Vraag van vandaag: Welke gebeurtenis uit jouw prille jeugd blijft het vertellen waard?
Hebben jullie ze ook, van die dingen die je ouders (en misschien jijzelf ook) decennia lang blijven/bleven vertellen?
Soms leuk, bijvoorbeeld over grappige uitspraken die je deed. Soms iets minder, omdat je als dreumes pas na drie keer begreep dat je ècht géén doperwten in je neus moest stoppen ...
Mijn moeder vertelt graag over de keer dat ik op mijn 4e ben weggelopen en veel later pas door haar werd teruggevonden. Op een bouwsteiger. Huilend, omdat ik er niet af durfde. Ze had de hulp van een buurman nodig om bij me te komen. Ik had me namelijk door een klein kiertje in een hek met een kettingslot gewurmd.
Ik word nog steeds herinnerd aan mijn verontwaardiging als kind over kleiduiven schieten. Ik vond dat heel gemeen (dacht dat het echte duiven waren, net zoiets als houtduiven)
vroeger, toen mensen nog mensen nog typmachines hadden en geen computers. Volgens mijn ouders noemde ik dat altijd een tietenmanien 
.
Oh ja ... aanvankelijk kon ik de R nog niet uitspreken en mijn ouders noemden mij 'klein vrouwtje'. Als iemand me vroeg hoe ik heette, antwoordde ik: 'Yette. En ik ben een klein foutje' 
Ik word er nog menig keer aan herinnerd dat ik stuurman op een rondvaartboot in Amsterdam wilde worden. En dat de hele familie gratis meemocht... 😂
Ik was als klein kind bang voor graaf Tel uit Sesamstraat, dan kroop ik onder de tafel 
ik kroop achter de bank bij spannende tekenfilms en nam blijkbaar weleens een hap uit de kaas in de koelkast. Ben trouwens nog steeds dol op kaas
Toen ik vier was vroeg mijn tante voor de grap of ik ook koffie wilde. 'nee danku, ik ben nog niet oud genoeg om dat lekker te vinden' was mijn antwoord.
Ik had ooit als kleuter mijn hoofd tussen de trapleuning gewurmd bij mijn grootouders. Ik was toen 5-6 jaar.
Met geen mogelijkheid kreeg ik mijn hoofd daar terug uit!
Toen heeft mijn opa met een houtzaag die spijlers doorgezaagd. Ik was doodsbang want die zaag kwam op slechts 1 cm ofzo van mijn hoofd. brrrr!
Ik herinner het mij nog steeds goed.
Toen ik in de kleuterklas zat was ik buiten aan het spelen. Ik paarden in een wei en die vond ik leuk! Toen ben ik via het hek op het paard, een schimmel geklommen om te gaan paardje rijden. Mijn moeder kwam daarachter omdat er allemaal witte haren in mijn rode maillot zaten.
Wat ik me ook nog herinner toen ik ongeveer 4-5j was: ik was in de tuin bij mijn grootouders aan het spelen.
De buurvrouw kwam naar buiten en vroeg of ik een koekje lustte.
Ik zei natuurlijk "ja".
Die vrouw ging naar binnen, kwam terug naar buiten met een koekje.
Ik zei: "daar moet boter op".
Die vrouw ging terug naar binnen en kwam terug met een beboterd koekje.
Toen zei ik: "Er moet nog méér boter op".
Die geduldige vrouw kwam even later terug met een dikbeboterd koekje en toen proefde ik ervan.
En ik zei: "Dat is geen lekkere boter want wij eten alleen boter van de boerderij".
Nu had mijn opa dit laatste gehoord.
Hij was (terecht) heel boos op mij en maakte excuses aan de buurvrouw.
Voor straf heb ik de rest van de namiddag in de hoek moeten staan tot mijn ouders mij kwamen oppikken.
Eenmaal thuis moest ik als straf zonder eten naar bed want ook mijn vader was razendboos.
De week daarop moest ik mijn excuses gaan aanbieden bij de buurvrouw.
Vanaf toen heb ik het nooit meer gewaagd om onrespectvol te zijn.
zwaankip schreef op 06-05-2023 om 12:16:
Wat ik me ook nog herinner toen ik ongeveer 4-5j was: ik was in de tuin bij mijn grootouders aan het spelen.
De buurvrouw kwam naar buiten en vroeg of ik een koekje lustte.
Ik zei natuurlijk "ja".
Die vrouw ging naar binnen, kwam terug naar buiten met een koekje.
Ik zei: "daar moet boter op".
Die vrouw ging terug naar binnen en kwam terug met een beboterd koekje.
Toen zei ik: "Er moet nog méér boter op".
Die geduldige vrouw kwam even later terug met een dikbeboterd koekje en toen proefde ik ervan.
En ik zei: "Dat is geen lekkere boter want wij eten alleen boter van de boerderij".
Nu had mijn opa dit laatste gehoord.
Hij was (terecht) heel boos op mij en maakte excuses aan de buurvrouw.
Voor straf heb ik de rest van de namiddag in de hoek moeten staan tot mijn ouders mij kwamen oppikken.
Eenmaal thuis moest ik als straf zonder eten naar bed want ook mijn vader was razendboos.
De week daarop moest ik mijn excuses gaan aanbieden bij de buurvrouw.
Vanaf toen heb ik het nooit meer gewaagd om onrespectvol te zijn.
Wow, ik vind het wel een zware straf. De rest van de middag duurde hopelijk niet heel lang. Uiteraard wil je dat kinderen zich respectvol gedragen maar dat kan toch ook op een andere manier? Ik vind dit wel heel hard. En dan dat verhaal met die zaag, zelfde grootouders?
Wat mij nog altijd nagedragen wordt: ik schijn als kind geroepen te hebben dat iedereen zo dom was, jeetje dat ze “x” niet zomaar snapten enzovoorts. Mijn moeder heeft wat moeite moeten doen om mij aan te leren dat je dat niet zomaar kunt roepen. Missie uiteindelijk geslaagd hoor, maar ik denk het nog best wel vaak 
Malibu2 schreef op 06-05-2023 om 11:45:
Ik was als klein kind bang voor graaf Tel uit Sesamstraat, dan kroop ik onder de tafel
Dat had mijn dochter met Pino. Nachtmerries had ze ervan. Op internet ging toen een filmpje rond dat Pino was doodgereden, blij dat ze was. En heel boos toen later bleek dat het in scène gezet was en hij nog steeds op tv kwam.
Wat voor mij iets is dat me altijd is bijgebleven, is minder leuk. Ik heb meegemaakt dat mijn broertje onder de trekker verongelukt is. Dat heeft een behoorlijke stempel op mijn leven gedrukt, op meerdere fronten. Ook bijvoorbeeld in overbezorgdheid naar mijn eigen kinderen toe.