Depressie, wie ook?
het blijkt best lastig en confronterend te zijn om dit topic te openen.
Ik heb het een heel tijdje ontkent. Maar ik kan er niet meer omheen. Het vreet me van binnen op.
Ik ben wattenbolleke en ik heb een depressie.
Ohja: eerst had ik een burn out. En nu dit. Of beide? Zeg het maar..
Het liefst zou ik de hele dag huilen. Onder een dekentje. Soms lukt huilen. Soms zit ik zo op slot, dan lukt het helemaal niet. Afschuwelijk is dat. Ik voel me vaak verscheurd. Aan de ene kant heel leeg en vlak en aan de andere kant (negatieve) emoties.
Het lukt me op geen manier om sociaal gewenst gedrag te vertonen. Ik kan geen fatsoenlijk gesprek voeren, alsof ik het gewoon verleerd ben. Heel ongemakkelijk. In mijn hoofd weet ik denk ik nog wel hoe het moet maar het komt er gewoon niet uit.
Ik weet niet meer hoe ‘het leven’ moet. Hoe het ooit weer leuk zal zijn. Ik weet vaak niet meer hoe ik ‘het leven’ moet willen. Ik wil geen dingen doen, geen mensen om me heen. De dagen duren te lang.
Acceptatie is echt moeilijk voor me. Ik slik nu 8 weken antidepressiva en vorige week voelde ik voor het eerst een soort acceptatie. Als een psychiater het zegt hè… Met een duivels stemmetje erna die alles graag ontkent. Want waarom lukken bepaalde dingen wel? Hoe kan dat, als je je blijkbaar zo slecht voelt? ‘
Wie tobt er ook met een depressie? Hoe kom je de dagen door?
gek dat een mens zo kan veranderen hè, rooiekater. Wst zijn de argumenten om geen medicatie te geven?
Ik heb even advies nodig. Zondag word ons neefje gedoopt. Uur heen, kerkdienst, eten bij ouders, uur terug, tussendoor kan ik wel een uur uitrusten.
Merk dat de drempel om de familie te zien steeds hoger word. Ik vermijd dat. Dus dit zou een laagdrempelige manier zijn om m’n gezicht te laten zien. Maar pfffft. Het alternatief is ‘gewoon op de bank hangen’ en ook eigenlijk kut.
hoe doen jullie dit soort dingen?
Ik gebruik ook geen medicatie.
Lastig dilemma. Als ik me enigszins ok voel, dan ga ik. Omdat ik weet dat ik spijt ga krijgen anders en me alleen thuis nog slechter voel. Als ik heel diep zit op dat moment ga ik niet. Dan kan ik me niet over mijn somberheid heenzetten en ben ik ook niet in staat om gesprekken te voeren met mensen.
Ik kan me voorstellen dat zoveel mensen in een meteen heftig is. Aan de andere kant is het denk ik een vrij grote samenkomst? Dus mss ook makkelijker om je op de achtergrond te houden. Bedenk dat je altijd eerder weg kunt als het niet gaat. Misschien moet je het ook pas zondag beslissen. Dan voel je hopelijk wel of het lukt om enigszins sociaal te doen...
Lena55 schreef op 16-10-2021 om 08:19:
Ik gebruik ook geen medicatie.
Lastig dilemma. Als ik me enigszins ok voel, dan ga ik. Omdat ik weet dat ik spijt ga krijgen anders en me alleen thuis nog slechter voel. Als ik heel diep zit op dat moment ga ik niet. Dan kan ik me niet over mijn somberheid heenzetten en ben ik ook niet in staat om gesprekken te voeren met mensen.
Ik kan me voorstellen dat zoveel mensen in een meteen heftig is. Aan de andere kant is het denk ik een vrij grote samenkomst? Dus mss ook makkelijker om je op de achtergrond te houden. Bedenk dat je altijd eerder weg kunt als het niet gaat. Misschien moet je het ook pas zondag beslissen. Dan voel je hopelijk wel of het lukt om enigszins sociaal te doen...
sociaal doen lukt me eigenlijk zelden. Ik kan nauwelijks een gesprekje voeren. Maar ik kan me idd makkelijk op de achtergrond houden. Qua geluid in de kerk maak ik me wel zorgen. Maar ik kan m’n earpods met noice cancelling meenemen.. ik ben zo bang dus het anders zo’n ding word. Ook voor de familie. Dat het alleen maar meer awkward word als ze me wel weer zien.
Hoe ziet voor jou een sociaal gesprekje eruit als je je eroverheen kunt zetten? Is dat dan over koetjes en kalfjes?
Goed idee om oortjes mee te nemen.
Als ik me niet goed voel, dan kan ik inderdaad alleen over koetjes en kalfjes praten. Ik ben dan vrij stil, en luister vooral. Wat mij ook helpt is vragen stellen aan een ander, zodat diegene praat. Dan hoef ik niks te vertellen. Heb je een partner/kinderen die mee gaan of ben je alleen? Dat laatste lijkt me heel moeilijk, dan is de aandacht meteen op je gevestigd. Als ik de kinderen mee neem gaat de aandacht toch automatisch naar hen, hoef ik zelf niks te zeggen.
Mensen die zich awkward voelen...herkenbaar. Waar ben je vooral bang voor wat kan gebeuren als je wel gaat?
Lena55 schreef op 16-10-2021 om 08:36:
Goed idee om oortjes mee te nemen.
Als ik me niet goed voel, dan kan ik inderdaad alleen over koetjes en kalfjes praten. Ik ben dan vrij stil, en luister vooral. Wat mij ook helpt is vragen stellen aan een ander, zodat diegene praat. Dan hoef ik niks te vertellen. Heb je een partner/kinderen die mee gaan of ben je alleen? Dat laatste lijkt me heel moeilijk, dan is de aandacht meteen op je gevestigd. Als ik de kinderen mee neem gaat de aandacht toch automatisch naar hun, hoef ik zelf niks te zeggen.
Mensen die zich awkward voelen...herkenbaar. Waar ben je vooral bang voor wat kan gebeuren als je wel gaat?
Ik ben denk ik bang dat het veel te veel over m’n grens gaat. Dat het me teveel kost. Geluid, mensen, prikkels. Dan krijg ik enorme hoofdpijn en word ik heel moe. Zal wel herkenbaar zijn..
Ik ga met m’n gezin..
Ik zit communicatief ook echt op slot. Van iemand die altijd praat ben ik veranderd in iemand die alleen praat als het strikt noodzakelijk is. Dus ik geef antwoord op een vraag. Maar ik kan dan heel moeilijk iets terugvragen ofzo. Lastig uit te leggen. Ik heb gewoon geen zin om m’n mond open te doen zeg maar.
Dus ik ben denk ik ook wel bang dat het voor mensen om me heen juist ingewikkeld is als ik er ben. Dat ze op eieren moeten gaan lopen voor hun gevoel. Maar nu ben ik voor de ander aan het denken..
Wattenbolleke schreef op 16-10-2021 om 07:24:
gek dat een mens zo kan veranderen hè, rooiekater. Wst zijn de argumenten om geen medicatie te geven?
Ik heb even advies nodig. Zondag word ons neefje gedoopt. Uur heen, kerkdienst, eten bij ouders, uur terug, tussendoor kan ik wel een uur uitrusten.
Merk dat de drempel om de familie te zien steeds hoger word. Ik vermijd dat. Dus dit zou een laagdrempelige manier zijn om m’n gezicht te laten zien. Maar pfffft. Het alternatief is ‘gewoon op de bank hangen’ en ook eigenlijk kut.
hoe doen jullie dit soort dingen?
Zo'n verplicht nummertje sla ik gewoon over. Ik spreek vooral 1 op 1 (koppel) af. Begrafenissen uitgezonderd.
Sla anders die kerkdienst over, ga in je eentje en ga onderweg ergens wandelen en daarna lekker eten bij je ouders. Of gaan de anderen ook bij je ouders eten?
redbulletje schreef op 16-10-2021 om 08:49:
Sla anders die kerkdienst over, ga in je eentje en ga onderweg ergens wandelen en daarna lekker eten bij je ouders. Of gaan de anderen ook bij je ouders eten?
Nee, alleen wij. Alleen dan zie ik de rest van de familie nog steeds niet.
Opzich wel een optie misschien. Man en kids naar de dienst en ik niet.
1 op 1 vind ik juist heel moeilijk. Dan moet je wel praten.
Zijn je familieleden op de hoogte? Dan mag je hopen dat ze er rekening mee houden en niet teveel van je verwachten.
Als ik het zo lees is het wellicht nog te snel. Geen beslissingen kunnen maken is bij mij heel aanwezig als ik me erg slecht voel. Er komt een moment dat je je weer beter gaat voelen en je weer naar dit soort gelegenheden kunt zonder al deze gedachten en angsten. Misschien lukt het nu nog niet. En dat is rot en teleurstellend en angstig (ga ik me ooit weer beter voelen?). Maar het is ook ok als het nu nog niet lukt. Wees niet te streng voor jezelf!
Wattenbolleke schreef op 16-10-2021 om 07:24:
gek dat een mens zo kan veranderen hè, rooiekater. Wst zijn de argumenten om geen medicatie te geven?
Ik heb even advies nodig. Zondag word ons neefje gedoopt. Uur heen, kerkdienst, eten bij ouders, uur terug, tussendoor kan ik wel een uur uitrusten.
Merk dat de drempel om de familie te zien steeds hoger word. Ik vermijd dat. Dus dit zou een laagdrempelige manier zijn om m’n gezicht te laten zien. Maar pfffft. Het alternatief is ‘gewoon op de bank hangen’ en ook eigenlijk kut.
hoe doen jullie dit soort dingen?
Er zijn wat hun betreft nog genoeg behandel opties en ik ben in staat een redelijk dag ritme aan te houden. Ook werk ik nog 5 dagen in de week en daardoor vinden ze het nog niet nodig.
Op Zondag ben ik nooit beschikt voor familie bijeenkomsten verjaardagen of iets. Zondag is echt voor mij en dat weet iedereen.
Als dit op zaterdag zou zijn zou ik gaan mits ik er de energie voor heb. Anders is het jammer dan maar niet.
Lena55 schreef op 16-10-2021 om 11:58:
Zijn je familieleden op de hoogte? Dan mag je hopen dat ze er rekening mee houden en niet teveel van je verwachten.
Als ik het zo lees is het wellicht nog te snel. Geen beslissingen kunnen maken is bij mij heel aanwezig als ik me erg slecht voel. Er komt een moment dat je je weer beter gaat voelen en je weer naar dit soort gelegenheden kunt zonder al deze gedachten en angsten. Misschien lukt het nu nog niet. En dat is rot en teleurstellend en angstig (ga ik me ooit weer beter voelen?). Maar het is ook ok als het nu nog niet lukt. Wees niet te streng voor jezelf!
Ja. Ze zijn op de hoogte.
Beslissingen nemen is drama. Uiteindelijk lukt het meestal wel. Misschien is dat een signaal idd, het feit dat dit al zoveel gedachten kost. Maar het idee dat er morgen weer zoveel uren zijn.. misschien is het net als werk: makkelijke manier om wat uren kwijt te raken.
Terwijl ik redelijk goed functioneer op het moment. Of nouja, wat is redelijk? Ik heb wat dingen gedaan. Naar de markt en een winkel (draaiorgel, mensen 
) , zoete broodjes gebakken, was gevouwen. Rest van de tijd in m’n bed gelegen, niks doen en doelloos op internet zwermen.
Maar ik heb dus iig twee dingen gedaan die ik vroeger leuk gevonden zou hebben. Voor de avond heb ik een redelijke routine. Om 1800 wandelen, poosje op een bankje zitten tot ik weer veilig (iig 1kind dat dan slaapt) naar huis kan en er niet zoveel tijd meer over is tot ik ga slapen. 2100 naar bed.
Maar als ik het zo opschrijf klinkt het nog steeds niet echt als een leuk leven.
Maar het excuus om het niet te doen vind ik niet goed genoeg. Laat ik dan de depressie niet teveel aan het woord? Beslissen wat ik doe en niet doe? Als het aan hem ligt doe ik echt heel weinig. Maar ik heb ook alweer gedacht dat ik mss wel weer bijna beter ben 
maar ergens heb ik wel een soort acceptatie denk ik. Dat stukje voelt echt rustiger in m’n hoofd. Maar nog niet 100%..
Ben gisteren trouwens met venlafaxine begonnen.
De depressie zal er alles aan doen om je thuis te houden. Liefst ziet die zo min mogelijk mensen.
De vraag vooral is wil je het vond je het voor je depressie ook leuk om te gaan?
rooiekater schreef op 16-10-2021 om 17:26:
De depressie zal er alles aan doen om je thuis te houden. Liefst ziet die zo min mogelijk mensen.
De vraag vooral is wil je het vond je het voor je depressie ook leuk om te gaan?
Ja. En ik denk dat hij het gaat winnen. Ik zie er tegenop. Twee keer in de auto met de (drukke) kinderen. Die kerkdienst, eten daar. En de tijd tussen dat iedereen thuis is en eten. Het is te lang en te veel. Gatverdamme. Ik zie ook op tegen thuis blijven. Ik weet het gewoon niet. 
Voor mijn depressie had ik dit fijn gevonden ja. Familie zien, samen eten, kopje thee. De kinderen die daar fijn spelen. Iemand om ze even aandacht te geven.
kan je dan niet het eerste deel gaan dan zie je je familie en leg je uit aan je ouders dat je een andere keer komt eten?
rooiekater schreef op 16-10-2021 om 20:11:
kan je dan niet het eerste deel gaan dan zie je je familie en leg je uit aan je ouders dat je een andere keer komt eten?
Nee, ze hebben er rekening mee gehouden en man en kids gaan ook. En die gaan in de tussentijd nog naar het gedoopte kind thuis. Dat had ik al weggereduceerd.
mij voel me sinds een uurtje echt enorm opgefokt. Ik spring bijna uit m’n vel. Hopelijk komt dit niet van de venlafaxine. Met m’n eerste AD had ik dat ook, tenminste, ik dacht dat het daarvan kwam. Kan toch haast niet zou ik denken. Is ook niet echt een bijwerking volgens mij. Misschien wel juist van het afbouwen van de sertraline.