Iedereen is wel een beetje autistisch

Diyer ik vraag me oprecht af waar je het vandaan haalt dat mensen in dit topic verwachten dat iedereen zich op hen aanpast en dat ze andersom geen rekening zouden houden met anderen? Ken jij de mensen hier?!

Aan de ene kant vind je dat mensen met autisme het beestje niet bij de naam mogen noemen. Ondertussen geef je zelf ook de oorzaak/diagnose van je problematiek aan o.a. traumatische jeugd, persoonlijkheidsproblematiek en depressie. Een trauma kan zich net als autisme op oneindig veel manieren uitten.

Bovendien ben jij degene die leed is gaan vergelijken. Niemand heeft hier beweert dat mensen zonder autisme per definitie een makkelijker leven hebben.

Überhaupt begrijp ik niet waar die vergelijk drift vandaan komt. Je gaat toch ook niet tegen iemand met een geamputeerd been zeggen dat diegene geen gebruik mag maken van een invalide kaart omdat hij met prothese zonder krukken loopt en jij loopt met gebroken been en krukken en geen invalide kaart hebt?!

Ik heb eerder het gevoel dat jij zelf lange tenen hebt en aanstoot neemt aan een discussie die compleet los staat van hoe zwaar jouw leven al dan niet is.

Mevrouw75 schreef op 04-03-2023 om 21:12:

[..]

Syndroom van down bekt niet zo lekker.
Idioot dat ik ben, komt heel vaak voor. En je zegt het zelf: kanker wordt nog veel vaker gebruikt. Nogal ordinair, maar het wordt wel gebruikt.

“Ik word echt zwaaaaaar depressief van dit weer”. Ook een leuk veelvuldige.
“Oh mèn, zo’n spierpijn, Ik ga echt dood gewoon!”

Syndroom van down bekt heel goed maar dan de oude term. Ik hoor regelmatig mensen elkaar of zichzelf mongool noemen  

Diyer schreef op 04-03-2023 om 22:27:

Jillz, ik haak 'slechts' aan op de leed kaart die to zelf als eerste uit de kast heeft getrokken, nl. in haar openingspost. Ze schrijft letterlijk "lul, je hebt geen idee wat ASS inhoudt" en dat ze zichzelf een aansteller voelt. Waarmee ze naar mijn indruk erkenning wil voor haar 'leed'. Dat dit gezien en begrepen wordt.

Ik speel geen trauma kaart, want de halve wereld stikt van trauma kaarten. Dat is zo veelvoorkomend dat het norm is ipv afwijkend. Het zou zinvol zijn voor de autistische vrouw (want het valt me op dat het vooral vrouwen zijn) als ze zich beseft dat waar zij de autist kaart trekt een ander op zijn of haar beurt net zo goed de trauma kaart of de stikonzeker kaart of de ik slaap nooit en ben daardoor een wandelende geest kaart trekt. Ieder dealt met zijn/haar ding. Stop met je nood tot gezien en begrepen worden (de aanhakers op dit topic), want dan kunnen we allemaal (echt praktisch iedereen) wel even een rondje maken en onze zakdoeken trekken.

Ik zou juist iedereen van harte willen uitnodigen om te vertellen waar ze mee worstelen in dit leven. Gedeelde smart is halve smart. En als ik iemand zichzelf beter kan laten voelen door -voor mij onbelangrijke- dingen of uitspraken achterwege te laten, dan zal ik dat zeker doen. Wat is er eigenlijk mis met onze zakdoeken trekken? Om ruimte te geven aan ieders leed? Om erkenning te geven dat iemand het zwaar heeft? Het leven is soms een tranendal en die tranen hebben we om uiting te geven aan onze emoties, die moet je niet wegstoppen, die kún je niet wegsturen, dus daar krijg je uiteindelijk alsnog last van. Samen lachen mag toch ook gewoon. Samen huilen ook.

Tuurlijk kan dat. Maar dat is autisme overstijgend. En het valt me oprecht op dat ik overal om me heen de een na de ander als autist bestempeld zie worden. En ik zie daar een beetje een gevaar in van doorslaan. Dit (mijn geluid is ook doorgeslagen) is mijn tegengeluid. Kap nou es met dat geklaag over dat je zo onbegrepen bent als autist en hoe zwaar je leven is. Als we gewoon met z'n allen accepteren en geloven dat iedereen op zijn of haar beurt een kruisje heeft, dan kun je veel beter aangeven waarmee je geholpen bent om het leven/je werk net wat makkelijker te maken, dan met elkaar te gaan huilen in een huiltopic hoe naar de rest vd wereld toch tegen je doet of hoe weinig anderen toch van je begrijpen.

Keer de beker om. Er zijn genoeg autisten die het leven als zwaar leven bestempelen en er zijn genoeg autisten die er met hun eigenaardigheden iets heel leuks van weten te maken. Kies dan welke weg je opwilt. Die van ik word niet begrepen of die van ik maak er binnen mijn mogelijkheden wat van. Ik kan zelf iig veel meer met die laatste groep en heb dan ineens ook veel meer zin en ruimte om rekening te houden met de ander ipv dat gezeur om erkenning van het zware leven.

Diyer schreef op 04-03-2023 om 21:07:

ik heb geen labelnijd. Ik vind dat veel -vooral vrouwen- nogal klagerig zijn als het om hun oh zo zware diagnose leven gaat. Get a life en kijk even voorbij je eigen label. Je bent niet alleen op de wereld en zeker niet de enige die dagelijks met strubbelingen te maken heeft. Daar heb je geen autisme voor nodig om je achter te verschuilen.

Kan je jezelf wel heel zielig en onbegrepen voelen als iemand een grapje maakt en op je veel te lange diagnose tenen staat. Maar bedenk dat jij vooral moet dealen met jouw beperkingen en een ander dat weer doet met zijn/haar beperkingen en dat als je je tekort gedaan voelt in het begrip krijgen, dat dat niet slechts 1 kant uitwerkt. Men hoeft niet altijd maar begrip te hebben voor het zware leven van de vooral autistische vrouw. Heb vooral begrip voor jezelf en jouw beperkingen, maar verwacht niet een soort warm bad vd rest vd wereld. Want die dealt op hun beurt weer met hun eigen shit.

Ik denk dat jij gewoon lijdt aan horkerigheid. Dat staat niet in de DSM-V.

MMcGonagall schreef op 04-03-2023 om 23:48:

[..]

Ik denk dat jij gewoon lijdt aan horkerigheid. Dat staat niet in de DSM-V.

Zo mag je dat ook lezen als je dat beter uitkomt. Niet iedereen vindt een spiegel even fijn. En ik snap best dat je mij horkerig vindt. Ik bén ook niet bijzonder subtiel.

Je mag mijn irritatie afdoen als afgunst. Ik ben geen psych en wie weet wat er allemaal voor onverholen gedachten achterliggen.

Ik weet alleen 1 ding als ik weer zo'n topic lees met ik ben toch zo hoog HB/hoogsensitief en niemand begrijpt mij, dan krijg ik plaatsvervangend een allergie bult opzetten. Idem voor de tekst van to met hoe durf je dit wel niet te zeggen eigenlijk LUL. Weet je wel niet hoe erg het allemaal is?!!? Meteen irritatiebult.

Weet ik veel of dat komt omdat ik denk: "Ja, so what, ik manage mijn leven prima met de shitzooi erin", mijn vriendinnen idem met vergelijkbare shitzoot en heus wel dat we af en toe eens klagen naast lachen. Maar no way dat ik of mijn vrienden de behoefte voelen om een collega op z'n plek te zetten en roepen: LUL, jij beseft echt niet hoe zwaar mijn leven wel niet is! Want wat weet ik dan in godsnaam van ZIJN leven? Misschien komt hij wel elke dag thuis bij een vrouw die al aan haar derde wijnfles zit, waarbij hij eerst kots kan ruimen en kan hij daarna meteen door naar zijn vader die beginnend dement is en huilt hij in zijn hart nog steeds om een verloren dochter die al 15 jaar geen contact meer heeft opgenomen. Maar merkt zij dat niet, omdat hij elke dag zijn vrolijke hoed opzet. Zoals eigenlijk zoveel mensen doen.

En mijn jeuk is niet tegen autisten in het algemeen. Maar wel richting de specifieke forum dames die heerlijk schurken en schuren in hun autisme panty op dit (of ander) forum. Want hoe lekker is het wel niet om een beetje verongelijkt te zijn op die allemaal zo gezonde neuro typische mensch die met die eenvoudige hersens toch echt weinig te klagen hebben (want dat kun je écht wel teruglezen tussen de regels door dat het daar vaak op neerkomt).

Diyer schreef op 05-03-2023 om 00:07:

Je mag mijn irritatie afdoen als afgunst. Ik ben geen psych en wie weet wat er allemaal voor onverholen gedachten achterliggen.

Ik weet alleen 1 ding als ik weer zo'n topic lees met ik ben toch zo hoog HB/hoogsensitief en niemand begrijpt mij, dan krijg ik plaatsvervangend een allergie bult opzetten. Idem voor de tekst van to met hoe durf je dit wel niet te zeggen eigenlijk LUL. Weet je wel niet hoe erg het allemaal is?!!? Meteen irritatiebult.

Weet ik veel of dat komt omdat ik denk: "Ja, so what, ik manage mijn leven prima met de shitzooi erin", mijn vriendinnen idem met vergelijkbare shitzoot en heus wel dat we af en toe eens klagen naast lachen. Maar no way dat ik of mijn vrienden de behoefte voelen om een collega op z'n plek te zetten en roepen: LUL, jij beseft echt niet hoe zwaar mijn leven wel niet is! Want wat weet ik dan in godsnaam van ZIJN leven? Misschien komt hij wel elke dag thuis bij een vrouw die al aan haar derde wijnfles zit, waarbij hij eerst kots kan ruimen en kan hij daarna meteen door naar zijn vader die beginnend dement is en huilt hij in zijn hart nog steeds om een verloren dochter die al 15 jaar geen contact meer heeft opgenomen. Maar merkt zij dat niet, omdat hij elke dag zijn vrolijke hoed opzet. Zoals eigenlijk zoveel mensen doen.

En mijn jeuk is niet tegen autisten in het algemeen. Maar wel richting de specifieke forum dames die heerlijk schurken en schuren in hun autisme panty op dit (of ander) forum. Want hoe lekker is het wel niet om een beetje verongelijkt te zijn op die allemaal zo gezonde neuro typische mensch die met die eenvoudige hersens toch echt weinig te klagen hebben (want dat kun je écht wel teruglezen tussen de regels door dat het daar vaak op neerkomt).

Ja maar Diyer, autisme en empathie is natuurlijk wel een ding, zodanig dat het niet altijd makkelijk verloopt voor de autist om zich te kunnen verplaatsen in de ander of soms juist heel erg intens is en te veel wordt. Dat hoort bij de 'aandoening'. Nou kan je je wel druk gaan maken over het feit dát dat zo is en hele epistels schrijven dat men zich ook in anderen moet verplaatsen maar dat is misschien simpelweg te veel gevraagd?

Diyer schreef op 04-03-2023 om 21:07:

ik heb geen labelnijd. Ik vind dat veel -vooral vrouwen- nogal klagerig zijn als het om hun oh zo zware diagnose leven gaat. Get a life en kijk even voorbij je eigen label. Je bent niet alleen op de wereld en zeker niet de enige die dagelijks met strubbelingen te maken heeft. Daar heb je geen autisme voor nodig om je achter te verschuilen.

Kan je jezelf wel heel zielig en onbegrepen voelen als iemand een grapje maakt en op je veel te lange diagnose tenen staat. Maar bedenk dat jij vooral moet dealen met jouw beperkingen en een ander dat weer doet met zijn/haar beperkingen en dat als je je tekort gedaan voelt in het begrip krijgen, dat dat niet slechts 1 kant uitwerkt. Men hoeft niet altijd maar begrip te hebben voor het zware leven van de vooral autistische vrouw. Heb vooral begrip voor jezelf en jouw beperkingen, maar verwacht niet een soort warm bad vd rest vd wereld. Want die dealt op hun beurt weer met hun eigen shit.

Na jaren lang gepest te zijn geweest en een moeder die me het gevoel gaf dat ik niet goed genoeg was, is dat absoluut het laatste wat ik verwacht van de wereld.

Wel heb ik geleerd mijn grenzen aan te geven als ik iets niet fijn vind en aan te geven wat ik nodig heb, in plaats van te maskeren, het weg te stoppen en me continu aan te passen aan anderen. Waardoor ik er vervolgens weer aan onderdoor ga en instort, omdat ik mijzelf weer jaren ben vergeten.Ik verwacht geen warm bad. Wel verwacht ik dat ik er ook mag zijn en dat we gewoon allemaal een beetje rekening houden met elkaar. Maar blijkbaar is dat voor jou veel te veel gevraagd, want jouw leven is ook zwaar. Dus mag ik niet aangeven wat ik nodig heb om mijzelf overeind te houden in de wereld.

Ik ben in elk geval heel blij dat mijn omgeving een stuk begripvoller is dan jij en dat het voor ons heel normaal is om rekening met elkaar te houden. Of dat nu gaat over opmerkingen die ik niet prettig vind of mijn collega die het in coronatijd zwaar had met de combinatie van werk en jonge kinderen of een vriendin die worsteld met het haar eigen problemen. Wij passen ons gewoon, binnen onze mogelijkheden, aan elkaar aan. Wij hebben het niet nodig om leed te vergelijken en vervolgens te roepen dat de ander niet mag klagen, want ons leven is ook zwaar of zwaarder. Als de ander het zwaar heeft helpen we op de manier die wij kunnen. Gewoon omdat het kut is als dingen zwaar zijn en wij niet voor elkaar gaan beoordelen of dat dan wel zwaar genoeg is. Niemand wordt namelijk beter van leedmeten.

Ik zal nu verder uit deze discussie stappen, want dit topic gaat niet over hoe zwaar het leven als autist al dan niet is. Maar over opmerkingen die TO onprettig vind en hoe ze daarmee om moet gaat.

@TO ik hoop dat je wat hebt aan de tips die zijn gegeven voordat de boel hier ontplofte. Sorry, voor mijn aandeel daar in. 
Ik hoop dat je het aandurft het naar hem te benoemen en dat het helpt

Diyer schreef op 05-03-2023 om 00:07:

Je mag mijn irritatie afdoen als afgunst. Ik ben geen psych en wie weet wat er allemaal voor onverholen gedachten achterliggen.

Ik weet alleen 1 ding als ik weer zo'n topic lees met ik ben toch zo hoog HB/hoogsensitief en niemand begrijpt mij, dan krijg ik plaatsvervangend een allergie bult opzetten. Idem voor de tekst van to met hoe durf je dit wel niet te zeggen eigenlijk LUL. Weet je wel niet hoe erg het allemaal is?!!? Meteen irritatiebult.

Weet ik veel of dat komt omdat ik denk: "Ja, so what, ik manage mijn leven prima met de shitzooi erin", mijn vriendinnen idem met vergelijkbare shitzoot en heus wel dat we af en toe eens klagen naast lachen. Maar no way dat ik of mijn vrienden de behoefte voelen om een collega op z'n plek te zetten en roepen: LUL, jij beseft echt niet hoe zwaar mijn leven wel niet is! Want wat weet ik dan in godsnaam van ZIJN leven? Misschien komt hij wel elke dag thuis bij een vrouw die al aan haar derde wijnfles zit, waarbij hij eerst kots kan ruimen en kan hij daarna meteen door naar zijn vader die beginnend dement is en huilt hij in zijn hart nog steeds om een verloren dochter die al 15 jaar geen contact meer heeft opgenomen. Maar merkt zij dat niet, omdat hij elke dag zijn vrolijke hoed opzet. Zoals eigenlijk zoveel mensen doen.

En mijn jeuk is niet tegen autisten in het algemeen. Maar wel richting de specifieke forum dames die heerlijk schurken en schuren in hun autisme panty op dit (of ander) forum. Want hoe lekker is het wel niet om een beetje verongelijkt te zijn op die allemaal zo gezonde neuro typische mensch die met die eenvoudige hersens toch echt weinig te klagen hebben (want dat kun je écht wel teruglezen tussen de regels door dat het daar vaak op neerkomt).

Dus in het ‘echte leven’ zet jij liever je vrolijke hoed op maar hier kom je graag verongelijkt doen omdat je iets tussen de regels doorleest?

@ DIYer, ik lees je hier met verbazing. Hoe krijg je het voor elkaar om de bescheiden vraag van TO (hoe ga je om met een fijne collega die zich er niet van bewust is dat luchtige vergelijkingen met iets dat voor jou een levensbepalend beperking is, niet tof voelen), te beantwoorden met lappen tekst waarin je vooral de aandacht vraagt voor jouw eigen frustraties? 

@ Lollypop, ik hoop dat je nog wel meeleest. Ik waardeer je bijdragen zeer! Je luistert naar anderen, reageert inhoudelijk, laat mensen met een ander standpunt in hun waarde en weet kort en objectief te analyseren. Terwijl dit onderwerp je raakt. Best knap! Ik wil je even zeggen dat ik niet alleen veel herken in jouw bijdragen, maar er ook van leer waardoor ik naasten met ASS beter begrijp. Dikke veer, dus