Hoe aanspreekbaar ben je/sta je open voor een gesprekje op openbare (vakantie)plekken
Na aanleiding van enkele reacties in het topic welke populaire vakanties lijken jou juist verschrikkelijk? Hoe aanspreekbaar ben je op openbare plekken voor een praatje. Ik heb het dan met name over een praatje niet over flirten/enz. Denk aan diverse openbare plekken, het OV, een museum, pretpark, zwembad, festival, kroeg, het park, wandelen in de natuur op vakantieplekken.
Maakt de vakantie plek ook nog uit, je kan eraan denken dat je bewust een vakantie boekt om rust te hebben/op jezelf zijn. Of andersom bewust op een plek gaan zitten waarin je potentieel veel aanspraak kan hebben.
Benader je zelf mensen, ben jij degene die snel aangesproken wordt, en ervaar je het als fijn/niet fijn. Daarmee bedoel ik als voorbeeld dat als niemand je aanspreekt/contact legt je het wel eens fijn zou vinden als dat wel gebeurd/ of juist andersom dat je veel aangesproken wordt en denkt laat mij nu maar eens met rust.
Ligt per uur verschillend, ik heb adhd gecombineerde versie, dus als de h er goed bij is, dan lul ik met iedereen overal, zo leuk. Als de h uitgeput is, wat snel gebeurt, dan praat ik liever met niemand en moet ik even sociaal bijtanken. Mijn brein kan dan ook echt geen enkel normaal gesprek meer voeren.
Een gesprek moet niet te lang duren. Jaren geleden (pre-mobieltjestijd) eens tijdens een fietsvakantie in de UK bij een fiets-aktivist terechtkomen en die praatte honderduit over het belang van fietsen en hoe we dat in Nederland deden. Erg interessant, maar ik werd het op een gegeven moment zat en ben afgetaaid, mijn man hield het heel wat langer uit.
Afgelopen zomer, hadden we een wandeltocht gemaakt en dan met de trein langs diezelfde mooie route weer terug. Een mevrouw tegenover me, een inwoner van het land, had heel interessante verhalen over de omgeving. Maar als je met iemand spreekt, kijk je toch in die richting, terwijl ik het liefst met mijn neus tegen het treinraam geplakt zat om de route die we gelopen hadden, van de andere kant te zien. Dat vond ik ongemakkelijk.
MidasWolf schreef op 12-05-2023 om 20:10:
En nu meer de vraag voor forummers die de tijd voor/net opkomend internet bewust als volwassene hebben meegemaakt. Hoe ging dat toen met de omgang op straat/openbare (vakantie) plekken, was dit vroeger meer en spontaner als nu of kijk ik daar nu verkeerd na. Heb zelf die tijd niet bewust meegemaakt als volwassene.
Ik ben nu vijftiger en was 'dus' begin/mid twintig toen internet op kwam. De eerste smartphone, toen ik eind dertig was.
Mijns inziens maak je de tijd van toen romantischer dan het -- in mijn beeld -- toen was. Ja, mensen hadden tijdens het eten niet de neiging om "even iets op te zoeken". Bij ons thuis -- en ook toen ik op mijzelf woonde met een vaste telefoonlijn -- was het UITERMATE irritant om gebeld te worden tijdens etenstijd. Dat is nu minder. Er wordt nu gemakkelijker gezegd: "ik bel je zo wel even terug". Dat kon vroeger minder makkelijk. Dus ik zou zeggen: nu is de drempel om te appen/bellen lager dus meer frequent, maar vroeger belde men in mijn optiek uitgebreider/langer. Nu spontaner, toen meer 'gepland'.
Makkelijkere gesprekken? Ik heb dat beeld niet. In de metro of trein zat iedereen gewoon verdwaasd voor zich uit te staren; tegenwoordig staren ze verdwaasd naar beneden 
Meer of minder vrienden/contacten? Ook die indruk heb ik niet. "Even langwippen" is in Nederland nooit gewoon geweest. Vroeger was het maken van een afspraakje (lees: romantisch afspraakje of familie-bezoek) zelfs lastiger te maken dan nu. Nu gooi je er even een appje uit en is er, relatief makkelijk, een afspraak gezet of verzet. Vroeger was dat 'formeler' via een telefoontje of als je elkaar per ongeluk (of -- bij een romance -- een gemaakt 'per ongeluk') tegen kwam. Vroeger viste je in de dorpse romantische vijver, nu eerder in een landelijke vijver. Maar wezenlijk anders is het niet.
De aandachts-spanne is wellicht wél kleiner geworden. Ik merk dat nu wel in sociale contacten, dat ze bij lange verhalen soms afhaken (maar dat kan ook aan mijn verhalen liggen). Kijk nu maar eens een hele film uit (thuis) zonder pauze-knop om even naar de wc te gaan of popcorn te maken. "Vroeger" kon men -- mijns inziens -- langer de aandacht vast houden en eerste de film (of de aflevering van Dallas) uitkijken. Naar het schijnt waren er toen ook pieken in water-verbruik en riolering als grote events waren afgelopen. Tegenwoordig alleen nog bij een EK- of WK-voetbal.
Wellicht vroeger iets meer hobbies dan nu. Zoek nu maar eens iemand die haakt, breid, punnikt of tuinierd 😉 Alhoewel dat sinds corona weer iets is teruggekomen, was -- wederom mijns inziens -- dat in pre-internet meer/sterker. Maar er zijn volgens mij niet minder hobbie-clubs dan vroeger. Al helemaal niet, omdat je nu makkelijker een hobbie-club via internet kunt vinden. "Vroeger" moest dat maar toevallig in je dorp worden aangeboden. Grappig feit: in ons dorp speelde ongelovelijk veel mensen een mandolin (gitaal met tig snaren). Niet omdat ze dat allemaal zo leuk vonden, maar omdat in ons dorp het werd aangeboden en geen -- bijv gewone gitaarles of vioolles.
De wereld is kleiner geworden. Dat geldt met name voor internationale contacten. Ik "spreek" nu nog regelmatig vrienden die ge-emigreerd zijn. Mijn vader had een zus in Canada, en die sprak hij hoogstens 2x per jaar... en dan niet langer dan 10 minuten per telefoon (want duur). Mijn moeder denkt nog steeds dat bellen naar het buitenland 'duur' is en kan niet geloven dat bellen-via-whatsapp gratis is.
Dus de samenstelling van -- in elk geval mijn vriendenkring is veranderd. Maar kan niet zeggen dat men vroeger socialer was dan nu. Eerder het omgekeerde (omdat het contact leggen en onderhouden makkelijker is geworden)
Renmuis schreef op 11-05-2023 om 20:14:
Ik hoop dat ik niemand voor het hoofd stoot, maar mijn ervaring is dat dit in Nederland bijzonder moeilijk kan zijn. Nederlanders hebben vaak al een vaste vriendenkring, hele strikte noties van wat je deelt met een vreemde, een kennis of een vriend, en zijn over het algemeen wat afstandelijk.
Ten opzichte van amerikanen heb je volledig gelijk. Dan zijn nederlanders in zichzelf gekeerd. Een amerikaan zal heel snel contact zoeken voor een los praatje. Ook op straat of in de supermarkt.
Maar fransen bijvoorbeeld zijn nog veel ernstiger "vastgeplakt" aan hun vrienden of groep-waar-ze-mee-op-vakantie-zijn.
En duitsers, engelsen of noren zijn al niet veel meer gesloten, dan nederlanders (in mijn beleving).
Dus ik zou Nederlanders eerder als 'gemiddeld sociaal' willen bestempelen (= niet heel makkelijk, maar ook niet 'bijzonder moeilijk')
Ik leg heel makkelijk contact, mijn vrienden zeggen ‘dat ik zelfs nog tegen een lege barkruk praat’ 🤭
Ook 1 van de redenen dat ik als ZZP’er zo succesvol was, netwerken ging mij heel gemakkelijk af en kon mezelf goed verkopen ook.
Toch is een willekeurig praatje maken ook erg afhankelijk van mijn bui, situatie, plaats/omgeving en kan ik het ook prima afkappen als ik er geen zin in of tijd voor heb.
Daarom ging ik ook regelmatig alleen de stad in/naar de kroeg als vrienden niet mee konden, ik kwam meestal toch wel bekenden tegen en zo niet, dan waren er altijd wel anderen om het gezellig mee te hebben.
Ik wil best praatje maken gezellig, wel vrijblijvend en niet elke avond bij elkaar zitten. Meer als je elkaar tegenkomt
Daddy_gijs schreef op 13-05-2023 om 14:18:
[..]
Ten opzichte van amerikanen heb je volledig gelijk. Dan zijn nederlanders in zichzelf gekeerd. Een amerikaan zal heel snel contact zoeken voor een los praatje. Ook op straat of in de supermarkt.
Maar fransen bijvoorbeeld zijn nog veel ernstiger "vastgeplakt" aan hun vrienden of groep-waar-ze-mee-op-vakantie-zijn.
En duitsers, engelsen of noren zijn al niet veel meer gesloten, dan nederlanders (in mijn beleving).
Dus ik zou Nederlanders eerder als 'gemiddeld sociaal' willen bestempelen (= niet heel makkelijk, maar ook niet 'bijzonder moeilijk')
Met Amerikanen heb je inderdaad heel snel contact, onafhankelijk van of ze alleen zijn of in een groep. Fransen en Scandinaviërs vind ik over het algemeen erg gesloten, net als Nederlanders.
Met Britten heb ik gemengde ervaringen; ik heb heel leuke contacten gehad met oudere stellen, maar amper met jongeren. Ieren vond ik daarentegen erg open, ook als ze met vrienden waren. En ik ben zelf vaak aangenaam verrast door Duitsers.
Tuurlijk zijn dit steeds momentopnames, je kunt net pech hebben of mazzel. Maar al met al heb ik bijna een jaar doorgebracht in het buitenland, vaak alleen, en dan vallen toch bepaalde dingen op.
Alle caravans dezelfde kant op is inderdaad een veiligheidsvoorschrift.
Dat moest op een gegeven moment ook in Frankrijk en Duitse vrienden die daar in twintig jaar hun "Paradis" hadden gecreëerd moesten alles herinrichten. Ze kregen wel een tegemoetkoming hiervoor, gelukkig. Het was wel meer dan "even de caravan draaien".
On topic.
Kletspraatjes en jezelf even voorstellen aan de buren vóór, naast en achter is heel normaal op naturistenterreinen.
Ik zit inderdaad niet te wachten op personen die geadopteerd willen worden. Dat heb ik met een vivaforummer meegemaakt. Die blééf maar langs onze plek (700 meter verderop) lopen. Mijn man en ik werden er gek van.
Ik vind het leuk om je eens te ontmoeten en een half uurtje te kletsen, maar ik ga je niet als gezinslid adopteren.
Kletspraatjes bij de bushalte vind ik prima, geen last van.
Overigens ga ik sinds corona vrijwel nooit meer met het OV.
Ik ben heel benaderbaar maar ik heb daar niet altijd zin in, althans niet in langere gesprekken. Even kort een praatje gebeurt vrij vaak. Maar mijn lief is Fins en naar goed scandinavisch gebruik, fantastisch gesloten. Hij wordt dan ook meestal niet benaderd als we samen zijn. Dan moeten ze mij hebben. Ik weet niet hoe hij dat doet. Ik denk vooral heel minimaal reageren als hij wordt aangesproken. Toen hij pas in Nederland was, vroeg hij of ik al die mensen kende die we in het bos achter mijn huis tegenkwamen. Eh nee, dat is plaatselijk gebruik, even groeten. Vond hij heel vreemd! Doen ze kennelijk niet in Finland. Ook niet bij de bushalte. Daar is de afstand sowieso al twee meter. En je blijft liever staan dan dat je de zitplaats naast een vreemde inneemt.