Opeens zo bewust van mijn leeftijd
Ik ben 49 en zo'n beetje iedereen van mijn vriendengroep is dit jaar 50 geworden, of ze zijn zelfs al ouder. Ik ben de "jongste", altijd al geweest.
Maar ineens ben ik me er zo van bewust dat ik eigenlijk dus middelbaar ben (toch?).
Mijn vader had zijn eerste herseninfarct toen hij 52 was, ik zit sinds dit jaar ook aan de medicijnen dus hopelijk blijft dat me bespaard. Buiten dit ben ik hartstikke gezond trouwens, ben ook tevreden met hoe ik eruit zie, maar ineens grijpt het me zo aan, jemig over 20 jaar ben ik gewoon oud. Ik ben echt nog lang niet toe aan oud worden 
En 20 jaar is niets natuurlijk, dat vliegt voorbij. Ik ben 22 jaar geleden geëmigreerd en die tijd is ook voorbijgevlogen.
Disclaimer~: neem dit niet al te serieus hoor, ik zit niet in een crisis of zo, maar herkennen mensen dit, dat je je ineens realiseert dat je geen spring chicken meer bent?
Ik ben bijna 44 en vind mezelf nog jong. Ik ben fit en gezond en mentaal heel erg stabiel. Dat laatste vind ik wel echt een voordeel van ouder worden. Dus in die zin ben ik me niet vervelend bewust van mijn leeftijd. Ik merk echt wel dat ik geen 20 meer ben, vooral nu de 50ste verjaardagen van vrienden ons om de oren vliegen. En het minder kunnen zien, met name in het donker, herken ik ook heel erg. Mijn spieren worden stijver en ik heb vaker last van kleine pijntjes hier en daar.
Bang om zelf ziek te worden ben ik totaal niet. Als het komt, komt het en zien we het dan wel weer. Ik heb jong een herseninfarct gehad en dat heeft wel leren relativeren. Daarnaast heeft met name het verlies van ons kind ervoor gezorgd dat ik ook geen angst heb voor de dood. Accepteren dat het leven niet eerlijk is en niet bang zijn voor wat er kan komen geeft heel veel rust.
Dus voor mezelf vind ik ouder worden geen punt. Het feit dat de mensen om me heen ook ouder (en gebrekkiger) worden, vind ik wel heel confronterend. Ik heb een schoonvader met dementie die in een verzorgingstehuis woont (dat kreeg hij al relatief jong, hij is nu ook nog niet hoogbejaard), de gezondheid van mijn eigen vader (die ook nog niet erg oud is) is niet goed. En dat soort dingen spelen steeds meer bij mensen om ons heen. Dat vind ik wel echt moeilijk. Voor mezelf ben ik nergens bang voor, maar wel voor de mensen om me heen.
Duufje, wat aangrijpend. 
