Doorbraak Formatie

Nicole123 schreef op 25-05-2024 om 13:31:

[..]

Ik denk dat wij in compleet verschillende bubbels zitten. Mijn bubbel zou ik zwart-wit gesteld omschrijven als hoogopgeleid, links, idealistisch. Heel veel mensen die vrijwilligerswerk doen, het is in mijn kringen normaler om dat wel te doen dan niet. Veel academici (artsen, juristen, ambtenaren, wetenschappers, psychologen) en veel mensen die naar de kerk gaan. Ik ken niemand die zwart werkt. Ik denk dat jouw omgeving er heel anders uitziet. Ik besef wel dat mijn bubbel absoluut niet representatief is voor de totale bevolking.

Maar ben je het wel met me eens dat als mensen een coach/begeleider hebben dat een vertrouwensband dan essentieel is om echt wat te bereiken? Juist als je niet van het goede van de mens uitgaat (en ik kan me vinden in wat je schrijft over maximaal willen profiteren) dan zal je als zo'n coach je kan korten op je uitkering als je brief niet goed genoeg is proberen om een brief te schrijven die nét goed genoeg is daarvoor maar toch te slecht om aangenomen te worden. Dan gaan mensen heel berekenend doen, het minimale wat moet voor het behouden van hun uitkering. Ik vind dat zonde van de inzet van zo'n coach, het gaat niks opleveren dan. Als je door een vertrouwensband het voor elkaar krijgt om iemand echt anders te laten denken, bijv bewust maken van de gevolgen van een gat op je cv en hoe dat financieel zal blijven doorwerken, dan kun je mensen van 'minimumlijer' naar intrinsiek gemotiveerd(er) krijgen. Ik geloof dat een coach dan pas echt zin heeft en anders weggegooid geld is.

Vraagje: wat voor soort vrijwilligerswerk doen de mensen in jouw bubbel over het algemeen? Ik doe zelf twee soorten vrijwilligerswerk, waaronder (maar dan gratis) coachen van mensen die in trede 1 en 2 van de Participatiewet vallen, dus (zeer) geringe toegang tot de arbeidsmarkt - en die vaak ook schulden hebben. 

Ik ben hoogopgeleid, niet links en realist. Vanwege mijn vrijwilligerswerk ken ik de schulden en de volledige huishoudbudgetten van een heleboel mensen (in alle lagen van de bevolking) tot op de laatste cent. Ik bereik vaak goede resultaten maar dat is dan zeker niet dankzij het -linkse- gepamper, maar ondanks dat. Echt, dat 'zielig doen' is de allergrootste handicap, uiteraard náást het feit dat de bedragen van de "arm" genoemde mensen helemaal niet zo armzalig zijn als de pers/media ons wil doen laten geloven (uit oogpunt  van een ongekende -maar eigenlijk onverantwoorde- nivelleringsdrang?). 

Er is helemaal niets mis met een ontbijtje met havermout (zéér goedkoop)? Maar ja, dat moet je klaar maken 's morgens. Gratis ontbijt op school is dan toch een stuk makkelijker. Van een zak wortelen van 0,69 euro, kan je 5 porties van 200 gram groente maken. Maar die moet je dan wel snijden, raspen of koken. En waarom zou je dat doen? Je hoeft dan weliswaar niet te werken dus je hebt de hele dag de tijd, maar even bellen naar Thuisbezorgd met je dure mobiele abonnement is toch veel makkelijker? En de media duikt er wel weer bovenop met een zielig verhaal over "kinderen die in armoede opgroeien". 

Ja, het levert een leuke hoeveelheid duurbetaalde babbel- en bemoeibanen op voor hoogopgeleiden (inclusief rapporten, onderzoeken, overleg met ketenpartners, evaluaties, presentaties, monitoring, etc.), waardoor er dus weer "heel veel mensen van buitenaf" nodig zouden zijn om hier te komen werken voor het werk dat echt gedaan moet worden in de maatschappij, maar voor mij staat één ding vast: betrokkenen worden er in dit systeem niet echt beter van. In geen enkel opzicht. Als het jongste kind dan 18 jaar wordt en er zo'n 1000 euro toeslagen wegvalt, dan valt werken tegen en/of zit de arbeidsmarkt niet te wachten op iemand zonder noemenswaardige werkervaring. 

Dus als er in jouw bubbel mensen zijn die dit soort vrijwilligerswerk doen: vraag eens of je een keertje met hen mee mag lopen en kijk eens goed hoe het er in de praktijk aan toe gaat en welke zaken/bedragen er omgaan. 

Nicole123 schreef op 25-05-2024 om 14:41:

[..]

Mooi werk, goed dat je dat doet!

In mijn omgeving van alles. Van voetbalcoach tot voedselbank, van beheerder van een kerkgebouw tot buddy van brugklassers in een achterstandsgezin, van activiteitencommissie op school tot taalles aan vluchtelingen, van collecteren tot politiek.

Alleen maar pamperen zal zeker niet helpen. Alleen maar controleren en dwingen ook niet. Begeleiding zoals jij geeft daar geloof ik wel in, dat zou nog veel meer uitgebreid kunnen worden denk ik. Proberen om mensen echt intrinsiek gemotiveerd te laten worden om dingen te veranderen en aan te pakken. Soms stapje voor stapje, als ze zelf het bos door de bomen niet meer zien of in een 'het lukt toch niet' of 'ik wil niet' modus beland zijn. En soms lukt het ook niet, om te veranderen. Ik hoor geregeld verhalen van bijv die buddy van brugklassers en soms zijn ze heel positief en soms lijkt het hopeloos.

Verder doe je nu net alof ik vind dat deze mensen nog maar veel meer extra geld moeten krijgen, maar dat zeg ik nergens. In mijn voorstellen voor nivelleren ging het er juist om om de werkenden die in de laagste schijf vallen meer over te laten houden. Dat geeft juist meer motivatie aan hen om te blijven werken en meer motivatie aan mensen met een uitkering die ook zouden kunnen werken om die stap te zetten. Wat ik voorstel is juist een 'werken moet lonen' maatregel, geen 'pamper de mensen met een uitkering' maatregel. En bij dat 'werken moet lonen' vind ik dat je vooral naar de laagste salarissen moet kijken omdat het daar het meest speelt. Als je al weinig verdient kan minder werken en meer toeslag krijgen aantrekkelijk zijn/klinken. Bij hogere inkomens speelt dat veel minder. Men verdient meer per uur, dus minder gaan werken scheelt financieel meer, er is nauwelijks sprake van meer toeslagen als je minder werkt en zaken als voldoening, hoeveel uur je nodig hebt in je functie, carrièregroei etc spelen veel meer mee dan wat je netto overhoudt per uur.

De oplossing zit inderdaad vaak in het bieden van overszicht en inzicht. En structuur. En voordoen, meedoen. Bijvoorbeeld éérst een heel goed (budget) plan samen opstellen zodat men ziet dat er licht is aan het einde van de tunnel. 

Dan samen bellen naar schuldeisers, dan is men vaak verbaasd hoe 'makkelijk' die akkoord gaan met afspraken. Maar men moet eerst 'zien' dat zo'n schuldeiser niet moeilijk wil doen om het moeilijk doen, en dat die echt wel akkoord gaat met een goed onderbouwd plan voor de aflossingen. En ja, daar leren mensen van. Vaak hebben zij dat soort zaken niet van huis mee gekregen. Evenals het op tafel zetten van een eenvoudige doch voedzame maaltijd. Ik ga net zo makkelijk een keer mee naar de markt en leer hoe je dat doet: voor 3 dagen gezond koken en voor twee dagen in de vriezer zetten. Het punt is dat je daarmee mensen vooral ook zelfvertrouwen geeft, zeker als de kinderen met veel smaak zitten te eten. Dan geeft het trouwens ook veel voldoening, dat vrijwilligerswerk. 

En als zij echt willen werken, dan kan ik via mijn contacten ook een baan voor hen regelen. En oké, sommigen schrikken dan en zeggen wel te willen werken maar als er dan iemand zoals ik vraagt 'wat wil je dan doen, dan regel ik dat voor je' dan komen er verhalen over zwakke rug en zo..... en toch maar niet willen. Dan probeer ik nog één keer door te vragen of ik dan ergens een soort stage voor hen zal regelen zodat ze kunnen meemaken dat het allemaal we meevalt. Willen ze dat niet, dan houdt het voor mij op. 

Maar zo'n project als van de Postcodeloterij (gisten in het nieuws: X aantal gezinnen gewoon 150 euro erbij geven en dan evalueren)... tja, dat zie ik niet zitten. Tuurlijk zal dat alle ontvangers goed bevallen. Maar dan? Gaat ons / de overheid dan via de Postcodeloterij opgelegd worden alle uitkeringen met 150 euro te verhogen "want de mensen waren er erg tevreden over"? Nog kleiner verschil met lage (werk)inkomens? 

Wat het reguleren via de IB betreft: stel iemand verdient bruto 80.000. Dan is nu 73.013 in de eerste schijf (36.97 % I en het verschil (80.000 min 73.013) tegen 49,5 % IB. Die 49,5 zou dan 60 % worden. maar dat is op jaarbasis toch te verwaarlozen (nog geen 61 netto per maand) en onvoldoende om de laagste inkomens te compenseren. 

In dat voorstel is er wel een forse aderlating voor de middeninkomens, die zou jij van 36,97 naar 45 % !!! laten gaan. En juist die groep ontvangt (in tegenstelling tot de laagste inkomens) erg weinig andere vormen van compensatie in het belastingsysteem. Zit je  m.i. dus alsnog met forse scheefgroei en zet je de middeninkomens klem. 

Luchtpost schreef op 25-05-2024 om 16:19:

[..]

Wat het reguleren via de IB betreft: stel iemand verdient bruto 80.000. Dan is nu 73.013 in de eerste schijf (36.97 % I en het verschil (80.000 min 73.013) tegen 49,5 % IB. Die 49,5 zou dan 60 % worden. maar dat is op jaarbasis toch te verwaarlozen (nog geen 61 netto per maand) en onvoldoende om de laagste inkomens te compenseren.

In dat voorstel is er wel een forse aderlating voor de middeninkomens, die zou jij van 36,97 naar 45 % !!! laten gaan. En juist die groep ontvangt (in tegenstelling tot de laagste inkomens) erg weinig andere vormen van compensatie in het belastingsysteem. Zit je m.i. dus alsnog met forse scheefgroei en zet je de middeninkomens klem.

Je bovenstaande alinea klopt. Dat het voor dat inkomen op jaarbasis te verwaarlozen is was ook de intentie, want dat is iemand die zo'n beetje op de grens zit van wel/niet toptarief. Ik zou geen systeem willen waar je boven een bepaalde grens in 1x opeens een smak meer geld kwijt bent. Dat vind ik niet eerlijk en het leidt tot heel berekenend gedrag en mensen die hierom minder uren gaan werken. Maar doe het sommetje nog eens voor iemand met een jaarsalaris van 100.000 en 150.000 en het pakt al heel anders uit. Hoe sterker de schouders, des te groter de bijdrage aan de maatschappij.

En nee, de middeninkomens laat ik niet van 37% naar 45% gaan, ik zou die 37% grens splitsen in 2 grenzen: 1 erboven en 1 eronder. Zoals de nieuwe coalitie ook wil: weer een middenschijf. Waar die grenzen precies moeten liggen daar heb ik me niet over uitgelaten, wel over het resultaat dat ik ermee beoog (en op grond daarvan kun je schuiven met die grenzen, of met of het 45% moet zijn of toch 42% of 40%): de werkenden met lage salarissen (onder modaal) zouden erop vooruit moeten gaan, voor de gemiddelde gewone werkende zou het ongeveer gelijk moeten blijven en de meestverdienenden zouden inkomensafhankelijk wat inleveren. En daarbij zou ik ook de rest van het belastingsysteem meenemen in de berekening uiteraard en proberen te zorgen dat de totale belastingdruk heel geleidelijk stijgt en niet met horten en stoten.