Jij hebt geen kind, dus…
Ik zie het best vaak op dit forum en deze week was een topper. Niet alleen mocht je soms niet meepraten van een enkeling als je geen kinderen hebt. Soms “mocht” je ook niet meepraten als je geen kinderen in de juiste leeftijdsgroep hebt.
Ik vind het echt bizar om mensen zo te diskwalificeren. Er wordt hier over veel gesproken waar mensen geen eerste hands ervaring mee hebben, maar als het over kinderen gaat, gelden er kennelijk soms andere regels.
tegelijkertijd vraag ik me af of mensen wel beseffen welke impact zo’n diskwalificatie kan hebben. Wat nou als je echt heel graag kinderen had willen hebben, maar het gewoon fysiek niet is gelukt. Wat dan? Er steeds maar op gewezen worden dat jouw inzicht niet telt is pijnlijk.
En ook… juist als dingen moeilijk worden, kunnen buitenstaanders niet soms een fris perspectief bieden? Ze schrijven je de wet niet voor, ze bieden iets, waar je mee kan doen en laten wat je wil.
Ik vind het vreemd dat het “je hebt niet eens kinderen” zo’n valide argument lijkt. En ergens vind ik het ook kwetsend om mensen zo aan de kant te zetten. We mogen over alles een mening hebben, ook al zijn we niet betrokken, maar niet over kinderen. Terwijl ik genoeg medeouders ten strijde zie trekken over “hoe het heurt”.
/einde essay, moest me van het hart.
mut schreef op 29-05-2023 om 09:54:
[..]
Ik heb wel kinderen (en zelfs al een paar kleinkinderen) en probeer geen advies te geven aan anderen. En als ik het wel doen zal ik proberen eraan toe te voegen dat het bij mij ( rekening houdende met mijn situatie/ tijd/ karakters) zo en zo ging. Als een voorbeeld wat bij iemand anders wel heeft gewerkt en het zou misschien kunnen ook kunnen werken bij een ander. Het "zou misschien" is cruciaal.
Mooi uitgangspunt. Ik geef alleen advies vooraf ("we gaan over een maand voor 't eerst vliegen" -> "Leuk! Ik zou raamstickers meenemen en een activity mapje"), geen "je had het beter zo of zo kunnen doen". Verder zijn verreweg de meeste ouders (volgens mij) op zoek naar een luisterend oor, op zoek naar wat bevestiging of naar uitwisseling van ervaringen.
Wat mij tegenstaat van advies van kinderlozen zonder ervaring met kinderen (niet per definitie, maar in de praktijk vaak wel), is enerzijds de onwetendheid en anderzijds de overtuiging. Er zitten mensen tussen die op basis van een paar seizoenen van The Nanny denken te weten hoe het werkt (voor ieder kind), terwijl ze de aansluiting op de praktijk (en dan ook nog eens mijn praktijk) totaal missen. Maar ondertussen wel 100% overtuigd zijn van hun eigen inzicht. En daar kan ik niet zoveel mee.
CharlieB schreef op 29-05-2023 om 09:49:
[..]
Je hoeft geen kinderen te hebben om iets hard te laten binnenkomen. Voor de poster is het versterkt na kinderen te krijgen, dat wil niet zeggen dat haar 'niveau van binnenkomen' nu hoger is dan die van een willekeurige kinderloze. Misschien zit die zonder kinderen al wel op hetzelfde niveau. Het valt nu weer onder 'als kinderloze heb je geen idee hoe het voelt maar ik als moeder voel ik emoties die boven al het andere staan'.
Ja maar dan geef je er dus een draai aan die niet gezegd is. En dat is precies wat waar het nu om draait, want het gaat in die dus Niet om moeders vs kinderlozen.
Ginevra schreef op 29-05-2023 om 10:07:
[..]
Tja, en toch suggereert jouw posting, en die van sommige anderen ook, dat ouders het per definitie beter weten dan de anderen.
En dat is niet altijd zo. Vooral jonge ouders die eerder weinig ervaring met kinderen hadden, kunnen er ook wel eens naast zitten omdat ze de ontwikkeling van kinderen ook niet altijd perfect snappen.
Iemand in mijn omgeving klaagde dat zijn kind zo onbetrouwbaar was. Maar ja, hij liet zijn 3-jarige dus zonder hand vast te houden oversteken en op kruisingen lopen en zo, en dan schoot dat kind alle kanten op. Hij vond dat “onbetrouwbaar” en had niet door dat je een kind van die leeftijd op gevaarlijke plekken vast moet houden.
Als je dan als buitenstaander zegt “geef dat kind gewoon een hand, je kunt niet verwachten dat hij dit zelf overziet”Dan heb je m.i. gewoon gelijk. En dat is wat deze discussie genuanceerd maakt: ouders hebben niet altijd automatisch gelijk.
In jou situatie heb je 100 procent gelijk. Maar dat soort situaties bedoelde ik ook niet
CharlieB schreef op 29-05-2023 om 09:49:
[..]
Je hoeft geen kinderen te hebben om iets hard te laten binnenkomen. Voor de poster is het versterkt na kinderen te krijgen, dat wil niet zeggen dat haar 'niveau van binnenkomen' nu hoger is dan die van een willekeurige kinderloze. Misschien zit die zonder kinderen al wel op hetzelfde niveau. Het valt nu weer onder 'als kinderloze heb je geen idee hoe het voelt maar ik als moeder voel ik emoties die boven al het andere staan'.
Als ik dus zeg, dat iedere keer als ik trots/begaan ben op mijn kinderen, wat ik niet gehad zou hebben als ik geen kinderen had gehad, mijn ouders ernstig mis, stel ik me boven anderen? Als ik niet uit kan huilen bij mijn ouders als mijn kind ernstig ziek is, stel ik dan mijn emoties boven die van andere? Misschien wel, want het is mijn allerindividueelste expressie van mijn allerindividueelste emotie*, maar als je die niet delen kan met anderen ondat je dan die emoties van anderen geen recht doet, wordt het stil.
*Willem Kloos
Je hersenen veranderen zodra je moeder wordt: https://www.bedrock.nl/hersenen-veranderen-moeder/ o.a. de amygdala waar emoties zetelen. Aangezien je nooit elkaars waarnemingen kan waarnemen met je eigen hersenen ( zie jij de kleur rood hetzelfde als ik) kan je nooit zeggen bij wie er iets het hardste aankomt, maar degene die zi'n hersen-wijziging hebben doorgemaakt, kunnen uitleggen dat het anders is. Of je van een gevoelige hork iemand wordt die net wat meer begrip of angst (her)kent of van een redelijk gevoelig mens een empaat wordt, is dan afwachten.
Kortom, niemand anders dan jijzelf weet hoeveel empathie of verdriet je voelt bij een naar nieuwsbericht over een kind. Daarom heb ik een hekel aan reacties in de trant van 'pas als je zelf kinderen hebt begrijp je hoe vreselijk dit moet zijn voor de ouders'. Hou op joh, je kent me niet dus oordeel niet over mijn empatisch vermogen.
Dat is alles wat ik wilde zeggen, en CharlieB begrijpt duidelijk precies wat ik bedoel.
En dat is dus precies wat ik zei, maar ik stel me dan kennelijk boven anderen omdat ik kinderen heb? Ik snap de reactie van CharlieB op mijn post dus niet.
Moxxie schreef op 29-05-2023 om 11:16:
Kortom, niemand anders dan jijzelf weet hoeveel empathie of verdriet je voelt bij een naar nieuwsbericht over een kind. Daarom heb ik een hekel aan reacties in de trant van 'pas als je zelf kinderen hebt begrijp je hoe vreselijk dit moet zijn voor de ouders'. Hou op joh, je kent me niet dus oordeel niet over mijn empatisch vermogen.
Dat is alles wat ik wilde zeggen, en CharlieB begrijpt duidelijk precies wat ik bedoel.
Haha, grappig, dezelfde variant.
Uk ken slechts 1 geval in mijn leven dat iemand zei: pas als je zélf een kind hebt begrijp je het/ben je vóor. Als argument in een discussie. Toen dacht ik: mijn vader heeft 4 kinderen en is toch echt dezelfde mening als ik toegedaan
Auwereel schreef op 29-05-2023 om 11:42:
En dat is dus precies wat ik zei, maar ik stel me dan kennelijk boven anderen omdat ik kinderen heb? Ik snap de reactie van CharlieB op mijn post dus niet.
Precies. Mijn uitleg was vast ook te vaag, maar ik kon het ook niet uitleggen.
Lieveheersbeest schreef op 29-05-2023 om 10:08:
[..]
Mooi uitgangspunt. Ik geef alleen advies vooraf ("we gaan over een maand voor 't eerst vliegen" -> "Leuk! Ik zou raamstickers meenemen en een activity mapje"), geen "je had het beter zo of zo kunnen doen". Verder zijn verreweg de meeste ouders (volgens mij) op zoek naar een luisterend oor, op zoek naar wat bevestiging of naar uitwisseling van ervaringen.
Wat mij tegenstaat van advies van kinderlozen zonder ervaring met kinderen (niet per definitie, maar in de praktijk vaak wel), is enerzijds de onwetendheid en anderzijds de overtuiging. Er zitten mensen tussen die op basis van een paar seizoenen van The Nanny denken te weten hoe het werkt (voor ieder kind), terwijl ze de aansluiting op de praktijk (en dan ook nog eens mijn praktijk) totaal missen. Maar ondertussen wel 100% overtuigd zijn van hun eigen inzicht. En daar kan ik niet zoveel mee.
ja precies een vriendin van mij: altijd de nanny kijken en het dan heel goed weten voor een ander maar volledig afgedraaid zijn en daar heel veel over klagen als ze drie dagen (twee nachten) een nichtje van vijf op bezoek heeft gehad
Auwereel schreef op 29-05-2023 om 11:42:
En dat is dus precies wat ik zei, maar ik stel me dan kennelijk boven anderen omdat ik kinderen heb? Ik snap de reactie van CharlieB op mijn post dus niet.
Ik kreeg de indruk dat je met je uitleg dit soort opmerkingen aan het rechtvaardigen was, en dat CharlieB daarop reageerde.
Als een verzuchting "Ik had me niet kunnen voorstellen dat het zo zou zijn, zo diep zou gaan, voordat ik kinderen had" (in mijn geval de afwezigheid van mijn ouders) opgevat wordt als, "ja maar jij hebt ook geen kinderen" en wordt gezegd, "je plaatst je boven degene die geen kinderen heeft", vind ik daar wel wat van.
Auwereel schreef op 29-05-2023 om 12:38:
Als een verzuchting "Ik had me niet kunnen voorstellen dat het zo zou zijn, zo diep zou gaan, voordat ik kinderen had" (in mijn geval de afwezigheid van mijn ouders) opgevat wordt als, "ja maar jij hebt ook geen kinderen" en wordt gezegd, "je plaatst je boven degene die geen kinderen heeft", vind ik daar wel wat van.
Dat was een reactie van jou op Travelglobe, dat ging weer ergens anders over.
Auwereel schreef op 29-05-2023 om 12:38:
Als een verzuchting "Ik had me niet kunnen voorstellen dat het zo zou zijn, zo diep zou gaan, voordat ik kinderen had" (in mijn geval de afwezigheid van mijn ouders) opgevat wordt als, "ja maar jij hebt ook geen kinderen" en wordt gezegd, "je plaatst je boven degene die geen kinderen heeft", vind ik daar wel wat van.
Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat iemand zo'n opmerking persoonlijk opvat. Als je vertelt dat je iets nog niet begreep vóór je kinderen had ... aan iemand zonder kinderen, dan moet je echt waken voor misverstanden.
Daarnaast ging het om iets gevoeligs en probeerde de gesprekspartner waarschijnlijk mee te leven door bruggetjes te bouwen tussen het verhaal en eigen ervaringen. Dat is namelijk hoe we dat doen. Het zal me niks verbazen als hij/zij op dat moment de link legde met eigen verdriet om weggevallen familie. Hoe heftig dat voor iemand is. Als je dan niet heel duidelijk communiceert en zo'n opmerking per ongeluk wordt opvat als 'maar jij mist een stukje ervaring om mijn verdriet te kunnen snappen', dan is dat best ... euhmm ... onhandig.
Als ik geen invalide kind heb, geef ik geen raad aan mensen met een invalide kind, als iemand een chemokuur krijgt, geef ik geen raad omdat ik daar niet mee bekend ben, als iemand haar ouders jong verloren is, geef ik geen raad daar mee om te gaan om dat ik dat niet ken. Waarom geven mensen wel raad/ commentaar op de opvoeding van anderen? Gewoon, waarom?