Geen aansluiting voelen

Nee schreef op 03-11-2021 om 12:32:

Sociaal contact hoeft geen kunstje te zijn. Je kan ook samen zijn zonder dat er gelijk wat ‘moet’. Nu zit jij onzeker te zijn en je in bochten te wringen, misschien omdat je een bepaald idee hebt van wat sociaal contact zou moeten zijn, maar misschien kan je dat een beetje loslaten. Je bent goed zoals je bent. En eerlijk, echt contact aangaan met de buurvrouw of op dagbesteding is ook gewoon moeilijk. Zeker als je van jezelf al een beetje gesloten bent zijn dat niet de plekken om een diepgaande connectie te vinden. Ikzelf maak altijd het makkelijkste contact met mensen die gelijkwaardig aan mij zijn (zelfde levensfase, intelligentie, behoeftes) en waarmee ik een interesse of doel deel. Denk aan bv een georganiseerde spelletjesavond. En hoe informeler hoe makkelijker eigenlijk.

Bedankt ook voor je fijne en begripvolle reactie.
Ik ben ook wat gesloten en ook onzeker.
Gelijkwaardigheid vind ik trouwens ook heel belangrijk.

ZowatEndan schreef op 03-11-2021 om 13:23:

Jon76, er zijn ook mogelijkheden om buddy's te zoeken. Met buddy ga je activiteiten ondernemen of gewoon samen tijd doorbrengen. Een soort gezelschap is dat.
Je kunt ook een vrijwilliger (via een vrijwilligersorganisatie van je gemeente) vragen om samen iets te ondernemen die even oud is dan jij of iets ouder.
Zo leer je om contacten op te bouwen, je netwerk te verbreden. Je behoefte vervullen om niet alleen te zijn. Ik kan me voorstellen dat contacten leggen met onbekenden erg moeilijk is wanneer je onzeker bent of onzekerheid uitstraalt.

Opzicht heb ik wel vrienden (best een redelijk aantal ook).
En het aangaan van vriendschappen is eigenlijk ook niet echt een groot probleem.
Alleen vind ik het juist moeilijk om vriendschappen vaak goed in stand te houden.
Vooral als er op den duur scheefgroei kan ontstaan, dmv verkeerde communicatie oid. 
Of als andere moeilijke situaties zich kunnen voordoen (veranderende interesses, behoeftes, opvattingen etc).
Het aangaan van vriendschappen heb ik eigenlijk nooit echt heel moeilijk gevonden, ondanks mijn onzekerheid en negatief zelfbeeld..
En toch ervaar ik wel in een zekere zin eenzaamheid op sociaal-emotioneel vlak.
Dit ervaar ik echter vooral met mensen buiten mijn 'inner-circle' (binnenwereld).
Het lijkt alsof er een soort sluier tussen mij en veel andere mensen zit.
Alsof de communicatie niet optimaal is.
Een relatie heb ik ook al erg lang niet meer gehad.
Momenteel til ik daar niet zo zwaar aan.
Als ik dit echter analyseer, dan kom ik wel tot de conclusie dat ik al vele jaren alleenstaand ben.
Het uitstralen van onzekerheid en ook onderdanigheid is wel een groot probleem bij mij.
Ook lijkt het alsof ik te weinig met mezelf in verbinding sta en niet genoeg naar mijn innerlijke stem luister.
Daardoor negeer ik bepaalde gevoelens etc en kan bijv dan weer last krijgen van pleasegedrag oid.
Iets wat ik eigenlijk helemaal niet wil.

Mlah! schreef op 03-11-2021 om 13:25:

[..]

Heb je van jezelf geaccepteerd dat je eenkennig en gereserveerd bent? De wereld zit vol met introverte mensen, maar ja, je hoort ze niet hè .

Ik ben ook behoorlijk eenkennig, hoewel ik in groepen met een doel (werk, studie, buurtoverleg) niet introvert overkom. Maar op feestjes ben ik degene die afgezonderd in de hoek met de kat zit te kroelen en zich afvraagt wanneer ik hem weer kan smeren.

Ik heb van mezelf reeds geaccepteerd dat ik eenkennig en gereserveerd ben.
Wat jij over feestjes benoemt, heb ik ook precies hetzelfde.

Rondstruiner schreef op 03-11-2021 om 17:47:

Voor mij is het deels herkenbaar en wat voor mij werkt is zoals al eerder genoemd samen met anderen met een hobby of gedeelde interesse bezig zijn. Misschien een schildercursus in jouw geval?

Maar verder is het iets waar ik nog steeds mee worstel, dus veel meer tips heb ik niet voor je helaas.

Bedankt voor je reactie.
In het verleden maakte ik wel met een andere vriend samen muziek.
Dit is echter behoorlijk weggezakt (ook door alle toestanden rondom Corona etc).
Toch zou ik dit wel weer eens willen gaan oppakken, mocht hij hier voor open staan.

ZowatEndan schreef op 03-11-2021 om 19:17:

Heb jij je onhandige houding naar onbekende mensen ook geaccepteerd?
Heeft die onhandigheid te maken met de eisen die je jezelf stelt over hoe jij je zou moeten gedragen in de nieuwe situaties? Oftewel je beeld hoe het zou moeten zijn?

Ik lees in je reacties teleurstelling dat het je het niet lukt. Dit klinkt voor mij als eisen aan jezelf stellen waaraan je niet lukt te voldoen.

Je opmerking zoals;"Misschien heeft dit echter meer met mijn eigen beleving en opvatting hierin te maken." lijkt me een erg mooie reflectie.
Ik zou bij stilstaan welke eisen stel je aan jezelf, welke verwachtingen heb je van je gedrag in contacten met mensen vooral onbekenden.
Heeft dit iets met je veilig/ geaccepteerd voelen te maken?
Waarom wil je die verbinding met de onbekende voelen? Ben je blij met jezelf zoals je bent?
Raakt je het gedrag van mensen als ze je negeren of weinig aandacht geven?
Zo, ja dan waarom?

Ik herken je gevoel die ik uit je reacties meen te lezen uit de tijd dat ik veel jonger was.
Sinds ik niet meer me best doe me gedrag te verbeteren en daarvoor veel energie insteek voel ik me relaxter. Ik heb de onnodige eisen los gelaten die ik aan mezelf stelde. En zo ben ik en dat is niet anders. En als ik mensen om me heen nodig heb zoek ik die dan wel op.

Ik heb ergens gelezen dat je eigen gedachten vooral die negatieve erg veel invloed hebben op je gedrag en dingen die je aantrekt.

Eigenlijk heb ik mijn onhandige houding naar onbekende mensen nooit echt goed kunnen accepteren.
Ik vooral ook het gevoel dat ik mezelf maskeer met een houding die totaal niet bij me past.
Vooral door overdreven aardig en sociaal te willen doen, ook uit onzekerheid om niet gemogen te worden.
Het lijkt alsof ik mijn ware gevoelens en aard maskeer hierdoor.

Heb het volgende voorbeeld ook nog.
In het verleden heb ik aan speeddating gedaan.
De avond zelf was nog best leuk en gezellig.
Het waren allemaal wel vluchtige en oppervlakkige gesprekken (van 3 minuten).
De volgende dag kreeg ik uitslag en daarin was ik door vrijwel iedereen afgewezen.
Dat kwam behoorlijk hard aan bij mij.
Sindsdien ben ik nog meer aan mezelf gaan twijfelen.
Ook vooral in het contact met onbekenden en/of personen die 'verder' van me afstaan.

Lexus schreef op 03-11-2021 om 20:20:

[..]

hi op het gevaar af te oplossingsgericht te zijn, zie ik in je bezigheden toch wel openingen. Wandelen en schilderen zijn bijvoorbeeld bezigheden die heel goed en leuk in kleine groepen gedaan worden, ook op beginnersniveau.

Sportschool lijkt me inderdaad nogal individualistisch

Mijn zoon, die in zijn jonge jaren ook erg introvert was heeft veel gehad aan vechtsport. Maar dan ligt het er ook weer net aan of je een leuke vereniging treft. Aikido en karate was het niet voor hem maar Jiu Jitsu was heel gezellig.

Ik zou vooral er in gaan met de verwachting dat je eerst wat dingen uit moet proberen voordat je iets vindt wat bij je past en waar je je veilig voelt tussen de mensen. Mijn ervaring is ook dat zingen ontzettend verbindt en mensen open maakt voor fijn contact met elkaar. succes

Het klopt inderdaad dat wandelen en schilderen ook in kleine(re) groepen zou kunnen.
En ook op beginnersniveau.
Hetzelfde geldt wellicht ook voor vechtsport.
Vraag me echter af of ik hier niet iets te oud inmiddels voor ben.
Ben 44 jaar.
In een ver verleden heb ik wel een tijdje aan ji-jitsu gedaan.
Dit paste echter niet echt bij me.
Ook viel ik hier wat buiten de boot.
Toch sta ik wel weer open voor vechtsport.
Ook om aan mijn incasseringsvermogen te kunnen werken.