Hoe ergens niets van aantrekken?
Zonder al te veel uit te weiden over hoe en wat: ik krijg regelmatig opmerkingen van iemand uit mijn directe omgeving/familie die mij raken en die me erg lang negatief bezighouden. Of er worden acties gedaan waar ik nog lang mee in m'n maag zit. Ik weet dat ik me er niets van zou moeten aantrekken, maar dat lukt me dus niet. Ik blijf er dagenlang of zelfs wekenlang mee rondlopen en ik merk dat ik er geen gezelliger persoon van wordt.
Dus mijn vraag is eigenlijk: hoe zorg ik ervoor dat deze acties/uitspraken mij minder raken en/of minder bezighouden? Hoe doe je dat, ergens niets van aantrekken?
Ginevra schreef op 05-01-2024 om 14:51:
Dan stelt ze iets over jou? Bv dat je een overbezorgde moeder bent of zo? Dat zijn dingen die je idd naast je neer kunt leggen en daar hoef je ook niet over te argumenteren. 'Dan vind je me maar overbezorgd' is dan een prima afkapmethode. Maar het is lastig iets te zeggen als ik niet echt weet waar het over gaat.
Het gaat meestal over dingen die ik doe, met betrekking tot zoon, of iets met werk, iets qua mijn gezondheid of wat dan ook. Vb van iets met zoon: hij moest van haar in de ouderwetse reismand in de auto. Ik zei dat we die mand als bedje/wiegje zouden gebruiken, maar voor vervoer is dat niet veilig, dus een maxi cosi. Dat was nieuwerwetse onzin. Dat werd een vervelende discussie die in de kern steeds terugkeert: vroeger deden zij zus of zo en nu doen wij dingen anders en dat is steevast onzin. Iets als voortschrijdend inzicht (roken bleek ook veel slechter dan vroeger werd gedacht), bestaat niet. Keer daarna wilde zij een maxi cosi voor in haar auto voor als hij zou komen logeren. Euh, voorlopig komt hij niet bij haar logeren en zo ja, dan hoeft zij niet met hem rond te rijden/zou ze de onze gewoon kunnen gebruiken.
Ander voorbeeld: ik had een etentje van werk en zei dat ik volgend jaar misschien niet meer daarheen ga. Zei ze: ja, want je moet toch voor [naam man] koken, of jij er nou bent of niet. Ik: nee hoor, man kan gewoon zelf koken, deed hij ook toen ik ziek was. Hij is echt niet zo incapabel als jij hem nu afschildert. Zij: nee maar ik bedoel dat anderen dat moeten doen, koken voor hun man. Tja, dat zij vroeger altijd kookte voor mijn vader en ons, moet ze nu niet op ons projecteren. En ik geloof niet dat mijn collega's allemaal thuis voor hun partners hebben staan koken voor ze naar het restaurant gingen.
Misschien "hap" ik gewoon te snel, juist bij haar. Ik zou zo graag een gewone moeder-dochterrelatie hebben, maar het is altijd strijd. Zij denkt altijd beter te weten dan ik wat ik nodig heb/zou moeten. Ik kan niets vertellen of ze gaat er tegenin of ongevraagde adviezen geven. Koetjes en kalfjes zijn er niet meer.
afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 14:53:
[..]
Ik heb mijn telefoon standaard op stil staan, als ze heeft gebeld, bel ik vanzelf wel een keer terug. Maar vandaag bleef ze maar bellen dus ik dacht dat er iets ergs was. De stroom lag eruit en ze had de elektricien al gebeld maar ik moest vanalles voor haar regelen en opzoeken (ik woon op een uur rijden en ik weet niets van haar verzekeringen waar ze het over had). Ik kan daar dus niets mee, heb dat ook gezegd. Of mijn man in de buurt was? Nee en die kan je evenmin helpen. Uiteindelijk was er niets aan de hand, toen de elektricien er was, was het opgelost. Allemaal drama om niets. Poging tot contact na een vorig gesprek dat niet lekker liep.
Je kunt nog steeds kiezen wat je doet. Zodra je hebt beoordeeld dat het niets ernstigs is, leg je weer neer. Vooral als er drama is aan de andere kant van de lijn. “Je kunt weer terugbellen als je rustig bent” en als ze inderdaad rustig is, nog een keer herhalen dat ze bij dit soort problemen geen actie van jou hoeft te verwachten.
Herhalen, herhalen, niet in discussie gaan. Herhalen, herhalen. Echoën werkt ook goed: “dus jouw mening is X? Aha. Hmmm. Mmmm. Ik moet even naar de keuken/tuin/wc.”
afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 14:46:
[..]
Het gaat om mijn moeder en ja, zij is de enige met wie dit speelt. Als het niet mijn moeder was, had ik haar allang uit mijn leven gebannen.
of het je moeder is of niet, dat moet niet uitmaken. Ik heb jarenlang net zo als jou gedacht " ze is mijn moeder, ik hou contact voor de kinderen etc" maar ineens kwam herlt besef dat IK er aan onder doorging voor de liefe vrede en de kinderen. Ik heb jet contact toen resoluut verbroken en dat is een verademing.
Ik zeg niet dat jij dat moet doen, maar als ik jou zo lees zou ik eens heel goed nadenken wat jij voor positiefs uithaalt uit deze relatie en of dit het waard is. Niemand hoeft zich zo te laten behandelen en zeker niet door een ouder.
afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 15:01:
[..]
Het gaat meestal over dingen die ik doe, met betrekking tot zoon, of iets met werk, iets qua mijn gezondheid of wat dan ook. Vb van iets met zoon: hij moest van haar in de ouderwetse reismand in de auto. Ik zei dat we die mand als bedje/wiegje zouden gebruiken, maar voor vervoer is dat niet veilig, dus een maxi cosi. Dat was nieuwerwetse onzin. Dat werd een vervelende discussie die in de kern steeds terugkeert: vroeger deden zij zus of zo en nu doen wij dingen anders en dat is steevast onzin. Iets als voortschrijdend inzicht (roken bleek ook veel slechter dan vroeger werd gedacht), bestaat niet. Keer daarna wilde zij een maxi cosi voor in haar auto voor als hij zou komen logeren. Euh, voorlopig komt hij niet bij haar logeren en zo ja, dan hoeft zij niet met hem rond te rijden/zou ze de onze gewoon kunnen gebruiken.
Misschien "hap" ik gewoon te snel, juist bij haar. Ik zou zo graag een gewone moeder-dochterrelatie hebben, maar het is altijd strijd. Zij denkt altijd beter te weten dan ik wat ik nodig heb/zou moeten. Ik kan niets vertellen of ze gaat er tegenin of ongevraagde adviezen geven. Koetjes en kalfjes zijn er niet meer.
Voor strijd zijn er twee nodig. Vanuit mijn zelfverdedigingservaring weet ik dat een gevecht niet kan voortduren als één van de partijen wegloopt. Als je geen energie ‘geeft’ maar ontspannen blijft en je energie in jezelf blijft stromen in plaats van over te vloeien naar buiten, naar de ander.
In een dergelijk twistgesprek zou ik niet meer inhoudelijk reageren. Je kunt hardop constateren dat jullie het niet eens zijn en het daarbij laten. Waarom wil je haar overtuigen? Laat haar lekker gaan. Die weet niet beter en die staat ook niet open om te leren. Uiteraard wel je kind veilig houden. 
afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 14:40:
@ moederkareltje Dank je wel voor je reactie. Ik weet wel waardoor het komt: ik vertrouw haar niet meer en elke keer als ik haar zie/spreek bevestigt ze dat gevoel weer door wat ze zegt of door wat ze doet. Ze weet dat ik minder contact wil maar toch blijft ze telkens aan me trekken, bellen met kul-redenen, bemoeien met dingen die haar niet aangaan. Ik zie niet zo goed hoe ik dat moet relativeren.
Je kan dan zoals anderen al zeggen gaan begrenzen van je moeder. Waar jij last van hebt is dan waarschijnlijk de kerngedachte dat jij een slechte dochter bent als jij voor jezelf grenzen trekt.
Er worden hier mooie dingen gezegd.
Ik kan het soms ook lastig vinden om mijn gedachten te beheersen als iets me erg raakt. Toch blijkt dat oefening kunst baart. Een paar jaar geleden kon ik nog echt dagen van slag zijn als er iets pittigs gebeurde, nu kan ik beter loslaten. Betekent niet dat ik helemaal niet meer met het gebeurde bezig ben, maar zodra ik er last van krijg kan ik mijn gedachten meestal wel stoppen. Inderdaad afleiding zoeken, afstand nemen van de gedachten en ze niet zozeer veroordelen als wel er minder belang aan hechten.
De relatie met je moeder is natuurlijk sowieso beladen en complex, zelfs al heb je een makkelijkere moeder. Dus neem het jezelf ook vooral niet kwalijk dat het je raakt, het zou raarder zijn als dat niet zo was.
afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 15:01:
[..]
Het gaat meestal over dingen die ik doe, met betrekking tot zoon, of iets met werk, iets qua mijn gezondheid of wat dan ook. Vb van iets met zoon: hij moest van haar in de ouderwetse reismand in de auto. Ik zei dat we die mand als bedje/wiegje zouden gebruiken, maar voor vervoer is dat niet veilig, dus een maxi cosi. Dat was nieuwerwetse onzin. Dat werd een vervelende discussie die in de kern steeds terugkeert: vroeger deden zij zus of zo en nu doen wij dingen anders en dat is steevast onzin. Iets als voortschrijdend inzicht (roken bleek ook veel slechter dan vroeger werd gedacht), bestaat niet. Keer daarna wilde zij een maxi cosi voor in haar auto voor als hij zou komen logeren. Euh, voorlopig komt hij niet bij haar logeren en zo ja, dan hoeft zij niet met hem rond te rijden/zou ze de onze gewoon kunnen gebruiken.
Misschien "hap" ik gewoon te snel, juist bij haar. Ik zou zo graag een gewone moeder-dochterrelatie hebben, maar het is altijd strijd. Zij denkt altijd beter te weten dan ik wat ik nodig heb/zou moeten. Ik kan niets vertellen of ze gaat er tegenin of ongevraagde adviezen geven. Koetjes en kalfjes zijn er niet meer.
Dit klinkt als mijn moeder. Heb je therapie (gehad(? Dit heeft mij heel erg geholpen om te realiseren dat die relatie er voor ons niet in zat en dat moeder niet meer ging veranderen. Ik heb nog een paar jaar door gemodderd en toen bedacht dat ik haar niet kan veranderen maar wel hoe ik er mee omga. En voor mij was de conclusie dat ik daar niet meer mee om wilde gaan, het koste teveel energie, tranen en gaf alleen maar stress.
Ik raad je echt aan om bij jezelf te raden te gaan waar jouw grenzen liggen en hoe je die kunt bewaken. Desnoods met hulp. Op die manier kun je voor jezelf het beste beslissen wat her beste is en zet vooral daarbij jezelf en je gezin op de eerste plaats.
Je mag me altijd een pb sturen als je meer wilt weten.
Thnx trouwens allemaal voor het meedenken en reageren 
Het zit me echt heel hoog. Ze is niet de moeder die ik wil dat ze zou zijn, en elke keer trap ik er weer, als een kwispelend hondje dat wordt geslagen. Ik zou inderdaad minder of gewoon niet moeten reageren in zo'n gesprek. Het jammere is dat elk gespreksonderwerp in zo'n discussie ontaardt. Ik heb geen "veilige" onderwerpen meer, alles wordt strijd. Ik heb het advies gekregen om niet lang met haar af te spreken, max een uur ofzo, maar met een uur reistijd enkele reis, is dat toch ook ingewikkeld.
afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 14:53:
[..]
Ik heb mijn telefoon standaard op stil staan, als ze heeft gebeld, bel ik vanzelf wel een keer terug. Maar vandaag bleef ze maar bellen dus ik dacht dat er iets ergs was. De stroom lag eruit en ze had de elektricien al gebeld maar ik moest vanalles voor haar regelen en opzoeken (ik woon op een uur rijden en ik weet niets van haar verzekeringen waar ze het over had). Ik kan daar dus niets mee, heb dat ook gezegd. Of mijn man in de buurt was? Nee en die kan je evenmin helpen. Uiteindelijk was er niets aan de hand, toen de elektricien er was, was het opgelost. Allemaal drama om niets. Poging tot contact na een vorig gesprek dat niet lekker liep.
Ah ja, herkenbaar. Zelf de paniek creëren wat dan in hun hoofd een excuus is om te 'mogen' bellen... Die van mij is niet zo erg als die van jou, maar ik snap je. 
afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 15:13:
Thnx trouwens allemaal voor het meedenken en reageren
Het zit me echt heel hoog. Ze is niet de moeder die ik wil dat ze zou zijn, en elke keer trap ik er weer, als een kwispelend hondje dat wordt geslagen. Ik zou inderdaad minder of gewoon niet moeten reageren in zo'n gesprek. Het jammere is dat elk gespreksonderwerp in zo'n discussie ontaardt. Ik heb geen "veilige" onderwerpen meer, alles wordt strijd. Ik heb het advies gekregen om niet lang met haar af te spreken, max een uur ofzo, maar met een uur reistijd enkele reis, is dat toch ook ingewikkeld.
Misschien is het dan een idee om voorlopig niet af te spreken en alleen telefonisch contact te hebben, op een moment dat jou schikt, en dit kun je dan afkappen als he er zat van bent. Dat geeft misschien wat minder druk voor je.
ToetieToover schreef op 05-01-2024 om 15:07:
[..]
Voor strijd zijn er twee nodig. Vanuit mijn zelfverdedigingservaring weet ik dat een gevecht niet kan voortduren als één van de partijen wegloopt. Als je geen energie ‘geeft’ maar ontspannen blijft en je energie in jezelf blijft stromen in plaats van over te vloeien naar buiten, naar de ander.
In een dergelijk twistgesprek zou ik niet meer inhoudelijk reageren. Je kunt hardop constateren dat jullie het niet eens zijn en het daarbij laten. Waarom wil je haar overtuigen? Laat haar lekker gaan. Die weet niet beter en die staat ook niet open om te leren. Uiteraard wel je kind veilig houden.
Ja eens. Vraagt wel veel oefening. Rustig adem blijven halen en letterlijk bij jezelf blijven. Voel wanneer de adrenaline wordt aangekickt en laat dan weer langzaam de spanning los. Let it go-ooooo.
ToetieToover schreef op 05-01-2024 om 15:07:In een dergelijk twistgesprek zou ik niet meer inhoudelijk reageren. Je kunt hardop constateren dat jullie het niet eens zijn en het daarbij laten. Waarom wil je haar overtuigen?
Dat. Het is helemaal niet nodig dat je haar overtuigt. Mbt dat restaurant en koken, dan zeg je "nou, jullie deden het zus, wij doen het zo". Klaar. En met de maxicosi hoeft ze het ook niet eens te zijn, ze moet het alleen wel doen zoals jij het wil hebben. En zo niet, dan gaat kind dus niet mee in de auto.
Maar het lijkt alsof je haar wil overtuigen, alsof je de erkenning wil hebben dat jij gelijk hebt en dat jouw manier beter is. Die behoefte snap ik, maar als je die behoefte minder voelt raakt ze jou ook minder.
afrodite05 schreef op 05-01-2024 om 15:13:
Thnx trouwens allemaal voor het meedenken en reageren
Het zit me echt heel hoog. Ze is niet de moeder die ik wil dat ze zou zijn, en elke keer trap ik er weer, als een kwispelend hondje dat wordt geslagen. Ik zou inderdaad minder of gewoon niet moeten reageren in zo'n gesprek. Het jammere is dat elk gespreksonderwerp in zo'n discussie ontaardt. Ik heb geen "veilige" onderwerpen meer, alles wordt strijd. Ik heb het advies gekregen om niet lang met haar af te spreken, max een uur ofzo, maar met een uur reistijd enkele reis, is dat toch ook ingewikkeld.
Natuurlijk zit het je hoog. Je hebt een kind gekregen en normaal gesproken is dat hét moment in je leven dat je samen met je moeder kunt terugkijken op je eigen jeugd, dat ze een oma rol kan aannemen, dat jullie allebei zouden kunnen genieten van deze nieuwe, bijzondere fase. Dat ze je kan steunen in deze onzekere tijd van het ontdekken van het moederschap. Het is heel verdrietig als dat er niet inzit. Dat je geen rolmodel hebt in je moeder, dat je alles zelf moet uitzoeken. Dat wat je hoopte in een moeder voor jezelf, nooit gaat komen, en een oma er ook niet inzit voor je kind. Het is een gemis, een nieuwe periode van rouw over de moeder/oma die je had willen hebben en de moeder/oma die je hebt gekregen in je leven. Het doet gewoon pijn om je dat te realiseren. Het zou me niet verbazen als je dat voelt in het gebied rond je hart en je keel. De pijn opmerken, toelaten, en weer laten wegebben, is ook een onderdeel van mindfulness. Zodat het niet vast blijft zitten in je lichaam.
Moradora schreef op 05-01-2024 om 15:16:
[..]
Misschien is het dan een idee om voorlopig niet af te spreken en alleen telefonisch contact te hebben, op een moment dat jou schikt, en dit kun je dan afkappen als he er zat van bent. Dat geeft misschien wat minder druk voor je.
Ja, desnoods videobellen als dat in het begin helpt om met je ergste schuldgevoel om te gaan.
ToetieToover schreef op 05-01-2024 om 15:21:
[..]
Natuurlijk zit het je hoog. Je hebt een kind gekregen en normaal gesproken is dat hét moment in je leven dat je samen met je moeder kunt terugkijken op je eigen jeugd, dat ze een oma rol kan aannemen, dat jullie allebei zouden kunnen genieten van deze nieuwe, bijzondere fase. Dat ze je kan steunen in deze onzekere tijd van het ontdekken van het moederschap. Het is heel verdrietig als dat er niet inzit. Dat je geen rolmodel hebt in je moeder, dat je alles zelf moet uitzoeken. Dat wat je hoopte in een moeder voor jezelf, nooit gaat komen, en een oma er ook niet inzit voor je kind. Het is een gemis, een nieuwe periode van rouw over de moeder/oma die je had willen hebben en de moeder/oma die je hebt gekregen in je leven. Het doet gewoon pijn om je dat te realiseren. Het zou me niet verbazen als je dat voelt in het gebied rond je hart en je keel. De pijn opmerken, toelaten, en weer laten wegebben, is ook een onderdeel van mindfulness. Zodat het niet vast blijft zitten in je lichaam.
Heel rake post, dat is het precies. Het erge is dat zij lijkt te denken wel die leuke/goede/fijne moeder/oma te zijn. Ze ziet niet in wat ze doet en wat het effect op mij is.
De pijn zit ook letterlijk in mijn schouders en rug, dit is ook bevestigd door mijn chiropractor en osteopaat.
@moradora therapie zit ik zelf ook aan te denken. Heb wel eerder gesprekken met psychologen gehad, maar dat was vanwege miskramen en infertiliteit, al is mijn moeder toen ook ter sprake gekomen. Misschien via de huisarts eens kijken wat er mogelijk is, wat voor type psycholoog oid aansluit bij mijn hulpvraag.
Voorlopig niet afspreken is helaas geen optie, volgende week komt ze samen met mijn zus. Mijn zus zie ik bijna nooit en zou ik hierover graag willen spreken, maar mijn moeder is er altijd bij (zus woont in het buitenland). Daarna hoef ik mijn moeder idd voorlopig niet te zien.