Rouwen om je gezondheid
Hoe doe je dat eigenlijk?
Ik merk dat sinds ik twee jaar ziek ben dit onderwerp me af en toe aanvliegt.
Verdriet om alles wat ik ooit kon,
om het leven dat ik had kunnen hebben als...
Om wat ooit had kunnen zijn
En daarbij dus ook de angst dat dit het is.
Het laatste half jaar is de hoop dat ik volledig zal herstellen langzaam weggezakt. Inmiddels durf ik er niet eens meer op te hopen. Mijn herstel staat alweer zo'n tijd stil, wat hopelijk beter wordt als ik van de medicatie afben, maar zelfs als ik vooruit ging was het feest maar van korte duur. Dan gebeurde er weer iets buiten mijn macht en viel ik weer volledig terug naar weken op de bank liggen en mijzelf door de dag slepen en dan heel langzaam na een jaar weer in de buurt komen van wat het was voor die terugval. Als ik niet in de tussentijd een nieuwe had gehad.
Denkend aan de afgelopen twee jaar, maakt dat me bang. Wat als dit het is? Wat als het niet beter wordt dan het beste wat ik de afgelopen twee jaar ben geweest? Als ik nooit meer zou kunnen werken? Nooit de energie zal hebben om te daten en dus nooit een relatie zal krijgen. Als mijn intense en geweldige kinki leven nooit meer zal zijn. Als ik die kant van mijzelf, die hoort bij wie ik ben, voorgoed zal moeten begraven?
Wat als dit het is en blijft tot mijn tachtigste? Ik wil er niet aan denken, maar het houdt me bezig.
Zolang ik leef bij de dag, gaat het best goed met me. Geniet ik van de kleine dingen die ik wel kan. En ben ik de vrolijke en positieve persoon die jullie kennen 
maar hoe fijn die instelling ook is, ik begin me bewust te worden dat ook dit ruimte nodig heeft. Dat mijn angst voor de toekomst en de rouw om mijn gezondheid die misschien nooit meer terug komt ook gehoord en gevoelt moet worden. Maar hoe doe je dat zonder dat het je overneemt of je er aan onderdoor gaat?
En nu voel ik de tranen prikken en besef ik dat het goed is dat ik dit topic heb geopend. Is het niet voor de reacties dan wel om eindelijk dit alles op te schrijven. Er uit te laten en te erkennen. Hoe kut het ook is.
lollypopje, levend verlies gaat over iets moeten accepteren wat eigenlijk niet te aanvaarden valt. Ik heb er met een naaste met een beperking vaak mee te maken. Iedere keer als ik weer in gevecht met een instantie moet, iedere keer als ik heel voorzichtig blij durf te worden met een stap vooruit, komen er weer 3 stappen achteruit en doet het weer pijn.
Helaas heb ik het nodige ook met rouw na een overlijden meegemaakt en dit voelt voor mij zwaarder. Het enige wat ik kan doen is het ruimte geven en het erkennen voor mezelf.
Gedurende een jaar heb ik na mijn COVIDbesmetting ook nog moeten dealen met herstel dat de richting op leek te gaan van longcovid en dat was zo mogelijk nog zwaarder. Ik durf dat bijna niet te zeggen, want het is een kwestie van in mijn geval pure mazzel en bij jou nare pech. en dat is ook wel het lastige in de tegenwoordig heersende gedachtengangen, je vecht tegen kanker, je overwint een ziekte, je verliest een ongelijke strijd. In mijn beleving is het een kwestie van stom geluk en vette pech. Per definitie niet eerlijk en niet eerlijk verdeeld.
Soms schijt de duivel op de grote hoop, sommige mensen hebben meer pech dan anderen.
Aanvaarden lukt mij niet, soms accepteren en meestal is het me erbij neerleggen. Dit is het en niet anders. Hier heb ik nu mee te dealen.
Boven alles, heel veel sterkte!
yette schreef op 26-05-2023 om 20:48:
[..]
Ook ik kan niet meer een heel boek lezen. Lukt een podcast wel?
De podcastserie 'Levend Verlies' gaat eigenlijk over rouw van familie en naasten om iemand met een beperking. Dat was ook waarom ik hem ooit ging luisteren (toen waren er veel minder afleveringen). Er komen vooral deskundigen en familie aan bod.
Maar nu ik zelf ook een beperking heb, blijk ik eenzelfde soort rouw om mijn oude ik te hebben. Tijdens mijn revalidatie, kwamen vergelijkbare thema's als in deze podcast aan bod. Misschien zitten er een paar bij waar je wat aan hebt?
Als ze niet te druk of door elkaar praten zou den podcast wel moeten lukken. Dus dank voor de tip Al is het wel jammer dat zoiets er niet lijkt te zijn voor mensen die zelf een ziekte of beperking hebben, maarja die hebben daar meestal dan ook niet de energie voor natuurlijk
Nogmaals dank voor al jullie herkenning, steun, lieve woorden en complimenten ze doen me goed 😊
Vanacht ben ik niet goed opgeladen, dus vandaag doe ik rustig aan. Lekker veel in mijn hangmat 
Er zou een vriendin langs komen, maar kind is ziek. Een ander had wel bij kind kunnen blijven, maar vanwege kans op besmetting mocht zij het bij zich dragen toch afgezegd. Hoewel ik die knop goed kan omzetten, baal ik dan wel weer even. Niet eens dat het niet doorgaat, maar van mijn klote immuunsysteem dat zo erg van de wap is dat zelfs de meest milde verkoudheid gevolgen van maanden voor me kan hebben en dat is gewoon super stom 😒 Gelukkig kan ik ondanks dat wel genieten van de zon en heb ik lekker ijs in de vriezer.
Bloem1970 schreef op 26-05-2023 om 23:41:
lollypopje, levend verlies gaat over iets moeten accepteren wat eigenlijk niet te aanvaarden valt. Ik heb er met een naaste met een beperking vaak mee te maken. Iedere keer als ik weer in gevecht met een instantie moet, iedere keer als ik heel voorzichtig blij durf te worden met een stap vooruit, komen er weer 3 stappen achteruit en doet het weer pijn.
Helaas heb ik het nodige ook met rouw na een overlijden meegemaakt en dit voelt voor mij zwaarder. Het enige wat ik kan doen is het ruimte geven en het erkennen voor mezelf.
Gedurende een jaar heb ik na mijn COVIDbesmetting ook nog moeten dealen met herstel dat de richting op leek te gaan van longcovid en dat was zo mogelijk nog zwaarder. Ik durf dat bijna niet te zeggen, want het is een kwestie van in mijn geval pure mazzel en bij jou nare pech. en dat is ook wel het lastige in de tegenwoordig heersende gedachtengangen, je vecht tegen kanker, je overwint een ziekte, je verliest een ongelijke strijd. In mijn beleving is het een kwestie van stom geluk en vette pech. Per definitie niet eerlijk en niet eerlijk verdeeld.
Soms schijt de duivel op de grote hoop, sommige mensen hebben meer pech dan anderen.
Aanvaarden lukt mij niet, soms accepteren en meestal is het me erbij neerleggen. Dit is het en niet anders. Hier heb ik nu mee te dealen.
Boven alles, heel veel sterkte!
Zoveel herkenning in jouw post. Mijn ouder is overleden aan kanker en ik heb zo'n hekel aan als mensen dat een gevecht noemen. Het was gewoon overgeven aan de artsen en hopen dat er wat extra tijd gekregen kan worden. Dat is geluk, gewoon pure mazzel.
Net als mijn Long Covid pure pech is. Ruim een jaar lang super voorzichtig gedaan, mij streng aan de maatregelen gehouden en het toch oplopen. Kuchen en wat verhoging, meer was het niet en dit als gevolg. En vooruit gaan is bij mij het probleem niet, althans als het goed gaat ga ik in een super slakkentempo vooruit, maar toch vooruit. Ik ben echter zo gevoelig voor terugvallen, dat een mini ontstekinkje bij mijn oog, een milde verkoudheid of een hitte golf (om 3 van de 6 terugvallen te noemen) mij een terugval van vele maanden tot een jaar kan opleveren, als ik bij het opkrabbelen niet weer een terugval krijg ten minste. en dat is toch allemaal gewoon pure pech.
Sowieso is vechten juist het laatste wat je bij LC moet doen. Hoe harder je je verzet, hoe meer energie het je kost, hoe slechter het gaat. Overgave is de enige weg er doorheen en naar iets verbetering. Gelukkig heb ik dat best goed geleerd, maar kut blijft het.
Dank trouwens ook voor alle adviezen voor hulp/begeleiding bij het rouwproces. Het is zeker iets waar ik in de toekomst voor open sta.
Voor nu voelt hulp zoeken nog heel erg als toegeven aan mijn angst dat dit het voortaan is. Dat ik inderdaad niet beter wordt. Uiteraard snapt mijn verstand wel dat het zo niet werkt Maar dat is nog een proces waar ik eerst doorheen moet denk ik.
Sowieso wil ik qua energie eerst weer wat beter in balans zijn. Door de ssri en nu het afbouwen daarvan is de balans nogal zoek en actief aan de slag gaan met het rouwproces kan ik daar gewoon nog even niet bovenop hebben.
Plus daarbij na al het HA contact vanwege de ssri, ben ik ook gewoon even heel klaar met artsen en behandelaars. Mijn HA is echt top hoor, maar dat soort contact vraagt toch ook altijd weer een hoop van je. Ik wil gewoon eerst heel even niks
Het is dus niet dat ik die adviezen negeerde, maar pas net viel het kwartje waarom ik daar nog niet klaar voor ben.
Lollypopje schreef op 27-05-2023 om 13:40:
Dank trouwens ook voor alle adviezen voor hulp/begeleiding bij het rouwproces. Het is zeker iets waar ik in de toekomst voor open sta.
Voor nu voelt hulp zoeken nog heel erg als toegeven aan mijn angst dat dit het voortaan is. Dat ik inderdaad niet beter wordt. Uiteraard snapt mijn verstand wel dat het zo niet werkt
Sowieso wil ik qua energie eerst weer wat beter in balans zijn. Door de ssri en nu het afbouwen daarvan is de balans nogal zoek en actief aan de slag gaan met het rouwproces kan ik daar gewoon nog even niet bovenop hebben.
Plus daarbij na al het HA contact vanwege de ssri, ben ik ook gewoon even heel klaar met artsen en behandelaars. Mijn HA is echt top hoor, maar dat soort contact vraagt toch ook altijd weer een hoop van je. Ik wil gewoon eerst heel even niks
Het is dus niet dat ik die adviezen negeerde, maar pas net viel het kwartje waarom ik daar nog niet klaar voor ben.
Of kun je hulp zoeken bij het aanvaarden dat het NU zo is, en de toekomst onbekend is?
Saga schreef op 27-05-2023 om 16:02:
[..]
Of kun je hulp zoeken bij het aanvaarden dat het NU zo is, en de toekomst onbekend is?
Dat wil er momenteel in mijn hoofd niet in, omdat na twee jaar geen vooruitgang en de verhalen van anderen, het me momenteel niet echt lukt hoop te hebben dat het ooit veel beter wordt. Dan zou er een wonder moeten gebeuren en ik ben nogal sceptisch op het gebied van wonderen.
Hier ga je waarschijnlijk weinig aan hebben.
Zelf kamp ik al lang met stevige psychische problemen. Het is jaren goed gegaan terwijl ik veel verborg, maar drie jaar geleden ben ik compleet uitgevallen op het werk en sindsdien bestaat mijn leven vooral binnen mijn huis.
Natuurlijk bezig met psychiaters, psychologen en medicatie; maar het blijft een vraag of ik ooit weer normaal zal kunnen functioneren.
Voor mij helpt het om dag per dag te bekijken. Op de slechte dagen komt er eigenlijk weinig uit mijn handen en zou ik het liefst verdwijnen, op goede dagen kan ik iets ondernemen maar daarvoor betaal ik daarna wel de prijs.
Mijn houvast is dat ik nog steeds een deel van het huishouden draag; gewoon zorgen dat 's avonds iedereen goed gegeten heeft kan mijn dag goedmaken.
Daarnaast heb ik binnenkort ook een afspraak met een leifarts, deze gaat over euthanasieaanvraag, wilsbeschikking etc.; want ik heb geen idee hoelang ik dit leven nog volhoudt.
Ik wens je alvast veel beterschap en hoop toe; en zorg voor de juiste mensen om je heen.
Lollypopje schreef op 26-05-2023 om 17:43:
[..]
Wat super lief dat mensen dat deden, al vrees ik dat ik daar niet bijhoorde. Maar volgens mij lopen daar een paar nicks rond die verdacht veel op de mijne lijken.
Denk het wel hoor, dezelfde avatar. We schreven toen in hetzelfde topic. OB was daar ook actief.
Maakt ook niet uit. Hoop dat je een manier vindt om er mee om te gaan. Want het is niet niks en kost tijd. Heel veel sterkte 
Fladderak schreef op 27-05-2023 om 18:13:
[..]
Denk het wel hoor, dezelfde avatar. We schreven toen in hetzelfde topic. OB was daar ook actief.
Maakt ook niet uit. Hoop dat je een manier vindt om er mee om te gaan. Want het is niet niks en kost tijd. Heel veel sterkte
Ergens heel diep in de krochten van mijn geheugen gaat er nu een belletje rinkelen 😂
En dankjewel 😊
Je gaf aan dat je ook twijfels had of je nog een partner zou ontmoeten. Mijn ervaring: ik heb partner en stiefzoon, doe mijn uiterste best voor hen en soms zorgt hun aanwezigheid ervoor dat je net dat extra tandje bijzet; maar ondertussen zijn er ook de echt slechte dagen waarbij ik me enkel een last voel voor hen, een beetje een tweesnijdend zwaard.
Moirmel schreef op 27-05-2023 om 19:30:
Je gaf aan dat je ook twijfels had of je nog een partner zou ontmoeten. Mijn ervaring: ik heb partner en stiefzoon, doe mijn uiterste best voor hen en soms zorgt hun aanwezigheid ervoor dat je net dat extra tandje bijzet; maar ondertussen zijn er ook de echt slechte dagen waarbij ik me enkel een last voel voor hen, een beetje een tweesnijdend zwaard.
Het is niet dat ik denk dat ik als mens de niet moeite waard ben als partner. Ik ben nog steeds leuk
Het is vooral het praktische deel. Ik heb energie om 1x in de week, max 2 uur, visite te ontvangen (en dat is in een goede week). Die twee uur is ook voor familie en vrienden. Hoe moet je dan daten? Nog los van dat nieuwe mensen ontmoeten vrij lastig gaat als je amper je huis uit komt.
En helaas is een tandje bijzetten er niet bij met long covid. Dat resulteert namelijk standaard in klachten daarna. Dat heb ik al na een paar uur visite, dan kan ik de volgende dag ook afschrijven voor activiteiten.
En qua seks heb ik niet veel boeienders dan een zeester te bieden die al zwaar overprikkeld raakt van een orgasme. Dus dat is ook niet heel fijn.
Het is dus vooral dat ik niet weet, en bang ben, dat ik nooit de energie zal hebben om een relatie op te bouwen en te onderhouden met iemand. Want hoe bouw je iets op als elkaar zien al uitputtend is?
Lollypopje schreef op 27-05-2023 om 16:56:
[..]
Dat wil er momenteel in mijn hoofd niet in, omdat na twee jaar geen vooruitgang en de verhalen van anderen, het me momenteel niet echt lukt hoop te hebben dat het ooit veel beter wordt. Dan zou er een wonder moeten gebeuren en ik ben nogal sceptisch op het gebied van wonderen.
Maar wie heeft het over hoop of wonderen? Ik zeg juist niets over de toekomst, die associaties zitten in jouw gedachten.
Gelukkig zijn gedachten ook maar gedachten en worden ze vanzelf verplaatst met andere gedachten. Sterkte!
Lollypopje schreef op 27-05-2023 om 19:51:
[..]
Het is niet dat ik denk dat ik als mens de niet moeite waard ben als partner. Ik ben nog steeds leuk
Het is vooral het praktische deel. Ik heb energie om 1x in de week, max 2 uur, visite te ontvangen (en dat is in een goede week). Die twee uur is ook voor familie en vrienden. Hoe moet je dan daten? Nog los van dat nieuwe mensen ontmoeten vrij lastig gaat als je amper je huis uit komt.
En helaas is een tandje bijzetten er niet bij met long covid. Dat resulteert namelijk standaard in klachten daarna. Dat heb ik al na een paar uur visite, dan kan ik de volgende dag ook afschrijven voor activiteiten.
En qua seks heb ik niet veel boeienders dan een zeester te bieden die al zwaar overprikkeld raakt van een orgasme. Dus dat is ook niet heel fijn.
Het is dus vooral dat ik niet weet, en bang ben, dat ik nooit de energie zal hebben om een relatie op te bouwen en te onderhouden met iemand. Want hoe bouw je iets op als elkaar zien al uitputtend is?
Sorry om dit te horen en ik hoop dat er je betere tijden te wachten staan. Ga je ook even een pb sturen omdat ik niet kan inschatten waar hier de grenzen liggen, en geen zin heb in een volgende ban.
Widajo schreef op 26-05-2023 oHet is bewezen dat GET niet werkt bij ME en zeer waarschijnlijk bij LC ook niet.
Wat is GET?
Lollypopje schreef op 27-05-2023 om 16:56:
[..]
Dat wil er momenteel in mijn hoofd niet in, omdat na twee jaar geen vooruitgang en de verhalen van anderen, het me momenteel niet echt lukt hoop te hebben dat het ooit veel beter wordt. Dan zou er een wonder moeten gebeuren en ik ben nogal sceptisch op het gebied van wonderen.
Dan kan ACT je wel helpen. Dat helpt je juist aanvaarden dat je dit hebt en dat je niet hoeft te ‘vechten’ omdat het over een poosje wel beter moet zijn.
Het zou alleen ook fijn zijn als mijn omgeving (met name mijn vader) dat ook accepteert. Niet omdat ie mij niet gelooft hoor maar omdat ie mij beter gunt. Maar dat is ook gewoon heel vervelend af en toe 😅.