Hoe aanspreekbaar ben je/sta je open voor een gesprekje op openbare (vakantie)plekken
Na aanleiding van enkele reacties in het topic welke populaire vakanties lijken jou juist verschrikkelijk? Hoe aanspreekbaar ben je op openbare plekken voor een praatje. Ik heb het dan met name over een praatje niet over flirten/enz. Denk aan diverse openbare plekken, het OV, een museum, pretpark, zwembad, festival, kroeg, het park, wandelen in de natuur op vakantieplekken.
Maakt de vakantie plek ook nog uit, je kan eraan denken dat je bewust een vakantie boekt om rust te hebben/op jezelf zijn. Of andersom bewust op een plek gaan zitten waarin je potentieel veel aanspraak kan hebben.
Benader je zelf mensen, ben jij degene die snel aangesproken wordt, en ervaar je het als fijn/niet fijn. Daarmee bedoel ik als voorbeeld dat als niemand je aanspreekt/contact legt je het wel eens fijn zou vinden als dat wel gebeurd/ of juist andersom dat je veel aangesproken wordt en denkt laat mij nu maar eens met rust.
Zelf ben ik goed aanspreekbaar/makkelijk in het toestaan van contact zoeken/ leggen en het maken van een praatje. Wanneer iemand mij in het algemeen benaderd voor een praatje/gesprek zal ik er meestal in mee gaan. Al helemaal als ik vrij ben. Het minst benaderbaar ben ik na een drukke werkdag in het ov naar huis, maar sinds ik een blauwe maandag in de trein heb gezeten voor werk gaat dit nu niet meer op. Dit omdat ik nu anders naar mijn werk reis.
Wat ik al zei ik ben goed benaderbaar zeker als ik vrij ben, dit geldt op alle bovengenoemde plekken. Hoewel ik vrijwel niet naar festivals ga en naar de kroeg gaan is ook niet echt aan mij besteed. Wat het vooral leuk maakt vind ik is dat ik dan mensen buiten mijn eigen kring spreek en je zodoende eens met hele andere mensen en hun verhalen te maken hebt. Soms vergelijk ik het wel eens met een rommelmarkt/vlooienmarkt soms heb je hele leuke gesprekken en andere keren is het wat minder/ dan stopt het gesprek vaak ook op natuurlijke wijze sneller.
Bij mij is het een combi van aangesproken worden en zelf aanspreken, waarbij ik vaak wel zie wie wel en niet aangesproken wil worden, dit gaat mij prima af. Het is ook niet dat ik Perse mensen moet aanspreken om het leuk te hebben, kan gerust een hele dag op pad met weinig aanspraak, dit gaat ook prima.
Ik vind een praatje altijd wel gezellig, haak aan als me iets gevraagd wordt of knoop zelf een praatje aan. Bijvoorbeeld laatst in zo’n jumppark, andere moeder en ik zaten beiden aan de koffie terwijl kinderen zich vermaakten. Dan vind ik een praatje wel gezellig.
Waar de grens ligt: soms maken mensen er een heel gesprek van (zeker op vakantie), worden er stoelen bijgetrokken op een terrasje, dat soort dingen. Daar zit ik met ‘vreemden’ echt niet op te wachten. Het is fijn als degene met wie je het praatje maakt op een gegeven moment snapt dat het weer klaar is 
Wij kamperen altijd een op een camping is het meestal makkelijk om contact te maken. Soms al net na aankomst, omdat de auto van de buren op jouw lege plek staat en je wel graag je tent wilt opzetten. Ook even vragen wat de dichtstbijzijnde supermarkt is die ik best wel makkelijk.
Ik hou niet zo van tijdelijke buren die steeds komen praten om het praten maar eigenlijk geen onderwerp hebben. Mensen die je komen vertellen dat je een handige barbecue hebt een dan meteen een rijtje tips voor je hebben om het nog handiger te doen.
Ik ga ook gerust het gesprek aan over storend gedrag van anderen, de kortste route naar de wc onder mijn luifel door is misschien snel maar niet sociaal.
Mensen die iets willen vragen over de camping, de omgeving, mijn handige waslijn sta ik altijd te woord maar avonden wijnen met bijna vreemden is niet mijn idee van een rustige vakantie.
Wij zijn hier aan de laatste week bezig van een hysterisch toeristenseizoen in en rond de Keukenhof. Heb (dit jaar niet zo heel veel) best weleens leuke gesprekken gehad met verdwaalde toeristen. Dit jaar helaas vooral ruzieachtige gesprekken met toeristen die onze fietscultuur niet snappen en je verbaal agressief aanvallen als je beleefd kort belt en vraagt of je kunt passeren.
Ik ben niet zo goed in small talk en vind het wat ongemakkelijk. Als andere mensen een beetje kort wat zeggen vind ik dat prima, maar van die verhalen worden dan wat ongemakkelijk, net zoals socializen met de buren waar je kind met hun kind speelt en je krijgt een kopje koffie of wijntje aangeboden, ook ongemakkelijk.
Of, we hebben weleens als klein tentje tussen de caravans gestaan en de andere kleine tentbezitters wilden dan bonden ‘wij tegen de caravans’ of zoiets. Vond ik ook ongemakkelijk.
Bakblik schreef op 11-05-2023 om 18:04:
Wij kamperen altijd een op een camping is het meestal makkelijk om contact te maken. Soms al net na aankomst, omdat de auto van de buren op jouw lege plek staat en je wel graag je tent wilt opzetten. Ook even vragen wat de dichtstbijzijnde supermarkt is die ik best wel makkelijk.
Ik hou niet zo van tijdelijke buren die steeds komen praten om het praten maar eigenlijk geen onderwerp hebben. Mensen die je komen vertellen dat je een handige barbecue hebt een dan meteen een rijtje tips voor je hebben om het nog handiger te doen.
Ik ga ook gerust het gesprek aan over storend gedrag van anderen, de kortste route naar de wc onder mijn luifel door is misschien snel maar niet sociaal.
Mensen die iets willen vragen over de camping, de omgeving, mijn handige waslijn sta ik altijd te woord maar avonden wijnen met bijna vreemden is niet mijn idee van een rustige vakantie.
Wij zijn hier aan de laatste week bezig van een hysterisch toeristenseizoen in en rond de Keukenhof. Heb (dit jaar niet zo heel veel) best weleens leuke gesprekken gehad met verdwaalde toeristen. Dit jaar helaas vooral ruzieachtige gesprekken met toeristen die onze fietscultuur niet snappen en je verbaal agressief aanvallen als je beleefd kort belt en vraagt of je kunt passeren.
Bij mij zou het er aan liggen of ik nog genoeg dagen/avonden voor mij zelf zou hebben. En hoe gezellig het het is.
Ik zou zelf bijvoorbeeld wel kunnen zeggen schuif aan/pak een stoel. Om bij mij te (mogen) komen zitten. Andersom zal ik dat niet uit mij zelf doen. Hooguit als de ander het aanbied op de manier zoals ik het zou doen. Uiteraard gebeurd dit niet constant dat ik dit zeg/aanbied.
Het is meer om aan te geven dat ik dit soms wel zou kunnen zeggen. Anderen moeten er bijvoorbeeld niet aan denken, ook goed natuurlijk.
Leuke vraag 
Ik sta dus wel open voor contact. Ik merk dat ik als single vaker aangesproken wordt dan dan ik zelf mensen benader, maar groeten doe ik altijd en ik heb snel door of iemand open staat voor een praatje.
Dit heeft in de loop van de jaren tot heel leuke ontmoetingen geleid. Soms mondt een praatje uit in meer, wat voorbeelden:
- beachvolleybal op tv kijken met wat locals op een terras in Griekenland, ze waren fanatiek!
- Uitnodiging voor een BBQ met een stuk of 10 Duitsers, allen 65+, op een Nederlandse camping (was ook als dertiger erg gezellig!)
- In Portugal een uitnodiging om de echte kip piri piri mee te eten met een Portugees gezin
- Etentjes met oa een Ier, een Amerikaan, een Singaporese, een Engels stel, een Duits stel en een Israëlische vriendengroep.
- Een Amerikaanse duikinstructeur die me goed heeft leren snorkelen in de Caribbean tijdens een boottripje.
In een bos zou ik mensen niet zo snel aanspreken, op een camping veel sneller.
Ik woon in het centrum van een grote stad en de meeste spontane interacties die ik heb zijn negatief. Mannen die iets van mij willen, mensen die boos of onder invloed zijn... ik merk dat ik daardoor best wel een muur opgetrokken heb en snel van het slechtste uitga als een willekeurige voorbijganger mij aanspreekt.
Wel vind ik het leuk om iets van contact op te bouwen met mensen in de omgeving die ik vaker tegenkom. Buren, winkelmedewerkers, lokale daklozen, pakketbezorgers, vuilnismannen en dergelijke. Dat geeft een thuisgevoel.
Als ik alleen naast of in een speeltuin of zo hang, dan zeker. Verder altijd wel voor praktische zaken, maar meestal niet zo voor koetjes-en-kalfjes-praat.
Ik ben vrij introvert. Ik leg zelf sowieso altijd moeilijk zomaar "out of the blue" contact, als daar geen aanleiding voor is. Hier in Nederland niet (in de trein, in het bos, in een winkel, in een museum) en ook op vakantie in het buitenland niet. Ik doe ook meestal niet mee met activiteiten op een camping. Even een kort gesprekje met 'de buurman' of even kort in het zwembad, maar daar blijft het vaak bij.
Ik sta er wel voor open, maar het gebeurd niet snel/veel (dus eigenlijk straal ik onbewust iets uit van laat-me-met-rust). Ik vind het ook niet erg om weinig/geen contact met andere sta-caravan camping-bewoners te hebben.
Ooit alleen met een fiets op vakantie geweest... dan leg ik makkelijker contact met mede-fietsers of als je op een muurtje wat fruit zit te eten of schuilen voor een onweersbui, maar dat contact is dan ook zo weer weg.
Mijn inmiddels ex-partner was echt het tegenovergestelde: die had in no-time contact met de halve camping!
MidasWolf schreef op 11-05-2023 om 18:15:
[..]
Bij mij zou het er aan liggen of ik nog genoeg dagen/avonden voor mij zelf zou hebben. En hoe gezellig het het is.
Ik zou zelf bijvoorbeeld wel kunnen zeggen schuif aan/pak een stoel. Om bij mij te (mogen) komen zitten. Andersom zal ik dat niet uit mij zelf doen. Hooguit als de ander het aanbied op de manier zoals ik het zou doen. Uiteraard gebeurd dit niet constant dat ik dit zeg/aanbied.
Het is meer om aan te geven dat ik dit soms wel zou kunnen zeggen. Anderen moeten er bijvoorbeeld niet aan denken, ook goed natuurlijk.
Als er contact ontstaat en het is leuk drink ik ook wel thee met de medekampeerders op uitnodiging of ik nodig zelf uit. Niet meteen de eerste avond ik wil wel even aankijken wat voor mensen het zijn.
Toen de kinderen de leeftijd hadden dat ze nog niet alleen in een kano durfden/mochten kwamen ze een keer teleurgesteld bij de tent terug er was nog 1 kano te huur voor die middag. Toen kregen we spontaan van het Brits/Nederlandse stel naast ons een kano aangeboden die ze zelf bij zich hadden. Je kon daar varen in een soort kanaal dus je was niet afhankelijk van een busje dat je wegbrengt zoals vaak in Frankrijk het geval is.
Uiteindelijk is de buurvrouw zelf meegegaan en bleef ik met haar zwangere partner op de camping. Heel gezellige middag gehad met gesprekken over Engelstalige oude boeken en tea English style.
Ik ben vrij makkelijk qua contacten maar dag in, dag uit met dezelfde mensen op de camping rondhangen zie ik niet zitten. Een paar keer samen een wijntje drinken bij het kampvuur vind ik gezellig maar alleen met mensen waar ik wat mee heb.
Het is mij mij heel verschillend. Soms heb ik er gewoon echt geen zin in. Ik ben op mijn werk de hele dag in contact met mensen en heb het hele jaar door nikszeggende gesprekjes. Soms heb ik er dan tijdens een vakantie gewoon geen puf voor. Zeg wel gewoon hallo en als iemand iets vraagt natuurlijk.
Vorig jaar op Kreta tijdens een excursie zaten we in een bus met allemaal verschillende nationaliteiten en maar 1 ander Nederlands stel en die vroegen of ze tijdens de lunch bij ons aan tafel mochten zitten. Prima voor even maar zijn niet de rest van de dag met hun opgetrokken.
Paar jaar geleden een rondreis en hadden een groep waarmee we de meeste excursies wel samen deden wat goedkoper en zijn met sommige wel uit eten gegaan maar ook echt niet elke dag.
Ik sta altijd open voor een praatje, en ook graag voor een langer, dieper gesprek, behalve in het ov (woon-werk verkeer). Ik weet niet, ik ben als kind veel verhuisd, en als volwassene ook. Ook internationaal. Dat betekent dat ik steeds weer mijn hele sociale leven van nul heb moeten opbouwen. Dat vormt je toch, dus ondanks mijn introverte trekjes ben ik heel makkelijk geworden in het mensen benaderen. Je moet wel. Ik hoop dat ik niemand voor het hoofd stoot, maar mijn ervaring is dat dit in Nederland bijzonder moeilijk kan zijn. Nederlanders hebben vaak al een vaste vriendenkring, hele strikte noties van wat je deelt met een vreemde, een kennis of een vriend, en zijn over het algemeen wat afstandelijk. Niemand laat zichzelf snel zien; je blijft lang hangen in de koetjes en kalfjes. Ik zoek bewust snel de diepte op en stel vragen die mensen niet verwachten. Dat pakt soms heel goed uit, maar soms vinden mensen het inderdaad ongemakkelijk. Dat mag natuurlijk ook.
Anyway, dat vertaalt zich dus ook naar mijn houding op vakanties. Ik heb na mijn jeugd vooral heel veel alleen gereisd, backpacken en dergelijke. Heerlijk om 's ochtends iemand tegen te komen en na een dag samen de omgeving verkennen en een avond samen drinken al het gevoel hebben dat je vrienden voor het leven bent (is vaak niet zo, hoor, maar dat gevoel overheerst dan wel). Ik benader vaker mensen dan andersom, maar het komt allebei voor. Ik moet zeggen dat ik er meer moeite mee heb als mannen me benaderen dan vrouwen, en dan hou ik ook vaker de boot af. In mijn ervaring willen die toch vooral met je naar bed. Jammer eigenlijk.
Het hangt heel erg van de setting af. Op de camping vindt ik prima om een kort praatje te houden maar verder eigenlijk niet. Maar soms kom je op bijzondere plekken, bijzondere mensen tegen.
Zo zijn we eens uitgenodigd om mee te picknicken met een lokale familie. Kwamen we tegen tijdens een wandeling in de middle off nowhere. Vooral de oma's bleven aandringen om hun zelf gemaakte gerechten, taart e.d. te komen proeven. Zijn uiteindelijke hele leuke gesprekken geworden en ze konden uitstekend koken.
Ergens anders kwamen we in een restaurant in gesprek met mensen die met hun gezin uit Nederland waren vertrokken. Echte nomaden. Was een heel gezellige avond. Toen we werden uitgenodigd om de verjaardag van hun dochter mee te vieren hebben we geen moment getwijfeld. Heel leuk om de stek te zien waar ze waren neergestreken en de anderen gezinnen te spreken met dezelfde lyfestyle. Geeft ook weer bijzondere gesprekken.
Dat soort ontmoetingen houden we wel van. Scheelt dat we rondreizen denk ik. Je weet dat je na twee nachten weer vertrokken bent. Je hoeft nooit bang te zijn dat mensen de hele vakantie aan je blijven plakken.
Op vakantie zoek ik de ultieme rust. Daar zijn geen mensen.
Maar als er ergens mensen zijn en ik heb de tijd, dan raak ik in no-time in gesprek. Vaak rond ziekenhuizen, in wachtkamers of als ik een frisse neus (kuch!) haal. Daar heeft iedereen de tijd. Maar ook gewoon midden op straat. Of ergens in een rij. Meestal begint het omdat ik een opmerking of grapje maak waar op wordt ingegaan. Zo heb ik onlangs een paar speciaalbiertjes gedronken met twee corpsleden die na zo'n opmerking van mij vroegen of ze bij mijn man en mij (50+ en absoluut geen fan van het corps) aan tafel op het verwarmde terras mochten zitten. En twee maanden geleden een praatje met de bejaarde pianist in het ziekenhuis, omdat ik iets over de componist zei tijdens het langslopen. Mijn puber gaf een diepe zucht, want hij vindt zulke gesprekjes een beetje gênant, maar uiteindelijk praatte hij mee (hij speelt ook) en gaf die meneer hem een 99 jaar oude bundel van Chopin cadeau! Ga je naar de optometrist, komt je kind terug met bijna antieke bladmuziek 
Ik vind het al mijn hele leven leuk om mensen te spreken die ik anders niet zou ontmoeten. Ben nieuwsgierig. Heb daar ooit ook mijn studie en werk van gemaakt. Ik praat ook met mensen waar anderen niet zo snel mee praten - hangjongeren, gehandicapten, bedelaars. Zou een blog kunnen schrijven over alle verhalen die ik hoor.