Vraag van vandaag: Welke gebeurtenis uit jouw prille jeugd blijft het vertellen waard?
Hebben jullie ze ook, van die dingen die je ouders (en misschien jijzelf ook) decennia lang blijven/bleven vertellen?
Soms leuk, bijvoorbeeld over grappige uitspraken die je deed. Soms iets minder, omdat je als dreumes pas na drie keer begreep dat je ècht géén doperwten in je neus moest stoppen ...
Wat afschuwelijk Lientje 
Een leuker verhaal: mijn moeder had griesmeelpap gemaakt met bessensaus. Zo'n dik vel erop. Blegh. Wij ( 4 kinderen ) lustten dat echt niet . En voerden het stiekem aan de hond op onder tafel. Helaas, na 2 bakjes hoefde de hond ook niet meer.
Toen hebben we het in de vuilnisbak gedaan, goed verstopt onder een krant dachten we. Mijn moeder vond het en was erg boos. ' S middags na schooltijd stonden er keurig 4 nieuwe bakjes op tafel die we moesten opeten. 
Wij hadden een tuinbouw bedrijf en als kind moesten wij altijd helpen. Na schooltijd langs de deuren met gladiolen en bloemkool, op het land of in de schuur werken. Op een dag hadden we daar echt geen zin in, warm, vriendjes gingen zwemmen en wij moesten weer langs de deuren te leuren met bossen gladiolen. Mijn moeder haalden ons over, als we alles verkochten, mochten we kiezen wat we wilden eten. Ik koos voor patat en stroopwafels. Is me ook altijd bijgebleven, rare combinatie 
Malibu2 schreef op 06-05-2023 om 11:45:
Ik was als klein kind bang voor graaf Tel uit Sesamstraat, dan kroop ik onder de tafel
Hahahaha snap ik!
Bij de première van Thriller van Michael Jackson op tv renden zus en ik naar de wc en durfden er niet meer uit te komen.
Een wedstrijd in de eerste klas, groep 3 tegenwoordig. Je had een emmer en een aan de ene kant en een fles aan de andere kant van de zaal, je kreeg een diepe schep waarmee je water schepte uit de emmer wat dan in de fles moest belanden. Twee kinderen tegen elkaar strijden, wie het eerst zijn fles vol heeft, heeft gewonnen. Ik was langzaam maar wel secuur, schepte mijn schep bijna vol en rende rustig naar de andere kant om zorgvuldig de schep in de fles te gieten. Ik zag wel dat het andere kind al veel vaker op-en neer was gerend dan ik, dus toen ik uitgleed toen ik weg wilde rennen bij de emmer ( het was van water glad) was ik in tranen, ik zou toch nooit winnen. Maar een begeleidend moeder zei, je fles is al bijna vol, kom op, nog één keer rennen! Ik stond op, schepte mijn schepje vol, liep rustig naar de overkant, terwijl het andere kind riep "ik ben lekker sneller!", vulde de fles. Die was toen inderdaad vol en die van het andere kind nog lang niet. Les geleerd, beter langzamer en nauwkeurig dan slordig en snel om je werk af te krijgen.
Toen ik kleuter was mocht je op school eens in de zoveel tijd speelgoed van thuis meenemen. Ik had mijn favoriete boek bij met met muizenverhalen. Ik deed dan net of ik kon lezen en ging voorlezen aan klasgenoten. Ze geloofden dat ik al kon lezen!
Helaas viel ik het jaar erna door de mand toen we in klas 1 (nu groep 3) echt gingen lezen. De juf vroeg wie al een beetje kon lezen en een aantal kinderen vertelde dat ik dat dus kon.
Ik schaamde nogal.
Verder is mijn hele jeugd een om zo snel mogelijk te vergeten (helaas lukt dat niet).
En Lientje, wat erg voor je!
Dank jullie Yette en Atalanta voor de
Het heeft veel impact gehad, hoe alles er uitzag, het schuldgevoel ( want ik had bij hem moeten gaan kijken maar bleef liever lezen) en de overtrokken bezorgdheid naar mijn eigen kinderen toe later.
Ik zal niet de enige zijn die heftige dingen heeft meegemaakt in de jeugd, maar dit is altijd wel het eerste dat oppopt als ik aan mijn jeugd terug denk . Samen met het gepest worden op de lagere school omdat ik me door mijn schuldig voelen altijd teveel voelde. En dus me zo onzichtbaar mogelijk probeerde te maken ( waardoor ik uiteraard juist opviel)
Gelukkig zijn er ook leuke en grappige voorvallen uit mijn jeugd, zoals ik daarna geplaatst heb. Maar het eerste waar ik bij terugdenken naar mijn kindertijd aan denk, blijft toch mijn broertje.
ToetieToover schreef op 06-05-2023 om 12:35:
[..]
Wow, ik vind het wel een zware straf. De rest van de middag duurde hopelijk niet heel lang. Uiteraard wil je dat kinderen zich respectvol gedragen maar dat kan toch ook op een andere manier? Ik vind dit wel heel hard. En dan dat verhaal met die zaag, zelfde grootouders?
Ja! Ik ben héél streng opgevoed.
@Lientje: wat vreselijk!
lientje69 schreef op 06-05-2023 om 12:43:
Wat voor mij iets is dat me altijd is bijgebleven, is minder leuk. Ik heb meegemaakt dat mijn broertje onder de trekker verongelukt is. Dat heeft een behoorlijke stempel op mijn leven gedrukt, op meerdere fronten. Ook bijvoorbeeld in overbezorgdheid naar mijn eigen kinderen toe
Wat heftig dat je dat als kind meegemaakt hebt !
We waren aan het voetballen op een trapveldje. Bal kwam per ongeluk in tuin. Huiseigenaar erg boos. Iedereen stil en bang op 1 kind na. "Dit is een trapveldje hier mogen wij kinderen spelen" Toen greep die man ons vriendje bij de keel. Ondertussen iemands moeder gehaald en die wist gelukkig van wanten. Ik was erg geschrokken.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik me dingen herinner uit mijn kindertijd.
Meestal zijn het dingen die godzijdank NU niet meer ok gevonden worden.
En dingen die ik nooit mijn eigen kinderen en kleinkinderen zou kunnen aandoen.
Ik ga nog 1 voorbeeld geven van wat ik als kind van 6j meegemaakt heb en dan stop ik ermee. Het doet teveel pijn!
Ik zat in een strenge katholieke nonnenschool.
Het was die dag echt héél warm. In die tijd hadden we in die school een kale betonnen speelplaats.
Normaal gezien sprongen we touwtje of deden een ander spelletje maar ik voelde me echt ziek door de hitte.
Omdat ik me zo beroerd voelde en zware hoofdpijn had deed ik mijn kousen (kniekousen waren verplicht) uit.
Eén van de nonnen had het gezien!
Het klooster grensde aan de speelplaats. Vanuit het niets werd ik vastgegrepen door een non die me het klooster in sleurde.
Daar aangekomen bracht ze me naar een klein kamertje waar een heel groot kruis aan de muur hing.
Ze schold mij uit; dat ik een slecht kind was, dat ik nooit in de hemel zou komen, dat ik gezondigd had.
Toen moest ik op mijn knieën gaan zitten onder dat kruis en moest ik de hele namiddag ZO blijven zitten en 'weesgegroet Maria' bidden, luidop.
Uren heb ik daar op mijn knieën gezeten tot de school uit was ( dat was om 16u!)
Dit allemaal omdat ik mijn kousen uitgetrokken had. Als 6-jarige.....
Toen mijn vader me kwam ophalen loog die non tegen hem;
ze zei dat ik 'al mijn kleren' had uitgetrokken!
Gelukkig zagen mijn ouders hoe overstuur ik was en geloofden ze mij. 's Anderendaags zijn mijn ouders boos verhaal gaan halen in dat klooster.
Het heeft geholpen want daarna deed die schijnheilige non poeslief tegen mij.
Terwijl ik nog jarenlang kinderen dat klooster zag ingesleept worden...
zwaankip schreef op 06-05-2023 om 15:30:
Hoe ouder ik word, hoe meer ik me dingen herinner uit mijn kindertijd.
Meestal zijn het dingen die godzijdank NU niet meer ok gevonden worden.
En dingen die ik nooit mijn eigen kinderen en kleinkinderen zou kunnen aandoen.
Ik ga nog 1 voorbeeld geven van wat ik als kind van 6j meegemaakt heb en dan stop ik ermee. Het doet teveel pijn!
Ik zat in een strenge katholieke nonnenschool.
Het was die dag echt héél warm. In die tijd hadden we in die school een kale betonnen speelplaats.
Normaal gezien sprongen we touwtje of deden een ander spelletje maar ik voelde me echt ziek door de hitte.
Omdat ik me zo beroerd voelde en zware hoofdpijn had deed ik mijn kousen (kniekousen waren verplicht) uit.
Eén van de nonnen had het gezien!
Het klooster grensde aan de speelplaats. Vanuit het niets werd ik vastgegrepen door een non die me het klooster in sleurde.
Daar aangekomen bracht ze me naar een klein kamertje waar een heel groot kruis aan de muur hing.
Ze schold mij uit; dat ik een slecht kind was, dat ik nooit in de hemel zou komen, dat ik gezondigd had.
Toen moest ik op mijn knieën gaan zitten onder dat kruis en moest ik de hele namiddag ZO blijven zitten en 'weesgegroet Maria' bidden, luidop.
Uren heb ik daar op mijn knieën gezeten tot de school uit was ( dat was om 16u!)
Dit allemaal omdat ik mijn kousen uitgetrokken had. Als 6-jarige.....
Toen mijn vader me kwam ophalen loog die non tegen hem;
ze zei dat ik 'al mijn kleren' had uitgetrokken!
Gelukkig zagen mijn ouders hoe overstuur ik was en geloofden ze mij. 's Anderendaags zijn mijn ouders boos verhaal gaan halen in dat klooster.
Het heeft geholpen want daarna deed die schijnheilige non poeslief tegen mij.
Terwijl ik nog jarenlang kinderen dat klooster zag ingesleept worden...
Gelukkig dat je ouders je geloofden. Dit soort verhalen hoor je vaker en zijn echt verschrikkelijk. Stelletje machtswellustelingen.
lientje69 schreef op 06-05-2023 om 12:43:
Wat voor mij iets is dat me altijd is bijgebleven, is minder leuk. Ik heb meegemaakt dat mijn broertje onder de trekker verongelukt is. Dat heeft een behoorlijke stempel op mijn leven gedrukt, op meerdere fronten. Ook bijvoorbeeld in overbezorgdheid naar mijn eigen kinderen toe.
Wat ontzettend heftig. Ik kan me voorstellen dat dit voor altijd een stempel op je leven drukt. Iets soortgelijks maar dan een stuk minder heftig dan een familielid dat verongelukt is ook het eerste dat bij mij naar boven komt. Dat is de dood van de moeder van een vriendinnetje waar ik vaak thuis kwam. Ik zat toen net in de pubertijd en haar moeder kreeg kanker, het ging ontzettend snel binnen een paar weken overleed ze. Tot dan toe waren de enige mensen die ik kende die overleden hoogbejaard. Deze gebeurtenis en de begrafenis daarna zijn mij altijd bijgebleven. Ik ben een tijdje enigszins hypochondrisch geweest hierdoor en heb nog altijd die angst om jong ziek te worden en te overlijden.
Wat een leuke verhalen hebben sommigen.
Zelf praat ik alleen met psychologen over mijn jeugd, dus geen verhalen die ik zomaar vertel.