het punt staat je huwelijk eraan te geven, je niet goed tegen de aanwezigheid van je kinderen kan en geen uitweg ziet omdat je nergens meer zin in hebt en je ook geen energie meer kan mobiliseren om weer een beetje op te krabbelen, dan vind ik toch dat er wel reden is om even pas op de plaats te maken en te kijken of er een depressie onder ligt.
Kan je doen inderdaad.
Mijn persoonlijke ervaring, en van wat ik hoor uit de omgeving, is dat je er ook overheen kan groeien. Ik bedoel, de jongste is 2, toen kwam ik zo ongeveer in de hel aan.
Iemand anders had het over vitaminen controleren, dat scheelde bij mij ook al iets.
Marty1984 schreef op 11-09-2023 om 16:16:
[..]
Kan het ook niet zijn dat je gewoon tegen een depressie aan zit? Of er iets anders medisch speelt?
Wat zegt de huisarts?
Wat is gewoon tegen een depressie aan zitten? Ja er speelt zeker wel iets medisch. Ik heb gedurende mijn hele leven, van kinds af aan, al vaker depressieve fases gekend. Ik slik ook al jaren antidepressiva.
Ik ben (nog) niet bij de huisarts geweest nu.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:34:
[..]
Bij mij zit het heel anders dan alleen uitgeblust omdat ik kinderen heb. Ik heb van mezelf altijd al depressieve fases gedurende mijn hele leven gehad. Slik ook antidepressiva en ben vaker met een psycholoog wezen praten. Het is dus niet van ik voel me even uitgeblust door de kinderen. Ik voel me ongelukkig, zinloos en leeg. Ik twijfel aan mijn relatie en aan mijn leven zo en hoe ik verder moet.
Je leest die zin niet graag? Dat ik momenteel geen behoefte voel om dingen alleen met vriend te ondernemen? Ja dat kan maar ik spreek hier vanuit mezelf en wat ik voel en denk.
Een scheiding lost in deze toch niks op dan?
En als je effectief overweegt om van je partner weg te gaan TO, wees dan maar overtuigd dat de inspanningen, last, vermoeidheid, er niet minder op zullen worden. En die beginnende ondernemingen, daarvan hoop ik dat ze echt rendabel zullen zijn, maar ook daar moet ik zeggen: loon naar werken. Je zal dus bovenmenselijke inspanningen moeten leveren om 4 kinderen 50% op te voeden en ze ook nog een identieke levensstandaard te geven zoals ze nu gewoon zijn. Ik lees trouwens dat jouw partner het niet al te breed heeft, zijn jullie financiën gescheiden. Misschien ga je hem nog alimentatie moeten betalen.
Echt TO, denk na voor je ondoordachte beslissingen neemt.
letterkoekje schreef op 11-09-2023 om 16:17:
[..]
Dat vind ik een hele flauwe opmerking, want jij wist héél goed wat het was om kleine kinderen te hebben! Waarom ben je dan nog voor de 3de en 4de keer moeder geworden?
Dit vind ik een beetje teveel medelijden met jezelf hebben. En oud en afgeschreven, da's maar hoe je jezelf voelt en in het leven staat. Of denk je echt dat je op 50 al met één been in het graf staat?
Dat mag je vinden en dat vind ik andersom van jou. Want als iedereen vantevoren weet hoe het is om kinderen te hebben dan waren er waarschijnlijk een stuk minder mensen. Ik wist hoe mijn oudste kinderen waren, en ja is ook pittig geweest. Maar ieder kind is weer anders en je kan nooit voorspellen hoe heftig iets wordt.
Daar komt bij dat ik zelf enig kind ben met geen hele leuke jeugd of familie. Ik heb dan dus ook geen familie meer die ik zie. En ik zei altijd dat ik het anders wil en dat heb ik.
Ja nou soms heb ik medelijden met mezelf. Is dat erg? Ik vind ook dat er dingen in mijn leven zijn gebeurd die ik niet verdiend hebt, die niemand verdient.
Ik bedoelde dat als de kinderen zelfstandig zijn en ik bv 60 dan ben je geen jong en vitaal persoon meer die vanalles onderneemt. Ja sommigen mss. Maar zo voel ik me nu dus vaak al niet meer. Niet iedereen staat met 50 met één been in het graf, maar sommigen of ik mss wel ja.
Mija schreef op 11-09-2023 om 16:18:
[..]
Ik denk dat je eens naar je huisarts moet gaan. Natuurlijk ‘is’ het leven zinloos maar het is niet de bedoeling dat je dat dag in dag uit voelt: als je genoeg voldoening en plezier hebt in je leven, kan het geen bal schelen dat het objectief geen zin heeft. Als je zo diep zit dat je geen voldoening meer kan ervaren, is het wijs om even iemand te laten meekijken of je niet een depressie hebt.
Ja ik geloof vast dat ik weer in zo'n fase zit. Die heb ik mijn hele leven al. Ik slik al jaren antidepressiva. Maar dat houdt dit soort fases niet tegen.
Er komt in de loop van je berichten wel veel essentiële informatie alsnog boven. Je bent bekend met depressies en hebt eerder hulpverlening gehad. Tijd voor de huisarts dus. Overgang kan zeker beginnen rond 40 en klachten triggeren, zeker bij al bewezen gevoeligheid. Dus zoek het echt bij jezelf en niet bij je partner. En ga dus ook hulp voor jezelf regelen. Sorry als ik beetje streng klink 
Treurniet schreef op 11-09-2023 om 16:21:
[..]
Overgang kan al jaren beginnen voordat menstruatie stopt. Meestal merken vrouwen dat aan minder energie, slechter humeur en soms warmteopwellingen/opvliegers. Soms ook verandering in bloedverlies of niet meer regelmatig menstruatie.
Dat vind ik dus moeilijk waar te nemen want zo voel ik me altijd al. Behalve de warmteopwelling en opvliegers die heb ik niet.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:41:
[..]
Dat mag je vinden en dat vind ik andersom van jou. Want als iedereen vantevoren weet hoe het is om kinderen te hebben dan waren er waarschijnlijk een stuk minder mensen. Ik wist hoe mijn oudste kinderen waren, en ja is ook pittig geweest. Maar ieder kind is weer anders en je kan nooit voorspellen hoe heftig iets wordt.
Daar komt bij dat ik zelf enig kind ben met geen hele leuke jeugd of familie. Ik heb dan dus ook geen familie meer die ik zie. En ik zei altijd dat ik het anders wil en dat heb ik.
Ja nou soms heb ik medelijden met mezelf. Is dat erg? Ik vind ook dat er dingen in mijn leven zijn gebeurd die ik niet verdiend hebt, die niemand verdient.
Ik bedoelde dat als de kinderen zelfstandig zijn en ik bv 60 dan ben je geen jong en vitaal persoon meer die vanalles onderneemt. Ja sommigen mss. Maar zo voel ik me nu dus vaak al niet meer. Niet iedereen staat met 50 met één been in het graf, maar sommigen of ik mss wel ja.
Het gaat niet over andere mensen, het gaat over jou! Hoe het bij andere mensen zit, is niet relevant voor jouw probleem.
En medelijden met jezelf: je kan ook kracht halen uit wat je overkomen is. Ik weet natuurlijk niet wat dat is, maar nadat je bent gescheiden van de vader van je oudsten, ben je dan blijkbaar al vrij snel opnieuw aan een gezin begonnen. En daarvan overweeg je nu weer om het 'op te breken'.
Mevrouw75 schreef op 11-09-2023 om 16:28:
[..]
Welke rust in je hoofd geeft weg gaan dan? En waarom vul je voor je partner in dat hij dat een betere oplossing vindt?
Dat ik weer vrij en alleen ben en niet gebonden aan een persoon. Dat alle opties openstaan en ik niet vast zit. Ik denk niet per se dat hij dat een betere oplossing vind maar ik vind het zelf dan wel zo eerlijk naar hem toe. Dan dat ik constant met het gevoel loop van wil ik wel met hem en zo verder. Dat gevoel ben ik dan van verlost.
TO je zwelgt in het zelfmedelijden .
Zoek aub hulp voor je ondoordachte beslissingen neemt waarvan jouw kinderen (2 alweer) en je man de dupe worden.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:36:
[..]
Wat is gewoon tegen een depressie aan zitten? Ja er speelt zeker wel iets medisch. Ik heb gedurende mijn hele leven, van kinds af aan, al vaker depressieve fases gekend. Ik slik ook al jaren antidepressiva.
Ik ben (nog) niet bij de huisarts geweest nu.
Herken je dit dan als een ‘depressieve fase’? Of is dit heel anders? En wat heeft je in het verleden geholpen om weer uit die depressieve fases te komen?
Ik zou toch maar een keer gaan, zeker als je er al bekend bent met depressie. Het kan al helpend zijn om het open te gooien en iemand mee te laten denken: van alleen in sombere gedachten rondtollen is nog nooit iemand uit een put gekropen volgens mij. Ik denk dat de vraag vooral moet zijn: hoe zorg ik nu zo goed mogelijk voor mezelf? Niet: hoe word ik zo snel mogelijk weer ‘beter’?