Depressie, wie ook?
het blijkt best lastig en confronterend te zijn om dit topic te openen.
Ik heb het een heel tijdje ontkent. Maar ik kan er niet meer omheen. Het vreet me van binnen op.
Ik ben wattenbolleke en ik heb een depressie.
Ohja: eerst had ik een burn out. En nu dit. Of beide? Zeg het maar..
Het liefst zou ik de hele dag huilen. Onder een dekentje. Soms lukt huilen. Soms zit ik zo op slot, dan lukt het helemaal niet. Afschuwelijk is dat. Ik voel me vaak verscheurd. Aan de ene kant heel leeg en vlak en aan de andere kant (negatieve) emoties.
Het lukt me op geen manier om sociaal gewenst gedrag te vertonen. Ik kan geen fatsoenlijk gesprek voeren, alsof ik het gewoon verleerd ben. Heel ongemakkelijk. In mijn hoofd weet ik denk ik nog wel hoe het moet maar het komt er gewoon niet uit.
Ik weet niet meer hoe ‘het leven’ moet. Hoe het ooit weer leuk zal zijn. Ik weet vaak niet meer hoe ik ‘het leven’ moet willen. Ik wil geen dingen doen, geen mensen om me heen. De dagen duren te lang.
Acceptatie is echt moeilijk voor me. Ik slik nu 8 weken antidepressiva en vorige week voelde ik voor het eerst een soort acceptatie. Als een psychiater het zegt hè… Met een duivels stemmetje erna die alles graag ontkent. Want waarom lukken bepaalde dingen wel? Hoe kan dat, als je je blijkbaar zo slecht voelt? ‘
Wie tobt er ook met een depressie? Hoe kom je de dagen door?
Lena55 schreef op 21-12-2021 om 18:39:
Wat rot om te lezen. Wil je vertellen waar je tegenaan loopt?
Uiterlijk gaat het echt beter. Ik kom weer een beetje tot dingetjes.
Maar van binnen voelt het even zwart. Ik wil gewoon niet meer en ik weet niet hoe ik m’n dingen moet oplossen.
Ik slaap ook alweer een paar nachten achter elkaar slecht (snachts een uur of 3 wakker) dus dat helpt ook niet. Ik ben moe.
De ene behandelaar is op de hoogte maar die kan nu ook niet zoveel doen.
Het is ongelofelijk rot om je zo te voelen. Het uitzichtloze...wanneer gaat dit gevoel weg en gaat het wel weg? Ik snap heel goed wat je bedoelt. Gevoelens als 'ik wil me niet meer zo voelen' of 'ik wil dit leven niet meer' heb ik in zulke periodes ook heel sterk.
Houd vol. Het wordt weer beter. Echt. Op een gegeven moment trekt de mist weer langzaam op en zul je opeens denken 'he ik voel me vandaag eigenlijk niet zo somber.' Ik zeg dit 100x tegen mezelf als ik er middenin zit om mezelf eraan te herinneren dat het eindeloos voelt, maar niet eindeloos is.
Goed om te horen dat je weer dingen kunt oppakken. Daar ligt het begin. Dat slapen lijkt me heel rot. Is slaapmedicatie een optie? Of slik je antidepressiva en kan het een bijwerking zijn?
Lena55 schreef op 22-12-2021 om 07:02:
Het is ongelofelijk rot om je zo te voelen. Het uitzichtloze...wanneer gaat dit gevoel weg en gaat het wel weg? Ik snap heel goed wat je bedoelt. Gevoelens als 'ik wil me niet meer zo voelen' of 'ik wil dit leven niet meer' heb ik in zulke periodes ook heel sterk.
Houd vol. Het wordt weer beter. Echt. Op een gegeven moment trekt de mist weer langzaam op en zul je opeens denken 'he ik voel me vandaag eigenlijk niet zo somber.' Ik zeg dit 100x tegen mezelf als ik er middenin zit om mezelf eraan te herinneren dat het eindeloos voelt, maar niet eindeloos is.
Goed om te horen dat je weer dingen kunt oppakken. Daar ligt het begin. Dat slapen lijkt me heel rot. Is slaapmedicatie een optie? Of slik je antidepressiva en kan het een bijwerking zijn?
Ik ben net gestopt met slaapmedicatie. Dat heb ik een aantal maanden geslikt. Ik zit nu weer in mijn oude slaappatroon wat ik had voordat ik de slaapmedicatie ging slikken. Ik slik inderdaad antidepressiva. Maar het kan ook van de depressie opzichzelf komen begreep ik.
Vannacht heb ik goed geslapen met een oxazepam om 2100. Maar alsnog ben ik alweer aan het huilen. Gatverdamme.
Ik heb wel dagen gehad dat ik me niet perse somber voelde maar dat ik gewoon helemaal nergens zin in heb. Die zin om te leven ontbreekt.
Maar ik heb bijvoorbeeld wel weer wat genaaid en lees boeken. Ik snap die grote kloof tussen technisch functioneren en mentaal ook gewoon niet goed.
Dat gat ervaar ik ook. Knuffel voor vandaag!
bizar dit. Het gaat beter met me. Sinds donderdag. Alsof er een lampje aan is gegaan ergens. Mogelijk heeft de medicatieverhoging van eind december er mee te maken?
Ik kan het niet goed concreet maken want ik vind nog steeds het leven niet leuk geloof ik, en ik moet me overal echt nog toe zetten, ik erger me meer dan ooit aan geluiden en bewegingen en mensen die me aanraken, mijn slaapkamer is nog steeds de fijnste plek om te zijn maar het voelt anders. Ik heb me sinds een jaar weer opgemaakt vanochtend bijvoorbeeld.
Herkennen jullie dit?
Wat fijn om te lezen!
Zeker herken ik dit. Ik hoop dat het doorzet en het herstel nu vooruit blijft gaan. Het zullen stapjes vooruit en weer achteruit zijn. Maar hopelijk onder de streep meer vooruit vanaf nu!
Lena55 schreef op 16-01-2022 om 12:54:
Wat fijn om te lezen!
Zeker herken ik dit. Ik hoop dat het doorzet en het herstel nu vooruit blijft gaan. Het zullen stapjes vooruit en weer achteruit zijn. Maar hopelijk onder de streep meer vooruit vanaf nu!
Hoe verliep dit bij jou verder? Was het ook zo ‘plotseling’ bij jou?
Ja, het is heel plotseling. Bij mij wisselen de slechte en goede momenten wat sneller af dan bij een traditionele depressie. Opeens trekken de wolken weer weg. Dat kan bij het opstaan zijn, of midden op de dag. Er is geen duidelijke aanleiding. Ik voel me 'gewoon' weer (wat) beter.
Ik gebruik trouwens geen medicatie. Het blijft een vreemde en ongrijpbare aandoening... Ik snap mezelf na zoveel jaar en zoveel therapieën nog steeds niet wat dit onderwerp betreft.
Lena55 schreef op 16-01-2022 om 18:46:
Ja, het is heel plotseling. Bij mij wisselen de slechte en goede momenten wat sneller af dan bij een traditionele depressie. Opeens trekken de wolken weer weg. Dat kan bij het opstaan zijn, of midden op de dag. Er is geen duidelijke aanleiding. Ik voel me 'gewoon' weer (wat) beter.
Ik gebruik trouwens geen medicatie. Het blijft een vreemde en ongrijpbare aandoening... Ik snap mezelf na zoveel jaar en zoveel therapieën nog steeds niet wat dit onderwerp betreft.
Heel wonderlijk!
Ik merk nu dat ik wel weer somberder ben. Heel geprikkeld over alles wat er om me heen gebeurd. En weer ‘laat ook maar’. Kun je nagaan… Hopelijk is dat gewoon vermoeidheid.
Ik heb behoefte dit topic weer even omhoog te gooien.
Ik heb recent intake gehad bij een nieuwe ggz instelling. De eerste indruk is goed. Ik heb de halve intake gehuild naar mijn idee. Vreselijk vind ik dat! Want dat is in mijn dagelijks leven niet, ik huil niet zoveel. Mijn onzekerheid speelt dan weer op. Alles lijkt natuurlijk best heel dramatisch als je huilt. Dus wat voor idee hebben ze nu? En klopt dat met de werkelijkheid? Zo heel somber ben ik ook niet eens denk ik.
Hoe hebben anderen dit? Huilen jullie ook zoveel in therapie sessies?
Ik merk ook dat ik weer enorm oploop tegen ‘ik wil het gewoon niet meer’. Ik wil geen leuke dingen doen, ik wil geen oplossingen.
Komt denk ik omdat er nu een nieuwe behandelaar is aangeboord die weer gaat proberen me handvatten te geven. En ik denk alleen maar ‘ik wil dit leven gewoon niet’. Ik vind het leven gewoon niet de moeite waard. Dat voelt ook helemaal niet dramatisch, terwijl het misschien wel zo klinkt. Zal ook wel afvlakking zijn van de medicatie misschien.
Volgende week ga ik 6 weken weg. Uitrusten op een plek waar de een dagprogramma bieden en rust. Ik zie ernaar uit en ik zie er tegenop. Ik ben zo moe ook.