Ik wil die reactie niet meer.
Misschien hoort dit in de corona pijler maar ik vind het zelf meer hier horen, omdat het vooral te maken heeft met hoe ik reageer op het testen.
Vandaag moest ik voor de 4e keer. In totaal, dus ik heb nog helemaal niets te klagen in vergelijking met veel mensen. Maar het lijkt wel steeds erger te worden. Ik weet niet hoe ik mezelf zover moet krijgen dat ik ontspan. En dan was het nog wel een hele lieve geduldige vrouw die de test afnam.
Ik meld steeds al van tevoren dat ik er veel moeite mee heb en zij was echt heel begripvol en nam de tijd voor me. Maar toch: kokhalzen (met veel geluid, want je moet immers AAAAA zeggen) en het stokje in de neus gaf ook weer heel veel weerstand. Ik sta onmiddellijk helemaal strak, het enige wat op dat moment in mijn hoofd zit is Weg met dat ding, haal het eruit, ik kan hier niet tegen!!!!
En naderhand komt er een mix van gevoelens. Het voelt ten eerste alsof me iets met geweld is aangedaan. Onzin natuurlijk, want ze was juist heel begripvol. Ik schaam me voor mijn heftige reactie tegenover de GGD medewerkers en anderen die me moeten hebben gehoord. Daarna word ik kwaad op mezelf. Waarom moet ik hier gvd zo idioot overgevoelig op reageren? Ik vind het echt zo stom!
Ben verd. een volwassen vrouw en ik kan dit niet eens. Zit thuis gewoon te janken van frustratie. Moet je nagaan als ik ooit in een ziekenhuis behandeld moet worden. Naalden zijn geen probleem gelukkig, maar in het keel neus gebied kan ik gewoon echt niets hebben. Als ik ooit geïntubeerd moet worden denk ik dat ik me bewusteloos nog verzet.
Maar goed, wat moet ik nou nog doen? Hoe zorg ik nou dat ik wel ontspan en er niet zo'n drama van maak? Echt, ze had niet beter haar best kunnen doen om me te helpen en ik wil ook echt wel, maar het lukt gewoon niet!
To, ik moest aan je denken vandaag. Ik ging voor mijn 6e test(denk ik, ik ben de tel een beetje kwijt). En wat was deze naar! Ik kon niet anders dan schreeuwen bij de test. Door alle reacties hier voelt het een stukje minder erg.
Hopelijk helpt het jou ook om te weten dat je er niet alleen in bent. 
Ik heb nu 10 testen gehad (🥳) en ze waren allemaal anders. Ik heb na afloop ook wel eens huilend in de auto gezeten.
Er zijn zo veel dingen die mee spelen in hoe het voelt, en ook in hoe je daarop reageert en hoe je dat naar de buitenwereld brengt. Ik heb inmiddels wel geleerd dat ik me daarin niet te veel aan anderen moet spiegelen.
Mijn nichtje was net geboren en we gingen dezelfde dag kijken. Schoonzus was beneden, met een berg hechtingen (stuit), schonk koffie enzo. Toen ik later een kind kreeg was dat het beeld dat ik had, van hoe het hoorde. M'n bekken had het erg zwaar gehad, ik deed er 10 minuten over om van m'n ene zij op de andere te komen, maarja, ik moest toch eigenlijk beneden koffie zetten voor de gasten. Dus ik ben over m'n grenzen gegaan, en voelde me schuldig omdat ik ondanks dat nog steeds niet aan m'n eigen verwachtingen voldeed.
Later waren schoonzus en ik samen zwanger, en ik vroeg haar hoe ze dat toch gedaan had. En toen kwam het verhaal dat ze vlak daarna ingestort was, en dagen in bed was blijven liggen. Maar dat had ze nooit eerder verteld...
Na de geboorte van de 2e ben ik bekijk in bed blijven liggen, kon ik daarvan genieten en heb ik me laten vertroetelen en mezelf de kans gegeven te herstellen. Dat was een veel fijner kraamtijd, en een veel makkelijker herstel.
Ik wilde dat ik dat bij de 1e ook geweten had, en dat ik niet vast had gehouden aan een niet-realistisch "zo hoort het". Ik hoop dat jij dat ook kan!
Wat fijn, nog steeds reacties. Jullie helpen mij inderdaad om me niet alleen te voelen en ook om te beseffen dat ik lang niet in alle ogen een aansteller ben. Hopelijk hoef ik voorlopig niet meer te testen, maar een volgende keer zal ik zeker milder zijn naar mezelf. 
waarom moet je aaaa zeggen? Dat moest ik nooit.
Ik moest alle 4 de keren AAA zeggen. "Een wat hardere AAA" zelfs. Ik denk omdat je keel dan verder open staat zodat ze er beter in kunnen.
Oh, nou ik vind je dapper hoor.
Ik heb me maar 2 keer laten testen, die test vind ik verschrikkelijk irritant.
De tranen springen in je ogen van dat gefriemel in mijn neus.
Moet ook nog een half uur naar de teststraat fietsen, dus ik loop niet meer zo hard.
Toen een neus swab bij me werd afgenomen, heb ik in een reflex de arm vastgegrepen van de arts en deze agressief weggeramd. We schrokken beiden enorm en hebben er dan samen om gelachen. Wat kun je anders? M'n collega heeft in een reflex de hand van zijn arts vastgepakt.
Er reageren echt wel veel meer mensen op die testen dan je denkt. En waarom zou dat een probleem zijn? Het is gewoon onaangenaam. Als je de reflex bij jezelf wil minderen, ga je zelf moeten oefenen thuis tot je er minder gevoelig aan bent.
De eerste test bij mij ging prima, maar het triggerde wel herinneringen uit mijn jeugd toen ik regelmatig neus onderzoeken kreeg.
Bij de tweede keer volledige paniek toen het stokje mijn neus in ging. Nu 7 maanden later komt bij het idee van een test alleen al dat hele paniek gevoel boven.
Met die wetenschap zou ik bij een eventuele volgende test (lucky me ik hoefde niet vaker) een squizy meenemen zoals ik bij de tandarts ook doe en aangeven bij de tester dat ik in paniek raak dus dat er heel rustig aan gedaan moet worden.
Tandarts is overigens de enige plek waar ik mijn zwangerschapsyoga ooit gebruikt heb.
Ik voel me bij zo'n reactie ook een loser maar dat ben ik niet ik reageer alleen wat heftig. Maar voor ik zo vriendelijk voor mijzelf kan zijn heeft toch wat mindfulness en coaching uren gekost en nog lukt het me lang niet altijd of pas veel later na de gebeurtenis.
Ik ben aan de ene kant steeds meer gerustgesteld door jullie antwoorden. Het geeft niet, het is niet erg, het is heel normaal, aardig zijn voor mezelf zou handig zijn 
Aan de andere kant begrijp ik steeds minder hoe dat dan gaat als mensen in het ziekenhuis een slangetje door hun neus moeten. Hoe houdt iemand dat uit als het misschien wel wekenlang zo moet blijven zitten?
Nera schreef op 04-12-2021 om 10:57:
Ik ben aan de ene kant steeds meer gerustgesteld door jullie antwoorden. Het geeft niet, het is niet erg, het is heel normaal, aardig zijn voor mezelf zou handig zijn
Aan de andere kant begrijp ik steeds minder hoe dat dan gaat als mensen in het ziekenhuis een slangetje door hun neus moeten. Hoe houdt iemand dat uit als het misschien wel wekenlang zo moet blijven zitten?
Als het 1* zit plakken ze het vast en beweegt het niet meer, dan heb je er minder last van. Vernieuwen, zeker bij kinderen, willen ze nog wel eens met een roesje doen.
Ysenda schreef op 04-12-2021 om 11:25:
[..]
Als het 1* zit plakken ze het vast en beweegt het niet meer, dan heb je er minder last van. Vernieuwen, zeker bij kinderen, willen ze nog wel eens met een roesje doen.
brrr... nou ik hoop echt dat dat bij mij nooit nodig zal zijn.
Ik heb ooit een neussonde gehad. Toen hij er eenmaal inzat, viel het wel mee, maar het bleef wel een naar gevoel. Hij is er plotseling, na een week of vier zomaar uitgeraakt. Ik wilde hem vervolgens niet meer, want ik vond het echt heel naar. Toen ik toch echt een sonde moest hebben (omdat eten niet lukte en als het wel lukte kon ik het niet binnenhouden), werd er op mijn verzoek een sonde in mijn buik geplaatst. Die heb ik drie maanden gehad. De plaatsing was ook niet prettig, maar daarna merk je er maar weinig van.
Ik heb regelmatig tests moeten doen met dat wattenstaafje in mijn neus. Ik ben heel wat gewend aan pijn en ander fysiek ongemak, maar dat wattenstaafje vond ik telkens afschuwelijk. Net als trouwens pleisters verwijderen. Stelt ook niks voor, maar ik vind het een verschrikking.
Nou ja, ik bedoel maar, er zijn dus blijkbaar meer mensen die moeite hebben met dingen waar een ander zijn hand niet voor omdraait.