Opeens zo bewust van mijn leeftijd
Ik ben 49 en zo'n beetje iedereen van mijn vriendengroep is dit jaar 50 geworden, of ze zijn zelfs al ouder. Ik ben de "jongste", altijd al geweest.
Maar ineens ben ik me er zo van bewust dat ik eigenlijk dus middelbaar ben (toch?).
Mijn vader had zijn eerste herseninfarct toen hij 52 was, ik zit sinds dit jaar ook aan de medicijnen dus hopelijk blijft dat me bespaard. Buiten dit ben ik hartstikke gezond trouwens, ben ook tevreden met hoe ik eruit zie, maar ineens grijpt het me zo aan, jemig over 20 jaar ben ik gewoon oud. Ik ben echt nog lang niet toe aan oud worden 
En 20 jaar is niets natuurlijk, dat vliegt voorbij. Ik ben 22 jaar geleden geëmigreerd en die tijd is ook voorbijgevlogen.
Disclaimer~: neem dit niet al te serieus hoor, ik zit niet in een crisis of zo, maar herkennen mensen dit, dat je je ineens realiseert dat je geen spring chicken meer bent?
letterkoekje schreef op 11-11-2021 om 13:27:
Als er over 'oud' wordt gesproken, zouden jullie dan bijvb. 105 willen worden?
Ik niet.
Ik vind het voor mezelf wel mooi geweest met een jaar of 73, denk ik altijd. Misschien 75 als mijn man dan nog leeft. Maar ik was eigenlijk niet van plan om als laatste van ons te gaan. Op die manier hebben we nog leuk wat jaren pensioen om oa te reizen terwijl we relatief fit zijn en hopelijk nog beiden auto kunnen rijden. Eventuele kleinkinderen hebben we dan ook meegemaakt.
Ik weet door mijn geheugenproplemen helaas wat het is om afhankelijk te zijn en wil niet nòg afhankelijker worden. Daarnaast hakt het verliezen van vrienden er behoorlijk in bij me. Heb de afgelopen jaren al drie oude school- en studie-vrienden verloren en binnenkort sterft er nog een hele close vriendin van me. Ik ben er niet zo goed in om dan positief en gelukkig door te blijven huppelen. Maar misschien leer ik dat nog 
dat valt mij ook op, personeel wordt overal veel jonger 
Dat je opeens je financiën zit te bespreken met iemand van 26.
Oooh, ik wil echt wel 105 worden hoor! Gezond dan he 
Grappig ik heb een vriendin (ook 50, ik zei het toch, ze zijn allemaal 50 bij mij) en die heeft enorme moeite met leidinggevenden die jonger zijn dan zij. Die ziet ze echt als jonkies die niets weten, want zij heeft veel meer ervaring. Onder andere hierdoor is ze al verschillende banen kwijtgeraakt de afgelopen 5-10 jaar (altijd "de schuld van de leidinggevende"). Wij als vriendinnen kunnen praten als brugman, want laten we wel wezen, op deze leeftijd is het natuurlijk heel normaal dat we met collega's/leidinggevenden werken die jonger zijn dan wij, maar ze wil er niet aan, echt hartstikke star en in de ontkenning dat jongere collega's ook wat in te brengen kunnen hebben.
Yette, da's wel erg jong hoor, da's net iets meer dan 20 jaar, ik moet er niet aan denken. Maar ik snap je overweging wel natuurlijk.
Ik ben vooralsnog meer van de "laat mij maar 105 worden".
Ainne schreef op 11-11-2021 om 17:45:Yette, da's wel erg jong hoor, da's net iets meer dan 20 jaar, ik moet er niet aan denken. Maar ik snap je overweging wel natuurlijk.
Ik ben vooralsnog meer van de "laat mij maar 105 worden".
Ik ook.
Ik had laatst juist een hele andere ervaring. Moest me inschrijven voor een wedstrijd waar we met de club aan mee zouden doen (jammer genoeg gecanceld)
Ik was de laatste op die lijst. Al die kids geboren na 2000, paar zelfs 2010 / 2011. Sta ik daar: geboortejaar 1969, bijnaam op de club ‘Granny’. En in plaats van me oud te voelen, vond ik het fantastisch. Want ik stond er toch maar mooi tussen.
Kan ik spijt hebben dat ik zo laat ben begonnen met sporten, me oud gaan voelen, denken dat ik over de helft ben. Kan ook genieten dat ik nog nooit zo fit en sterk ben geweest als nu. Kies ik mooi voor dat laatste.
yette 
Wat verdrietig dat je al een aantal vrienden moest verliezen en binnenkort weer. Dat lijkt me heel moeilijk. 1 van mijn goede vriendinnen wordt komend jaar ook 50. Ik mag toch hopen dat ze nog zeker 30 jaar meegaat hoor 
Hobbelster schreef op 11-11-2021 om 17:55:
yette
Wat verdrietig dat je al een aantal vrienden moest verliezen en binnenkort weer. Dat lijkt me heel moeilijk. 1 van mijn goede vriendinnen wordt komend jaar ook 50. Ik mag toch hopen dat ze nog zeker 30 jaar meegaat hoor
Tja dat is niet vanzelfsprekend, hoe kut ook. That’s life.
yette schreef op 11-11-2021 om 17:15:
[..]
Ik vind het voor mezelf wel mooi geweest met een jaar of 73, denk ik altijd. Misschien 75 als mijn man dan nog leeft. Maar ik was eigenlijk niet van plan om als laatste van ons te gaan. Op die manier hebben we nog leuk wat jaren pensioen om oa te reizen terwijl we relatief fit zijn en hopelijk nog beiden auto kunnen rijden. Eventuele kleinkinderen hebben we dan ook meegemaakt.
Ik weet door mijn geheugenproplemen helaas wat het is om afhankelijk te zijn en wil niet nòg afhankelijker worden. Daarnaast hakt het verliezen van vrienden er behoorlijk in bij me. Heb de afgelopen jaren al drie oude school- en studie-vrienden verloren en binnenkort sterft er nog een hele close vriendin van me. Ik ben er niet zo goed in om dan positief en gelukkig door te blijven huppelen. Maar misschien leer ik dat nog
Ik denk dat dat ook met je karakter te maken heeft. Mijn ervaring is dat het leven godzijdank gewoon doorgaat, dat je kan blijven lachen en liefhebben en mopperen om niks. Ook na verlies, ook middenin zware rouw.
Mijn partner is daar heel anders is, die is echt lang van slag geweest nadat zijn beste vriend zelfmoord had gepleegd. Terwijl ik daarna alweer vrij snel ‘op de been was’ (Wat overigens niet hetzelfde is als niet verdrietig)
Sterkte met je verlies.
DanGun schreef op 11-11-2021 om 17:57:
[..]
Tja dat is niet vanzelfsprekend, hoe kut ook. That’s life.
Ja. Dat hoef je mij niet te vertellen. Ik heb helaas ook een vriendin (jonger dan ikzelf) verloren een aantal jaren geleden. En ja mijn leven is doorgegaan en ja ik mopper en heb lief en geniet. Mag ik toch nog wel hopen dat andere vriendin 80 wordt?
Laat maar. Geen zin in
DanGun schreef op 11-11-2021 om 18:07:
[..]
Ik denk dat dat ook met je karakter te maken heeft. Mijn ervaring is dat het leven godzijdank gewoon doorgaat, dat je kan blijven lachen en liefhebben en mopperen om niks. Ook na verlies, ook middenin zware rouw.
Mijn partner is daar heel anders is, die is echt lang van slag geweest nadat zijn beste vriend zelfmoord had gepleegd. Terwijl ik daarna alweer vrij snel ‘op de been was’ (Wat overigens niet hetzelfde is als niet verdrietig)Sterkte met je verlies.
Dankjewel 
Uiteindelijk zal het wel goed komen, hoor. Maar mijn ervaring op dit moment, is dat je ook ineens teveel voor je kiezen kan krijgen.
Nu was het in jouw geval een vriend van je partner, maar als je 105 wordt, zijn het hoogstwaarschijnlijk je eigen vrienden, je broers en zussen, je partner etc. Misschien ook wel in net zo'n tempo als het met mijn vrienden ging.
Wat mij betreft, zoals ik er nu insta, hoef ik die uitdunning niet zo nodig mee te maken. Best egoïstisch eigenlijk.
Oh ja, over jonkies in serieuze beroepen ... vorig jaar was de mentor van onze jongste 23. Net zo oud als onze oudste. Was wel heel even wennen, maar hij deed het prima.
Gelukkig gedroeg onze jongste zich tegenover hem ook stukken respectvoller dan tegenover zijn broer
Ainne schreef op 11-11-2021 om 17:45:
...
Yette, da's wel erg jong hoor, da's net iets meer dan 20 jaar, ik moet er niet aan denken. Maar ik snap je overweging wel natuurlijk.
Ik ben vooralsnog meer van de "laat mij maar 105 worden".
Ik kan me er wel in herkennen. 75 lijkt me een mooie leeftijd om te gaan, meestal ben je dan nog compleet bij besef en heb je slechts een beperkte last van de ouderdom kwaaltjes.
Voor mezelf mag het eindigen op het moment dat ik afhankelijk wordt van andere mensen.
Antwoord op To: eigenlijk ben ik me amper bewust van mijn leeftijd. Voel me nog steeds een twintiger terwijl ik over enkele maanden veertig word. Het meest confronterend is dat ik nu geadviseerd wordt door mensen die ruim tien jaar jonger zijn en waarbij ik echt denk: jullie hebben nog niets gezien.
En weet je ... er is heel veel oneerlijkheid in de wereld, maar dat is nu eens heel eerlijk. Bij iedereen komt er elk jaar 1 jaar bij. Niks aan te doen.