Iedereen is wel een beetje autistisch
Ik schrijf dit een beetje met emotie en vraag me af of ik nou een zeurkous ben of niet.
Ik heb ASS en ADD en tot de diagnose gesteld was liep mijn leven niet bepaald lekker. Ik heb nu een aantal jaar via een traject een baan voor een aantal uren wat voor mij haalbaar is, maar heel positief sta ik nog niet in het leven.
Ik heb een hele lieve vrolijke collega waar ik goed mee overweg kan maar als bij wijze van zijn pen niet op de juiste plek ligt zegt hij ' ja ik ben ook zo autistisch ik akn daar niet tegen' en als ik om stipt 10 uur het koffiezetapparaat aanzet 'we zijn samen zo autistisch he? we moeten echt om 10 uur koffie drinken.. ' En ik denk dan, LUL je hebt werkelijk geen idee wat ASS houdt, en krijg echt een knoop in mijn maag. Hij bedoelt het echt niet verkeerd maar ik voel me op zo'n moment als een aansteller. Ik heb wel eens willen zeggen als voorbeeld: je zegt toch ook niet tegen iemand die een zelfmoordpoging heeft gedaan dat je ook wel eens kutdag hebt. Kan ik dat laatste zeggen of moet ik gewoon mijn schouders ophalen.
Lollypopje schreef op 05-03-2023 om 11:41:
[..]
Nee, Diyer is uberhaupt van mijn mening dat wij niet empathisch zijn omdat wij ook ruimte vragen voor onze behoeftes, waarom zou ze anders in dit topic zo te keer gaan en zich zo verongelijkt voelen? Want dit topic gaat helemaal niet over de problematiek van anderen. Zij maakt er dat onderwerp van.
Een reden dat ik ook niet op haar argumentatie over gebrek aan empathie ben ingegaan is dat het nergens op slaat. Zeker in dit topic niet.
Sorry TO, nu stop ik echt
🤐
Als je het wil weten waarom ik 'tekeer' ga in dit topic? Dat is omdat ik een tegengeluid hard nodig vind. Ik zou niet weten waarom je nog een extra aai over je bol wil hebben. Dat verzorgt jullie groepje nl. ruimschoots voor elkaar. Jullie groepje (wat ook een deel hetzelfde groepje is dat ik wel eens lees/las op viva) is er een ster in om je te wentelen in het niet begrepen voelen. En ondertussen komen er steeds meer autisten bij. Nu kán het zijn dat er in verhouding tot de maatschappij relatief veel autisten op fora rondhangen die geen of kleine banen hebben en zodoende veel tijd hebben om bij elkaar te schuilen, waardoor er een vertekend maatschappij beeld ontstaat. Want in het echte leven waar ik ook autistische collega's heb (eigenlijk vooral mannen) merk ik het geklaag niet zo op. Ik héb nl. ook niet de indruk dat er verwarring is over of de man autist is of niet. Dat is vaak wel merkbaar.
Het is de grote groep vrouwen die onmerkbaar autistisch zijn maar tóch autistisch zijn en daarvoor erkenning willen. Tja, als jij als onmerkbaar autistische vrouw over jezelf mag grappen dat je zo lekker autistisch bent als je je overprikkeld voelt op een drukke meeting, waarom zou ik dan niet ook kunnen zeggen dat ik me ook een beetje autistisch voel? Ik voel me nl. ook overprikkeld en wil het liefst naar huis, maar zet mijn werkpet op, zing het uit en hoop vooral dat een heerlijk rustig weekend mij goed doet.
Probeer je als autist (al dan niet zelfverklaard) toch eens te beseffen dat je je autisme kaart mag thuislaten. Je hebt geen alleenrecht op overprikkeling, maskeren of wat dan ook bijv.
Ik hou graag rekening met mensen. Maar dat rekening houden ontstaat bij mij vanuit ruimte en het gevoel dat begrip twee kanten uitgaat. Dat ontstaat zelden bij mij vanuit een eenzijdige behoefte om dat op te willen eisen/claimen.
Pfff, kunnen jullie een eigen topic openen? Hoe wordt Blauwevis hiermee geholpen?
Geen bezwaar voor deze discussie elders maar hier inmiddels niet helpend en off topic.
Lexus schreef op 05-03-2023 om 12:15:
[..]
Maar ook al zou dat allemaal zo zijn, waarom erger jij je zelf daar dan zo aan? Misschien wel omdat jij een type "en doorzetten, we voelen hier geen pijn" bent? En eigenlijk veel te weinig compassie hebt gevraagd en ontvangen voor jouw situatie? Ik doe zo maar even een aanname natuurlijk. Wat is het in jou dat die mensen geen uiting mogen geven aan hun onbehagen in hun leven? Laat ze. Je kan ook je schouders ophalen toch?
Ik denk dat je een stuk gelijk hebt hierin. Ik ben idd het type niet klagen maar dragen. Daarmee doe ik soms mezelf tekort. Dat klopt. Maar omdat ik zo ben opgevoed (en velen met mij) heeft mij dat -vind ik- ook een bepaalde kracht gegeven. En als je kijkt naar de roos van Leary, dan weet je dat tegenover je kwaliteit een allergie staat. Nu, deze voel ik heel sterk.
Nogmaals, prima compassie voor autisten, prima compassie voor beperkingen, ik ben iemand die hemel en aarde voor je wil bewegen om je in mijn team tot je recht te laten komen. Maar dat begint bij een basis die uitgaat van we hebben allemaal wel wat, maar we maken er samen iets moois van. Dat staat bij mij voor kracht en als je de zielig kaart trekt krijg je weinig begrip.
Ik zou idd mijn schouders kunnen ophalen en denken laat ze maar. Dat is iets dat ik meestal doe, want helemaal geen tijd of zin om er mijn aandacht op te vestigen. Ik ben nu echter een paar dagen vrij, lees dit forum en kom het groepje weer eens tegen. En je kunt er gif op innemen waar ik me hier nu een keer over dit fenomeen uit, er genoeg mensen zijn die het dénken, maar nooit zullen zeggen.
Verder zal het me ook worst wezen of dit groepje vrouwen er wel of niet iets mee doet. Het zal waarschijnlijk alleen maar meer bevestigen in het beeld dat ze niet begrepen worden door het gros van die neuro types die écht niet weten hoe zwaar het wel niet is. Prima, als dat is wat ze nodig hebben vooral zo doorgaan. Ik ben eigenlijk wel redelijk uitgeluld, als je kijkt naar de lappen tekst. Alles heb ik geloof ik wel gezegd wat mijn gedachten daarover zijn.
Diyer schreef op 05-03-2023 om 12:06:
[..]
Het was te verwachten dat deze reactie kwam. Autistische vrouwen vinden van zichzelf op dit forum nl. dat ze juist zo ontzettend goed zijn in de kenmerken die bij mannen ontbreken. Daarom zijn ze ook zo anders, zo'n delicate speciale groep. Zo empatisch, invoelend, sociaal afgestemd en ingetuned, zodanig dat ze helemaal overprikkeld raken en het leven niet meer aankunnen.
Ik heb daar een andere naam voor...
Je vult dingen in. Wat ik schreef gaat op voor de mannen met ASS in mijn omgeving.
Ik ben benieuwd welke naam jij daarvoor hebt.
Hier heb ik een partner met ASS. Die op hoog niveau functioneert. Die te maken heeft met partijen die nogal eens conflicterende belangen hebben. Die juist door zij eigenschappen uiterst geknipt is voor de functie, voor de werkgever. Die ontzettend plichtsgetrouw is Maar die daar wel dermate vermoeid van wordt dat hij gekozen heeft om voor eigen rekening minder te werken. Die de (o.a. financiële) consequenties zelf draagt. En die op vrije dagen zich meestal
ontzettend vervelend in zijn hoofd voelt door zijn werk. Die enorm moet bijkomen en die zich veel moet ontzeggen. Hij kan het leven aan maar het leven valt hem zwaar.
Ik heb geen ASS. Ik huppel heel wat makkelijker door het leven. Ondanks de vervelende dingen die ook op mijn pad komen.
Diyer schreef op 05-03-2023 om 12:35:
[..]
Ik denk dat je een stuk gelijk hebt hierin. Ik ben idd het type niet klagen maar dragen. Daarmee doe ik soms mezelf tekort. Dat klopt. Maar omdat ik zo ben opgevoed (en velen met mij) heeft mij dat -vind ik- ook een bepaalde kracht gegeven. En als je kijkt naar de roos van Leary, dan weet je dat tegenover je kwaliteit een allergie staat. Nu, deze voel ik heel sterk.
offtopic: Nou volgens mij is dat het model van kernkwadranten, maar maakt niet uit waar het omgaat is dat jouw allergie je uitnodigt het positief tegenovergestelde te ontwikkelen in jouw geval zelfcompassie. En omdat je dat te weinig hebt irriteer je je aan anderen. Natuurlijk geeft de kwaliteit je ook kracht maar omdat je in je allergie blijft hangen kom je niet in balans en zal je waarschijnlijk onder stress je valkuil, een te veel van jouw goede eigenschap ontwikkelen: bijvoorbeeld je zelf ontkennend over je eigen grenzen heen gaan. En dan ga je de ander verwijten dat zij wel zelfcompassie hebben (en inderdaad onder stress wordt dat bij hen dan zelfmedelijden) In plaats daarvan zou je ook jouw goede kwaliteit, dragen, kunnen combineren met zelfcompassie, dan blijf je uit je valkuil, kom je in balans en hoef je je ook niet te irriteren aan anderen.
nou ja my two pence
Wat een heftige discussie die is ontstaan nadat To zich alleen afvraagt of ze een zeur is naar aanleiding van die enkele conversaties die ze met collega gehad heeft.
Van beide 'kampen' vind ik dat ze 'gelijk' hebben.
Ik hoor ook onder de categorie die niet bij de 'gemiddelde' hoort. Heb ook vervelende dingen meegemaakt/gehoord.
De enige manier om dit soort discussies en als gevolg, ongelukkige mensen veroorzaakt op dit gebied, is elkaar gewoon als mens met gevoelens te zien en te waarderen.
Ja, een diagnose kan handig zijn maar als ik met een compleet nieuw team zou moeten samenwerken, dan vraag ik bij wijze van, iedereen waar ik bij hem/haar rekening mee moet houden. Ik verwacht dat ze dat ook bij mij zouden doen. Meer zou je niet nodig hebben wil je met elkaar samen kunnen werken en er het beste van maken.
Lexus schreef op 05-03-2023 om 12:45:
[..]
offtopic: Nou volgens mij is dat het model van kernkwadranten,
je hebt gelijk, kernkwadranten idd.
Diyer schreef op 05-03-2023 om 12:35:
[..]
Ik denk dat je een stuk gelijk hebt hierin. Ik ben idd het type niet klagen maar dragen. Daarmee doe ik soms mezelf tekort. Dat klopt. Maar omdat ik zo ben opgevoed (en velen met mij) heeft mij dat -vind ik- ook een bepaalde kracht gegeven. En als je kijkt naar de roos van Leary, dan weet je dat tegenover je kwaliteit een allergie staat. Nu, deze voel ik heel sterk.
Nogmaals, prima compassie voor autisten, prima compassie voor beperkingen, ik ben iemand die hemel en aarde voor je wil bewegen om je in mijn team tot je recht te laten komen. Maar dat begint bij een basis die uitgaat van we hebben allemaal wel wat, maar we maken er samen iets moois van. Dat staat bij mij voor kracht en als je de zielig kaart trekt krijg je weinig begrip.
Ik zou idd mijn schouders kunnen ophalen en denken laat ze maar. Dat is iets dat ik meestal doe, want helemaal geen tijd of zin om er mijn aandacht op te vestigen. Ik ben nu echter een paar dagen vrij, lees dit forum en kom het groepje weer eens tegen. En je kunt er gif op innemen waar ik me hier nu een keer over dit fenomeen uit, er genoeg mensen zijn die het dénken, maar nooit zullen zeggen.
Verder zal het me ook worst wezen of dit groepje vrouwen er wel of niet iets mee doet. Het zal waarschijnlijk alleen maar meer bevestigen in het beeld dat ze niet begrepen worden door het gros van die neuro types die écht niet weten hoe zwaar het wel niet is. Prima, als dat is wat ze nodig hebben vooral zo doorgaan. Ik ben eigenlijk wel redelijk uitgeluld, als je kijkt naar de lappen tekst. Alles heb ik geloof ik wel gezegd wat mijn gedachten daarover zijn.
Je hebt het hier over mensen een spiegel voorhouden. Daarom voor jou ook een spiegel. Jij lijkt te leven met de overtuiging dat je krachtig moet zijn en niet mag klagen. Probeer de keerzijde daar eens van te zien. Die overtuiging zorgt vaak voor burnouts. Bovendien zorgt het ervoor dat mensen je al snel als hard zullen ervaren en dat kan ook tegen je werken. Ook omdat je vaak ziet dat ineens de bom barst en dit soort mensen zich dan afreageren op hun omgeving.
Kortom jij ziet alleen de positieve kanten, maar ook jouw opstelling heeft nadelen. En ik lees je toevallig wel vaker en ik denk dat deze houding je ook al veel in je prive leven heeft gekost.
Ik ben ook hard opgevoed. Ik ben ook het type niet lullen maar poetsen. Ik ging gewoon werken hoe ziek ik ook was, ik ben zelfs een keer tegen mijn zin door collega's naar het ziekenhuis gebracht waar ik geheel tegen mijn verwachting in vervolgens twee weken heb gelegen. Dat vond ik destijds echt het bewijs van mijn kracht. Nu vind ik dat het domste wat ik ooit heb gedaan. Ik heb behoorlijk wat goede therapie gehad om de balans te leren tussen niet zeuren en grenzen op tijd aangeven.
Nu ben ik veel meer in balans en ik heb daar een leuker prive en werk leven door gekregen. Ik ervaar nu ook veel minder druk en stress, terwijl mijn belastbaarheid veel hoger is.
@Jillz, waarom denk je dat ik alleen de positieve kanten daarvan kan zien? Ik weet dat dit ook zeer veel nadelen kent. Ik waardeer je genuanceerde reactie trouwens zeer hoor. Kan ik een puntje aan zuigen.
Ik denk alleen wel dat hier reageren op het fenomeen autistische vrouw met al haar denkwijzen over anderen en de paar dingen die mij opvallen nog steeds wel benoemd mogen worden. Misschien (zeer wellicht) pak ik dat niet op de meest constructieve manier aan.
Toch heb ik het idee dat er uberhaupt niet echt open gestaan wordt voor een ander geluid bij de groep vrouwen die overtuigd is van het feit dat ze het onderspit delven in deze wereld, of ik dat nu vriendelijk en zacht breng of niet. Dus met dat idee in het achterhoofd heb ik dan ook niet zozeer de behoefte om aan relatie behoud te doen. Iets wat uiteraard wel een grote rol speelt als het zou gaan om mensen binnen mijn team. Dan is behoud van relaties veel belangrijker en dan zijn gedachten die ik zou kunnen hebben over bepaald gedrag of geklaag veel meer iets wat ik lekker voor mezelf hou. Dan denk of voel ik misschien vanalles, maar hou ik wijs mijn mond. Hier hoeft dat niet altijd. Gelukkig eigenlijk. Dat vind ik nl. wel het voordeel van een forum: ik kan het beestje benoemen zoals ik het ervaar en anderen doen dat op hun beurt ook. De to van dit topic schrijft over de gedachte "lul" maar spreekt hem niet uit. En dat is maar beter ook. Ze zou er meer kapot mee maken dan ze waarschijnlijk op het oog heeft.
Diyer je doet, zonder dat daar in dit draadje een reden voor is, heel onaardig en onredelijk tegen zowel individuele mensen in dit draadje als groepen mensen waar in jouw ogen vanalles mis mee is omdat ze wel of geen diagnose hebben en hier op allerlei manieren misbruik van maken. Misschien moet je een eigen draadje openen om al je frustraties te uiten, want het is duidelijk dat je behoorlijk wat dwars zit. Laat hier echter geen individuele mensen de dupe van worden omdat jij zo nodig je frustratie op mensen wil botvieren.
Nu graag weer ontopic met de vraag van TO: hoe moet ze omgaan met haar collega.
Terug naar ontopic, over waar Blauwevis tegenaan loopt.
Als je met een beperking in de maatschappij meedraait, gebeurt er achter je eigen schermen vanalles om dat mogelijk te maken. Anderen kunnen niet altijd begrijpen welke inspanningen daarvoor nodig zijn. Ze weten niet van de methodes die jij je hebt aangeleerd en hoeveel moeite en energie dat kost. Zelf wil je het er waarschijnlijk ook niet over hebben, want je kijkt liever naar je mogelijkheden dan naar je beperkingen. Maar je ontkomt er soms niet aan dat mensen het merken. Al is het maar omdat je elke dag om stipt 10.00 koffie zet. Een onnodige opmerking daarover, gaat voor jou meteen over het hele plaatje, terwijl het misschien niet zo is bedoeld. Als je achter de schermen zoveel extra moeite doet, is 'zwijgend begrip' wel zo fijn - dat niemand geintjes maakt over je rarigheden en dat je het niet meteen uit hoeft te leggen als het bij jou even anders gaat.
Om dat begrip te bereiken, moet je zelf soms wel iets uitleggen. Maar je weet helaas ook dat je kwetsbaar bent als je dat doet. Als je een paar nare ervaringen hebt gehad als reactie op je verhaal, zoals we ook hier in dit topic zien, kijk je wel uit. Blijkbaar heb jij dergelijke ervaringen al vaker gehad, want je gebruikt de term 'zeuren'. En dat is waardeloos. Laat je alsjeblieft niet in een hoek drukken door dergelijke ervaringen!
Aangezien het in dit geval om een fijne collega gaat, die het niet lullig bedoelt, zou ik niet bang zijn en focussen op een simpele boodschap waar je bij geholpen bent: liever geen terloopse opmerkingen over autisme. Je hoeft geen powerpoint in elkaar te zetten over ASS en hoe lastig dat voor jou is. Bij voorkeur verzin je een korte reactie die je kan geven op het moment dat hij zo'n grapje maakt. Iets van hetzelfde gewicht als zijn terloopse opmerking. Geen idee wat bij jou past. Misschien kan je op zo'n opmerking over dat je timing met de koffie nogal autistisch is, reageren met dat je verder helaas weinig voordelen van je autisme hebt?