Iedereen is wel een beetje autistisch
Ik schrijf dit een beetje met emotie en vraag me af of ik nou een zeurkous ben of niet.
Ik heb ASS en ADD en tot de diagnose gesteld was liep mijn leven niet bepaald lekker. Ik heb nu een aantal jaar via een traject een baan voor een aantal uren wat voor mij haalbaar is, maar heel positief sta ik nog niet in het leven.
Ik heb een hele lieve vrolijke collega waar ik goed mee overweg kan maar als bij wijze van zijn pen niet op de juiste plek ligt zegt hij ' ja ik ben ook zo autistisch ik akn daar niet tegen' en als ik om stipt 10 uur het koffiezetapparaat aanzet 'we zijn samen zo autistisch he? we moeten echt om 10 uur koffie drinken.. ' En ik denk dan, LUL je hebt werkelijk geen idee wat ASS houdt, en krijg echt een knoop in mijn maag. Hij bedoelt het echt niet verkeerd maar ik voel me op zo'n moment als een aansteller. Ik heb wel eens willen zeggen als voorbeeld: je zegt toch ook niet tegen iemand die een zelfmoordpoging heeft gedaan dat je ook wel eens kutdag hebt. Kan ik dat laatste zeggen of moet ik gewoon mijn schouders ophalen.
Mevrouw75 schreef op 04-03-2023 om 14:30:
[..]
Ik ontken helemaal niet dat anderen het vervelend vinden. Verre van zelf. Ik zeg alleen dat als iemand een grapje maakt over zichzelf, dat dat geapje gaat over zichzelf, niks meer niks minder.
Hoe iemand een grap ook bedoeld, als je je eigen malle gedrag vergelijkt met de vervelende diagnose van iemand anders, dan heb je het niet alleen over jezelf. Bij alles dat je zegt, gaat het niet alleen om wat jouw intentie is, maar ook om hoe een ander het interpreteert. Nou denk ik dat de meesten die dit soort opmerkingen maken, het niet lullig bedoelen. Ze zullen er graag rekening mee houden als ze erop worden gewezen dat hun grappen niet gewaardeerd worden. Dus wijs mensen daarop. Wie weet brengt het ze zelfs tot wèl leuke grappen. Want over je eigen rare dingen, kan je vast iets leukers verzinnen dan 'Nou ja, ik lijk wel een autist!'
yette schreef op 04-03-2023 om 18:30:
[..]
Hoe iemand een grap ook bedoeld, als je je eigen malle gedrag vergelijkt met de vervelende diagnose van iemand anders, dan heb je het niet alleen over jezelf. Bij alles dat je zegt, gaat het niet alleen om wat jouw intentie is, maar ook om hoe een ander het interpreteert. Nou denk ik dat de meesten die dit soort opmerkingen maken, het niet lullig bedoelen. Ze zullen er graag rekening mee houden als ze erop worden gewezen dat hun grappen niet gewaardeerd worden. Dus wijs mensen daarop. Wie weet brengt het ze zelfs tot wèl leuke grappen. Want over je eigen rare dingen, kan je vast iets leukers verzinnen dan 'Nou ja, ik lijk wel een autist!'
Ik zie niet in waarom ik dat zou doen. Ik snap prima wat ze daarmee bedoelen (hun eigen neurotische gedrag), ben niet beledigd en zie daarnaast dat ze prima kunnen omgaan met iedere diagnose die er is.
Voel je vrij hoor, om iedereen aan te spreken, daar niet van. To kan die collega ook prima aanspreken. Zij vind de grapjes niet fijn en kan dat dus gewoon communiceren, echt. Die collega en zij staan op goede voet met elkaar.
Jillz schreef op 04-03-2023 om 07:01:
[..]
Ik denk dat je echt de waarde van een diagnose in zijn algemeenheid onderschat. Autisme is zoals hier boven uitgelegd meer dan een verzameling kenmerken het is vooral een andere manier waarop het brein werkt. Vergelijk het eens met een been waarmee je niet kunt lopen. Als de oorzaak is een breuk dan krijg je gips, als de oorzaak een overbelaste spier is fysiotherapie en als de oorzaak een progressieve spierziekte is dan valt er weinig aan te doen.
Jij lijkt het sneu te vinden voor de mensen zonder autisme die toch moeite hebben met het leven. Maar voor hen is weten waarom toch net zo nuttig? Het is niet omdat iemand Autisme heeft dat dat erger is dan ADHD of een zware depressie.
Ik heb geen autisme en functioneer "normaal". Heb wel wat psychotherapie gehad om met wat zwakke punten om te leren gaan en ben daar nog altijd blij mee. Nu heb ik een tijdje medicatie gehad die mijn prikkelverwerking compleet veranderde. Alles kwam ineens binnen het was gekmakend. Aan de buitenkant zagen mensen alleen dat ik vermoeid was en in groepen volledig stil viel. Maar ik had ineens met alles moeite. Een zin maken terwijl de woorden me duizelde en ik toch vooral nog gewoon een vlot gesprek wilde voeren. Fietsen voelde levensgevaarlijk want zoveel sensaties de wind, koplampen, lantaarnpalen dat ik moeite had om te bepalen waar ik wel en niet omheen moest fietsen. Het heeft echt enorme indruk gemaakt hoe zwaar het leven is zonder goede prikkelverwerking. En ja dan is het fijn als mensen daar rekening mee houden.
Als je er vanuit gaat dat er maar 1 'goede' manier is waarop een brein werkt, zit je al fout. Er zijn nl. zoveel mensen en dus ook zoveel manieren waarop breinen werken. Waarbij autisme voor mij slechts een variant is op de vele variaties die er mogelijk zijn. En elk brein dat op een bepaalde manier werkt kent daar voordelen van én nadelen. Het is niet zo dat je alleen maar last ervaart en de rest alleen maar voordelen heeft. Een diagnose is alleen maar interessant als je daarmee je beperking wilt kunnen duiden. Maar zoals we al hebben kunnen lezen zijn er zo'n beetje tig miljoen varianten van autisme, dus het verklaart niks (of weinig als ik een beetje genuanceerd ben). Beter communiceer je dan waar je meer of minder behoefte aan hebt en als je wat ouder wordt, leer je dat vaak zelf ook wel. En dan heb ik het bij deze over de grote groep hoog functionerende autisten. Ik weet ook dat er een grote groep is die op veel vlakken in het leven vastlopen en ook echt voor de buitenwereld makkelijk vast te stellen zijn als autist. Maar zelfs van deze groep durf ik te beweren dat niet iedereen last heeft van zijn of haar autisme. Als je het bekijkt vanuit vastlopen in het leven bevind een autist zich onder goed gezelschap, want ontzettend veel mensen lopen op enig moment vast in het leven met tig achterliggende oorzaken.
Wandelvrouwtje schreef op 04-03-2023 om 16:10:
[..]
Je noemt het een soort zelfspot als.je het over jezelf zegt. Dan snap je toch wel dat een ander het als kwetsend kan ervaren? Je gebruikt een term waar een ander zich mee identificeert, om iets negatiefs over jezelf te beschrijven. Dat is niet aardig.
Mag ik het wel zeggen als ik wel de diagnose heb? Zoals gezegd heb ik het niet laten testen, dat zegt niet dat ik het niet in meer of mindere mate heb. Ik ben wel een prikkelgevoelige hb’er, dus wel bekend met het anders bedraad zijn dan anderen. Ik maak ook wel grappen over mijn fysieke beperkingen, om het voor mijzelf wat lichter te maken.
Maar ik heb in ieder geval hier geleerd, dat het voor autisten kwetsend kan zijn als ik zoiets zeg, dus daar wil ik best rekening mee houden. Mijn autistische collega heeft er geen moeite mee, die zegt zelf wel eens dat ik wel autistisch lijk. 😁
Sommige mensen zouden zich eerst eens moeten verdiepen in waarom diagnoses voor bepaalde mensen heel belangrijk is voordat ze achter hun toetsenbord gaan zitten en dingen uit gaan kramen.
Ik ga er niet eens meer de energie in steken om het uit te leggen, heb ik ook niet, want het is praten tegen een muur die claimt de waarheid in pachr te hebben over iets waar die duidelijk veel te weinig van weet.
Peaches schreef op 04-03-2023 om 11:29:
[..]
Precies.
Met wat moeite (of heel veel) kan je ook in het echte leven veel maskeren, zodat je 'normaal' lijkt. Alleen jammer dat dat zoveel energie kost. Dat je compleet instort. Maar ja, dat ziet ook niemand. Want dat kan je ook maskeren, heb je je hele leven op geoefend!
Ja, als mensen zich dan autistisch noemen als ze elke dinsdag pindakaas eten, dan vind ik dat inderdaad kwetsend.
Weet je hoeveel mensen maskeren? Dat is niet voorbehouden aan mensen met autisme. Mensen die stikonzeker zijn maskeren. Mensen die heel verlegen zijn maskeren. Mensen die een zware thuissituatie hebben en op hun tenen lopen maar toch een smile op moeten zetten tegen klanten maskeren. Er wordt (vind ik) gedaan alsof bepaalde moeilijkheden in het leven alleen maar voorkomen bij autisten en dat de rest van de bevolking er een beetje makkelijk doorheen fietst, want die hebben geen noemenswaardige issues, hoeven niks te maskeren en kunnen met hun normale brein alle problemen prima aan. En daar ga je de mist in vind ik als je je autisme kaart inzet.
En om het wat persoonlijker te maken en me dus kwetsbaarder op te stellen, met alle risico's van dien (en ik weet dat dit zo'n beetje voor al mijn vriendinnen geldt): opgegroeid in een traumatisch gezin, zelf allerlei trauma's opgelopen en therapie voor gevolgd, persoonlijkheidsproblematiek met bijbehorende klachten, depressie, als mens moeite met diverse terreinen op gebied van zelfwaardering, werk, werkritme, energie, aanpassen aan gezinsleden met problematiek etc. gaat je ook niet in de kouwe kleren zitten. Toch heb ik geen stickertje, maar is mijn leven (weet ik redelijk zeker) niet makkelijker of minder makkelijk dan iemand met autisme. Alleen houden mensen alleen rekening met mijn beperkingen als ik die communiceer of mijn eigen leven daarop inricht.
Ik slaap veel, ga erg vroeg naar bed, omdat ik anders mijn werk niet volhoud. Kan regelmatig flink last hebben van onzekerheden en ben aan de buitenkant zeer regelmatig een ander dan wie ik me van binnen voel. Zeker op mijn werk maskeer ik. Gelukkig kan ik dit goed. Ik heb te leven met de mensen die lijdende zijn onder stickers en diagnoses en als 'gezond' persoon ben ik degene die zich daarop moet aanpassen en moet inleven, want de ander kan het niet. Toch vraag ik me wel eens af wie daar het meest last van heeft. De autist in mijn omgeving die nergens last van lijkt te hebben met een zelfinzicht van 0,0 of de mensen daaromheen die zich in bochten wringen. Als autisme (of welke diagnose dan ook) gebruikt wordt om de lijdensdruk aan te geven, begin ik een beetje te steigeren. Kijk eens om je heen en besef je dat jouw stickertje echt helemaal niks zegt. Het geeft hooguit aan dat je op een aantal terreinen beperkingen kent. Welnu, welkom in de wereld van de beperkten. Iedereen heeft daar wel last van, is het niet bij henzelf, danwel in hun omgeving waardoor ze ervoor op de tenen moeten lopen. Slechts een enkeling kan zeggen en denken, goh, ik heb werkelijk waar geen idee waar je het over hebt.
Diyer schreef op 04-03-2023 om 19:54:
[..]
Weet je hoeveel mensen maskeren? Dat is niet voorbehouden aan mensen met autisme. Mensen die stikonzeker zijn maskeren. Mensen die heel verlegen zijn maskeren. Mensen die een zware thuissituatie hebben en op hun tenen lopen maar toch een smile op moeten zetten tegen klanten maskeren. Er wordt (vind ik) gedaan alsof bepaalde moeilijkheden in het leven alleen maar voorkomen bij autisten en dat de rest van de bevolking er een beetje makkelijk doorheen fietst, want die hebben geen noemenswaardige issues, hoeven niks te maskeren en kunnen met hun normale brein alle problemen prima aan. En daar ga je de mist in vind ik als je je autisme kaart inzet.
En om het wat persoonlijker te maken en me dus kwetsbaarder op te stellen, met alle risico's van dien (en ik weet dat dit zo'n beetje voor al mijn vriendinnen geldt): opgegroeid in een traumatisch gezin, zelf allerlei trauma's opgelopen en therapie voor gevolgd, persoonlijkheidsproblematiek met bijbehorende klachten, depressie, als mens moeite met diverse terreinen op gebied van zelfwaardering, werk, werkritme, energie, aanpassen aan gezinsleden met problematiek etc. gaat je ook niet in de kouwe kleren zitten. Toch heb ik geen stickertje, maar is mijn leven (weet ik redelijk zeker) niet makkelijker of minder makkelijk dan iemand met autisme. Alleen houden mensen alleen rekening met mijn beperkingen als ik die communiceer of mijn eigen leven daarop inricht.Ik slaap veel, ga erg vroeg naar bed, omdat ik anders mijn werk niet volhoud. Kan regelmatig flink last hebben van onzekerheden en ben aan de buitenkant zeer regelmatig een ander dan wie ik me van binnen voel. Zeker op mijn werk maskeer ik. Gelukkig kan ik dit goed. Ik heb te leven met de mensen die lijdende zijn onder stickers en diagnoses en als 'gezond' persoon ben ik degene die zich daarop moet aanpassen en moet inleven, want de ander kan het niet. Toch vraag ik me wel eens af wie daar het meest last van heeft. De autist in mijn omgeving die nergens last van lijkt te hebben met een zelfinzicht van 0,0 of de mensen daaromheen die zich in bochten wringen. Als autisme (of welke diagnose dan ook) gebruikt wordt om de lijdensdruk aan te geven, begin ik een beetje te steigeren. Kijk eens om je heen en besef je dat jouw stickertje echt helemaal niks zegt. Het geeft hooguit aan dat je op een aantal terreinen beperkingen kent. Welnu, welkom in de wereld van de beperkten. Iedereen heeft daar wel last van, is het niet bij henzelf, danwel in hun omgeving waardoor ze ervoor op de tenen moeten lopen. Slechts een enkeling kan zeggen en denken, goh, ik heb werkelijk waar geen idee waar je het over hebt.
Waarvan akte.
Of anders gezegd: wil je een sticker? (ter compensatie voor het gegeven dat je geen etiket hebt gekregen?)
Jillz schreef op 04-03-2023 om 07:01:
[..]
Jij lijkt het sneu te vinden voor de mensen zonder autisme die toch moeite hebben met het leven. Maar voor hen is weten waarom toch net zo nuttig?
Ik reageer even op het dikgedrukte stukje, want daar is lang niet altijd maar 1 antwoord op te vinden. Toch maakt dat niet dat het lijden daarom niet aanwezig is. Er zijn mensen die autisme hebben en nooit van hun leven een diagnose krijgen, simpelweg omdat ze om een of andere reden nooit een onderzoek hebben gehad met bijbehorende uitslag. Is hun leven dan makkelijker? Want ze zijn officieel geen autist.
En anderen? Mensen die zeker een diagnose van het een of ander zouden krijgen als ze zich zouden laten onderzoeken, maar dat niet doen. Is hun leven makkelijker? En wat als je zo normaal bent als normaal kan zijn, maar je leven bestaat uit een uiteenschakeling van moeilijkheden of sterfgevallen of wat je dan maar mee kan maken. Ben je dan minder uitgeput dan iemand met een diagnose autisme waar de rest van de wereld rekening mee houdt? Mensen zien zichzelf vaak als aandoening met het daarbij horende recht van erkenning en dat anderen daar toch vooral rekening mee moeten houden, valt mij op, terwijl je echt onder reuze goed gezelschap bent van zo'n beetje 80% van de mensen die vreselijk hard moeten werken om alle ballen overeind te houden en vaak bekaf zijn van alle verwachtingen die de wereld aan ze stelt, want hé, ze zijn ten slotte gezond.
Ik geloof dat mijn autistische, soms zeer botte en onaangename neef van 50, die vanwege zijn autisme meent dat hij niks kan doen aan zijn uitspraken en die vooral voor zichzelf leeft echt een verdomd makkelijker leven heeft dan al zijn gezonde neven en nichten met gezinnen en banen en mantelzorgverwachtingen die met burn outs en stress tot achter hun oren aan de ratrace van de wereld meedoen.
Courage schreef op 04-03-2023 om 20:10:
[..]
Waarvan akte.
Of anders gezegd: wil je een sticker? (ter compensatie voor het gegeven dat je geen etiket hebt gekregen?)
Nee hoor, maar dankjewel voor het aanbod. Mocht je autist zijn misschien wel iets om mee in je achterhoofd te nemen.
Niemand hier beweert dat alleen autisten het zwaar hebben, dat maak jij er van. Je lijkt gewoon gefrustreerd en bijna jaloers dat anderen wel een diagnose hebben en daarom zo negatief praat over mensen die het hebben. Gewoon labelnijd, maar dat zul je vast niet eens zijn met deze autist "zonder zelfinzicht", wat jij blijk baar wel hebt.
Maargoed ik heb genoeg gezegd hierover, want er zijn meer mensen die extreem vroeg naar bed moeten om nog iets aan hun komende dag te hebben. En nee dat komt niet eens door mijn autisme.
Moeten we nu echt leed gaan vergelijken?
Wat mij betreft niet, hoor.
ik heb geen labelnijd. Ik vind dat veel -vooral vrouwen- nogal klagerig zijn als het om hun oh zo zware diagnose leven gaat. Get a life en kijk even voorbij je eigen label. Je bent niet alleen op de wereld en zeker niet de enige die dagelijks met strubbelingen te maken heeft. Daar heb je geen autisme voor nodig om je achter te verschuilen.
Kan je jezelf wel heel zielig en onbegrepen voelen als iemand een grapje maakt en op je veel te lange diagnose tenen staat. Maar bedenk dat jij vooral moet dealen met jouw beperkingen en een ander dat weer doet met zijn/haar beperkingen en dat als je je tekort gedaan voelt in het begrip krijgen, dat dat niet slechts 1 kant uitwerkt. Men hoeft niet altijd maar begrip te hebben voor het zware leven van de vooral autistische vrouw. Heb vooral begrip voor jezelf en jouw beperkingen, maar verwacht niet een soort warm bad vd rest vd wereld. Want die dealt op hun beurt weer met hun eigen shit.
Is er eigenlijk iemand die ooit zegt "sorry, dat is mijn syndroom van Down dat opspeelt"?
Waarom mag er met het éne wel gespot worden of maar te pas en te onpas gebruikt worden en met het andere niet?
Zelf een diagnose, maar echt niet dat ik dat zomaar effe terloops in een gesprek gooi.
Net zoals ik niet overal kanker tussensmijt.
(Ik ben na 38 jaar autisme een krak in maskeren, maar dat mag blijkbaar ook niet gezegd worden 
.)
misschien omdat het onderhand lijkt dat de halve wereld uit autisten bestaat die voor een doorsnee mens niet meer te herkennen is als autist? En het daardoor eerder verwordt tot een typisch trekje dan wat anders?
Marty1984 schreef op 04-03-2023 om 21:08:
Is er eigenlijk iemand die ooit zegt "sorry, dat is mijn syndroom van Down dat opspeelt"?
Waarom mag er met het éne wel gespot worden of maar te pas en te onpas gebruikt worden en met het andere niet?
Zelf een diagnose, maar echt niet dat ik dat zomaar effe terloops in een gesprek gooi.
Net zoals ik niet overal kanker tussensmijt.
Syndroom van down bekt niet zo lekker.
Idioot dat ik ben, komt heel vaak voor. En je zegt het zelf: kanker wordt nog veel vaker gebruikt. Nogal ordinair, maar het wordt wel gebruikt.
“Ik word echt zwaaaaaar depressief van dit weer”. Ook een leuk veelvuldige.
“Oh mèn, zo’n spierpijn, Ik ga echt dood gewoon!”