Wat is jouw guilty pleasure boek?
Heb jij ook een of meer boeken die je steeds opnieuw pakt als je ziek of zielig bent, om weer eens heerlijk in te verdwijnen? Een boek dat eigenlijk een guilty pleasure is? Post 'm hier om anderen te inspireren voor nieuwe guilty pleasures 
Spelregels:
- geef titel en schrijver
- leg kort uit wat voor boek het is, waar het over gaat
- leg uit waarom het een guilty pleasure is, dus waarom het eigenlijk niet cultureel verantwoord, maar toch zo lekker is.
TO trapt af:
Schoolidyllen van Top Naeff. Het is een boek geschreven en zich afspelend rond 1900, over de belevenissen van een groepje schoolmeisjes in de hogere sociale klasse (met bedienden en zo, en Frans sprekend op school). Het loopt uiteindelijk uit op zielig drama met een tragisch sterfgeval.
Guilty pleasure want schoolmeisjesbelevenissen zijn natuurlijk niet heel erg literair interessant, bakvissengedoe en zo. Maar het tragische einde is wel zó tragisch beschreven dat het elke keer weer snotteren is. Geen enkel ander boek waar ik elke keer zó om moet janken 
Dus, wat zijn jullie lees-guilty pleasures?
Mevrouw75 schreef op 01-09-2021 om 17:37:
[..]
Das toch geen guilty pleasure? Dat is gewoon hoogstaande literatuur hoor.
Guilty pleasure omdat het een kinderboek is.
Hen74 schreef op 01-09-2021 om 17:42:
[..]
Guilty pleasure omdat het een kinderboek is.
Haha, ik vind de Thule-reeks van Thea Beckman ook nog steeds leuk hoor! Heb ze speciaal bewaard voor mijn kinderen.
Nee niet meer. Oma en ik waren de enigen die ze lazen.
Dat communicatieprobleem zie ik overal. Maar dan ook echt OVERAL. En dan zijn de stuiverromans wat mij betreft nog niet eens de ergsten. 
er.is.maar.1.Pino schreef op 01-09-2021 om 17:43:
[..]
Haha, ik vind de Thule-reeks van Thea Beckman ook nog steeds leuk hoor! Heb ze speciaal bewaard voor mijn kinderen.
Haha, dat smoesje kan ik niet gebruiken! 
er.is.maar.1.Pino schreef op 01-09-2021 om 17:40:
Waar ik me ook enorm aan erger is dat al het drama in zo’n boek niet nodig was Als Ze Gewoon Eens Met Elkaar Zouden Praten.
Ja, dan is het voor mij geen guilty pleasure meer, dan is de pleasure er af. Het moet wel op zijn minst een beetje geloofwaardig zijn waaróm ze niet met elkaar praten.
Daar vond ik dat de Aardkinderenserie zo de mist inging. De stam van de Holebeer, en alle vervolgdelen bedoel ik van Jean Auel. Over een cro-magnon meisje in de prehistorie dat opgroeit bij neanderthalers maar uiteindelijk haar eigen soort moet gaan zoeken. in deel 2 vindt ze haar grote liefde, maar in deel 3 loopt het helemaal fout tussen hun wegens één stompzinnig misverstand. En dat zij er niet over praten is nog tot daar aan toe, maar de hele gemeenschap eromheen heldert het ook niet op en denkt "nah, laat ze het zelf maar oplossen".
En qua plot wordt het vanaf dan ook niet meer beter.
Marquise schreef op 01-09-2021 om 17:48:
Nee niet meer. Oma en ik waren de enigen die ze lazen.
Dat communicatieprobleem zie ik overal. Maar dan ook echt OVERAL. En dan zijn de stuiverromans wat mij betreft nog niet eens de ergsten.
Ja das wel waar denk ik. Ik zou ook nooit schrijfster kunnen worden vermoed ik, al dat gezeik dat je dan moet bedenken 😂
Leuk dat je het met je oma kon delen. Die kreeg ze bij ons altijd als laatste: ze las ze altijd in bed en daarbij scheurde ze dan de bladzijde die ze had gelezen uit het boekje want “als ik dan in slaap val weet ik altijd waar ik gebleven ben”
Ginevra schreef op 01-09-2021 om 17:51:
[..]
Ja, dan is het voor mij geen guilty pleasure meer, dan is de pleasure er af. Het moet wel op zijn minst een beetje geloofwaardig zijn waaróm ze niet met elkaar praten.
(…)
Eens. En in (duurbetaalde) literatuur is dat nog ergerlijker, daar verwacht je echt beter van.
Dat ze niet met elkaar praten moet je als schrijver wel aannemelijk maken. Wat bijvoorbeeld wel heel goed kan is dat mensen niet in staat zijn om hun gedachten/gevoelens onder woorden te brengen. Of telkens maar weer in dezelfde ruzieachtige dynamiek blijven hangen, waardoor het nooit tot een echt gesprek komt. (Zie bijvoorbeeld de boeken van Sally Rooney!) Maar zulk pijnlijk realisme past niet bij stuiverromannetjes of chicklits, die een romantische fantasie presenteren.
Hen74 schreef op 01-09-2021 om 17:42:
[..]
Guilty pleasure omdat het een kinderboek is.
Haha, oh, dan heb ik ook een hele reeks.
Ik ben echt heel blij dat we dochter al voor de 4e x Het Grote Boek van Madelief hebben voorgelezen, en al 3x De Grote Kleine Kapitein. En De Griezels is ook al 2x voorbij gekomen, en Mathilde ook. Kind is 7, dus daar komen vast nog 10x van elk bij in de toekomst.
Mrs. Pollifax serie:
Over een oudere dame die haar leven eigenlijk wel als voltooid ziet maar als jeugddroom had om spionne te worden. Zij gaat naar de CIA om zich daar voor op te geven....
'toevallig´ wordt zij, niet bedoeld, uitgekozen voor een opdracht (en als de fout ontdekt wordt vindt men haar tóch de beste kandidaat... op hoop van zegen) die zij op wonderbaarlijke wijze weet op te lossen...
En na de eerste opdracht volgt de tweede..... 
wat ik vroeger heel leuk vond, maar ik heb hem niet, misschien moeder nog ergens, was het Jane Fonda fitnessboek, met een achtergrondverhaal over haar start met Aerobics en eetstoornis. Daar stonden bizarre trucjes in om af te vallen, maar ook aerobics oefeningen.
De Dawn serie van Virginia Andrews. Al heel lang niet gelezen maar vroeger wel herhaaldelijk. Het gaat over Dawn, de mooie dochter van een conciërge die op een rijkeluis-school komt waar haar vader werkt en dan geconfronteerd wordt met allerlei rijke pubers, waaronder de prachtige Philip, waar ze heel verliefd op wordt. Maar dan sterft haar moeder en blijkt er een Groot Geheim te zijn.
Er zijn 6 delen en er is elk boek een hoop ellende, met pesters, tirannen, familiegeheimen, mishandeling, armoede, zwangerschappen etc. etc. etc.
Ik heb dit jaar Nora Roberts ontdekt en dat vind ik heerlijk weg lezen. Traditioneel rollenpatroon waarbij de vrouw vanuit de underdogpositie toch vaak juist erg sterk overkomt. Het standaard om elkaar heen draaien en uiteindelijk een happy end.
En als puber verslond ik Konsaliks, ook lekker traditionele romances maar uiteindelijk kregen ze elkaar meestal juist niet.
er.is.maar.1.Pino schreef op 01-09-2021 om 17:40:
Ik lees graag Jill Mansell in de vakantie…vergt weinig inspanning en leest lekker weg. Die stuiverromans krijg en koop ik ook wel eens (gaan die bij jullie toevallig ook de familie rond?!) maar dan erger ik me soms zo enorm aan die vrouwelijke hoofdpersonen…tjongejonge gelukkig zijn er af en toe wat sterkere/zelfstandiger karakters maar het gros valt toch al bij de eerste blik op “Man” in katzwijm en moet door hem “gered” worden
Waar ik me ook enorm aan erger is dat al het drama in zo’n boek niet nodig was Als Ze Gewoon Eens Met Elkaar Zouden Praten.
Ja, mijn moeder krijgt ze ook vaak van een vriendin en dan komt het vanzelf een keer bij mij
redbulletje schreef op 01-09-2021 om 19:02:
Ik heb dit jaar Nora Roberts ontdekt en dat vind ik heerlijk weg lezen. Traditioneel rollenpatroon waarbij de vrouw vanuit de underdogpositie toch vaak juist erg sterk overkomt. Het standaard om elkaar heen draaien en uiteindelijk een happy end.
En als puber verslond ik Konsaliks, ook lekker traditionele romances maar uiteindelijk kregen ze elkaar meestal juist niet.
Nora Roberts is ook heerlijk leesvoer ja.