Hoe ergens niets van aantrekken?
Zonder al te veel uit te weiden over hoe en wat: ik krijg regelmatig opmerkingen van iemand uit mijn directe omgeving/familie die mij raken en die me erg lang negatief bezighouden. Of er worden acties gedaan waar ik nog lang mee in m'n maag zit. Ik weet dat ik me er niets van zou moeten aantrekken, maar dat lukt me dus niet. Ik blijf er dagenlang of zelfs wekenlang mee rondlopen en ik merk dat ik er geen gezelliger persoon van wordt.
Dus mijn vraag is eigenlijk: hoe zorg ik ervoor dat deze acties/uitspraken mij minder raken en/of minder bezighouden? Hoe doe je dat, ergens niets van aantrekken?
rionyriony schreef op 06-01-2024 om 19:47:
Ik heb in mijn leven heel wat afgehuild om mensen die ik me nu nog amper (of helemaal niet) kan herinneren. Ik tel dus nu mijn zegeningen, ontspan me en ben blij met alles en iedereen die nog nooit tegengevallen zijn.
Er zijn mensen die niet bij me passen. Ze hebben een persoonlijkheid die niet met de mijne matcht.
Zodra ik daar een vermoeden van krijg word ik voorzichtiger en ik laat wat deze mensen zeggen en doen bij hén.
Maar het is niet zo gemakkelijk als die personen er al vanaf je geboorte zijn.
Ik ben als kind gaan denken dat ik sws niet in orde was. Als dat heel lang blijft duren en je op school en stages ook zulke mensen treft, duurt het heel lang eer je daar uit bent hoor.
Miepjecody schreef op 06-01-2024 om 20:25:
[..]
Maar het is niet zo gemakkelijk als die personen er al vanaf je geboorte zijn.
Ik ben als kind gaan denken dat ik sws niet in orde was. Als dat heel lang blijft duren en je op school en stages ook zulke mensen treft, duurt het heel lang eer je daar uit bent hoor.
Mijn ouders deden niet wat jij beschrijft. Ze bemoeiden zich niet met mijn doen en laten.
Maar net als in jouw geval hadden ze een schrijnend gebrek aan inlevingsvermogen waar het hun kinderen betreft.
Ze wilden wel dat je kwam, maar niet om jou te zien. Meer voor het gevoel dat je hun belangrijk genoeg vond om te bezoeken. Ze hadden kennelijk de angst dat ze niet meetelden.
Mijn ouders zijn dood. Ik weet niet hoe mijn leven verlopen zou zijn als ik andere ouders gehad zou hebben.
Wat ik wel weet is dat ik dik over de helft van mijn leven ben en eigenlijk in de herfst begin winter van mijn leeftijdsspanne zit. Ik wil deze dagen zo prettig mogelijk doorbrengen en dreig ik me ergens druk over te gaan maken, dan zeg ik tegen mezelf dat het veel fijner is om iets leuks te gaan doen en te zorgen voor een rustige nacht.
Omdat ik het verdien. 
rionyriony schreef op 07-01-2024 om 08:22:
[..]
Mijn ouders deden niet wat jij beschrijft. Ze bemoeiden zich niet met mijn doen en laten.
Maar net als in jouw geval hadden ze een schrijnend gebrek aan inlevingsvermogen waar het hun kinderen betreft.
Ze wilden wel dat je kwam, maar niet om jou te zien. Meer voor het gevoel dat je hun belangrijk genoeg vond om te bezoeken. Ze hadden kennelijk de angst dat ze niet meetelden.
Mijn ouders zijn dood. Ik weet niet hoe mijn leven verlopen zou zijn als ik andere ouders gehad zou hebben.
Wat ik wel weet is dat ik dik over de helft van mijn leven ben en eigenlijk in de herfst begin winter van mijn leeftijdsspanne zit. Ik wil deze dagen zo prettig mogelijk doorbrengen en dreig ik me ergens druk over te gaan maken, dan zeg ik tegen mezelf dat het veel fijner is om iets leuks te gaan doen en te zorgen voor een rustige nacht.
Omdat ik het verdien.
Bij mij ging het " gelukkig " om mijn broer en vader, mijn vader al na scheiding geen contact gehad meer ( ook ivm misbruik)
Mijn moeder is wel normaal
Broer paar jaar terug ook contact verbroken ( ook vroeger misbruikt door hem)
Mijn moeder ook contact met hem verbroken
ik herken heel erg wat je zegt met dat deze mensen zich " niet belangrijk genoeg " vinden
Alles draait om hen en het ego
Even een update met een nieuwe vraag...
Inmiddels al een paar maanden geen contact met mijn moeder. Eindelijk het gevoel van rust, niet de stress van "wanneer krijg ik weer een opmerking waar ik me tegen moet wapenen." Maar binnenkort is ze jarig, een rond getal, wil ze vieren met een diner voor familie. Ik zou samen met man gaan, hij zou me steunen, maar onze oppas heeft afgezegd. We hebben geen andere oppas en het is al op korte termijn. Dus: of ik ga alleen (man blijft thuis bij de baby) of we gaan niet. De enige redenen waarom ik wel zou gaan: lief zijn naar mijn moeder toe (maar dat lief zijn voor haar heeft me juist zo in de knoop gebracht), geen gezichtsverlies lijden naar de familie (schijn ophouden?), ze zullen het vreemd vinden als ik niet kom en vragen stellen waarom ik niet naar de eerste verjaardag van mijn moeder sinds het overlijden van mijn vader, en de laatste reden om te gaan is me "bewijzen" naar mijn zus, die de afzegging van de oppas als een smoes ziet. Waarom ik niet wil gaan: 2x een uur rijden voor iets waar ik geen zin in heb, het wordt een ongemakkelijk weerzien, geen zin om naar de familie te doen alsof alles pais en vree is terwijl dat niet het geval is.
Wat is wijsheid? Moet ik mijn "geen zin" opzij zetten en gewoon gaan ("het blijft toch je moeder"), of mag ik hiermee duidelijk een signaal afgeven dat ik voor mezelf kies?
De reden van tijdelijk geen contact is dat ze me bij elke ontmoeting (ze zegt onbedoeld) pijn doet met rotopmerkingen en over alles in discussie gaat. Ik sta op de wachtlijst van een psych, start over een paar weken. Bij die psych wil ik leren hoe ik op een "gezonde" manier met haar kan omgaan zonder dat het mij zoveel pijn doet. Ik kan haar immers niet veranderen, maar de manier waarop ik op haar reageer en haar mij pijn laat doen wel. In de tussentijd wilde ik geen bom laten ontploffen, dus dit (hopelijk) tijdelijke is een voorzorgsmaatregel.
Je wilde alleen gaan omdat je man mee ging. Die kan nu niet mee, dus ga je niet. Het is pas een korte tijd dat je minder/geen contact hebt en je hebt eindelijk rust en geen stress zeg je. Wijsheid is m.i. goed voor jezelf zorgen en geen dingen doen waarbij je op je tenen moet lopen of altijd op je hoede moet zijn.
Heel lastig, ik herken me gedeeltelijk in je verhaal. Jaren heb ik niet de kracht gehad om mijn ouders te zien zonder de aanwezigheid van mijn man. Dat heeft nog steeds mijn voorkeur maar oa door systeemtherapie en plantmedicijnen is er veel veranderd.
Het contact met mijn zus heb ik verbroken en dat was best hard en zwaar. Noodzakelijk ook maar wel erg lastig. Inmiddels is ze overleden.
Ondanks alles ben ik blij dat ik het contact met mijn ouders niet helemaal heb verbroken. Het is aan jou om te bepalen hoe dat is voor jou met je moeder. Ga je meer last hebben van het contact of meer van je schuldgevoel? Soms is het goed bepaalde situaties aan te kijken die wellicht in het echt meevallen omdat je ze groter hebt gemaakt in je hoofd.
Voordeel van zo'n etentje is dat er veel afleiding is, dat is anders qua gesprek dan wanneer je alleen met je moeder bent. Is er geen mogelijkheid dochter mee te nemen? Of, maar dan is er minder afleiding, op een ander moment met man en dochter te komen?
Zo te lezen is jullie relatie toxisch en projecteert moeder bepaalde eigen issues op jou. Maar haar intenties lijken niet verkeerd, dat is een reden waarom ik wel mijn best zou doen om aanwezig te zijn. Maar alleen jij kan bepalen of je dat mentaal ook aankan
Miepjecody schreef op 07-01-2024 om 16:50:
[..]
Bij mij ging het " gelukkig " om mijn broer en vader, mijn vader al na scheiding geen contact gehad meer ( ook ivm misbruik)
Mijn moeder is wel normaal
Broer paar jaar terug ook contact verbroken ( ook vroeger misbruikt door hem)
Mijn moeder ook contact met hem verbroken
ik herken heel erg wat je zegt met dat deze mensen zich " niet belangrijk genoeg " vinden
Alles draait om hen en het ego
Jeetje wat een heftig verhaal. Ik snap volledig dat jij het contact hebt verbroken. Hopelijk heb je goede hulp om eea te verwerken. Dit geeft natuurlijk verschrikkelijke littekens in je ziel.
Knuffel voor jou
Dank voor jullie reacties, Envelop en Gebruikersnaaminvullen. Het blijft een moeilijke keuze: voor mezelf kiezen (egoïstisch?) en dus niet gaan, of voor haar kiezen en wel gaan? Want juist deze setting, etentje met familie, is makkelijker dan alleen met haar. Maar in feite is er nog niets veranderd, mijn hulp is nog niet opgestart. Plus doen alsof er niets aan de hand is, staat me ook tegen.
TO, ik kijk er zo naar: ik heb maar een beperkte hoeveelheid energie, waar ga ik die aan uitgeven? Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik die uitgeef aan mensen die aardig voor me doen, waar ik verbinding mee voel. Het helpt dat ik niet veel schuldgevoel meer voel, dat kan ook veel energie kosten.