Opeens zo bewust van mijn leeftijd

ButterCup schreef op 10-11-2021 om 19:48:

ja, of de gedachte dat je al op/over de helft bent van je leven, ook shocking vind ik dat.

Hoe 'shocking'?

Tuurlijk dat je met 50 niet meer aan het eerste kwartaal bezig bent, maar iemand van 24 kan ook al over de helft zijn.

En ik zeg altijd tegen jongere mensen: vanaf 50 is het makkelijk hoor, altijd bergaf! 

Ginevra schreef op 10-11-2021 om 11:39:

Yep, ik heb het ook. Niet alleen mijn leeftijd (begin 50) maar ook dat ik over dingen praat, bv van school, en me dan realiseer "dat is al 35 jaar geleden". Dat klinkt als een eeuwigheid.
Vroeger vond ik dat mensen die konden praten over dingen van 20,30,40 jaar geleden stokoud.

Elke keer als ik jou lees, krijg ik het beeld van iemand in mijn hoofd die ik vroeger kende. Wat je schrijft en hoe je schrijft. Dacht ik: zal we niet: dit is een jonge vrouw. 
Nu je schrijft begin 50 te zijn, krijg ik het beeld helemaal niet meer uit mijn hoofd.

Ben je toevallig paardenfan?  

Ginevra schreef op 10-11-2021 om 20:42:

nee, dan denk ik toch dat je iemand anders in gedachten hebt . Ik heb niks tegen paarden maar heb er ook geen bijzondere affiniteit mee

Gelukkig. 

Wat een leuk topic, ik krijg een veel beter beeld bij sommigen waarvan ik echt geen idee had van de leeftijd.
toch heeft het voor mij ook een keerzijde …. Ik word bijv een beetje jaloers als ik lees dat bijv Sassenach op haar leeftijd geen lichamelijke aftakeling merkt. 
ik ben nog niet eens 40 en ben inmiddels al 12 jaar steeds meer aan het inleveren. Recent nog een heleboel meer wegens long covid en geen idee hoe mijn nieuwe fysieke en mentale werkelijkheid eruit gaat zien als (en of) ik verder herstel…. 
met het oog op de gebrekkige gezondheid in het algemeen van de vrouwen in mijn familie van moeders kant, is het soms echt lastig om met een positieve blik naar de toekomst te kijken. Maar als ik daarover doordenk, ben ik ook weer gewoon erg dankbaar en blij voor mijn ervaringen in de jaren tot halverwege de 20, want ik heb in die jaren ook wel ontzettend intens geleefd, zowel gehuild als genoten. Hoge pieken en diepe, diepe dalen. Best vermoeiend. Soms voelt het of ik al verschillende levens heb gehad. Maar ik ben over het algemeen tevreden met mijn leven en leeftijd nu. Ik wou alleen zo graag dat ik wat fitter was. Dat lijkt me erg, dat het alleen nog maar slechter gaat (alles bergaf zoals letterkoekje zegt) terwijl ik nu al zoveel minder kan dan ik graag had gewild.

Ik voel me nog steeds jong hoor maar ik werd me voor het eerst bewust van dat ik ouder werd toen mijn huisarts met pensioen ging en ik een nieuwe huisarts kreeg die een heel stuk jonger is dan ik. 

Ik stond ook nooit zo stil bij de dood maar toen mijn man op 57 jarige leeftijd is overleden na een kort ziekbed denk ik daar wel aan. In januari wordt het 6 jaar geleden dat mijn man is overleden. Ik ben nu in 56 en soms denk ik van misschien heb ik ook nog maar een jaar. 

Mijn huisarts ging ook 2 jaar geleden met pensioen en toen kwam er ook een jonkie terug van amper 40. Moest daar ook even aan wennen, een arts zoveel jonger dan ik zelf ben, maar ik had er vanaf m'n eerste afspraak een goeie klik mee en dacht al snel, hiermee red ik 't wel de rest van mijn leven. Helaas is hij nu al weer weg dus 't is weer afwachten wat we er voor terugkrijgen. 

Eens, mooie post van Hobbelster, en ja, zo krijg je inderdaad een beter beeld van bepaalde forummers, inclusief jouzelf, Hobbelster.

Oud voelen doe ik me (meestal) niet, maar soms wordt je gewoon zo met je neus op de feiten gedrukt hè, dat je ineens denkt, ja dit kan mij ook overkomen natuurlijk, bijvoorbeeld hart- en vaatziekten bij mij, omdat dat in de familie zit, en in de extremere gevallen, zoals bij Watertoren thuis, overlijden 

En, even over de andere boeg: een kennisje van me werd vandeweek ook 50 en zij kreeg een Sarah-pop. De eerste die dat bij mij doet als ik volgend jaar 50 word, wordt ontvriend.

Ainne schreef op 11-11-2021 om 09:47:

Eens, mooie post van Hobbelster, en ja, zo krijg je inderdaad een beter beeld van bepaalde forummers, inclusief jouzelf, Hobbelster.

Oud voelen doe ik me (meestal) niet, maar soms wordt je gewoon zo met je neus op de feiten gedrukt hè, dat je ineens denkt, ja dit kan mij ook overkomen natuurlijk, bijvoorbeeld hart- en vaatziekten bij mij, omdat dat in de familie zit, en in de extremere gevallen, zoals bij Watertoren thuis, overlijden

En, even over de andere boeg: een kennisje van me werd vandeweek ook 50 en zij kreeg een Sarah-pop. De eerste die dat bij mij doet als ik volgend jaar 50 word, wordt ontvriend.

Van mij een baksteen door de ruit.

Maar gelukkig is dit niet heel gewoon in mijn familie/vriendenkring, maar ik ben tegen die tijd gewoon met vakantie. Ik word over een paar jaar 40 en ik ben altijd heel blij dat collega's niet zoveel foto's en zo hebben van mij, hoef ik niet bang te zijn dat deze op kantoor worden opgehangen met: yeah, Clivia is 40! Vreselijk vind ik dat.

Als je onder de 20 bent, zal het maar zelden gebeuren dat er iemand overlijd van jouw leeftijd(sgroep). Als het dan gebeurt, dan is het meestal een ongeluk. Toen ik studeerden heeft er 2 of 3 keer een mededeling gestaan mbt een overleden medestudent (geen bekenden). Dit was ivm kanker en hartstilstand tijdens het sporten. Buitengewoon uitzonderlijk dus.

Nu ik in de 30 ben, gebeuren er al meer dingen. Nog geen mensen overleden, maar al meerderen die kanker hebben gehad of iets anders heftigs.

Wat ik ook heel confronterend vond, was toen de laatste oma overleed. Nog geen eens de mijne (die zijn al jaren dood), maar die van een goede vriendin (ik kende haar oma ook goed). Het besef dat mijn ouders nu de oudste generatie is en in de komende 20 jaar weg zou vallen, vond ik best heftig.

Waar zijn al die dames die het zo erg vinden om ouder te worden?

Ik zeg altijd maar: (bijvb) zestig worden is erg, maar het niet MOGEN worden, is veel erger. Al die mensen die hier niet meer kunnen meeschrijven (RIP  ), die zouden zeggen: wàt!, maken jullie je dààr druk om? 

Echt lieve forummers, wees blij dat je 40, 50, 60, 70, 80 of zelfs ouder mag worden. Tenzij het leven nog enkel lijden is, maar dat concludeer ik nergens uit jullie posts.

letterkoekje schreef op 11-11-2021 om 12:06:

 Tenzij het leven nog enkel lijden is, maar dat concludeer ik nergens uit jullie posts.

Dat klopt, dat is dan ook niet de insteek van dit topic. Ik vind het helemaal niet erg om ouder te zijn, ik snap niet waar je dat denkt te lezen. Ik vind het leven juist geweldig, hartstikke leuk zelfs, maar als ik me dan soms bedenk dat ik waarschijnlijk al op de helft zit (als ik geluk heb) dan denk ik, neeeee ik wil nog zoveel, ik wil niet ouder worden, het gaat te snel!

Nogmaals, er is geen crisis, er is geen drama, maar soms hè, dan denk ik dit dus, en meerderen met mij, zo te lezen. Ik denk dat jij het dramatischer leest dan het is.

Snap ik letterkoekje, maar juist omdat het leven zo leuk is (meestal), is het besef van eindigheid soms gewoon heftig. Het gevoel van: ik wil nog zoveel en ik ben al op de helft! help! En de tijd lijkt als je ouder wordt ook steeds sneller te gaan. Je jeugd lijkt eindeloos maar eenmaal volwassenen, getrouwd, werkend en kinderen hebbend, vliegt de tijd voorbij. En dat besef ook als ik naar mijn pubers kijk; ik kan me nog zo goed herinneren dat ik hun leeftijd had, en dat lijkt zo kort geleden! Bizar vind ik dat.

Ainne, precies zo voel ik het ook!