Hond herplaatsen?
Hoi allemaal, graag ontvang ik jullie advies. Ik zit hier best wel erg mee en weet niet waar ik goed aan doe.
Ik denk soms dat mijn hond ongelukkig is bij mij. Drie jaar geleden heb ik hem als puppy in huis genomen. Ik had al eerder honden gehad, en dat ging allemaal prima. Ik besteed veel tijd, liefde en aandacht aan mijn hond, omdat ik graag wil dat hij een zo leuk mogelijk leven heeft. Elke dag maken we lange wandelingen, hij hoeft vrijwel nooit alleen te zijn, we doen vaak spelletjes samen zoals trucjes oefenen of met een trektouw stoeien. Maar toch heb ik het gevoel dat hij niet gelukkig is bij mij. Goed, niet elke hond is hetzelfde, en ik dacht, ik moet gewoon op zoek gaan naar dingen waar hij wel blij van wordt. Maar ik heb het gevoel dat niks wat ik doe aanslaat.
Thuis lijkt hij zich te vervelen, hij kijkt erg sip en af en toe maakt hij een zielig piepend/zeurend geluid. Soms staat hij gewoon maar wat te staan, niet willen slapen, en staart hij voor zich uit. Ik heb het gevoel dat hij wat mist en dat ik moet compenseren door hem meer aandacht te geven. Maar dat is het ook niet helemaal. Buiten is hij gefrustreerd, als ik hem “commandeer” dat hij iets niet moet doen, zoals bv naar iemand toelopen, iets uit de bosjes eten, zulke dingen, dan kan er echt een bommetje bij hem ontploffen. Hij wordt dan wild en gaat als een gek rondjes rennen en neurotisch graven. En ik bedoel niet wild op een vrolijke manier, maar echt gefrustreerd afreageren is wat hij doet. Eigenlijk is het nu zoiets van: Binnen is hij sip. Buiten is hij gefrustreerd. Hij lijkt in zijn geheel niet goed in zijn vel te zitten en is daar niet uit te trekken. Als pup en puber had hij dit ook al, maar ik dacht dat hij misschien nukkig was door zijn leeftijd. Nu hij 3 is denk ik dat dit misschien gewoon is hoe het is.
Ik zit er soms aan te denken om hem te herplaatsen, in de hoop dat hij het bij een ander wel leuk heeft. Misschien vindt hij het fijner om in een roedel te leven of bij iemand die wat luchtiger naar zijn gedrag kan kijken dan ik. Want eigenlijk komt het er op neer dat ik denk dat ik misschien iets verkeerd doe, dat het aan mij ligt. Maar aan de andere kant weet ik helemaal niet of hij het ergens anders wel leuk gaat hebben. En op zich heeft hij -in theorie- bij mij een heel goed leven. Mijn grootste wens is dat hij een fijn leven heeft en ik weet niet hoe ik hem dat moet bieden. Herplaatsen klinkt ook zo stom omdat ik hem 1) niet kwijt wil, en 2) ik kan niet eens duiden wat nou eigenlijk het echte probleem is, behalve een “off”-gevoel.
Bedankt voor het lezen
Wat voor hond is het?
Ik zou met je probleem naar een dierenarts gaan. Misschien mankeert het beestje wel wat.
BlueFawn schreef op 10-01-2022 om 11:30:
Wat voor hond is het?
Een flatcoated retriever.
watertoren schreef op 10-01-2022 om 11:31:
Ik zou met je probleem naar een dierenarts gaan. Misschien mankeert het beestje wel wat.
Dat heb ik inderdaad al gedaan, er kwamen inderdaad problemen naar voren, die nu “zo goed als mogelijk” opgelost zijn. Hij krijgt speciale voeding, soms gaat het weer even mis met zijn gezondheid maar dat zijn periodes. We moeten het er mee doen.
Je zou eens advies kunnen vragen aan een gedragsdeskundige. Om je hond nou weg te doen, terwijl je dat eigenlijk niet wil, is ook zo sneu.
Nee schreef op 10-01-2022 om 11:31:
[..]
Een flatcoated retriever.
En wat doe je allemaal met hem buiten het uitlaten om? Doen jullie nog een hondenactiviteit oid bijv?
Peen schreef op 10-01-2022 om 11:35:
Je zou eens advies kunnen vragen aan een gedragsdeskundige. Om je hond nou weg te doen, terwijl je dat eigenlijk niet wil, is ook zo sneu.
Ik heb dit gedaan. Niet letterlijk “of ik mijn hond moet herplaatsen” maar gewoon de problemen aangekaart waar we tegenaan lopen. De instructrice van de hondenschool lacht er om, zo van dat het gewoon een eigenwijze hond is. Dat hij bijvoorbeeld gefrustreerd raakt buiten ziet zij als de kont in de krib gooien, terwijl ik gewoon zo’n gevoel heb dat hij ongelukkig is. Dat hij binnen piept noemt hij de aandacht opeisen. Ik snap wel dat honden bepaald gedrag kunnen inzetten om iets voor elkaar te krijgen. Maar ik zie gewoon constant een sippe hond. Op dit punt denk ik dus dat het geen gedragsprobleem is maar een emotioneel probleem. Ik weet alleen niet hoe ik hem uit die sleur krijg?
BlueFawn schreef op 10-01-2022 om 11:36:
[..]
En wat doe je allemaal met hem buiten het uitlaten om? Doen jullie nog een hondenactiviteit oid bijv?
Ja we hebben verschillende dingen geprobeerd (bv frisbeeën) maar dit sloeg ook niet helemaal aan. Hij raakt snel gefrustreerd en rent de bosjes in om woest te graven.
Zou je eventueel contact op kunnen nemen met de fokker van je hond? Die zou nog tips kunnen hebben of samen met jou kunnen kijken wat nou fijn zou zijn voor het beestje en kan wellicht wat beter inschatten in hoeverre het ook gewoon zijn karakter is (mocht dat op de ouderhond lijken bijvoorbeeld).
Erg herkenbaar. Wij hebben ook zo’n hond. Binnen zit ze vaak wat sip voor zich uit te staren. Soms als ik haar aai wordt ze heel erg boos en geïrriteerd. Ze zal nooit bijten of iets dergelijks maar ze maakt boze geluiden en loopt weg. Ze is vaak nukkig en buiten wil ze niet meelopen, dan staat ze maar wat om zich heen te staren en probeert ze terug naar huis te lopen. Wij dachten ook dat ze lichamelijk iets mankeerde, of dat er iets aan de hand was. Dit ras staat bekend om rugproblemen, we dachten dat ze misschien een hernia had en daarom niet zo graag liep of geaaid wilde worden. Maar we hebben haar meerdere keren laten onderzoeken en er mankeert niets. Ze heeft dit ook altijd al gehad, sinds puppy leeftijd.
Het grappige is, met andere mensen doet ze dit niet, daar loopt ze voorbeeldig mee en wil ze altijd spelen. Ook als er andere mensen bijzijn tijdens het wandelen gedraagt ze zich voorbeeldig. Maar op het moment dat ze iemand echt goed begint te kennen (zoals mijn ouders) dan begint ze daar ook hetzelfde gedrag te vertonen. Het is gewoon een nukkig hondje, ze gaat graag haar gang, zit graag voor zich uit te dromen, en wordt boos als ze gecorrigeerd word. Volgens mij is ze ook behoorlijk intelligent, en frustreert dat soms ook. Ondertussen hebben we maar geaccepteerd dat ze zo is. Ook wij hebben ruime ervaring met honden, en zorgen verder prima voor haar. Het is gewoon een hondje met een apart karakter. Als het een mannetje was dan hadden we hem Maarten (van Rossem) genoemd.
Maree schreef op 10-01-2022 om 11:57:
Zou je eventueel contact op kunnen nemen met de fokker van je hond? Die zou nog tips kunnen hebben of samen met jou kunnen kijken wat nou fijn zou zijn voor het beestje en kan wellicht wat beter inschatten in hoeverre het ook gewoon zijn karakter is (mocht dat op de ouderhond lijken bijvoorbeeld).
Ja, dat is een goede tip en wil ik zeker gaan doen. Vind het alleen wel moeilijk om het kenbaar te maken.
Ik zocht eens op het karakter van een flatcoated retriever (zal je zelf ook wel gedaan hebben)
Karakter
Van oudsher moesten Flatcoated Retrievers tijdens lange jachtdagen de hele dag lang aangeschoten wild apporteren en samenwerken met andere jachthonden. Hiervoor waren bepaalde eigenschappen nodig: uithoudingsvermogen, intelligentie, jachtinstinct en van water houden. De Flatcoated Retriever is een actief, intelligent en enthousiast ras dat heel veel beweging nodig heeft, maar vooral ook geestelijk moet worden beziggehouden. Het ras houdt van lange wandelingen en is gek op zwemmen. Daarnaast is het ras erg intelligent en leergierig en werkt het graag samen met zijn baas. Een flatcoated retriever vraagt dus veel tijd en aandacht, óók wanneer het baasje het druk heeft of juist even wil uitrusten op de bank. Krijgt de hond niet genoeg beweging en uitdaging, dan kan hij lastig worden. Ook het jachtinstinct van vroeger is vandaag de dag nog aanwezig in de flatcoated retriever. Dit betekent dat het ras graag apporteert, maar dat hij ook kan gaan jagen. De flatcoated retriever is een enthousiaste, aanhankelijke allemansvriend, maar kan met kinderen soms wat druk of onstuimig zijn. Het alleen zijn moet stap voor stap aangeleerd worden, gezien de sociale aard van de Flatcoat.
Wat ik nog bedenken kan is, als ie zo slim is en geestelijk uitgedaagd moet worden, vindt hij misschien verstop spelletjes leuk? En ik moest meteen ook denken aan de mogelijkheid van praat-knoppen. Zit wel een echte opbouw aan, maar dat lijkt me voor slimme honden echt wel wat. https://fluent.pet Op instagram+youtube kan je een aantal honden volgen die dit geleerd hebben zoals @whataboutbunny bijvoorbeeld
Yvaine schreef op 10-01-2022 om 11:59:
Erg herkenbaar. Wij hebben ook zo’n hond. Binnen zit ze vaak wat sip voor zich uit te staren. Soms als ik haar aai wordt ze heel erg boos en geïrriteerd. Ze zal nooit bijten of iets dergelijks maar ze maakt boze geluiden en loopt weg. Ze is vaak nukkig en buiten wil ze niet meelopen, dan staat ze maar wat om zich heen te staren en probeert ze terug naar huis te lopen. Wij dachten ook dat ze lichamelijk iets mankeerde, of dat er iets aan de hand was. Dit ras staat bekend om rugproblemen, we dachten dat ze misschien een hernia had en daarom niet zo graag liep of geaaid wilde worden. Maar we hebben haar meerdere keren laten onderzoeken en er mankeert niets. Ze heeft dit ook altijd al gehad, sinds puppy leeftijd.
Het grappige is, met andere mensen doet ze dit niet, daar loopt ze voorbeeldig mee en wil ze altijd spelen. Ook als er andere mensen bijzijn tijdens het wandelen gedraagt ze zich voorbeeldig. Maar op het moment dat ze iemand echt goed begint te kennen (zoals mijn ouders) dan begint ze daar ook hetzelfde gedrag te vertonen. Het is gewoon een nukkig hondje, ze gaat graag haar gang, zit graag voor zich uit te dromen, en wordt boos als ze gecorrigeerd word. Volgens mij is ze ook behoorlijk intelligent, en frustreert dat soms ook. Ondertussen hebben we maar geaccepteerd dat ze zo is. Ook wij hebben ruime ervaring met honden, en zorgen verder prima voor haar. Het is gewoon een hondje met een apart karakter. Als het een mannetje was dan hadden we hem Maarten (van Rossem) genoemd.
Hahaaa Maarten van Rossem. Oh wat erg. Ik vind dit berichtje wel weer relativerend, dankjewel. Mijn hond is dan geen Maarten van Rossem, eerder een puber van 14 die nergens zin in heeft, maar zich toch verveelt, nooit meewerkt, wel verontwaardigd als hij vervolgens gecorrigeerd wordt, en zijn ouders zijn strontvervelend en begrijpen hem niet en hoezo mag je niet gewoon poep in de bosjes eten en het leven is ZO ZWAAR en ik HAAT je en doe niet meer mee. En wat jij zegt.. mijn hond laat ook een andere indruk achter bij andere mensen. “Wat een vrolijke, lieve hond!” dat is dan een momentopname, want hij wordt wel blij van sprankeltjes aandacht van vreemden. Daarom mijn idee ook dat hij het misschien op een andere plek beter naar zijn zin zou hebben. Een huishouden met meer bedrijvigheid waar hij achter mensen aan kan lopen en hij niet naar de muur hoeft te staren. Maar is dat een oplossing..? Bij mij is hij echt geen vrolijke hond, wel lief, maar kan me op sommige momenten volledig ontwijken en afstand nemen.
Een hond is natuurlijk geen mens, je weet niet wat die voelt, misschien is die wel hartstikke gelukkig bij jou, je klinkt als ene lief baasje namelijk.
Als je hebt kunnen uitsluiten dat je hond niets mankeert dan denk ik dat het echt zijn karakter is. Je klinkt erg betrokken en liefdevol naar je hond en heel eerlijk : Ik zou hem accepteren zoals hij is.
Net zoals bij mensen hebben dieren ook verschillende karakters en volgens mij doet jij het gewoon hartstikke goed. Hierom zou ik hem niet herplaatsen. Want waarschijnlijk vertoont hij in een ander gezin hetzelfde gedrag.