Opeens zo bewust van mijn leeftijd

letterkoekje schreef op 11-11-2021 om 12:06:

Waar zijn al die dames die het zo erg vinden om ouder te worden?

Ik zeg altijd maar: (bijvb) zestig worden is erg, maar het niet MOGEN worden, is veel erger. Al die mensen die hier niet meer kunnen meeschrijven (RIP ), die zouden zeggen: wàt!, maken jullie je dààr druk om?

Echt lieve forummers, wees blij dat je 40, 50, 60, 70, 80 of zelfs ouder mag worden. Tenzij het leven nog enkel lijden is, maar dat concludeer ik nergens uit jullie posts.

Ik vind het niet erg om oud te worden. Een klasgenootje op de basisschool is bij een aanrijding om het leven gekomen, dus ik ben mij er zeker bewust van dat het ook heel anders had kunnen zijn.

Maar ik heb wel mazzel. 'Ouderdom' komt tot nu toe niet met echte gebreken. Ja, ik word grijs en krijg rimpels, maar fysiek/mentaal gaat het eigenlijk best oké. Ik hoef nog nergens medicijnen voor te slikken, ik kan gewoon nog werken en sporten. Natuurlijk moet ik van een zware training wel meer bijkomen dan vroeger, maar ik hoef het nog altijd niet te laten.

Maar ik vind standaard verjaardagen zelf vaak stom, maar dat is meer omdat ik gewoon niet van groepen houd. Ik vier het zelf dus niet uitgebreid, maar wel een keer of 3-4. Keer mijn mijn ouders, keer met een vriendin, keer met mijn sibling.

En iedereen moet zelf weten wat ze met kroonjaren doen, maar van die poppen en foto's vind ik altijd vreselijk ordinair. Maar anderen worden er dolgelukkig van.

Ainne schreef op 11-11-2021 om 12:18:

[..]

Dat klopt, dat is dan ook niet de insteek van dit topic. Ik vind het helemaal niet erg om ouder te zijn, ik snap niet waar je dat denkt te lezen. Ik vind het leven juist geweldig, hartstikke leuk zelfs, maar als ik me dan soms bedenk dat ik waarschijnlijk al op de helft zit (als ik geluk heb) dan denk ik, neeeee ik wil nog zoveel, ik wil niet ouder worden, het gaat te snel!

Nogmaals, er is geen crisis, er is geen drama, maar soms hè, dan denk ik dit dus, en meerderen met mij, zo te lezen. Ik denk dat jij het dramatischer leest dan het is.

Nu haal je er selectief mijn laatste zin uit, TO. 

Die 'tenzij'-zin, staat wel helemaal in combinatie met de zin die daar net voor staat. Dat je het niet erg moet vinden om 40 .... 80 te worden. 

(En in je 2de zin hierboven schrijf je dat je het niet erg vindt om ouder te worden, maar in je 3de zin schrijf je 'ik wil niet ouder worden'. Is het nu ja of neen? Dit is een plagerijtje hoor)

Heb een verjaardagskaart gestuurd naar vriendin die 75 wordt. : Net als wijn, hoe ouder hoe beter 

en het voordeel van ouder worden: je moet minder, en je mag meer.( van mezelf dus he)

En van de andere kant, ja de dood komt dichterbij en dat is eng, maar de gedachte dat je  nog tot je 93 moet doorleven zoals mijn moeder waarvan de laatste jaren dement, is ook niet aantrekkelijk. Dus maar iets proberen tussen die 2 uitersten

letterkoekje schreef op 11-11-2021 om 12:30:

[..]En in je 2de zin hierboven schrijf je dat je het niet erg vindt om ouder te worden, maar in je 3de zin schrijf je 'ik wil niet ouder worden'. Is het nu ja of neen? Dit is een plagerijtje hoor)

Een of andere spreuk luidt: iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.

Bedoeld als in: je wil niet voortijdig doodgaan, maar de ouderdomskwalen zijn ook niet leuk. Ik heb er een paar die mijn kwaliteit van leven echt wel beïnvloeden, zonder dat ik nou meteen dood wil of het leven waardeloos vind.

Maar ik zou liever het lichaam hebben dat ik had toen ik 30 was. Niet alleen qua mooi en strak, maar ook bijvoorbeeld met ogen die nog goed functioneren.

En een ander met kanker zal mij mijn relatief gezonde lijf nog benijden.

Vroeger toen ik jong was kon ik me ook maar moeilijk voorstellen dat zoveel fysiek ongerief je gewoon overkómt. Met mijn verstand wist ik wel dat het gebeurde, maar gevoelsmatig bleef het toch iets wat niet bij míj zou gaan plaatsvinden. Want ik zou geen stereotiepe middelbare taart worden of zoiets, en dan blijf je automatisch ook gevrijwaard van de bijbehorende kwalen. Dream on!

Ginevra schreef op 11-11-2021 om 13:09:

[..]

Vroeger toen ik jong was kon ik me ook maar moeilijk voorstellen dat zoveel fysiek ongerief je gewoon overkómt. Met mijn verstand wist ik wel dat het gebeurde, maar gevoelsmatig bleef het toch iets wat niet bij míj zou gaan plaatsvinden. Want ik zou geen stereotiepe middelbare taart worden of zoiets, en dan blijf je automatisch ook gevrijwaard van de bijbehorende kwalen. Dream on!

Nee, dat klopt. Net zoals eigenlijk niemand verwacht miljonair te worden door ergens de hoofdprijs te noemen, gaan we er ook niet echt van uit dat die ellende van een mankerend lichaam onszelf overkomt

Ginevra schreef op 11-11-2021 om 13:09:

[..]

Een of andere spreuk luidt: iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.

Bedoeld als in: je wil niet voortijdig doodgaan, maar de ouderdomskwalen zijn ook niet leuk. Ik heb er een paar die mijn kwaliteit van leven echt wel beïnvloeden, zonder dat ik nou meteen dood wil of het leven waardeloos vind.

Maar ik zou liever het lichaam hebben dat ik had toen ik 30 was. Niet alleen qua mooi en strak, maar ook bijvoorbeeld met ogen die nog goed functioneren.

En een ander met kanker zal mij mijn relatief gezonde lijf nog benijden.

Vroeger toen ik jong was kon ik me ook maar moeilijk voorstellen dat zoveel fysiek ongerief je gewoon overkómt. Met mijn verstand wist ik wel dat het gebeurde, maar gevoelsmatig bleef het toch iets wat niet bij míj zou gaan plaatsvinden. Want ik zou geen stereotiepe middelbare taart worden of zoiets, en dan blijf je automatisch ook gevrijwaard van de bijbehorende kwalen. Dream on!

Soms hoor ik mezelf klagen over mijn pijnlijke artrose-vingerkootjes en dan denk ik: hou op mens, je lijkt wel oud ( oja dat is waar, ik ben oud )

letterkoekje schreef op 11-11-2021 om 13:27:

Als er over 'oud' wordt gesproken, zouden jullie dan bijvb. 105 willen worden?
Ik niet.

Dat ligt helemaal aan alle omstandigheden. Als de mensen die me lief zijn nog om me heen zijn en ikzelf niet willoos in een rolstoel of bed belandt, dan wel.

Als ik een leven krijg met verlies van dierbaren en ik wordt dement of ik krijg veel pijn, dan niet. Ik hoop zoveel mogelijk van mijn kleinkinderen mee te maken.

letterkoekje schreef op 11-11-2021 om 13:27:

Als er over 'oud' wordt gesproken, zouden jullie dan bijvb. 105 willen worden?
Ik niet.

Nee, niet als ik de enige ben in mijn omgeving. Ik zag dat bij mijn moeder toen ze rond de 85 was. Het grootste deel van haar generatie was overleden of kwam het huis niet meer uit door gebreken. Dus ze voelde zich echt eenzaam (ondanks alle kinderen en kleinkinderen, maar wij konden haar generatiegenoten niet vervangen) 

Ginevra schreef op 11-11-2021 om 13:34:

Nee, niet alleen vanwege de kwalen, maar ook omdat het stil wordt om je heen.
Je vrienden gaan dood, je familie gaat dood, je blijft als laatste over op het feestje. Ik heb dat bij een paar mensen zien gebeuren en die waren daar verdrietig over.
Het hoeft niet letterlijk stil te worden, maar alleen maar mensen om je heen van minstens 30 jaar jonger is toch wat anders.

Eens. Ik hou heel veel van mijn kinderen maar het is toch een andere generatie met een ander leven. Heel logisch en normaal. Ik kan echt genieten van gesprekken met een vriendin van mijn eigen leeftijd.

Herfstappeltaart schreef op 11-11-2021 om 13:32:

[..]

Dat ligt helemaal aan alle omstandigheden. Als de mensen die me lief zijn nog om me heen zijn en ikzelf niet willoos in een rolstoel of bed belandt, dan wel.

Als ik een leven krijg met verlies van dierbaren en ik wordt dement of ik krijg veel pijn, dan niet. Ik hoop zoveel mogelijk van mijn kleinkinderen mee te maken.

Als je zelf 105 bent, denk ik (denk ik) zijn de omstandigheden al een stuk minder. Automatisch zijn er al dierbaren weggevallen: broers, zussen, misschien zelfs kinderen. Want die zijn dan ook al (bijna) 80. Ik denk ook dat het weinigen gegeven is om met 105 niet in een rolstoel te zitten. 

Soms zie je wel eens een hele kranige 100-plusser, maar het zijn er toch weinigen die die leeftijd fit halen, zowel wat lichaam als geest betreft.

Maar het is ook een kwestie van 'gelukkig' zijn natuurlijk. 

letterkoekje schreef op 11-11-2021 om 13:27:

Als er over 'oud' wordt gesproken, zouden jullie dan bijvb. 105 willen worden?
Ik niet.

Absoluut niet! Dat zou betekenen dat ik nu pas op de helft ben. 

Ik wil niet meer leven als ik me niet meer zelfstandig kan redden. Wil absoluut niet opgehokt worden in een verzorgingstehuis. 

En met hoe de huidige maatschappij verandert liggen de beste jaren wel achter ons. Het (goede) leven wordt onbetaalbaar en de maatschappij is veel te druk/overbevolkt. 

Sassenach schreef op 11-11-2021 om 09:18:

Dat lijkt me moeilijk Hobbelster, de situatie waar je inzit. Vooral de long covid en de onzekerheid of dit nog gaat verbeteren zou ik zelf ook heel moeilijk vinden. Sterkte en ik hoop dat het nog opknapt. Jouw post helpt mij in ieder geval om me nog meer bewust te zijn dat ik dankbaar mag zijn voor mijn situatie.

(En ik heb trouwens ook wel wat lichamelijke ongemakken, maar die heb ik al sinds twintiger. Voor mijn gevoel heeft dat dus niks te maken met ouder worden en inleveren. Mede omdat ik een modus heb gevonden hoe ik hier mee om moet gaan en het me dus ook niet echt beperkt in wat ik graag doe.)

Dank je voor je wens. Het is inderdaad te hopen dat ik nog verder opknap. En ja, je leert leven / omgaan met je ongemakken, beperkingen, je moet wel want je moet toch verder. Er is wel een heel groot verschil in hoeveel ongemakken je precies ervaart én natuurlijk in hoeveel last je ervan hebt, hoe het je beperkt in je leven en welzijn. Ongemakken horen erbij maar soms komen er onevenredig veel bij. En dan nog is alles relatief. Mijn beste vriendin heeft MS en is zelfs nog jonger dan ik ben. Voordeel is dat we aan half woord genoeg hebben en het is fijn als je elkaar écht begrijpt. Zo haal ik toch iets moois uit mijn kwalen.

Ainne schreef op 11-11-2021 om 09:47:

Eens, mooie post van Hobbelster, en ja, zo krijg je inderdaad een beter beeld van bepaalde forummers, inclusief jouzelf, Hobbelster.

Oud voelen doe ik me (meestal) niet, maar soms wordt je gewoon zo met je neus op de feiten gedrukt hè, dat je ineens denkt, ja dit kan mij ook overkomen natuurlijk, bijvoorbeeld hart- en vaatziekten bij mij, omdat dat in de familie zit, en in de extremere gevallen, zoals bij Watertoren thuis, overlijden

En, even over de andere boeg: een kennisje van me werd vandeweek ook 50 en zij kreeg een Sarah-pop. De eerste die dat bij mij doet als ik volgend jaar 50 word, wordt ontvriend.

Ja die poppen en foto's door de hele buurt heen, dat hoef ik ook niet hoor en een Sara op een feestje (wat in deze contreien nog weleens gebruikelijk is) wil ik ook absoluut niet. Sowiwso feestjes in grote groepen, was er altijd al snel moe van en dus na een uurtje wilde ik 't liefst weer weg (meestal wist k het nog te rekken tot 2 uurtjes) maar nu ga ik dus mijn verjaardag vieren in 6x, elke vriendin apart en mijn ouders. En eigenlijk he. Vind ik dat zooooo veel leuker dat ik denk dat het een blijvertje wordt. Ook weer iets dat ik zonder mijn beperkingen niet zou hebben bedacht / gedaan. 

Herkenbaar, kwalen in de familie is altijd iets wat niet over jou gaat maar over de oude mensen in je familie. Totdat ineens blijkt dat ook jij de dans niet ontspringt (ook bij mij hart- en vaatziekten en helaas ook bij mij al nodige vaatschade -bij toeval- geconstateerd).

En zoals Redbulletje ook zegt; ik hoef niet willoos in een tehuis te eindigen. Dan liever bij volle kennis en, weliswaar, met de nodige fysieke kwalen, in 1 x een herseninfarct krijgen ofzo en dat t dan gelijk klaar is. Ik wil mijn kind en/of man ook niet opzadelen met jarenlang (mantel)zorgen om mij.