Ik wil die reactie niet meer.
Misschien hoort dit in de corona pijler maar ik vind het zelf meer hier horen, omdat het vooral te maken heeft met hoe ik reageer op het testen.
Vandaag moest ik voor de 4e keer. In totaal, dus ik heb nog helemaal niets te klagen in vergelijking met veel mensen. Maar het lijkt wel steeds erger te worden. Ik weet niet hoe ik mezelf zover moet krijgen dat ik ontspan. En dan was het nog wel een hele lieve geduldige vrouw die de test afnam.
Ik meld steeds al van tevoren dat ik er veel moeite mee heb en zij was echt heel begripvol en nam de tijd voor me. Maar toch: kokhalzen (met veel geluid, want je moet immers AAAAA zeggen) en het stokje in de neus gaf ook weer heel veel weerstand. Ik sta onmiddellijk helemaal strak, het enige wat op dat moment in mijn hoofd zit is Weg met dat ding, haal het eruit, ik kan hier niet tegen!!!!
En naderhand komt er een mix van gevoelens. Het voelt ten eerste alsof me iets met geweld is aangedaan. Onzin natuurlijk, want ze was juist heel begripvol. Ik schaam me voor mijn heftige reactie tegenover de GGD medewerkers en anderen die me moeten hebben gehoord. Daarna word ik kwaad op mezelf. Waarom moet ik hier gvd zo idioot overgevoelig op reageren? Ik vind het echt zo stom!
Ben verd. een volwassen vrouw en ik kan dit niet eens. Zit thuis gewoon te janken van frustratie. Moet je nagaan als ik ooit in een ziekenhuis behandeld moet worden. Naalden zijn geen probleem gelukkig, maar in het keel neus gebied kan ik gewoon echt niets hebben. Als ik ooit geïntubeerd moet worden denk ik dat ik me bewusteloos nog verzet.
Maar goed, wat moet ik nou nog doen? Hoe zorg ik nou dat ik wel ontspan en er niet zo'n drama van maak? Echt, ze had niet beter haar best kunnen doen om me te helpen en ik wil ook echt wel, maar het lukt gewoon niet!
Het lijkt alsof het niet accepteren van jezelf dat je deze reactie hebt meer ellende veroorzaakt dan dat korte nare moment van de reactie zelf. Die mix van gevoelens naderhand, komen die vooral voort uit dat je gedachten met je aan de haal gaan om jezelf op je kop te geven?
Ik heb zelf met zoiets (tandarts) ontdekt dat het gewoon beter werkt om na afloop aardig voor mezelf te zijn dan mezelf uit te foeteren. Daar werd ik alleen maar paniekeriger van. Logisch ook: als iemand anders me op zo’n moment uit zou schelden zou ik ook overstuur raken in plaats van te kalmeren.
Je schrijft dat je altijd in het moment zit en er daarom vooraf niet zo’n last van hebt. Kun je dat op een of andere manier misschien ook na afloop inzetten? Het moment van de test is voorbij. Aan je reactie is niks meer te doen, aan wat andere mensen ervan vonden (niet veel waarschijnlijk, hooguit vervelend voor jou) ook niet.
Nera schreef op 22-11-2021 om 12:24:
Dankjewel B. voor de complimenten. Dat ik het toch doe komt weer door mijn verantwoordelijkheidsgevoel. En waarschijnlijk ook doordat ik altijd in het moment zit, vandaar ook dat ik erin slaag om tot vlak van tevoren rustig te blijven.
Ik weet niet of het helpt om mezelf schouderklopjes te geven. Misschien achteraf, maar de negativiteit moet er eerst uit. Ik ben soort van slaaf van mijn gevoel, daar moet altijd onmiddellijk iets mee. Daarna kan ik na gaan denken en relativeren.
Ik vind mijzelf op emotioneel vlak best onvolwassen.
Wat jij doet herken ik. Je vertoont onhandig en hinderlijk gedrag en je legt vervolgens heel veel druk op jezelf: het is abnormaal, niet goed, je wíl jezelf helemaal niet accepteren, je moet 'gewoon' veranderen, normaal worden, je beoordeelt jezelf als onvolwassen etc.
Ik stuitte onlangs op 'metacognitieve therapie' (google Pia Callesen). Daarbij zeggen ze: bij CGT ga je ín de inhoud, je gaat proberen de inhoud van wat je denkt te veranderen. Bij metacognitieve therapie ga je niet in de inhoud maar in de manier waarop je met je eigen gedachten omgaat, welke gedachten en oordelen je dáárover hebt.
Wat ik bij jou zie: als jij kon accepteren dat je die bezoekjes aan de teststraat 'gewoon' zwaar ^&$%# vindt en dat je een lastige patiënt bent, zou je er relatief weinig last van hebben, namelijk: het moment dat je daar zit met die stok in je neus. Pakweg een halve minuut? En dat nu voor de vierde keer: dat is 2 minuten. Voor degene die jou test is het ook maar een halve minuut op een hele dag. Jij bent open over hoe dit voor jou is. Zij maken dat heus vaker mee. Het is niet leuk, even doorbijten voor jullie allebei. En dan is het weer klaar.
Maar nee, jij gaat achteraf heel veel gedachten wijden aan dat het héél stom en slecht is dat je zo reageert en dat dat écht niet kan en dat je emotioneel onvolwassen bent want .. etcetera etcetera. Waarom denk jij dat je die gedachten moet hebben? Wat moeten die jou opleveren? Waarom kun je er niet gewoon over ophouden en accepteren dat het de volgende keer wéér 30 seconden klote zal zijn? Het sop is de kool niet waard, zou je zeggen.
Maar jij hebt gedachten over dat denken. Jij denkt dat het nuttig is, dat het je gaat helpen jezelf te verbeteren, of je denkt 'zo ben ik nou eenmaal' ... weet ik veel wat jij denkt dat het je gaat brengen? Maar, je praat jezelf helemaal de put in, omdat je jezelf zo vreselijk vindt! Om 30 seconden! Is het een idee om er gewoon over op te houden? Tot je de volgende keer weer moet en weer 30 seconde ellende moet verdragen? En als je er níet over op kan houden en laten rusten: waarom eigenlijk niet?
Lollypopje schreef op 22-11-2021 om 12:35:
Ik moest laatst bij de tandarts laten boren. Zelfs met verdoving vind ik dat echt heel erg naar.
Wat ik nu deed was van te voren regelmatih visualisatie oefeningen doen. Eerst een moment voor halen waarin ik rustig en ontspannen was. Daarna visualiseren dat ik dit ook had tijdens het boren. Waarbij ik hardop uitsprak "ik lig nu bij de tandarts en voel me helemaal ontspannen".
Toen ik eenmaal op die stoel lag focuste ik op mijn ademhaling en stelde ik me voor dat ik naar mijn tenen ademde. Een plek in mijn lijf ver weg van dat nare gevoel. Steeds als ik weer werd afgeleid ging ik daar weer terug heen.
Mij heeft het echt geholpen dit keer rustig te blijven en mijzelf niet gek te laten maken door mijn eigen gedachten.
Misschien heb je er wat aan.
Dat met die tenen heeft een tandarts mij lang geleden ook eens geleerd 
Soms helpt het, soms niet. Als het heel heftig wordt in mijn beleving gaat alle afleiding en voorbereiding overboord. Ik herinner me nog heel goed dat dit tijdens mijn bevalling ook zo was. Had een cursus zwangerschapsyogha gedaan, maar midden in de weeënstorm zat ik alleen nog maar in de overlevingsstand. Hoezo rustig ademhalen, ik ga dooood!!!!
Kan je bewust ademen?
Ik ga op zo'n moment heel actief naar mijn buik ademen (en dus met mijn gedachten daar naartoe) en tellen. Dat helpt wel wat. Of mijn handen in en uit knijpen, op een geteld ritme.
Nera schreef op 22-11-2021 om 12:54:
[..]
Dat met die tenen heeft een tandarts mij lang geleden ook eens geleerd
Vaker doen 
Lollypopje schreef op 22-11-2021 om 12:35:
Ik moest laatst bij de tandarts laten boren. Zelfs met verdoving vind ik dat echt heel erg naar.
Wat ik nu deed was van te voren regelmatih visualisatie oefeningen doen. Eerst een moment voor halen waarin ik rustig en ontspannen was. Daarna visualiseren dat ik dit ook had tijdens het boren. Waarbij ik hardop uitsprak "ik lig nu bij de tandarts en voel me helemaal ontspannen".
Toen ik eenmaal op die stoel lag focuste ik op mijn ademhaling en stelde ik me voor dat ik naar mijn tenen ademde. Een plek in mijn lijf ver weg van dat nare gevoel. Steeds als ik weer werd afgeleid ging ik daar weer terug heen.
Mij heeft het echt geholpen dit keer rustig te blijven en mijzelf niet gek te laten maken door mijn eigen gedachten.
Misschien heb je er wat aan.
Dit werkt echt. Ik heb artrose in mijn vingers en de gewrichtjes kunnen soms erg steken en pijn doen. Als het te erg wordt probeer ik met mijn gedachten de pijn 'te verplaatsen' naar mijn andere hand. Dat klinkt gek, maar het lijkt toch de pijn wat te doen afnemen.
Herfstappeltaart schreef op 22-11-2021 om 12:57:
[..]
Dit werkt echt. Ik heb artrose in mijn vingers en de gewrichtjes kunnen soms erg steken en pijn doen. Als het te erg wordt probeer ik met mijn gedachten de pijn 'te verplaatsen' naar mijn andere hand. Dat klinkt gek, maar het lijkt toch de pijn wat te doen afnemen.
Onbewust passen heel veel mensen deze tactiek toe. Schelden of het uitschreeuwen van de pijn bijvoorbeeld, is onbewust een afleidingsmanouvre om (iets) minder te voelen.
Nera schreef op 22-11-2021 om 12:54:
[..]
Dat met die tenen heeft een tandarts mij lang geleden ook eens geleerd
Gaf je jezelf daarna ook voor je kop dat je niet rustig bleef?
Want daar heeft Mija echt een punt mee.
Het is niet erg om niet rustig te blijven. Om het gewoon zwaar kut te vinden. Bij mijn laatste keer testen dacht ik ook dat mijn lunch er uit zou komen 
Maar daar achteraf naar overvoelen helpt je ook niet. Dat maakt het alleen maar lastiger. Dus probeer een manier te vinden om dat toch te accepteren. Desnoods lach je er om en om jezelf achteraf. Dat helpt mij vaak
Mija: Dankjewel voor je reactie.
Het is gelukkig niet zo dat ik er echt heel lang in blijf hangen, als in de hele dag of langer. De test was vanochtend om 9 uur en ik ben nu wel weer redelijk oke. Dat komt ook doordat ik het er allemaal vrijwel direct uitgooi. Mijn reactie om dingen te verwerken is huilen en als ik dat heb gedaan is de frustratie al een stuk minder gelukkig.
Alleen zou ik dus liever hebben dat ik helemaal niet gefrustreerd raak. En niet hoef te huilen want ik heb begrepen dat dat onvolwassen is.
Waarom ik dat niet accepteer van mezelf en wat voor nut deze gedachten hebben vraag je. Ik kom niet verder dan dat ik simpelweg niet trots kan zijn op mezelf als ik niet sterk kan zijn. En dat sterk zijn, daarbij leg ik de lat een stuk hoger dan blijkbaar (zeggen jullie) hoeft.
Loslaten en accepteren zijn de toverwoorden hier, dat weet ik. Maar juist dat is moeilijk.
Nera schreef op 22-11-2021 om 11:56:
Ik lees dat jullie het een normale reactie vinden, maar dan zou toch iedereen die reactie hebben. En ik merk juist dat ik een van de weinigen ben.
Nee hoor, iets is niet abnormaal als niet iedereen dezelfde reactie heeft, dus ja, vrij normale reactie 
Ik was bijv. nooit angstig voor naalden, maar heb in de afgelopen 2 jaar wel een soort van prikangst ontwikkeld, omdat het prikken steeds moeilijker gaat. Mijn aderen zijn beschadigd door chemotherapie en ik krijg elke 3 weken een infuus voor immuuntherapie en zie er steeds meer tegenop, juist omdat het prikken steeds lastiger gaat. Dan vind ik mezelf ook maar een flauwe zeikerd, zeg dat ook hardop en dat mag gewoon, de verpleegkundige en ik kunnen er goed om lachen inmiddels haha! Accepteren en vooral de lat voor jezelf niet zo hoog leggen én denken……ach, het duurt maar even. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar valt best mee te leven hoor 
Nera schreef op 22-11-2021 om 13:05:
Mija: Dankjewel voor je reactie.
Het is gelukkig niet zo dat ik er echt heel lang in blijf hangen, als in de hele dag of langer. De test was vanochtend om 9 uur en ik ben nu wel weer redelijk oke. Dat komt ook doordat ik het er allemaal vrijwel direct uitgooi. Mijn reactie om dingen te verwerken is huilen en als ik dat heb gedaan is de frustratie al een stuk minder gelukkig.
Alleen zou ik dus liever hebben dat ik helemaal niet gefrustreerd raak. En niet hoef te huilen want ik heb begrepen dat dat onvolwassen is.
Waarom ik dat niet accepteer van mezelf en wat voor nut deze gedachten hebben vraag je. Ik kom niet verder dan dat ik simpelweg niet trots kan zijn op mezelf als ik niet sterk kan zijn. En dat sterk zijn, daarbij leg ik de lat een stuk hoger dan blijkbaar (zeggen jullie) hoeft.
Loslaten en accepteren zijn de toverwoorden hier, dat weet ik. Maar juist dat is moeilijk.
Wat ik de afgelopen jaren heb geleerd is dat juist dingen leren accepteren zoals ze zijn ook heel sterk is. Je merkt dat jezelf verzetten tegen die acceptatie heel makkelijk gaat. Echter heb je ook gemerkt dat het je niet lukt om anders te reageren. Waarom probeer je dan niet een ander soort kracht te vinden?
De kracht die je gebruikt om iets te accepteren zoals het is. Dat is een kracht die vrijwel iedereen kan leren en vinden, je moet het alleen durven. En het ideaal beeld dat je nu hebt leren loslaten.
Lollypopje schreef op 22-11-2021 om 13:00:
[..]
Gaf je jezelf daarna ook voor je kop dat je niet rustig bleef?
Want daar heeft Mija echt een punt mee.
Het is niet erg om niet rustig te blijven. Om het gewoon zwaar kut te vinden. Bij mijn laatste keer testen dacht ik ook dat mijn lunch er uit zou komen
Maar daar achteraf naar overvoelen helpt je ook niet. Dat maakt het alleen maar lastiger. Dus probeer een manier te vinden om dat toch te accepteren. Desnoods lach je er om en om jezelf achteraf. Dat helpt mij vaak
Het is 25 jaar geleden dat ik moest bevallen, maar volgens mij was ik toen nog niet zo. Ik zat toen psychisch in een totaal andere fase. Is weer een verhaal op zich, niet relevant nu.
Het heeft zich later ontwikkeld dat ik mijzelf een soort van slappeling vind. Het komt denk ik vooral door mezelf te vergelijken met anderen die sterker zijn. En doordat ik sommige mensen letterlijk hoor zeggen of zie schrijven dat ze vinden dat anderen zich niet aan moeten stellen in bepaalde situaties. (Ik trek mij veel aan van wat anderen vinden)
En daarbij dus dat ik bewondering heb voor sterke, rustige mensen en die eigenschap heel graag zou willen. Anders kan ik voor mezelf geen bewondering hebben ofzo.
Lollypopje schreef op 22-11-2021 om 13:15:
[..]
Wat ik de afgelopen jaren heb geleerd is dat juist dingen leren accepteren zoals ze zijn ook heel sterk is. Je merkt dat jezelf verzetten tegen die acceptatie heel makkelijk gaat. Echter heb je ook gemerkt dat het je niet lukt om anders te reageren. Waarom probeer je dan niet een ander soort kracht te vinden?
De kracht die je gebruikt om iets te accepteren zoals het is. Dat is een kracht die vrijwel iedereen kan leren en vinden, je moet het alleen durven. En het ideaal beeld dat je nu hebt leren loslaten.
Dat zou niet zo moeilijk moeten zijn als dat het voelt voor mij. Want altijd als ik dit uit tegen mensen in mijn omgeving krijg ik diezelfde reactie. Dat het niet hoeft, dat ik het mezelf te moeilijk maak. Dat ik goed ben zoals ik ben. Nu moet ik dat zelf nog gaan vinden.
Nera schreef op 22-11-2021 om 13:21:
[..]
En daarbij dus dat ik bewondering heb voor sterke, rustige mensen en die eigenschap heel graag zou willen. Anders kan ik voor mezelf geen bewondering hebben ofzo.
Ik kom over het algemeen best heel rustig en sterk over, maar als ik naar de tandarts moet, ga ik huilen, zelfs als het alleen maar een controle is 
De meeste mensen zijn niet altijd sterk en rustig, je ziet alleen niet iedereen op het moment dat ze dat niet zijn. Sommige mensen zie je vooral als ze niet sterk en rustig zijn, anderen als ze dat wel zijn.
Als er geboord moet worden bij de tandarts (of iets ander pijnlijks) stop ik de duim van mijn linkerhand in de vuist van mijn rechterhand en concentreer ik me op die duim. Dat heb ik ooit ergens gelezen en het helpt me mijn aandacht te verleggen van waar er iets onprettigs gebeurt naar mijn duim.