Depressie, wie ook?
het blijkt best lastig en confronterend te zijn om dit topic te openen.
Ik heb het een heel tijdje ontkent. Maar ik kan er niet meer omheen. Het vreet me van binnen op.
Ik ben wattenbolleke en ik heb een depressie.
Ohja: eerst had ik een burn out. En nu dit. Of beide? Zeg het maar..
Het liefst zou ik de hele dag huilen. Onder een dekentje. Soms lukt huilen. Soms zit ik zo op slot, dan lukt het helemaal niet. Afschuwelijk is dat. Ik voel me vaak verscheurd. Aan de ene kant heel leeg en vlak en aan de andere kant (negatieve) emoties.
Het lukt me op geen manier om sociaal gewenst gedrag te vertonen. Ik kan geen fatsoenlijk gesprek voeren, alsof ik het gewoon verleerd ben. Heel ongemakkelijk. In mijn hoofd weet ik denk ik nog wel hoe het moet maar het komt er gewoon niet uit.
Ik weet niet meer hoe ‘het leven’ moet. Hoe het ooit weer leuk zal zijn. Ik weet vaak niet meer hoe ik ‘het leven’ moet willen. Ik wil geen dingen doen, geen mensen om me heen. De dagen duren te lang.
Acceptatie is echt moeilijk voor me. Ik slik nu 8 weken antidepressiva en vorige week voelde ik voor het eerst een soort acceptatie. Als een psychiater het zegt hè… Met een duivels stemmetje erna die alles graag ontkent. Want waarom lukken bepaalde dingen wel? Hoe kan dat, als je je blijkbaar zo slecht voelt? ‘
Wie tobt er ook met een depressie? Hoe kom je de dagen door?
Zometeen een beeldbel intake bij de GGZ, ik hik er zó tegenop (hekel aan bellen) Maar ja.
Lorwynne schreef op 04-10-2021 om 13:12:
Momenteel trek ik het slecht. De drie maanden wachttijd voor de nieuwe psycholoog zijn bijna om en dan lees ik op haar site dat het nu 4 maanden is.
Momenteel begin ik weer af te reageren op mensen om me heen. Ik merk ook als ik mijn berichten teruglees op het forum dat ik echt niet leuk ben.
Ik snap ook heel goed dat iedereen me niet mag (is de depressie aan het woord en zelfs als ik het weet krijg ik het niet weg).
Waarom ben ik zo stom!
Ik heb gefaald op mijn werkplekken en bij mijn vrijwilligerswerk. Ben steeds niet leuk weggegaan.
Ben gepest op school en werk. Mijn ouders hebben me nooit geaccepteerd.
Ik kan echt alleen maar concluderen dat ik een stom persoon ben.
Ik ben ook een stom persoon. Altijd veel conflict en gedoe gehad. Sommige mensen zijn nu eenmaal lastiger (vooral ook voor zichzelf) dan anderen. Zolang je niemand vermoordt, oplicht, mishandelt, etc. valt het nogal mee. Soms zie ik in tv-programma's of natuurlijk het nieuws écht slechte mensen en dan denk ik, nou ik val goed mee.
Maar het is inderdaad moeilijk om geen leuk persoon te zijn.
AeonofWinter schreef op 06-10-2021 om 12:36:
Zometeen een beeldbel intake bij de GGZ, ik hik er zó tegenop (hekel aan bellen) Maar ja.
Hoe is het gegaan, viel het mee?
Sommigen schrijven hier best negatief over zichzelf. Ik denk dat een eerste belangrijke stap is om daar mee te stoppen.
Mijn therapeut vertelde me ooit een indiaans- verhaal over twee wolven. Kort samengevat is het idee dat er in iedereen 2 wolven wonen: een positieve en een negatieve. Die 2 wolven gaan soms het gevecht met elkaar aan. En de wolf die je voedt (aandacht geeft) wint. Dat wil niet zeggen dat je de negatieve wolf moet afwijzen, maar je moet hem niet dominant laten worden. En door telkens negatieve dingen over jezelf te zeggen of denken voedt je de negatieve wolf.
Ik heb volgens mij geen depressie dus ik sta natuurlijk niet in jullie schoenen, maar ik wil je wel mijn ervaring (burn-out) meegeven, misschien helpt het. Op de momenten dat ik me daarover somber voel probeer ik aan die 2 wolven te denken en bewust niet de negatieve wolf te voeden. Dus ik stuur mijn gedachtes ervan weg of ga iets actiefs doen ter afleiding. Mindfullness helpt me hier ook bij.
En tot slot wil ik nog zeggen: depressie is een ziekte, het maakt je niet tot een slecht, stom of [voeg zelf je negatieve term in] persoon. Heb compassie met jezelf! je bent gewoon een heel mooi mens, die het moeilijk heeft met interne gevechten tegen/door zichzelf. Mensen met een autoimuunziekte noemen we ook niet “stom” omdat hun lichaam zichzelf aanvalt, dus echt HET OVERKOMT JE - depressie is geen keuze. Heel veel sterkte 
Abigail schreef op 06-10-2021 om 18:15:
[..]
Hoe is het gegaan, viel het mee?
Ja het viel wel mee. Nu weer afwachten hoe lang ik op de wachtlijst ga staan, daar kon helaas geen indicatie voor gegeven worden.
Wattenbolleke schreef op 06-10-2021 om 11:55:
ik merk een verandering. Ik mis de mensen om me heen. Ik vind het doodeng, maar ik voel ergens weer een behoefte om af te spreken met vriendinnen. Terwijl ik nog niks te geven heb. Ik vind het doodeng. Terwijl ik echt allemaal hele lieve mensen om me heen heb.
En toch zit er ergens nu ook dat stemmetje. ‘Als je met vrienden af wilt spreken ben je niet ‘ernstig depressief’
Laat je niet leiden door dat stemmetje Wattebolleke. Juist een positief teken dat je weer behoefte hebt om met vriendinnen af te spreken.
Wattenbolleke schreef op 06-10-2021 om 11:55:
ik merk een verandering. Ik mis de mensen om me heen. Ik vind het doodeng, maar ik voel ergens weer een behoefte om af te spreken met vriendinnen. Terwijl ik nog niks te geven heb. Ik vind het doodeng. Terwijl ik echt allemaal hele lieve mensen om me heen heb.
En toch zit er ergens nu ook dat stemmetje. ‘Als je met vrienden af wilt spreken ben je niet ‘ernstig depressief’
Het is wel een goed teken dat je íets voelt toch?
Ik slik sinds een paar dagen 375 mg Venlafaxine ipv 337,5 mg. Ik herken wel wat je zegt hoor: ik heb lieve familie en vrienden (die ook echt hebben laten zien er voor me te zijn in mindere tijden), een eigen koopappartement, super leuk werk met een mooi salaris en toch ligt die depressie altijd weer op de loer.
Na jaren hulpverlening heb ik de diagnose dysthymie gekregen. Ik dacht nooit aan een depressie, omdat ik zelfs in mijn meest sombere buien blijf functioneren. Ik heb mijn studies afgemaakt, werk, kan voor mijn gezin en huishouden zorgen, heb sociaal contact ...
Altijd is daar die sombere stemming. Soms licht aanwezig, maar helaas vaak allesoverheersend. Ik doe de dingen die ik moet doen, maar ik voel niks. Alsof ik mijn hele leven net onder de wateroppervlakte beleef. Het is er, maar ik kan er net niet bij. In de donkerste dalen heb ik een hevig verlangen naar het einde. Daar denk ik dan ook vrij gedetailleerd over na. En dat maakt me dan weer enorm angstig, bang dat er een dag komt dat ik die gedachten niet meer tegen kan houden.
Ik kan me maanden goed voelen en maanden slecht. Ik kan me een paar dagen goed voelen en opeens weer een slechte dag hebben. Het kan op een dag zelfs wisselen. Geen pijl op te trekken en ik kan na al die jaren nog geen patroon ontdekken. Overprikkeling is een trigger. Maar ook niet altijd. Als ik me goed voel, voel ik me daarna vaak extra slecht. Dan heb ik ervaren hoe het kan zijn, en is de pijn alleen maar groter wanneer de somberheid weer toeslaat.
Mijn eerste herinneringen aan de somberheid gaan al terug naar dat ik een jaar of 7 ben. Het is er altijd geweest. Er zijn zeker dingen in mijn leven gebeurd die niet meehelpen, maar ik denk niet dat die mijn dysthymie veroorzaakt hebben.
Ik heb al zoveel hulpverleners gehad. De een beter dan de ander. Maar ik ben er wel achter dat niemand mij hierin echt kan helpen. Ik denk ook niet dat het ooit over zal gaan. Ik probeer me nu te focussen op leren ermee te leven, ipv hoop hebben dat de somberheid op een dag weg is en blijft. De laatste paar jaar kan ik wel iets beter omgaan met de sombere buien en lijkt het ook te lukken om de extreem diepe dalen te voorkomen.
Ik probeer het ook meer bespreekbaar te maken met mensen die dichtbij staan. Soms is dat een telleurstelling (mensen weten niet hoe te reageren en vragen er nooit meer naar) en soms ontstaat er een heel liefdevol gesprek.
Jezelf geen leuk persoon voelen is heel herkenbaar. Volgens de laatste therapeut heb ik een agressie probleem. Internaliserend. Dus richting mezelf. Ik heb een laag zelfbeeld en doe mezelf pijn met neerhalende gedachten. Ja, ik denk dat hij daar wel gelijk in had.
Het ergste vind ik het niks voelen. Gevoelens van blijdschap/vreugde ken ik eigenlijk niet. Het beste hoe ik me kan voelen is neutraal. Dus niet somber. Liefde voel ik gelukkig wel. Voor mijn kinderen. Richting volwassenen vind ik dat weer moeilijker.
Ik probeer te accepteren dat ik vaak niks wil. Ik zorg voor mijn kinderen en dat is goed. Ook houd ik van dieren. Ik heb bijvoorbeeld cavia's, een hamster en katten en daar ben ik dol op. Het zorgen voor dieren helpt mij. Het is een duidelijke taak (elke dag maak ik de hokken gedeeltelijk schoon bijvoorbeeld) en dieren verlangen geen ingewikkelde emoties van mij. Ik kan uren met de cavia's op de bank zitten als ik me slecht voel. Van het aaien word ik rustiger en reguleer ik mijn somberheid.
Ik wil iedereen veel sterkte wensen. Echt meeschrijven zal ik niet doen. Maar ik hoop dat ik door het delen van mijn verhaal een beetje kan bijdragen aan het gevoel dat jullie niet alleen zijn.
Ik heb ook dysthyme en ik had ooit deze beschrijving er van gevonden waarin ik mij herken. Ook juist de laatste zin: als de omstandigheden van buiten gunstig zijn dat ik me dan beter voel. Ik kan dus letterlijk opklaren als de zon gaat schijnen of als er iets anders plezierigs gebeurt.
Het verschil tussen een depressieve stoornis en een dysthyme stoornis bestaat uit het feit dat een depressieve stemmingsstoornis gekenmerkt wordt door één of meerdere depressieve episodes, die te onderscheiden zijn van iemands normale functioneren terwijl de dysthyme stoornis gekarakteriseerd wordt door chronische, minder ernstige depressieve symptomen die al vele jaren aanwezig zijn. Dat laatste maakt het lastig de stemmingsstoornis van iemands gebruikelijke doen en laten te onderscheiden.
Iemand met een dysthyme stoornis vertoont minder verschijnselen van depressie dan een persoon met een ‘gewone’ depressieve stoornis. Daarbij zijn de verschijnselen minder intens van aard.
Een dysthyme stoornis wordt dus gekenmerkt door minder bijkomende klachten naast de sombere stemming. Het relatief lichte karakter van de klachten hangt echter niet samen met de mate van lijden aangezien iemand met een dysthyme stoornis zich eenzaam, zeer ongelukkig en nooit echt goed voelt en daarnaast behoorlijke functionele beperkingen ondervindt. Mensen met een dysthyme stoornis vertonen over het algemeen minder vegetatieve symptomen zoals slapen, hongerigheid, verandering in gewicht en psychomotorische kenmerken dan diegenen die zich in een depressieve episode bevinden. Sommige cliënten doen een geslaagde suïcidepoging. Het is moeilijk om erkenning te krijgen voor de stoornis en dikwijls worden deze mensen door hun omgeving als negatief ervaren en vinden ze het moeilijk om er contact mee te onderhouden. Ondanks dat er dus sprake is van mildere symptomen dan bij een depressie wordt de dysthyme stoornis door zijn meer langdurige karakter als zwaarder ervaren.
Begin en verloop van depressie met atypische kenmerken
Deze vorm van depressie begint vaak op jongere leeftijd (bijvoorbeeld op de middelbare school) en heeft dikwijls een chronischer, minder episodisch verloop waarbij iemand tussentijds slechts gedeeltelijk herstelt en de klachten langdurig, soms levenslang, voorkomen. Jongere mensen hebben vaker depressieve episodes met atypische kenmerken terwijl deze bij oudere personen meer gepaard gaan met melancholische symptomen.
Ook komt vaker een seizoensgebonden patroon voor bij atypische depressie, wat betekent dat de klachten zich frequenter gedurende de wintermaanden voordoen of verergeren.
Reactiviteit van de stemming waarbij het humeur opklaart in reactie op feitelijke of mogelijk positieve gebeurtenissen. Iemand kan zich zelfs gedurende langere periodes geestelijk goed in zijn vel voelen zolang de omstandigheden van buitenaf maar gunstig blijven.
Bedankt Redbulletje. Ik herken me hier ook heel erg in.
Die laatste zin is ook wel herkenbaar. Ik ben de laatste jaren meer gericht bezig geweest met het herkennen van triggers die mijn somberheid kunnen verlichten. Zo ben ik er achter gekomen dat ik me beter ga voelen van wind en regen. Een wandeling maken met slecht weer is voor mij dus letterlijk en figuurlijk verfrissend. Ik voel me het beste in de herfst en winter, juist slechter in de zomer.
Muziek helpt, net als een duidelijk dagprogramma met leuke dingen. Ik houd heel erg van zwemmen (als kind al) en doe dat dus regelmatig en zoek veel het water op. Ik onderneem veel leuke dingen met de kinderen, dat zijn ook momenten waarop ik me meestal niet echt somber voel.
Het lijkt heel wat als ik het zo opschrijf. Ik heb ook echt gelukkig wel goede dagen/weken/maanden. Maar de somberheid schuilt altijd ergens in een hoek. En steekt dan weer, onverwacht heftig, de kop op. Alsof het wil zeggen 'He ik ben er nog hoor. Denk maar niet dat je van me af komt.' Dat vind ik dus ook herkenbaar aan de tekst. Dat ik de dysthymie, ondanks het mss mildere karakter in tegenstelling tot een depressie, ervaar als een zware, nare en uitzichteloze worsteling door het leven.
knuffel voor iedereen hier. Ik lees het allemaal, maar lukt me niet om te reageren. Sorry.
Ik ben vandaag om 12u uit m’n bed gekomen. Was allang wakker maar kon me er echt niet toe zetten. Ik voel me vrij emotieloos en ik ga het gewoon niet meer doen. Alles.
Heb ik niks aan om dat te denken want het lost niks op. Terwijl ik me niet eens echt somber voel ofzo. Gek. Maar ik wil eigenlijk wel gewoon heel hard huilen. Lukt ook niet. Misschien ben ik wel echt niet somber nu.
Ik heb geprobeerd een adventkalender voor de kids te kopen, lukte niet. Ik kon het niet bedenken in de winkel. Toen dacht ik, dan haal ik iets om te lunchen. Idem. Heb echt nergens zin in. Nu een rozijnenbroodje en vanillevla, want ik heb ook pijn in m’n buik en ben misselijk 🤢. Misschien van het afbouwen? Zit sinds vrijdag op 1 tablet (van de 3)
Heel herkenbaar Wattenbolleke ook al schiet je er niets mee op. Heb je deze week nog gesprekken?
Je krijgt van mij een dikke knuffel en positieve energie. 🙏🏼
Zet 'm op! Dit is gewoon even een rottijd met het wisselen van medicatie.
Veel sterkte en ook heel herkenbaar. ♥️
wattenbolleke sterkte!
Hier ook een depressie en waarschijnlijk ptss.
Maar tot mijn grote verbazing vind de psycholoog en psychiater het niet nodig om mij aan de medicijnen te zetten. Ik besef dat medicijnen nooit de oplossing zijn.
Maar na een paar goeie maanden val ik weer terug in dat diepe zwarte oneindige gat.
Ik mis de ik van voor corona de vrolijke ik die tonnen energie had en sociaal was. Nu vind ik het al heel wat als ik na mijn werk nog een boodschap weet te halen en in het weekend op tijd mijn bed uit ben.