Depressie, wie ook?
het blijkt best lastig en confronterend te zijn om dit topic te openen.
Ik heb het een heel tijdje ontkent. Maar ik kan er niet meer omheen. Het vreet me van binnen op.
Ik ben wattenbolleke en ik heb een depressie.
Ohja: eerst had ik een burn out. En nu dit. Of beide? Zeg het maar..
Het liefst zou ik de hele dag huilen. Onder een dekentje. Soms lukt huilen. Soms zit ik zo op slot, dan lukt het helemaal niet. Afschuwelijk is dat. Ik voel me vaak verscheurd. Aan de ene kant heel leeg en vlak en aan de andere kant (negatieve) emoties.
Het lukt me op geen manier om sociaal gewenst gedrag te vertonen. Ik kan geen fatsoenlijk gesprek voeren, alsof ik het gewoon verleerd ben. Heel ongemakkelijk. In mijn hoofd weet ik denk ik nog wel hoe het moet maar het komt er gewoon niet uit.
Ik weet niet meer hoe ‘het leven’ moet. Hoe het ooit weer leuk zal zijn. Ik weet vaak niet meer hoe ik ‘het leven’ moet willen. Ik wil geen dingen doen, geen mensen om me heen. De dagen duren te lang.
Acceptatie is echt moeilijk voor me. Ik slik nu 8 weken antidepressiva en vorige week voelde ik voor het eerst een soort acceptatie. Als een psychiater het zegt hè… Met een duivels stemmetje erna die alles graag ontkent. Want waarom lukken bepaalde dingen wel? Hoe kan dat, als je je blijkbaar zo slecht voelt? ‘
Wie tobt er ook met een depressie? Hoe kom je de dagen door?
van medicijnen heb ik geen verstand.
Kijk morgen ochtend gewoon hoe je je voelt
Ik werd heel opgefokt van Wellbutrin, dat heb ik toen wel 8 weken de kans gegeven, maar het beterde niet dus ben ik moeten stoppen.
redbulletje schreef op 16-10-2021 om 08:49:
Sla anders die kerkdienst over, ga in je eentje en ga onderweg ergens wandelen en daarna lekker eten bij je ouders. Of gaan de anderen ook bij je ouders eten?
Ik ben voor deze optie gegaan. Ik heb super slecht geslapen dus ik dacht, de dag word sowieso kuttig. En alleen thuis is dan ook alleen maar alleen thuis.
gek, ik dacht écht dat ik m’n slaappillen had ingenomen. Maar kon gewoon niet in slaap vallen. Vuurwerk in m’n hoofd. Echt heel naar. Na 00:00 ergens in slaap gevallen, maar vaak wakker en onrustig. Vanochtend lagen er braaf 2 slaappillen op m’n nachtkastje. Raar toch. Ik was echt niet helder blijkbaar. En ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik ze ingenomen heb, maar dat kan haast niet.
ben nu in het huis van ouders. Straks eten en weer naar huis. De reis er naartoe was pittig met een zuigend kind achterin.
Misschien loop ik zo nog een stukje.
Ik ben zó moe, ik kan de dag gewoon niet volhouden. Ik vermoed dat het van de nieuwe antidepressiva komt, want verder heb ik het idee dat het een beetje de goede kant op gaat. Ik heb net een half uurtje geslapen en eigenlijk voel ik me daar ook weer een beetje schuldig over. Want het is dan niet zo gek dat ik savonds niet in slaap kom natuurlijk. Want ik wil vanavond wel weer om 2030 in bed liggen. Maar echt, op dit soort dagen kán ik gewoon niet anders.
Vanochtend gewerkt, toen onverwachts een half uurtje visite, daarna dus 1,5 uur op bed gelegen waarvan Max een half uurtje slaap (had een wekker gezet). Net de kledingkast van dochter even uitgemest en een telefoontje gepleegd. Dus misschien mag ik alsnog wel tevreden zijn.. nu hang ik weer een beetje op de bank. Vind het zo moeilijk om bezig te blijven.. het gaat ongetwijfeld beter als ik wel wat ga doen…
Wanneer hadden jullie het idee dat het leven ook echt weer leuk werd? Ik merk dat ik nu wat beter functioneer. Maar ik heb nog steeds nergens echt zin in of plezier in. Het gaat alleen allemaal ietsje makkelijker.
Ik wacht er iets minder dan 1 jaar naar diagnose nog op. Ik kom voor de buitenwereld wat stil en wat laag in mijn zelfvertrouwen over maar verder zien ze niks.
Ik heb wel periodes gehad dat ik vlak was het leven was oke.
De vrolijke rooiekater zoek ik nog steeds
Het leven dat leuk is, dat is een goeie. Want wat bepaalt voor jou of het leven leuk is? Ik merkte dat bij mijn zoon, die velangde naar een gelukkig leven (wie niet). Maar als ik naar mijn eigen leven kijk, dan is 90% gewoon gewoon, niet echt leuk maar ook niet niet leuk. Er zijn uitschieters waarin ik geniet, en er zijn dingen waar ik verdrietig van word of van baal.
Hoe definieer jij een leuk leven? Ik denk dat voor de meeste mensen geldt dat het over het algemeen vlak is, met hier en daar een uitschieter. Niemand loopt dagelijks te huppelen (of ze moeten wat hebben geslikt).
Mok schreef op 29-10-2021 om 10:32:
Het leven dat leuk is, dat is een goeie. Want wat bepaalt voor jou of het leven leuk is? Ik merkte dat bij mijn zoon, die velangde naar een gelukkig leven (wie niet). Maar als ik naar mijn eigen leven kijk, dan is 90% gewoon gewoon, niet echt leuk maar ook niet niet leuk. Er zijn uitschieters waarin ik geniet, en er zijn dingen waar ik verdrietig van word of van baal.
Hoe definieer jij een leuk leven? Ik denk dat voor de meeste mensen geldt dat het over het algemeen vlak is, met hier en daar een uitschieter. Niemand loopt dagelijks te huppelen (of ze moeten wat hebben geslikt).
Misschien zoek ik meer naar: wanneer word ik weer mezelf?
Ik realiseer me inderdaad wel dat het leven ‘vroeger’ ook vaak gewoon gewoon was. En dat dat ook gewoon is hoe het is. En waarbij je meebeweegt met de dingen die komen.
Mok schreef op 29-10-2021 om 10:32:
Het leven dat leuk is, dat is een goeie. Want wat bepaalt voor jou of het leven leuk is? Ik merkte dat bij mijn zoon, die velangde naar een gelukkig leven (wie niet). Maar als ik naar mijn eigen leven kijk, dan is 90% gewoon gewoon, niet echt leuk maar ook niet niet leuk. Er zijn uitschieters waarin ik geniet, en er zijn dingen waar ik verdrietig van word of van baal.
Hoe definieer jij een leuk leven? Ik denk dat voor de meeste mensen geldt dat het over het algemeen vlak is, met hier en daar een uitschieter. Niemand loopt dagelijks te huppelen (of ze moeten wat hebben geslikt).
Er is een gigantisch verschil tussen het leven 'gewoon gewoon' vinden en vlak of een depressie hebben. Ik zou tekenen voor alle dagen 'gewoon gewoon en vlak' zonder uitschieters. Dan zou mijn leven een stuk leuker zijn in ieder geval. Dat is moeilijk uit te leggen aan mensen die dit zelf niet ervaren (hebben). Wat het verschil is.
Ik voel wanneer ik me weer beter voel, wanneer ik niet meer opsta en direct kan huilen dat er weer een nieuwe dag aanbreekt. Dat ik minder tegenzin heb om dingen te ondernemen. Dat ik niet meer in paniek schiet bij de minste en geringste tegenslag. En ik kan dan beter tegen prikkels.
Als ik het zo lees, doe je al heel erg veel op een dag. Maar ik snap wat je zegt. Zelf blijf ik in mijn slechtste periodes functioneren en doe alles wat moet. Maar wat je zegt...je voelt niks. Alleen maar die altijd aanwezige leegte.
Lena55 schreef op 31-10-2021 om 08:39:
[..]
Er is een gigantisch verschil tussen het leven 'gewoon gewoon' vinden en vlak of een depressie hebben. Ik zou tekenen voor alle dagen 'gewoon gewoon en vlak' zonder uitschieters. Dan zou mijn leven een stuk leuker zijn in ieder geval. Dat is moeilijk uit te leggen aan mensen die dit zelf niet ervaren (hebben). Wat het verschil is.
Ik voel wanneer ik me weer beter voel, wanneer ik niet meer opsta en direct kan huilen dat er weer een nieuwe dag aanbreekt. Dat ik minder tegenzin heb om dingen te ondernemen. Dat ik niet meer in paniek schiet bij de minste en geringste tegenslag. En ik kan dan beter tegen prikkels.
Als ik het zo lees, doe je al heel erg veel op een dag. Maar ik snap wat je zegt. Zelf blijf ik in mijn slechtste periodes functioneren en doe alles wat moet. Maar wat je zegt...je voelt niks. Alleen maar die altijd aanwezige leegte.
Je zegt, je doet veel op een dag. Hoe bedoel je dat precies? Ik functioneer inderdaad. Doe soms wat ik moet doen. Zoals die kast, dat moet op een gegeven moment omdat ik merk dat dochter dat nodig heeft. En ik doe haar al zo tekort nu.
Tegenzin om dingen te ondernemen blijft. Ik heb er gewoon helemaal geen zin in. In niks. Ik voel me vaak ook ‘niets’. Ik hoef niks, ik wil niks. Het kan me niet schelen wat we eten, of we gaan wandelen of niet.
Maar ik probeer wel om die depressie stem soms te negeren en toch iets af te spreken met iemand. Ik probeer een soort vaste structuur te creëren met vaste afspraken. Dat zorgt ervoor dat ik in ieder geval niet de héle dag op de bank/bed ga hangen.
Maar het is ook enorm demotiverend om elke keer weer te merken dat het gewoon niet leuk is ofzo.
Ik bedoel dat het je lukt om dingen op te pakken. Dat is al een stapje...het is niet vanzelfsprekend dat dit lukt.
Het moeilijkste is dat niemand kan zeggen wanneer het gevoel wat jij beschrijft minder wordt of zelfs over gaat. Ik heb last van dysthymie. Dus dit gevoel keert bij mij altijd weer terug. Soms een paar uur, soms een paar dagen, soms een paar weken, enkele keer maanden. Bij mij voelt het alsof ik dan in de mist leef. Of net onder het wateroppervlak. Op een gegeven moment merk ik dat alles weer meer helder wordt. Echt heel vrolijk voel ik me bijna nooit, op zijn best vlak en productief. Als ik me goed voel, kan ik dingen wel leuk vinden. Als ik iets onderneem met de kinderen, mijn werk of iets voor mezelf doen. Dat is een gevoel wat echt weer gaat komen. Het zwaarste is dat je niet weet wanneer.
Lena55 schreef op 31-10-2021 om 09:02:
Ik bedoel dat het je lukt om dingen op te pakken. Dat is al een stapje...het is niet vanzelfsprekend dat dit lukt.
Het moeilijkste is dat niemand kan zeggen wanneer het gevoel wat jij beschrijft minder wordt of zelfs over gaat. Ik heb last van dysthymie. Dus dit gevoel keert bij mij altijd weer terug. Soms een paar uur, soms een paar dagen, soms een paar weken, enkele keer maanden. Bij mij voelt het alsof ik dan in de mist leef. Of net onder het wateroppervlak. Op een gegeven moment merk ik dat alles weer meer helder wordt. Echt heel vrolijk voel ik me bijna nooit, op zijn best vlak en productief. Als ik me goed voel, kan ik dingen wel leuk vinden. Als ik iets onderneem met de kinderen, mijn werk of iets voor mezelf doen. Dat is een gevoel wat echt weer gaat komen. Het zwaarste is dat je niet weet wanneer.
Afschuwelijk lijkt me dat. Was je vroeger wel echt vrolijk?
Ik realiseer me inderdaad wel dat het een stapje vooruit is. De psychiater was er ook wel over te spreken geloof ik. Het is tegelijk ook een enorme valkuil voor me. Want ik moet dan van alles van mezelf. Wat dan weer niet lukt en stap ik weer op de piekertrein.
Ik heb net even wat opgeruimd. De bende loopt echt uit de hand soms. Het oogt nu weer wat rustiger. Ik ben gesloopt.
Maar misschien maak ik me wel het meeste zorgen of dat gevoel inderdaad weer komt of dat het gewoon altijd ‘allemaal net teveel’ blijft.
Ik reed gisteren met mijn kind naar haar sport. En ze kletste vrolijk. En ik voelde me even zo afwijkend. Ik kan niet meedoen, ik kan er niet van genieten, ik kan het niet leuk of gezellig vinden. Bah.
redbulletje schreef op 16-10-2021 om 22:35:
Ik werd heel opgefokt van Wellbutrin, dat heb ik toen wel 8 weken de kans gegeven, maar het beterde niet dus ben ik moeten stoppen.
Ik heb echt een hele hoge dosis Wellbutrin in combinatie met andere medicijnen en ik doe het er heel erg goed op.
Ja, ik snap je. Dat is ook een ongelovelijk rotgevoel.
Vanalles moeten is voor mij ook echt een valkuil. Als ik niet oplet, leg ik mezelf vanalles op. Dat wordt me dan teveel, waardoor ik heel somber kan worden. De afgelopen jaren ben ik echt bezig geweest met deze patronen te herkennen en bij te sturen. Het gaat beter, maar het ligt altijd op de loer.
Ben ik ooit vrolijk geweest...moeilijke vraag. Mijn eerste herinnering aan 'somber zijn' gaan terug naar groep 4. Ik heb achteraf gezien altijd last gehad van een dysthymie, het heeft alleen jaren geduurd voordat ik hier achter kwam. Dat het een naam heeft. Ik heb wel leuke momenten in mijn leven, als kind voelde ik me denk ik ook wel goed. Pas in de puberteit kwamen er problemen. Ik ervaar wel positieve emoties...tevreden zijn, houden van, iets leuk of interressant vinden, trots. Alleen voel ik me altijd vrij vlak (als het goed met me gaat). Het gevoel dat je kunt huppelen van vrolijkheid, dat ken ik niet. Maar dat is ok. Als het me lukt om niet meer in die diepe dalen weg te zakken, maar stabiel te blijven ben ik een tevreden mens. Dat vind ik het nare van dysthymie. Ik weet dat sombere periodes altijd terugkeren. Ik probeer in te zetten dat ik niet meer naar -8 zak, maar op -2 blijf hangen. Dat zou al veel winst zijn.
het is even zo enorm klote hier, ik heb even geen idee hoe het verder moet en kan alleen maar even huilen huilen huilen. 
Wat rot om te lezen. Wil je vertellen waar je tegenaan loopt?