Jij hebt geen kind, dus…
Ik zie het best vaak op dit forum en deze week was een topper. Niet alleen mocht je soms niet meepraten van een enkeling als je geen kinderen hebt. Soms “mocht” je ook niet meepraten als je geen kinderen in de juiste leeftijdsgroep hebt.
Ik vind het echt bizar om mensen zo te diskwalificeren. Er wordt hier over veel gesproken waar mensen geen eerste hands ervaring mee hebben, maar als het over kinderen gaat, gelden er kennelijk soms andere regels.
tegelijkertijd vraag ik me af of mensen wel beseffen welke impact zo’n diskwalificatie kan hebben. Wat nou als je echt heel graag kinderen had willen hebben, maar het gewoon fysiek niet is gelukt. Wat dan? Er steeds maar op gewezen worden dat jouw inzicht niet telt is pijnlijk.
En ook… juist als dingen moeilijk worden, kunnen buitenstaanders niet soms een fris perspectief bieden? Ze schrijven je de wet niet voor, ze bieden iets, waar je mee kan doen en laten wat je wil.
Ik vind het vreemd dat het “je hebt niet eens kinderen” zo’n valide argument lijkt. En ergens vind ik het ook kwetsend om mensen zo aan de kant te zetten. We mogen over alles een mening hebben, ook al zijn we niet betrokken, maar niet over kinderen. Terwijl ik genoeg medeouders ten strijde zie trekken over “hoe het heurt”.
/einde essay, moest me van het hart.
Lexus schreef op 29-05-2023 om 15:21:
Als ik geen invalide kind heb, geef ik geen raad aan mensen met een invalide kind, als iemand een chemokuur krijgt, geef ik geen raad omdat ik daar niet mee bekend ben, als iemand haar ouders jong verloren is, geef ik geen raad daar mee om te gaan om dat ik dat niet ken. Waarom geven mensen wel raad/ commentaar op de opvoeding van anderen? Gewoon, waarom?
Omdat ze zelf kind zijn zijn geweten en ‘dus’ ervaringsdeskundige zijn, omdat ze zelf 20 jaar naar school zijn gegaan en ‘dus’ weten hoe het zit, omdat ze ‘met een verse blik kijken’, gewoon, omdat het kan. Ik verzin het niet hoor.
Lexus schreef op 29-05-2023 om 15:21:
Als ik geen invalide kind heb, geef ik geen raad aan mensen met een invalide kind, als iemand een chemokuur krijgt, geef ik geen raad omdat ik daar niet mee bekend ben, als iemand haar ouders jong verloren is, geef ik geen raad daar mee om te gaan om dat ik dat niet ken. Waarom geven mensen wel raad/ commentaar op de opvoeding van anderen? Gewoon, waarom?
Om wat ik hierboven schreef? Als je een ander wil begrijpen, vanuit goede bedoelingen, leef je je zo goed mogelijk in de situatie in. Je zoekt bekende kapstokjes uit je eigen ervaring/omgeving om het verhaal van de ander te begrijpen. En niet iedereen snapt dat je daar de plank mee mis kan slaan.
Ik heb NAH en je wil niet weten hoeveel mensen dat 'snappen' en met tips komen. Ze leggen dan de link met dat ze zelf soms ook heel moe zijn en wel eens iets vergeten. Ik stoor me er niet meer aan. Ze bedoelen het goed. En een volgende keer weet ik dan dat ik als ik begrip nodig heb, mijn verhaal beter met een ander kan delen.
Mevrouw75 schreef op 29-05-2023 om 15:25:
[..]
Omdat ze zelf kind zijn zijn geweten en ‘dus’ ervaringsdeskundige zijn, omdat ze zelf 20 jaar naar school zijn gegaan en ‘dus’ weten hoe het zit, omdat ze ‘met een verse blik kijken’, gewoon, omdat het kan. Ik verzin het niet hoor.
Maar toen ik zelf volwassen was, dus kind geweest, maar nog geen kinderen had, gaf ik ook geen adviezen aan mensen met kinderen. Gewoon omdat ik besefte dat ik niet wist hoe het was. Het zal wel van persoon tot persoon verschillen
Overigens kaart je wel iets aan wat ik vaak opmerkte als niet ouders commentaar gaven op ouderschap: men reageert vanuit haar/zijn eigen 'kindstuk', waar meer dan eens projectie van de eigen jeugdervaringen een rol speelde. Ik vond dat bij commentaar van mede-ouders veel minder tot niet.
yette schreef op 29-05-2023 om 15:34:
[..]
Om wat ik hierboven schreef? Als je een ander wil begrijpen, vanuit goede bedoelingen, leef je je zo goed mogelijk in de situatie in. Je zoekt bekende kapstokjes uit je eigen ervaring/omgeving om het verhaal van de ander te begrijpen. En niet iedereen snapt dat je daar de plank mee mis kan slaan.
Ik heb NAH en je wil niet weten hoeveel mensen dat 'snappen' en met tips komen. Ze leggen dan de link met dat ze zelf soms ook heel moe zijn en wel eens iets vergeten. Ik stoor me er niet meer aan. Ze bedoelen het goed. En een volgende keer weet ik dan dat ik als ik begrip nodig heb, mijn verhaal beter met een ander kan delen.
Ja okay, maar als je een ander wil begrijpen uit goede bedoeling is dat helemaal prima. Ik neem aan dat men dan ook vragen stelt in plaats van met zomaar een advies te komen. dat begrijp ik beter.
Ja ik snap je wel hoor want ik heb ook een diagnose en heb ook heel vaak moeten horen 'ik ben ook moe hoor'. Ik vind het mooi dat jij dan kan denken 'ze bedoelen het goed' want ik vind het eigenlijk niet zo aardig. Ik vind het meer een wegwuiven en ongeïnteresseerd overkomen en maar iets zeggen om er vanaf te zijn. Als iemand vraagt 'goh hoe voelt jouw moeheid dan, of waar bestaan jouw pijnklachten uit?" en op basis daarvan probeert mee te denken, dan vind ik dat echt aardig en goed bedoeld.
yette schreef op 29-05-2023 om 14:59:
[..]
Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat iemand zo'n opmerking persoonlijk opvat. Als je vertelt dat je iets nog niet begreep vóór je kinderen had ... aan iemand zonder kinderen, dan moet je echt waken voor misverstanden.
Daarnaast ging het om iets gevoeligs en probeerde de gesprekspartner waarschijnlijk mee te leven door bruggetjes te bouwen tussen het verhaal en eigen ervaringen. Dat is namelijk hoe we dat doen. Het zal me niks verbazen als hij/zij op dat moment de link legde met eigen verdriet om weggevallen familie. Hoe heftig dat voor iemand is. Als je dan niet heel duidelijk communiceert en zo'n opmerking per ongeluk wordt opvat als 'maar jij mist een stukje ervaring om mijn verdriet te kunnen snappen', dan is dat best ... euhmm ... onhandig.
Dan kan je beter ophouden met communiceren, want ik hield het bij mezelf en dan word ik erop aangevallen. 
En nu weer...
Lexus schreef op 29-05-2023 om 15:21:
Als ik geen invalide kind heb, geef ik geen raad aan mensen met een invalide kind, als iemand een chemokuur krijgt, geef ik geen raad omdat ik daar niet mee bekend ben, als iemand haar ouders jong verloren is, geef ik geen raad daar mee om te gaan om dat ik dat niet ken. Waarom geven mensen wel raad/ commentaar op de opvoeding van anderen? Gewoon, waarom?
ik lees op dit forum vaak genoeg postings in de trant van
“Die vader kafferde dat kind zo uit, mijn hart brak”
“De buurvrouw geeft haar kind de hele tijd cola” etc.
Als dat je zwager of je zus of je vriendin betreft, vind je het dan zo onvoorstelbaar dat mensen proberen raad of advies te geven? Dit topic gaat er maar steeds van uit dat ouders het als enige juist hebben, en dat de rest maar een beetje onzin praat.
Ik ben er ook voor hoor, dat mensen terughoudend zijn met adviezen over zaken die ze zelf niet meemaken. Ik heb er zelf ook wel eens last van dat mensen het beter menen te weten. Maar tegelijkertijd denk ik ook: wat voor wereld krijg je als iedereen zich afwendt en denkt “niet mijn zaak”? Voor sommige kinderen kan het best fijn zijn als eens iemand probeert de ouders een beetje een duwtje in de goeie richting te geven.
Mijn ouders hebben commentaar van anderen altijd naast zich neergelegd en herhaalden soms aan tafel wat die-en-die nou weer hadden gezegd. En achteraf denk ik wel een: nou, die-en-die hadden daar best een punt.
Ginevra schreef op 29-05-2023 om 16:09:
[..]
ik lees op dit forum vaak genoeg postings in de trant van“Die vader kafferde dat kind zo uit, mijn hart brak”
“De buurvrouw geeft haar kind de hele tijd cola” etc.
Als dat je zwager of je zus of je vriendin betreft, vind je het dan zo onvoorstelbaar dat mensen proberen raad of advies te geven? Dit topic gaat er maar steeds van uit dat ouders het als enige juist hebben, en dat de rest maar een beetje onzin praat.
Ik ben er ook voor hoor, dat mensen terughoudend zijn met adviezen over zaken die ze zelf niet meemaken. Ik heb er zelf ook wel eens last van dat mensen het beter menen te weten. Maar tegelijkertijd denk ik ook: wat voor wereld krijg je als iedereen zich afwendt en denkt “niet mijn zaak”? Voor sommige kinderen kan het best fijn zijn als eens iemand probeert de ouders een beetje een duwtje in de goeie richting te geven.
Mijn ouders hebben commentaar van anderen altijd naast zich neergelegd en herhaalden soms aan tafel wat die-en-die nou weer hadden gezegd. En achteraf denk ik wel een: nou, die-en-die hadden daar best een punt.
Ja gebeurt dat in dit topic? Gaat het niet meer om die adviezen die eigenlijk commentaar zijn zonder dat men eens doorvraagt naar de reden waarom ouders een bepaalde aanpak hebben?
Nou je hebt zeker gelijk dat als een kind uitgekafferd of mishandeld wordt, wie dan ook zich ermee mag of zelfs moet bemoeien.
Maar ik vraag me ook gewoon daarnaast af, als het gaat om zaken als slapen en eten of borstvoeding, je daar commentaar op wílt geven als niet ouder. Dat had ik helemaal niet en ik ben heel lang niet ouder geweest terwijl vriendinnen dat wel waren
Lexus schreef op 29-05-2023 om 15:21:
Als ik geen invalide kind heb, geef ik geen raad aan mensen met een invalide kind, als iemand een chemokuur krijgt, geef ik geen raad omdat ik daar niet mee bekend ben, als iemand haar ouders jong verloren is, geef ik geen raad daar mee om te gaan om dat ik dat niet ken. Waarom geven mensen wel raad/ commentaar op de opvoeding van anderen? Gewoon, waarom?
Je wilt niet weten hoeveel mensen dat wel doen. Ik betwijfel of dat verschil zo groot is tussen opvoeding en andere thema's. Sommige mensen denken gewoon altijd ergens iets op te moeten zegen of verstand van te hebben. Vaak goed bedoeld, maar vervelend voor de gesprekspartner die dat soort "goede raad" voor de zoveelste keer krijgt.
gelukkig hadden jullie me niet nodig voor dit topic, want mijn Pinksteren liep even anders dan verwacht. ik lees de komende dagen hopelijk even bij. Ben heel benieuwd naar jullie ideeen. 
Lexus schreef op 29-05-2023 om 16:02:
[..]
Ja okay, maar als je een ander wil begrijpen uit goede bedoeling is dat helemaal prima. Ik neem aan dat men dan ook vragen stelt in plaats van met zomaar een advies te komen. dat begrijp ik beter.
Ja ik snap je wel hoor want ik heb ook een diagnose en heb ook heel vaak moeten horen 'ik ben ook moe hoor'. Ik vind het mooi dat jij dan kan denken 'ze bedoelen het goed' want ik vind het eigenlijk niet zo aardig. Ik vind het meer een wegwuiven en ongeïnteresseerd overkomen en maar iets zeggen om er vanaf te zijn. Als iemand vraagt 'goh hoe voelt jouw moeheid dan, of waar bestaan jouw pijnklachten uit?" en op basis daarvan probeert mee te denken, dan vind ik dat echt aardig en goed bedoeld.
Ik heb ook niet altijd zo gedacht hoor. Ben heel lang boos geweest over mijn diagnose en heb nu een soort berusting gevonden. Omgaan met misplaatste opmerkingen en/of onbegrip van anderen, hoort daar voor mij ook bij. Net als aan mijn diagnose, kan ik daar niks aan veranderen. Ik heb me er druk om gemaakt, maar wat schiet ik daarmee op? Dus mensen die de plank misslaan maar het goed bedoelen, geef ik een 5 voor de moeite. En ze krijgen geen herkansing meer. Als hij/zij een volgende keer vraagt hoe het gaat, is mijn antwoord 'Goed! En met jou?'
Lexus schreef op 29-05-2023 om 16:27:
[..]
Ja gebeurt dat in dit topic? Gaat het niet meer om die adviezen die eigenlijk commentaar zijn zonder dat men eens doorvraagt naar de reden waarom ouders een bepaalde aanpak hebben?
Misschien, dat kan, ik las jouw bericht meer als dat commentaar of advies never nooit wenselijk is. En dat mensen die geen kinderen hebben zich per definitie van elke opmerking moeten onthouden. Het kan zijn dat ik dat verkeerd begrepen heb.
Ik denk dat de meeste ouders goed bedoelde vragen en tips van de meeste mensen ook zonder kinderen best waarderen, maar dat het hem vooral zit in de overtuiging die sommige tip gevers dan hebben omdat ze er nog al naïef in kunnen staan. Bij tips over opvoeding zijn dat kinderloze/kindvrije mensen, bij tips over gehandicapten vervoer zijn dat mensen met gezonde kinderen of geen kinderen, bij zware mantelzorg mensen die geen mantelzorg geven of hebben gegeven en zo is er bij ieder vraagstuk wel een naïeve groep. En dan gaat het niet om 'Joh mijn zus had een methode waarbij je x deed en bij haar hielp het en nu slaapt haar kind door. Heb je daar wel eens over na gedacht' of respectievelijk dingen zoals 'hé wat naar dat de busreis naar speciaal onderwijs zo lastig is voor je kind, hebben jullie wel eens een noise canceling koptelefoon geprobeerd? Want dat vind mijn broer heel fijn na een drukke werkdag in het ov dus misschien helpt het bij de prikkels' of 'Ik snap dat de mantelzorg je heel zwaar valt, zijn er geen organisaties of andere familieleden waarmee je de zorgen een beetje kan delen zodat je meer ademruimte krijgt?'. Maar de 'Je moet ook gewoon x doen dat werkte bij mijn zus ook en als dat niet hielp heb je het gewoon niet goed gedaan of lang genoeg vol gehouden. En respectievelijk 'Breng je eigen kind dan gewoon. Wij brengen onze kinderen ook gewoon zelf naar school dus dan kan jij dat ook gewoon doen.' Of 'Deel die zorg dan gewoon met anderen. Geen familie die iets op kan nemen? Dan moet je een organisatie zoeken. Wachtlijsten? Dan zoek je gewoon niet hard genoeg en dring je niet genoeg aan. Bel ze eens nog een keer dan hebben ze echt wel plek.
En dat is vervelend! Niet dat iemand geen kinderen heeft en een tip geeft, maar de combinatie van geen ervaring ergens mee en overtuigd zijn van het eigen gelijk. Dan zijn het namelijk geen tips maar eigenlijk verkapt commentaar en dan herhaald en moet je het ook nog aanblijven horen omdat het goed bedoelde tips zouden zijn en jij vroeg toch om tips... (als je niet letterlijk wat vroeg straalde je in hun ogen wel uit dat je hulp nodig had)
Met interesse en een open houding zal je denk ik niet snel te horen krijgen 'dat weet jij niet want jij bent geen moeder/moeder van een gehandicapt kind/mantelzorger'. Kan altijd gebeuren natuurlijk, want net als dat er tussen veel kinderloze/kindvrije een aantal mensen zitten die naïef en overtuigd van hun gelijk 'tips' geven zitten er tussen heel veel moeders/ouders ook een aantal zuurpruimen voor wie het nooit goed is. En die roeptoetteren nou eenmaal soms het hardste onder die nieuws berichten op fb en op andere sociale media heb ik het idee.
Ik denk gewoon dat de meeste ouders het met me eens zijn en ik vind helemaal niet dat ik meer waard ben dan kinderloze/kindvrije of dat die niet mogen mee praten. En dat ik vind dat ik bepaalde dingen, inzichten of gevoelens heb geleerd/veranderd/nieuw heb gekregen zegt ook helemaal niks over kinderloze/kindvrije. Het zegt overigens ook nik over andere ouders. Net als dat de buurvrouw die arts is vanuit haar werk bepaalde ervaringen en inzichten heeft die ik niet zo heb op gedaan niet betekend dat ik minder zou zijn dan haar omdat ik afgekeurd thuis zit. Het vormt je. Je gezinssamenstelling (alleen, samenwonend, met kinderen, gescheiden ed), je beroep, je hobby's ed. Het vormt je allemaal, het maakt ons soms iets anders ten opzichte van elkaar maar niet meer of minder waard dan een ander. Tenminste zo zie ik het.
yette schreef op 29-05-2023 om 15:34:
[..]
Om wat ik hierboven schreef? Als je een ander wil begrijpen, vanuit goede bedoelingen, leef je je zo goed mogelijk in de situatie in. Je zoekt bekende kapstokjes uit je eigen ervaring/omgeving om het verhaal van de ander te begrijpen.
veel mensen met advies doen helemaal niet hun best om een ander zo goed mogelijk te begrijpen. Die horen zichzelf graag praten en willen gelijk krijgen.
Lexus schreef op 29-05-2023 om 16:27:
[..]
Ja gebeurt dat in dit topic? Gaat het niet meer om die adviezen die eigenlijk commentaar zijn zonder dat men eens doorvraagt naar de reden waarom ouders een bepaalde aanpak hebben?
Nou je hebt zeker gelijk dat als een kind uitgekafferd of mishandeld wordt, wie dan ook zich ermee mag of zelfs moet bemoeien.Maar ik vraag me ook gewoon daarnaast af, als het gaat om zaken als slapen en eten of borstvoeding, je daar commentaar op wílt geven als niet ouder. Dat had ik helemaal niet en ik ben heel lang niet ouder geweest terwijl vriendinnen dat wel waren
Maar ook als je wel ouder bent zie ik niet in waarom je je daar ongevraagd mee zou bemoeien. Slapen, eten en borstvoeding zijn gewoon onderwerpen waar veel verschillende meningen over bestaan.
Jillz schreef op 29-05-2023 om 21:12:
[..]
Maar ook als je wel ouder bent zie ik niet in waarom je je daar ongevraagd mee zou bemoeien. Slapen, eten en borstvoeding zijn gewoon onderwerpen waar veel verschillende meningen over bestaan.
Ja hoor, zeker niet ongevraagd bemoeien