1 op de 3 in de zorg
Als we in de toekomst aan de zorgvraag willen voldoen dan moet 1 op de 3 in de zorg werken. Dat lijkt me totaal onrealistisch aangezien we ook nog mensen in alle mogelijke andere beroepen nodig hebben
Enige oplossing lijkt mij dus dat er simpelweg minder zorg beschikbaar is voor mensen
Waar zou op bezuinigd kunnen worden?
Ginevra schreef op 20-11-2023 om 10:35:
[..]
Eens. Vanuit kostenoogpunt heb je veel liever dat mensen als ze 67 zijn een hartinfarct krijgen of een ongeneeslijke kanker, dan dat ze 90 en dement worden. Dat laatste is peperduur, zowel vanwege de pensioenen als vanwege de verpleeghuiszorg.Maar mensen blijven hameren op “het voorkomen van ziekte”. Alsof we met preventie zorgen dat mensen eeuwig gezond blijven en dan ineens zonder zorgkosten dood neervallen.
Voor de duidelijkheid, wat mij betreft mag het een combi zijn hoor. Inzetten op gezondere mensen waar dat kan (welvaartsziektes) en op een bepaalde leeftijd (zoals de oma van PhilDunphy)/in een bepaalde toestand de stekker eruit. Ik pleit absoluut niet voor het eeuwige leven.
absor schreef op 20-11-2023 om 12:50:
[..]
Uit de praktijk herken ik totaal niet dat je verplicht eindeloos door moet met het leven als je niet wil. Maar alleen aangeven ;het hoeft niet meer, is natuurlijk niet genoeg en gelukkig maar. Stel je zegt ‘het hoeft van mij niet meer’ omdat je man net overleden is of je kind en iemand komt dan even langs en helpt je naar het einde. Dat zou raar zijn want heel veel mensen hebben in hun leven een periode dat het niet meer hoeft maar daarna weer wel.
Oprechte vraag: Waarom is dat 'natuurlijk niet genoeg en gelukkig maar'? Als het leven op enig moment kut genoeg is om te zeggen 'we stoppen ermee', waarom is dat niet genoeg? Waarom moéten we door om te onderzoeken of er nog geluk in het vat zit? Wat zou er gebeuren als we dat wel genoeg zouden vinden? Dat het oké is om na het overlijden van je kind of partner + bedenkperiode het leven te beëindigen?
Misschien is het wel veel erger om jarenlang te lijden, dan niet-gekend (hervonden) geluk te ervaren.
MMcGonagall schreef op 20-11-2023 om 14:09:
Mijn vader kreeg laatst de vraag of hij tijdens zijn operatie gereanimeerd wilde worden als het mis ging. Natuurlijk, zei hij, en toen werd er wel een beetje verbaasd gereageerd. Net of de zorgverleners ook alvast willen bijdragen aan ontlasting van de toekomstige zorg. Ik vond het echt niet netjes en was ook in de veronderstelling dat zo’n vraag altijd bij de patiënt vandaan moest komen.
Mijn omgeving heb ik er ook van op de hoogte gebracht dat er aan mij niets geeuthanaseerd wordt. Als dat tegen die tijd nog mag van D66.
Ik vind het juist heel goed als die vraag wordt gesteld maar ze moeten er dan wel bij vertellen waarom ze die vraag stellen. Mensen die al in een slechte medische conditie zijn, komen vaak niet goed uit een reanimatie. Ze vragen je dus niet: wil je dood? Maar: wil je dat we koste wat kost je leven redden als er heel grote risico’s zijn voor je kwaliteit van leven?
Ik ben het ook niet eens met dat mensen maar moeten blijven leven. Een vrouw in mijn omgeving kreeg dementie en heeft 7 jaar in bed gelegen. Ze bleef leven omdat haar hart bleef kloppen en ze haar mond open deed als je er een lepel tegenaan hield. Ik weet niet wat het gekost heeft, die 7 jaar, maar het had niet gehoeven. Er was geen kans op genezing of op een beter leven. Euthanasie mocht niet, ook niet als ze dat van te voren had aangegeven. Dus zo soepel is die wetgeving nou ook weer niet.
Mija schreef op 20-11-2023 om 14:24:
[..]
Ik vind het juist heel goed als die vraag wordt gesteld maar ze moeten er dan wel bij vertellen waarom ze die vraag stellen. Mensen die al in een slechte medische conditie zijn, komen vaak niet goed uit een reanimatie. Ze vragen je dus niet: wil je dood? Maar: wil je dat we koste wat kost je leven redden als er heel grote risico’s zijn voor je kwaliteit van leven?
Ik kreeg laatst ook die vraag, waarop de chirurg zelf zei: 'ja natuurlijk wilt u dat, anders laat je deze operatie niet doen. Dit is gewoon een standaard vraag die ik aan iedereen moet stellen'.
_Audrey schreef op 20-11-2023 om 14:35:
[..]
Ik kreeg laatst ook die vraag, waarop de chirurg zelf zei: 'ja natuurlijk wilt u dat, anders laat je deze operatie niet doen. Dit is gewoon een standaard vraag die ik aan iedereen moet stellen'.
Mijn beide ouders is die vraag gesteld en daar was het beslist geen stoplap. Waarom zou je bijvoorbeeld nog ja zeggen tegen reanimatie als je binnen enkele weken aan kanker gaat overlijden? Ik weet natuurlijk niet welke operatie jij moest ondergaan maar goed en waardevol verder willen leven en daarvoor een operatie willen ondergaan, is iets heel anders dan met schade en weinig herstelvermogen uit een reanimatie komen terwijl je toch al weet dat je binnenkort gaat sterven.
Leeftijd maakt overigens verschil. Hoe jonger je bent, hoe groter de kans dat je goed en snel herstelt van een reanimatie. Dus hoe jonger de patiënt is en hoe beter de basisconditie, hoe vaker de vraag inderdaad een formaliteit zal zijn. Maar ik vind het goed dat er bewustzijn wordt gecreëerd met die vraag, als ze dan tenminste ook vertellen waarom ze hem stellen en welke afwegingen je kunt maken. Iedereen is vervolgens volkomen vrij om die afwegingen te maken en naar eigen keuze ‘ja’ of ‘nee’ te antwoorden. Er wordt je gewoon een keuze geboden.
absor schreef op 20-11-2023 om 12:54:
er zijn voorspellingen dat in 2050 we resistent geworden zijn voor alle antibiotica. Als dat het geval is dan is rond die tijd een longontsteking ‘an old mens best friend’ zoals dat vroeger gezegd werd en zullen we gewoon weer sterven aan oorontstekingen en blaasontstekingen. Oplossing zou dan zijn zo min mogelijk medische vooruitgang.
Achter het "IJzeren Gordijn" werd geïnvesteerd in bacteriofagen i.p.v. antibiotica.
Waarschijnlijk moeten we daar op overstappen, maar ik heb geen medische achtergrond en kan er dus weinig zinnigs over zeggen.
https://www.tudelft.nl/stories/articles/bacteriofagen-als-mogelijk-alternatief-voor-antibiotica/
absor schreef op 20-11-2023 om 10:27:
[..]
Euthanasie wetgeving in nl is al ontzettend goed geregeld en laagdrempelig . Zelfs bij gestapelde ouderdomsklachten is euthanasie mogelijk. Ik vind niet dat we euthanasie laagdrempeliger moeten maken want dit hoort gewoon getoetst te worden en ik zou het verschrikkelijk vinden als het daadwerkelijk mogelijk is dat mensen eruit willen stappen enkel om ‘ geen last te zijn voor de samenleving’. Dag mag nooit de reden worden.
Mijn moeder 93jaar geestelijk heel goed bij, lichamelijk een wrak kreeg geen toestemming voor euthanasie. Reden: ze had na het opstellen van de euthanasieverklaring 3 jaar eerder het er nooit meer over gehad met haar huisarts. Dat schijnt dus te moeten: elke keer zeuren dat je dood wil
Ik denk in Nl zijn er ook al veel vooruitstrevender dan landen om ons heen in het kritisch behandelen van zieke mensen. Er is doorgaans een ‘geen instuur naar ziekenhuis’-beleid van mensen die in het verpleeghuis wonen en mensen die vanuit thuissituatie in het ziekenhuis komen maar echt daarna naar huis wordt dit zelfs ook wel afgesproken.
natuurlijk het kan allemaal scherper hoor maar verwacht hier niet echt een slag te kunnen maken in personeelsbesparing
een medicijn voor dementie vinden wel natuurlijk dat zou enorm veel gesloten afdelingen schelen
Voor mij zou niet eindeloos doorbehandelen bij ernstige ziekte hoeven. Kijken naar de kwaliteit van leven en niet hoe lang je leeft bij ziekte die tonnen per jaar kost voor misschien 4 mnd meer leven.
Versoepeling euthanasie, ook voor dementerenden en psychiatrische patienten. Mensen zelf drankje oid laten innemen zodat er minder artsen bij een euthanasie hoeven te zijn.
Regels versoepelen reanimatie zodat burgerwacht niet verplicht wordt te reanimeren als er geen ketting (niet reanimeren) aanwezig is.
Mija schreef op 20-11-2023 om 14:43:
[..]
Mijn beide ouders is die vraag gesteld en daar was het beslist geen stoplap. Waarom zou je bijvoorbeeld nog ja zeggen tegen reanimatie als je binnen enkele weken aan kanker gaat overlijden? Ik weet natuurlijk niet welke operatie jij moest ondergaan maar goed en waardevol verder willen leven en daarvoor een operatie willen ondergaan, is iets heel anders dan met schade en weinig herstelvermogen uit een reanimatie komen terwijl je toch al weet dat je binnenkort gaat sterven.
Leeftijd maakt overigens verschil. Hoe jonger je bent, hoe groter de kans dat je goed en snel herstelt van een reanimatie. Dus hoe jonger de patiënt is en hoe beter de basisconditie, hoe vaker de vraag inderdaad een formaliteit zal zijn. Maar ik vind het goed dat er bewustzijn wordt gecreëerd met die vraag, als ze dan tenminste ook vertellen waarom ze hem stellen en welke afwegingen je kunt maken. Iedereen is vervolgens volkomen vrij om die afwegingen te maken en naar eigen keuze ‘ja’ of ‘nee’ te antwoorden. Er wordt je gewoon een keuze geboden.
Zo zou het moeten zijn inderdaad. In mijn ervaring, ook bij mijn oude schoonmoeder en beide ouders, wordt er niks uitgelegd. Het is gewoon een vinkje in het dossier. Slecht eigenlijk.
Tegenwoordig mogen kinderen zelfs al euthanasie plegen als ze medisch of psychisch ondraaglijk lijden. T zijn er misschien niet veel waarbij dit nu wordt toegestaan, maar we gaan ooit naar een tijdperk dat elk mens geholpen wordt om een einde te maken ipv de ziekte overwinnen door sterk zijn. Als een mens echt dood wil kunnen ze ook een overdosis slikken hoor, mensen die sowieso t aan een ander overlaten omdat ze een “waardige” dood willen begrijp ik niet. Blijkbaar wil je dan diep van binnen niet waardoor je t zelf niet durft te beëindigen. Je hoeft niet perse van een flat af te springen, men doet tegenwoordig alsof euthanasie zo een ander concept is dan zelf t beëindigen. Mensen hebben geen zin meer in lijden en dat snap ik heel goed hoor, maar toch heb ik meer bewondering voor een mens die al jarenlang van top tot teen verlamd is maar nog steeds levenslust heeft dan diegene die opgeven en t leven niet meer de moeite waard vinden door zowel medisch als psychische lijden.
Ik zal in ieder geval nooit zeggen wat goed van je, nu heb je eindelijk de rust die je gaat krijgen. Vind het echt vreemd in mijn ogen, wat wil niet zeggen dat ik het nogmaals wel echt begrijp.
Lieveheersbeest schreef op 20-11-2023 om 14:16:
[..]
Oprechte vraag: Waarom is dat 'natuurlijk niet genoeg en gelukkig maar'? Als het leven op enig moment kut genoeg is om te zeggen 'we stoppen ermee', waarom is dat niet genoeg? Waarom moéten we door om te onderzoeken of er nog geluk in het vat zit? Wat zou er gebeuren als we dat wel genoeg zouden vinden? Dat het oké is om na het overlijden van je kind of partner + bedenkperiode het leven te beëindigen?
Misschien is het wel veel erger om jarenlang te lijden, dan niet-gekend (hervonden) geluk te ervaren.
We gaan hier off-topic en het is een eigen topic waard maar waar leg je de grens dan? Je 70-jarige moeder, je 40-jarige broer, je 15-jarige kind zegt het hoeft van mij niet meer. Moet jouw kind nog onderzoeken waarom het leven wat waard is of kan die euthanasie krijgen? We weten natuurlijk dat vinden dat het leven kut is óók een symptoom kan zijn van een ziekte (depressie) die ook te genezen is (soms!)
buiten kijf staaf dat als je niet wil je dat altijd zelf kan organiseren natuurlijk. Zo ingewikkeld is dat niet, dat hoeft een ander niet voor je te organiseren. Laatst had ik nog een 87-jarige patiënt die heeft gewoon alles ingenomen en einde verhaal. En heb ook genoeg ouderen meegemaakt die zeiden, het hoeft vaN mij niet meer ik Stop met eten en drinken.
Cleopatra. schreef op 20-11-2023 om 15:10:
Tegenwoordig mogen kinderen zelfs al euthanasie plegen als ze medisch of psychisch ondraaglijk lijden. T zijn er misschien niet veel waarbij dit nu wordt toegestaan, maar we gaan ooit naar een tijdperk dat elk mens geholpen wordt om een einde te maken ipv de ziekte overwinnen door sterk zijn.
Kan je dit onderbouwen? Dat inzicht, dat we naar een tijdperk gaan dat "elk mens" geëuthaniseerd wordt ipv de ziekte overwint?
Het valt me in dit topic op dat je een boel te zeggen hebt over een ander, en zelf niet handelt naar je eigen ideeën. Het komt wat hypocriet over.
absor schreef op 20-11-2023 om 15:17:
[..]
We gaan hier off-topic en het is een eigen topic waard maar waar leg je de grens dan?
buiten kijf staaf dat als je niet wil je dat altijd zelf kan organiseren natuurlijk. Zo ingewikkeld is dat niet, dat hoeft een ander niet voor je te organiseren. Laatst had ik nog een 87-jarige patiënt die heeft gewoon alles ingenomen en einde verhaal. En heb ook genoeg ouderen meegemaakt die zeiden, het hoeft vaN mij niet meer ik Stop met eten en drinken.
Dat is, denk ik, een hele goede vraag om een kader voor te bedenken. Niet iets wat wij hier in dit topic op gaan lossen, maar wel één voor de juiste mensen (met kennis en ervaring) om zich over te buigen. Ik ben zelf wel blij dat niet iedereen die het leven niet ziet zitten, zelfmoord pleegt. Je laat natuurlijk nogal een zooitje achter, als je het zelf organiseert. Ik zou het dus wel mooi vinden als we dat zouden faciliteren. Met een checklist van dingen die vooraf geregeld moeten zijn (zodat de familie daar niet mee belast wordt) en een afscheidsfeestje als vaarwel... (niet op iedere situatie van toepassing, dat begrijp ik)
Lieveheersbeest schreef op 20-11-2023 om 15:23:
[..]
Kan je dit onderbouwen? Dat inzicht, dat we naar een tijdperk gaan dat "elk mens" geëuthaniseerd wordt ipv de ziekte overwint?
Het valt me in dit topic op dat je een boel te zeggen hebt over een ander, en zelf niet handelt naar je eigen ideeën. Het komt wat hypocriet over.
T zou me niks verbazen als dat gebeurt als ik zie wat er nu allemaal al wordt toegestaan. Het gaat me nu al te ver.
Waar heb je t over met hypocriet? Wat doe ik niet wat een ander hoort te doen, mijn oma is leuk en aardig maar t blijft de verantwoordelijkheid van haar eigen kinderen.
Ik ben juist niet hypocriet, ik geef mijn gebreken eerlijk toe hoor. Ik ga dingen niet goed praten omdat ik t ook niet goed doe. Wat vind je erger, iemand die je onrecht heeft aangedaan maar het wel beseft en erkent of iemand die smoesjes bedenkt waardoor hij zijn gedrag of van anderen goed praat???